Με την εξέλιξη της ορθόδοξης πίστεως , της κατά Ανατολάς ορθόδοξης θρησκείας όπως επικράτησε να λέγεται στο πέρασμα των αιώνων, αρκετοί έφτασαν να βλέπουν την ενορία σαν ‘σέκτα’ τέλειων ανθρώπων. Η επιθυμία του καθενός να καλύψει καθημερινές εσωτερικές ανάγκες, να γαληνεύσει , να απαλλαγεί από τύψεις και ενοχές ενίοτε και να βρει ελπίδα, οδήγησε σε πίστη χωρίς έρευνα και κρίση.
Έτσι, φτάσαμε να βλέπουν οι νέοι την Εκκλησία σαν κάτι απόμακρο και παλιακό που σίγουρα δεν τους αφορά ή τους αφορά ελάχιστα.
Δεν μπορούν να δεχτούν π.χ. ότι ένας νεκρός άνθρωπος στο Σταυρό, είναι ο ‘Βασιλεύς της Δόξης ‘.
Δεν φταίει ότι είναι νέοι. Ίσως φταίει ότι τους έχει γίνει μια κακή ερμηνεία της Εκκλησίας, της πίστης, ένας υποβαθμισμός της αξίας της, ή έστω δεν κατηχήθηκαν σωστά.
Βέβαια μια μερίδα νέων θεωρεί ότι αποστρέφεται την Εκκλησία και όχι τον ίδιο το Θεό.
Βλέπει το θρησκευτικό σύστημα σαν μέρος του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος.
Δυστυχώς, σε αυτό θα έρθει να προστεθεί ότι η ελληνική κοινωνία δεν έχει πλέον πολλούς ανθρώπους για να ακούει το λόγο τους ώστε να καθορίζονται συμπεριφορές και απόψεις..
Μέχρι να γίνει κάτι μεγάλο και σημαντικό που θα ανατρέψει την παρούσα κατάσταση, θα πορευόμαστε με το ‘credo quia absurdum est’…..
|