Συμπληρώθηκαν 40 ημέρες από την κοίμησή σου και η Μονή Ραγίου Θεσπρωτίας έχασε τον επί πολλά χρόνια ηγούμενό της κι εγώ έναν εξαιρετικό και αληθινό φίλο (σπανίζουν στις ημέρες μας οι αληθινοί φίλοι, για να μην γράψω ότι έχουν εκλείψει και φανώ υπερβολικός).
Μας δένουν, όμως, αδιατάρακτα και αδιάσπαστα, οι πολλές και ωραίες και ανεπανάληπτες στιγμές, στιγμές ευφροσύνης και ειλικρίνειας, αξέχαστες και νοσταλγικές, που περάσαμε μαζί (είτε στο μοναστήρι, είτε σε διάφορες εξορμήσεις).
Μπορεί να μην ήμουν στην κηδεία σου, μπορεί να μην ήμουν στο τεσσαρακονθήμερο μνημόσυνό σου, μπορεί κατά την περιπέτεια της υγείας σου, που τόσο σε ταλαιπώρησε και σε τσάκισε, μόνο στο τηλέφωνο να μιλούσαμε, αλλά εσύ είσαι εντός μου και η θύμησή σου, η απλότητά σου, μα πάνω απ’ όλα αυτή η συναρπαστική γλυκύτητά σου σε όλα, ρέει άφθονη στο αίμα μου.
Αν και το τελευταία χρόνια δεν ήμουν τόσο δίπλα σου όσο θα ήθελα, εσύ γνώριζες τους λόγους και τους κατανοούσες και έτσι με απάλλασσες από ενδεχόμενες ενοχές.
Και αισθάνθηκα την επόμενη ημέρα της ταφής σου, που ήρθα μόνος και μακριά από αδιάκριτα βλέμματα στο κιβούρι σου κι έκανα με δάκρυα στα μάτια ένα τρισάγιο, ότι γαλήνια, όπως πάντα, μου είπες, αυτό, που μου έλεγες όσο ζούσες: “Ζήσε ήρεμα τη ζωή και μην κοιτάς τι λένε και τι κάνουν οι άλλοι…”.
Σωστή η συμβουλή σου, μόνο, που εγώ, π. Γεράσιμε, είμαι τόσο χωμάτινος, που δεν έχω το εύρος της δικής σου καλοσύνης και της δικής σου αγάπης και της δικής σου συγχωριτικότητας.
Εκεί, πάνω στον τάφο σου, πέρασε, όταν συλλογιζόμουν αυτά, μπροστά από τα μάτια μου το χαμόγελό σου, εκείνο το αλησμόνητο, το διαπεραστικό, το γνήσιο, το καθαρό χαμόγελό σου, που έβγαζε από τα εσώτερα στα εξώτερα το ήθος σου και τις ευαισθησίες σου και τα συναισθήματά σου.
Και σκέφτηκα πως ήσουν ένα μικρό παιδί, ως προς την αγνότητα, σε “συσκευασία” μεγάλου άνδρα. Ναι, τέτοιος ήσουν και τέτοιος παρέμεινες μέχρι το θάνατό σου και έτσι θα σε θυμάμαι.
Η ψυχή σου ακουμπούσε μέσα στις δύο παλάμες των χεριών σου και προσ-φερόταν απλόχερα σ’ όλους, έστω και αν κάποιοι προσπάθησαν να το εκμεταλλευτούν αυτό! Το καταλάβαινες, αλλά συνειδητά αφηνόσουν και παρα-δινόσουν.
Σιγοκαίει το καντήλι στο μνήμα σου, πίσω από το Άγιο Βήμα της Μονής Ραγίου, όταν το βλέμμα μου καρφώθηκε πάνω του και μου φάνηκε πως ξεπρόβαλλες στιγμιαία.
Και σου φώναξα: Η μνήμη σου θα είναι πάντα αλώβητη και παλλόμενη σε ρυθμούς μελωδικούς και θα σπάει λιγμούς ασίγαστους. Τα μοσχοβόλα κρίνα της καρδιάς σου, που τα άφησες πίσω σου, θα τραγουδούν πόσο καλός ήσουν, πόσο ταπεινός, πόσο αυθεντικός, πόσο αυθόρμητος, πόσο ανθρώπινος, πόσο ζεστός… Και θα κρατούν τη μορφή σου, αναμμένη λαμπάδα μέσα μου…
Τίποτα δεν θα σε χωρίσει απ’ όσους σε γνώρισαν και κατάλαβαν τις νότες του χαρακτήρα σου.
π. Ηλίας Μάκος
