ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ

Η Ιερά Μητρόπολη Γερμανίας και η ελληνική Παροικία Μονάχου παρέθεσαν αποχαιρετιστήρια εκδήλωση στο Μόναχο για τον πρωτοπρεσβύτερο Γεώργιο Βλέτση, με αφορμή τον επαναπατρισμό του στην Θεσσαλονίκη.

Ο Πρωτοπρεσβύτερος π.Γεώργιος Βλέτσης, αποσπασμένος εκπαιδευτικός της πρωτοβάθμιας εκπαίδευσης σε σχολεία του Μονάχου και εφημέριος της Ιεράς Μητρόπολης Γερμανίας στην ενορία Αγίων Πάντων Μονάχου και σε άλλες πόλεις της Άνω Βαυαρίας, επαναπατρίζεται στην Θεσσαλονίκη, μετά από πολυετή ευδόκιμο υπηρεσία σε ελληνικά δημοτικά σχολεία Μονάχου και αυτοθυσιαστική εκκλησιαστική διακονία στην Μητρόπολη Γερμανίας.

Η Ιερά Μητρόπολη Γερμανίας και η παροικία μας στο Μόναχο αποχαιρέτισαν τον πρωτοπρεσβύτερο π. Γεώργιο Βλέτση σε μία άκρως συγκινητική εκδήλωση που έλαβε χώρα την Κυριακή, 9 Ιουλίου 2023, στον ιερό Ναό των Αγίων Πάντων Μονάχου.

Ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος Αργυρουπόλεως κ. Αμβρόσιος τέλεσε, με ευλογία του Σεβ. Μητροπολίτη Γερμανίας κ. Αυγουστίνου, την Θεία Λειτουργία στον κατάμεστο ναό με συμμετοχή του ιερατικώς προϊσταμένου Αρχιμανδρίτη Γεωργίου Σιώμου, του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Βλέτση και του Διακόνου Νικολάου Τζώρτζη. Παρέστη συμπροσευχόμενος και ο Πρωτοπρεσβύτερος Απόστολος Μαλαμούσης.

Μετά την τέλεση της Θείας Λειτουργίας ο Θεοφιλέστατος Επίσκοπος κ. Αμβρόσιος απηύθυνε λόγο αποχαιρετιστήριο στον π. Γεώργιο Βλέτση εκ προσώπου του Σεβ. Μητροπολίτη Γερμανίας, των Βοηθών Επισκόπων και όλων των κληρικών της Ιεράς Μητρόπολης Γερμανίας. Εκ μέρους της Ενορίας Αγίων Πάντων Μονάχου δώρισε στον π. Γεώργιο Βλέτση ένα επιστήθιο Σταυρό ως σύμβολο και σημείο της πολυετούς σταυροαναστάσιμης διακονίας του στον απόδημο ελληνισμό της Γερμανίας.

 Όλο το εκκλησίασμα σε κλίμα άκρας συγκίνησης και με δάκρυα ευγνωμοσύνης αποχαιρέτησε τον π. Γεώργιο για την προσφορά του στην παροικία του Μονάχου και της Άνω Βαυαρίας.

Ιδιαίτερα ο επί σειρά ετών προϊστάμενος της Ενορίας Αγίων Πάντων Μονάχου και Αρχιερατικός Επίτροπος Βαυαρίας, πρωτοπρεσβύτερος Απόστολος Μαλαμούσης αποχαιρέτησε τον πολύτιμο συνεφημέριό του π. Βλέτση και την οικογένειά του και τον ευχαρίστησε εγκάρδια για την αγαστή πολύχρονη συνεργασία, την άκρως φιλική σχέση και συναντίληψη σε θέματα ενοριακά, ποιμαντικά, πολιτιστικά, εκπαιδευτικά και την θυσιαστική του προσφορά τόσο στην ενορία Αγίων Πάντων, όσο και στις γειτονικές ενορίες της Βαυαρίας. Στον αποχαιρετισμό προσήλθε, μετά τα λειτουργικά του καθήκοντα, και ο νυν Αρχιερατικός Επίτροπος Βαυαρίας, Πανοσιολ. Αρχιμανδρίτης π. Πέτρος Κλιτς.

Η Ενορία των Αγίων Πάντων παρέθεσε ακολούθως δεξίωση με καφέ και γλυκά στην αίθουσα και στην βιβλιοθήκη της Ενορίας.

Επίσης οι μαθήτριες και μαθητές των δύο ελληνικών δημοτικών σχολείων του Μονάχου, στα οποία υπηρετούσε ως εκπαιδευτικός ο π. Βλέτσης, αποχαιρέτησαν με ιδιαίτερα συγκινησιακές εκδηλώσεις στα σχολεία τους τον επαναπατριζόμενο δάσκαλό τους, με τη συμμετοχή και του διδακτικού προσωπικού που αποχαιρέτισαν τον εκπαιδευτικό συνάδελφό τους.

Ο π. Γεώργιος παρέμεινε στο Μόναχο μέχρι τη λήξη του βαυαρικού σχολικού έτους στις 31 Ιουλίου και ακολούθως στις 6 Αυγούστου τέλεσε την τελευταία Θεία Λειτουργία στον ιερό Ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος Μονάχου, την ιστορική Σαλβάτορκιρχε, όπου και ο προϊστάμενος της εκκλησίας, Αρχιμανδρίτης Πέτρος Κλιτς τον αποχαιρέτησε εκ μέρους της Ενορίας του.

Πρωτοπρεσβύτερος Απόστολος Μαλαμούσης

Παραθέτουμε τμήματα της ομιλίας του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αργυρουπόλεως κ. Αμβροσίου,

καθώς επίσης και την αποχαιρετιστήρια ομιλία του π. Γεωργίου Βλέτση στον ιερό Ναό των Αγίων Πάντων Μονάχου.

Κεντρικό θέμα της αποχαιρετιστήριας ομιλίας του Θεοφιλεστάτου Επισκόπου Αργυρουπόλεως ήταν η ιεροσύνη. Στην αρχή της ομιλίας του αναφέρθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες, στην αφή της ολυμπιακής φλόγας από τη ακτίνα του ήλιου και στην μεταφορά του ολυμπιακού φωτός με την λαμπαδηδρομία στα πέρατα του κόσμου. Τόνισε τη σημασία τού ελληνικού αυτού φωτός, αλλά ταυτόχρονα και την παροδικότητά του σε σύγκριση με το ακοίμητο, άγιο Φως, το οποίο πρόσφερε ο Ήλιος της Δικαιοσύνης στον κόσμο. Αυτό το ανέσπερο Φως τού Χριστού μεταλαμπάδευσαν οι Απόστολοί του και συνεχίζουν να μεταλαμπαδεύουν οι διαδόχοι τους, όσοι μετέχουν στο μυστήριο της ιεροσύνης, στα πέρατα της οικουμένης.

Στη συνέχεια ο Θεοφιλέστατος αναφέρθηκε στην προσφορά τού π. Γεωργίου Βλέτση σε τρία επίπεδα: ως οικογενειάρχη, ως εκπαιδευτικού και ως ιερέα, λέγοντας τα εξής:

Σήμερα τιμούμε έναν από τους διαδόχους στη μακρά αυτή αλυσίδα της Εκκλησίας που αρχίζει από τον Χριστό, τον μόνο και Μέγα Αρχιερέα. Τιμούμε τον π. Γεώργιο Βλέτση, λίγο πριν από την επιστροφή του στην Πατρίδα τον επόμενο μήνα.

Σήμερα είναι η κατάλληλη ευκαιρία, διότι ο π. Γεώργιος ανοίγει ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή του. Είμαστε ευγνώμονες. Ο π. Γεώργιος έγραψε δύο από τα κεφάλαια της ζωής του κοντά μας, διότι ο καλός Θεός οδήγησε δύο φορές τα βήματά του στη Γερμανία. Όλα είναι μέσα στην πρόνοια του Θεού, μέσα στο σχέδιο του Θεού για τη σωτηρία όλων μας. Έτσι και για τον αγαπημένο μας π. Γεώργιο, μετά το πρώτο διάστημα της ζωής του εδώ στη Γερμανία, ακολούθησε το δεύτερο, αυτό που κοντεύει τώρα να κλείσει και υπερβαίνει τα 15 έτη προσφοράς.

Συγκινούμαι διότι η προσφορά αυτή είναι μετοχή στη μία και μοναδική ιεροσύνη του Χριστού. Συγκινούμαι και για το γεγονός ότι π. Γεώργιος κατάγεται από ιερατική οικογένεια. Είναι φοβερό πράγμα να έχει ένα παιδάκι πατέρα-ιερέα και να τον βλέπει να λειτουργεί τα μυστήρια του Θεού. Αυτό χαράκτηκε στην καρδιά του. Κοντά λοιπόν σ᾽ αυτόν, αλλά και κοντά στη μητέρα του, κοντά σε όλη την οικογένεια την ιερατική, διαμορφώνεται ο π. Γεώργιος που ξέρουμε και αγαπούμε όλοι μας. Στη συνέχεια ακολούθησαν τα επόμενα βήματα της ζωής του. Μετά τις σπουδές του ήλθε η αγαπημένη του σύζυγος. Πόσο σημαντικό είναι να στηρίζει ο ένας τον άλλον και να μη νοείται ο ένας χωρίς τον άλλον, όπως λέει η εκκλησία μας στην ακολουθία του γάμου με τον αγιογραφικό λόγο „και έσονται οι δύο εις σάρκα μίαν“. Μαζί με τη σύζυγό Παρασκευή τούς χάρισε ο Θεός τρία παιδιά, τρία παλληκάρια, για να χαρούν κι αυτοί τη δική τους χριστιανική οικογένεια.

Δεύτερο επίπεδο, στο οποίο βλέπουμε τη ζωή και τη δράση του π. Γεωργίου, είναι αυτό του εκπαιδευτικού. Όλοι, θαρρώ, διατηρούμε στη μνήμη μας τους αγαπημένους μας δασκάλους και αισθανόμαστε ευγνωμοσύνη γι᾽ αυτούς. Ο π. Γεώργιος είναι ένας άριστος, μειλίχιος παιδαγωγός. Υπηρέτησε και συνεχίζει να υπηρετεί την πρωτοβάθμια εκπαίδευση με τα χαρίσματά του, όχι μόνο τα μορφωτικά, τις πλούσιες παιδαγωγικές γνώσεις του, αλλά και με το εκλεκτό ήθος του, το οποίο ομορφαίνει καί την εκπαιδευτική του προσφορά καί την ιερατική του διακονία.

Το τρίτο σημείο, το τρίτο επίπεδο προσφοράς, είναι η ιερατική διακονία τού π. Γεωργίου. Ένας άγιος ιερέας μίλησε κάποτε για την θεολογούσα ιεροσύνη και την ποιμαίνουσα θεολογία, θέλοντας να τονίσει ότι ιεροσύνη που δεν βασίζεται στην ορθόδοξη θεολογία, στην θεολογία των Συνόδων και των Πατέρων της Εκκλησίας, είναι επικίνδυνη και ότι η θεολογία έχει ως κύριο στόχο της την ποιμαντική διακονία τού λαού τού Θεού. Θεολογών ιερεύς, με βαθιά μόρφωση, είναι και ο π. Γεώργιος. Κι αυτό φαίνεται από τους καρπούς των έργων του. Δεν χρειάζεται να μας το πει ο ίδιος και δεν χρειάζεται εμείς να τον επαινέσουμε τώρα και να τον βάλουμε ακούσια σε πειρασμό. Μιλάνε τα πράγματα από μόνα τους. Η θεολογούσα ιεροσύνη, η ιεροσύνη που στηρίζεται στην αγάπη τού Θεού και στη θεολογία της εκκλησίας μας, δεν έχει τίποτε κάλπικο. Πώς φαίνεται αυτό; Με το ότι ένας τέτοιος ιερέας ποτέ δεν προβάλλει τον εαυτό του, αλλά μιμείται τον άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο, ο οποίος έδειξε τον Χριστό, όχι τον εαυτό του, και έφθασε στο σημείο να λέγει ότι εγώ δεν είμαι άξιος ούτε τον ιμάντα των υποδημάτων του να λύσω. Έτσι, μιμητής του αγίου Ιωάννη γίνεται και ο π. Γεώργιος, πρότυπο της θεολογούσας ιεροσύνης αλλά και της ποιμαίνουσας θεολογίας.

Δεν κράτησε μόνο μια επιφανειακή, θα λέγαμε επιστημονική γνώση της θεολογίας, αλλά την έκανε βίωμα, όπως ήταν άλλωστε φυσικό βάσει του βιογραφικού του, και μαζί με την οικογένειά του και τους ενορίτες του πέτυχε ακριβώς αυτό το πράγμα: έδειξε ότι η θεολογία είναι ποιμαίνουσα, ότι ιερέας είναι ο άνθρωπος εκείνος – όπως συνηθίζει να λέει ο Γέροντας Ποιμενάρχης μας –  που είναι μια ανοιχτή αγκαλιά, όχι μια οποιαδήποτε αγκαλιά, αλλά η αγκαλιά του Θεού ή η εικόνα της αγκαλιάς του Θεού πάνω στη γη. Αυτό είναι ο π. Γεώργιος. Ο λόγος του μετρημένος και ουσιαστικός, λόγος όμορφος, που αναπαύει τις ψυχές των πιστών με την ερμηνεία των αγιογραφικών αναγνωσμάτων και με την ορθόδοξη εκκλησιαστική αγωγή, και τους κρατά ενωμένους στο Σώμα του Χριστού. Υπηρέτησε την Ενορία των Αγίων Πάντων Μονάχου, αλλά η διακονία του απλώθηκε και στην ευρύτερη περιοχή: στο Ingolstadt, στο Taufkirchen, στο Garmisch–Partenkirchen και στο Geretsried. Αυτό φανερώνει αποστολικό ζήλο· „ως ωραίοι οι πόδες των ευαγγελιζομένων ειρήνη, των ευαγγελιζομένων τα αγαθά!“.

Ο π. Γεώργιος διακρίνεται για την ευγένειά του, που συνδυάζεται με μια φοβερή απλότητα, μια απλότητα φυσική κι ανυπόκριτη, μια ευγένεια η οποία ξεφεύγει από το κοσμικό πλαίσιο και είναι μάλλον καθρέφτισμα της αγάπης του Θεού. Ο αγαπημένος μας π. Γεώργιος, που σε λίγο θα επαναπατριστεί, είναι ο ιερέας αυτός που στο πετραχήλι του – το γνωρίζω καλά αυτό – ξεκουράστηκαν πάρα πολλές ψυχές και οδηγήθηκαν με τη χάρη τού Θεού σε εσωτερική γαλήνη και ισορροπία.

Νιώθουμε χαρά για τον π. Γεώργιο, διότι ανοίγει ένα καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή του. Επιστρέφει σε έναν αγαπημένο τόπο, από ᾽κει που ξεκίνησε, τη συμπρωτεύουσα μας, την αγαπημένη μας Θεσσαλονίκη, την πρωτεύουσα της Μακεδονίας μας. Χαιρόμαστε γι᾽ αυτό, αλλά έχουμε κι ένα δάκρυ στην άκρη των ματιών μας για τον αποχωρισμό.

Όπως είπα και στην αρχή τού λόγου, το Φως που μεταδίδουν οι ιερείς με την ιεροσύνη δεν είναι δικό τους, είναι το Φως του Χριστού, που «φαίνει τοις πάσι» και δεν σβήνει ποτέ. Είναι το Φως, το οποίο θα μεταλαμπαδεύεται στους αιώνες των αιώνων, όσο θα υπάρχει αυτός ο κόσμος.

Χαιρόμαστε λοιπόν πραγματικά, διότι αυτή η λαμπάδα του Χριστού, που ονομάζεται π. Γεώργιος Βλέτσης, θα μετακινηθεί τώρα και θα φωτίσει τους αδελφούς μας στην ενορία, όπου τον έταξε ο Θεός στην πόλη του αγίου Δημητρίου. Θα συνεχίσουμε όμως να είμαστε ενωμένοι με το μυστήριο των μυστηρίων, την Θεία Ευχαριστία, που ανώτερό της δεν υπάρχει. Κάθε φορά που θα μεταλαμβάνουμε του Σώματος και του Αίματος του Χριστού μας, θα είμαστε ενωμένοι όλοι μαζί, όλοι οι χριστιανοί, όχι μόνο εμείς με τον π. Γεώργιο, αλλά όλοι οι χριστιανοί ορθόδοξοι σε όλο τον κόσμο. Αυτά είναι ζωτικά πράγματα και το μυστήριο της ενότητας το ζούμε αληθινά μόνο στην Εκκλησία μας.

Αγαπητέ π. Γεώργιε! Ο Σεβ. Μητροπολίτης μας κ. Αυγουστίνος, μαζί με τους Βοηθούς Επισκόπους του και όλους τους αδελφούς συλλειτουργούς ιερείς, τους οποίους έχω την τιμή να εκπροσωπώ, προπάντων όμως οι ιερείς της ενορίας, ο Ιερατικώς Προϊστάμενός της π. Γεώργιος, ο π. Απόστολος που τον έχουμε εδώ κοντά μας, ο π. Πλούταρχος που βρίσκεται στην πατρίδα, και ο πολυαγαπημένος μας διάκονος π. Νικόλαος, μαζί με τους αγαπημένους σου ενορίτες, που σε τιμούν σήμερα με την παρουσία τους, σε αποχαιρετούμε με αγάπη. Ειδικά όμως η οικογένεια των Αγίων Πάντων Μονάχου θέλει να σου δείξει την αγάπη της έμπρακτα. Και δεν υπάρχει, καλύτερος τρόπος έκφρασης της αγάπης από το κατεξοχήν σύμβολό της, τον Τίμιο Σταυρό. Δέξου, λοιπόν, τον επιστήθιο αυτό σταυρό, που μας υπενθυμίζει πάντοτε ότι «ούτω γαρ ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε τον υιόν αυτού τον μονογενή έδωκεν, ίνα πας ο πιστεύων εις αυτόν μη απόλυται, αλλ᾽ έχη ζωήν αιώνιον»!

Αποχαιρετιστήριος ομιλία του Πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Βλέτση.

Θεοφιλέστατε, σᾶς εὐχαριστῶ γιὰ τὴν σημερινὴ χαρὰ νὰ σᾶς ἔχουμε Λειτουργὸ καὶ γιὰ ἐμένα καὶ τὴν οἰκογένειά μου ἰδιαίτερη τιμὴ καὶ εὐλογία ἡ παρουσία σας στὴν τελευταία Θεία Λειτουργία μου στὴν ἐνορία τῶν Ἁγίων Πάντων πρὶν τὴν ἐπιστροφή μου καὶ μόνιμη ἐγκατάστασή μου στὴν Θεσσαλονίκη.

Τὰ λόγια ἀγάπης ποὺ μόλις ἐκφράσατε πρὸς τὸ πρόσωπό μου δὲν τὰ ἀξίζω, ἀλλὰ εἶναι ἀποτέλεσμα τῆς εὐγενείας, τοῦ σεβασμοῦ καὶ τῆς ἀγάπης σας ποὺ ἀγκαλιάζετε ὅλους ἐμᾶς τοὺς ἱερεῖς.

Ἐπιτρέψτέ μου, Θεοφιλέστατε, σεβαστοὶ πατέρες καὶ ἀδελφοί, νὰ ἐκφράσω καὶ σήμερα τὸν ἀπεριόριστον σεβασμὸ καὶ τὶς εὐχαριστίες μου πρὸς τὸ πρόσωπο τοῦ Ποιμενάρχου μας, Μητροπολίτου Γερμανίας, κ. Αὐγουστίνου, ποὺ μοῦ ἔδωσε τὴν εὐλογία καὶ τὴν χαρὰ νὰ διακονήσω τὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ στὴν Γερμανία καὶ ἰδιαίτερα ἐνταῦθα στὴν ἐνορία τοῦ Μονάχου. Ὁ Ποιμενάρχης μας, ἐπὶ πενήντα ἔτη ἤδη, ἡγεῖται τῆς Ἐκκλησίας στὴν Γερμανία μὲ τὴν στιβαρὴ χεῖρα καὶ τὴ δύναμιν τοῦ λόγου Του.

Ἔλεγα ὅτι μοῦ ἔδωσε τὴν εὐλογία νὰ τελῶ τὰ Ἱερὰ Μυστήρια, γιατὶ τὸ βασικὸ προνόμιο καὶ εὐθύνη ὡς ἱερέας εἶναι ἡ τέλεση τῶν Μυστηρίων τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ ἰδιαίτερα τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας, ποὺ εἶναι τὸ Μυστήριο τῆς ἑνότητος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, συνδέοντας τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεό, τοὺς πιστοὺς μεταξύ τους καὶ ὁδηγῶντας τὴν κάθε ἀνθρώπινη ψυχὴ νὰ ἔχει μέρος στὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. «Τοῦτό ἐστι τὸ σῶμά μου καὶ τοῦτό ἐστι τὸ αἷμά μου» εἶπε ὁ Κύριος καὶ μᾶς κληρονόμησε, ὅπως γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στὴν πρὸς Κορινθίους Α´ ἐπιστολή, «Ὑμεῖς ἐστέ σῶμα Χριστοῦ καὶ μέλη ἐκ μέλους». Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο, ἀδελφοί μου, μᾶς δείχνει ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν ὅτι ἡ ἐκκλησία δὲν εἶναι οὔτε ἴδρυμα, οὔτε σύλλογος, οὔτε συνασπισμὸς ἀνθρώπων ποὺ ἔχουν κοινὰ ὑλικὰ συμφέροντα καὶ κοσμικὲς ἐπιδιώξεις, ἀλλὰ τὸ Μυστήριο τῆς Κεφαλῆς ποὺ εἶναι ὁ Χριστὸς καὶ τὸ Μυστήριο τοῦ Σώματος ποὺ εἴμαστε ὅλοι ἐμεῖς οἱ πιστοὶ χριστιανοί.

Θεοφιλέστατε, πρὶν δώδεκα χρόνια, μὲ τὴν πρόνοια τοῦ Θεοῦ καὶ μὲ τὴν προτροπὴ καὶ τὴν σκέπη τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Γερμανίας κ. Αὐγουστίνου ἀλλὰ καὶ τοῦ πατρὸς Ἀποστόλου Μαλαμούση ἄφησα ἐγὼ καὶ ἡ οἰκογένειά μου τὸ λιμάνι τῆς Θεσσαλονίκης γιὰ νὰ βρεθῶ στὸν ἀερολιμένα τοῦ Μονάχου, γιὰ νὰ συμβάλλω στὸ ἔργο τῆς ἐκκλησίας μας στὴν Γερμανία. Ἐρχόμουν κοντὰ σ’ ἕναν ἱερέα, στὸν πατέρα Ἀπόστολο, ποὺ ἀπὸ τὴν πρώτη μου γνωριμία στὸ Μόναχο τὸ 1994, ἀποσπασμένος τότε ἀπὸ τὴν Μητρόπολη Νεαπόλεως Θεσσαλονίκης, γιὰ νὰ διακονήσω τὴν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὸ Westend, μέχρι τὴν ἐπιστροφή μου τὸ 1999 εἴχαμε ἰδιαίτερα συνδεθεῖ. Εἶχα τὴν χαρὰ αὐτὰ τὰ πέντε χρόνια νὰ γνωρίσω ἀπὸ κοντὰ τὴ θυσιαστικὴ ἀγάπη τοῦ ἰδίου, τῆς πρεσβυτέρας του Ἀθανασίας καὶ τῶν τεσσάρων θυγατέρων τους γιὰ τὴν ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Τὸ ἔργο τοῦ πατρὸς Ἀποστόλου στὴν ἑλληνορθόδοξη ἐκκλησία τῆς Γερμανίας ἄφησε καὶ συνεχίζει νὰ ἀφήνει ἀνεξίτηλα τὰ σημάδια του. Δὲν θὰ ξεχάσω τὰ ξενύχτια του γιὰ νὰ καταφέρει νὰ ἐπιστρέψει ἡ ἱστορικὴ ἐκκλησία τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος (Salvatorkirche) στὴν Μητρόπολη Γερμανίας. Τὸν πολὺ μεγάλο ἀγώνα γιὰ νὰ χτιστεῖ ὁ περικαλλὴς αὐτὸς Ναὸς τῶν Ἁγίων Πάντων καὶ τὸ πολιτιστικό του κέντρο μὲ τὶς οἰκίες τῶν ἱερέων. Ἀκόμη τὶς συνεχεῖς προσπάθειες μαζὶ μὲ τὸν ἀείμνηστο καθηγητὴ κ. Θεόδωρο Νικολάου ὑπὸ τὴν καθοδήγηση τοῦ Μητροπολίτου μας γιὰ τὴν δημιουργία τοῦ Τμήματος Ὀρθοδόξου Θεολογίας στὸ Ludwig-Maximilians-Universität Μονάχου, ἀλλὰ καὶ τὸ ὅλο ποιμαντικὸ τοῦ ἔργο. Πατέρα Ἀπόστολε, εὐχαριστοῦμε πολύ, γιατὶ εἶστε γιὰ ἐμένα ἕνας πνευματικὸς πατέρας καὶ ἀδελφὸς, ἀλλὰ καὶ γιὰ ὅλη τὴν οἰκογένειά μου, ποὺ ἡ οἰκογένειά σας τὴν ἀγκάλιασε.

Θεοφιλέστατε, αἰσθανόμουν καὶ αἰσθάνομαι ὅτι ἡ ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅπως εὔστοχα ἔχει συμβολικὰ ἐπισημανθεῖ, εἶναι ἡ Ναῦς, τὸ πλοῖο ποὺ ἰδιαίτερα ἐδῶ στὸ Ναὸ τῶν Ἁγίων Πάντων ἡ εἰκόνα τῶν κάτω παραθύρων μᾶς παραπέμπει στὰ φινιστρίνια τῶν παραθύρων τῶν πλοίων. Ἡ ἐκκλησία μας ὡς πλοῖο πορεύεται μέσα στὴν ἱστορία τοῦ κόσμου γιὰ νὰ τὴν μεταμορφώσει, μὲ κυβερνήτη τὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ καὶ πηδαλιοῦχο τὸν ἑκάστοτε ἐπίσκοπό της. Ἐμεῖς ὅλοι οἱ κωπηλάτες ποὺ μὲ τὸ βαθμὸ τῆς εὐθύνης του ὁ καθένας προσπαθοῦμε νὰ ὠθοῦμε τὸ πλοῖο σὲ λιμάνια καὶ νὰ βοηθοῦμε σὲ ὅσους ἐπιθυμοῦν νὰ ἀνέβουν, νὰ στεκόμαστε ἀρωγοί, ἀπλώνοντας τὰ χέρια μας, γιὰ νὰ τοὺς τραβήξουμε κοντὰ στὸν Χριστό. Στὸ ταξίδι αὐτὸ τὸ πλοῖο μπορεῖ «νὰ κλυδωνίζεται ἀλλ’ οὐ καταποντίζεται, ἀλλὰ ναυάγιον οὐχ ὑπομένει» κατὰ τὸν λόγο τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου.

Ἦρθε ἡ ὥρα, Θεοφιλέστατε, Πατέρες, ἀδελφὲς καὶ ἀδελφοί, νὰ σαλπάρω ξανὰ γιὰ τὸν λιμένα τῆς πόλεως τῆς Θεσσαλονίκης. Μ’ αὐτὸν τὸν τρόπο βλέπω αὐτὸ τὸ ταξίδι, πὼς μ’ ἕναν μυστικὸ τρόπο, ὁ Οὐράνιος Πατέρας μας κατευθύνει ἐμένα καὶ τὴ σύζυγό μου. Φεύγουμε με γεμάτες τὶς πνευματικὲς μας ἀποσκευές, ἀπὸ τὴν ἀγάπη ὅλων σας.

Θεοφιλέστατε, ἐπιτρέψτε μου νὰ σταθῶ σ’ ὁρισμένα πρόσωπα, ὡς ἐλάχιστο δεῖγμα εὐγνωμοσύνης ποὺ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια συμπορευθήκαμε.

Καταρχήν, στοὺς Θεοφιλεστάτους Ἐπισκόπους τῆς Μητροπόλεώς μας, Λεύκης κ. Εὐμένιο, Ἀριανζοῦ κ. Βαρθολομαῖο, καὶ Χριστουπόλεως κ. Ἐμμανουήλ. Δὲν θὰ λησμονήσω τὶς μοναδικὲς λειτουργικὲς καὶ ποιμαντικὲς ἐμπειρίες ποὺ ἔζησα μὲ τὸν σεβαστὸ καὶ ἀοίδιμο Ἐπίσκοπο Ἀρίστης Βασίλειο.

Τὸν σεβαστό μας Διάκονο Νικόλαο, ποὺ γιὰ ἐμᾶς ἦταν ὁ δάσκαλος, ὁ πνευματικὸς ὁδηγός, καὶ ὁ παπποῦς μας. Ὅλους τοὺς ἀγαπητοὺς Πατέρες τῆς ἐκκλησίας μας ἐδῶ στὸ Μόναχο, τὸν πατέρα Πέτρο, τὸν πατέρα Ἰωάννη, τὸν πατέρα Ἀλέξανδρο, τὸν πατέρα Θωμᾶ, ποὺ διακονεῖ τώρα τὴν ἐνορία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου στὸ Herten, καὶ τὸν ἀγαπημένο μας πατέρα Πλούταρχο, τὸν ταπεινὸ καὶ ἀπλὸ Λευίτη, ποὺ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ἀκούραστα διακονεῖ τὴν ἐκκλησία καὶ μᾶς μεταφέρει μὲ τὴν ψαλμωδία του τὴν μεγάλη παράδοση τῆς ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ἀπ’ ὅπου προέρχεται. Τέλος, ἄφησα τὸν συνεφημέριο μου πατέρα Γεώργιο Σιῶμο, ποὺ πορευόμαστε τὰ τελευταῖα ἑπτὰ χρόνια μαζί, καὶ ἡ παρουσία του δηλώνει τὴν ἐλπιδοφόρο συνέχιση τῆς ἐκκλησίας στὴν Γερμανία. Τῶν νέων ἐκείνων παιδιῶν ποὺ γεννήθηκαν καὶ ἀνδρώθηκαν στὴν Γερμανία, ὡς πατρίδα τους, στραμμένοι ὅμως πάντα μὲ πολλὴ ἀγάπη στὸν τόπο καταγωγῆς τους.

Στοὺς καθηγητὲς τῆς Θεολογικῆς μας Σχολῆς, ποὺ ἡ παρουσία τους λαμπρύνει τὴν Ἐκκλησία μας στὴν Γερμανία, καὶ ἰδιαίτερα ἐδῶ στὸ Μόναχο. Τοὺς καρποὺς αὐτῆς τῆς Σχολῆς τοὺς γευόμαστε μὲ τὸν Θεοφιλέστατο Ἐπίσκοπο Χριστουπόλεως κ. Ἐμμανουήλ, τὸν πρωτοπρεσβύτερο πατέρα Ἐλευθέριο Ἀργυρόπουλο στὴν ἐνορία μας στὸ Wuppertal, τὸν δικό μας ἐδῶ προϊστάμενο τῆς ἐνορίας, ἀρχιμανδρίτη Γεώργιο Σιῶμο, ἱερωμένους στὶς ἄλλες ὀρθόδοξες ἐκκλησίες, καθηγήτριες καὶ καθηγητὲς θεολόγους στὰ διάφορα σχολεῖα τῆς Γερμανίας.

Στοὺς ἱεροψάλτες τοῦ Ναοῦ μας καὶ τῶν Ναῶν μας, στὸ χοράρχη τῆς χορωδίας μας καὶ τοῦ συλλόγου Βυζαντινῆς Μουσικῆς Μονάχου, καθηγητὴ Θεολογίας κύριο Κωνσταντῖνο Νικολακόπουλο.

Στοὺς ἀκούραστους ἐπιτρόπους μας, μὲ ἰδιαίτερη μνεία ἐπιτρέψτε μου νὰ εὐχαριστήσω τὸν Γεώργιο Μανδαλενάκη, ποὺ ἐδῶ καὶ δύο χρόνια ζεῖ στὴν Κρήτη, καὶ τὸν κύριο Θεόδωρο Σιακαβάρα.

Στὶς γυναῖκες τῆς Διακονίας μας, ποὺ μὲ τὴν παρουσία τους δυναμώνουν τὸ ἔργο τῆς ἐκκλησίας μας.

Ἀκόμη, θέλω νὰ εὐχαριστήσω ἰδιαιτέρως ὅλους τοὺς συνεργάτες μας στὶς ἐκκλησίες τῶν ἄλλων πόλεων ποὺ διακονοῦσα:

Στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου στὸ Geretsried, διακρίνω ἐδῶ ἀνάμεσά μας τὸν ἀκούραστο ἐπίτροπο καὶ ψάλτη μας κύριο Πέτρο Μαστορίδη, τὴν σύζυγό του Κωνσταντίνα καὶ τὰ τέσσερα παιδιά τους ποὺ διακονοῦν μὲ θυσιαστικὴ ἀγάπη τὴν ἐκκλησία μας. Διακρίνω ἀκόμη τὸν ἐπί χρόνια δραστήριο πρόεδρο τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητας τοῦ Geretsried κύριο Εὐάγγελο Καρασακαλίδη καὶ τὸν εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν προσφορά του.

Στὴν Ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου στὸ Garmisch-Partenkirchen, μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὴν οἰκογένεια τοῦ Βασιλείου καὶ Σοφίας Τέγου.

Στὴν Ἐκκλησία τῆς Ἁγίας Φωτεινῆς στὸ Taufkirchen (Vils), μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὶς κυρίες Σώζα Μπαλδεράνου, Ἐλευθερία Ὀρφανίδου καὶ Σοφία Παρασκευᾶ.

Στὴν Ἐκκλησία τῆς Παναγίας τῆς Παυσολύπης στὸ Ingolstadt, μὲ ἰδιαίτερη ἀναφορὰ στὴν οἰκογένεια τοῦ Γεωργίου Πασχαλίδη, τοῦ Κωνσταντίνου Γεωργιάδη καὶ τοῦ Ἀνθόπουλου Φωτιάδη.

Στὴν Ἐκκλησία τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων στὸ Haar, ποὺ προσπαθεῖ μὲ τὴν ἐπιμονή του νὰ διατηρεῖ ὁ δραστήριος πρόεδρος τῆς Ἑλληνικῆς Κοινότητας στὸ Haar κύριος Ἀπόστολος Κότσης, ἀλλὰ δυστυχῶς δὲν προλαβαίνομε νὰ τελοῦμε σὲ τακτὰ χρονικὰ διαστήματα τὶς ἀκολουθίες καὶ λόγω τῆς κοντινῆς ἀπόστασης ἐξυπηρετοῦνται στὶς ἐκκλησίες μας, στὸ Μόναχο.

Εὐχαριστῶ ιδιαιτέρως τὸν κύριο Βασίλειο Ἀδημούδη ποὺ ὅλα αὐτὰ τὰ χρόνια ποὺ διακονῶ στὶς πόλεις αὐτὲς τὸν εἶχα κοντὰ μου ἀμέριστο συνεργάτη καὶ βοηθό, καὶ θὰ ἔλεγα ὅτι ἐκμεταλλεύτηκα πνευματικὰ τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ἀφοσίωσή του.

Σὲ ὅλους τοὺς δωρητὲς καὶ συνδρομητὲς τῆς ἐνορίας μας, εἴτε μὲ χρηματικὰ ποσὰ εἴτε μὲ τὴν ἐργασία τους, ἕνα μεγάλο εὐχαριστῶ, γιατὶ ὁ Ἱερὸς Ναὸς ἔγινε, ὀμόρφυνε καὶ συνεχίζει νὰ ὑπάρχει καὶ νὰ εὐπρεπίζεται χάρις στὴν ἀγάπη ὅλων αὐτῶν τῶν ἀνθρώπων ποὺ τὴν στηρίζουν.

Εὐχαριστίες στὶς δασκάλες τῶν παιδικῶν μας ὁμάδων, τῆς Χορωδίας καὶ τοῦ Θεάτρου, τὴν κυρία Μαρία Κωστράκη Κρινίτι καὶ τὴν Ἡρὼ Κωστράκη ποὺ μαζὶ μὲ τὰ παιδιὰ τῶν ὁμάδων μας, περάσαμε παραμυθένια ταξίδια στὴν τέχνη καὶ στὴ ζωή.

Στὶς Νηπιαγωγοὺς τοῦ Νηπιαγωγείου τῆς Ἐκκλησίας μας ποὺ προσφέρουν τὴν θαλπωρὴ στὰ μικρά μας παιδιά.

Εὐχαριστῶ τὰ Διοικητικὰ Συμβούλια πρωτίστως τοῦ ἱδρύματος Παλλαδίου καὶ ἰδιαιτέρως τὴν πρόεδρο κυρία δρ. Βασιλεία Τριάρχη γιὰ τὴν συνεργασία καὶ τὶς κοινὲς ἐκδηλώσεις μας, τῆς Ἑλληνικῆς Ἀκαδημίας καὶ τὸν πρόεδρό της κύριο Σταῦρο Κωνσταντινίδη γιὰ τὴν πολύτιμη συνεργασία καὶ συμβολή του στὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας μας, τῆς Λέσχης Ἑλλήνων Ἐπιστημόνων, τοῦ Λυκείου Ἑλληνίδων, τῶν ἐθνικοτοπικῶν συλλόγων καὶ τοῦ Δορυφόρου γιὰ τὴν ὅμορφη συμπόρευση καὶ συνεργασία.

Ἐπιτρέψτε μου σὲ αὐτὸ τὸ σημεῖο νὰ εὐχαριστήσω τὸν Μανώλη Κουγιουμουτζὴ καὶ ὡς πρόεδρο τοῦ Κρητικοῦ Συλλόγου καὶ τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Κρητῶν, ἀλλὰ πάνω ἀπ’ ὅλα σὰν φίλο, ἀδελφὸ καὶ συνεργάτη στὸ ἔργο τῆς ἐκκλησίας μας, ποὺ μαζὶ μὲ τὴν σύντροφό του Σοφία Μαρὴ ἀκούραστα προσφέρουν στὴν Ἐκκλησία μας ὅποια ὥρα καὶ ὁπότε τοῦ ζητηθεῖ.

Δὲν θὰ ξεχάσω τὴν προσφορὰ τῆς δημοσιογράφου Φανῆς Ἀθέρα καὶ τοῦ πρώην διευθυντοῦ τοῦ Ἑλληνικοῦ Σπιτιοῦ στὸ Μόναχο Κωνσταντίνου Γιαννακάκου, ὡς ἐπίσης καὶ τοῦ Χριστοφόρου Warning στὶς Ἑλληνο-βαυαρικὲς Πολιτιστικὲς Ἡμέρες στο Μόναχο.

Εὐχαριστίες σὲ ὅλους τοὺς ἐκπαιδευτικοὺς συναδέλφους, στοὺς συλλόγους γονέων τῶν Ἑλληνικῶν Σχολείων καὶ τοῦ Τμήματος Ἑλληνικῆς Γλώσσας στὸ Μόναχο ποὺ προσπαθοῦν νὰ μεταδώσουν τὴν Παιδεία καὶ τὴν Γλῶσσα τοῦ Γένους μας.

Τελειώνοντας, θέλω νὰ ζητήσω ἕνα μεγάλο συγγνώμη σὲ ὅσους εἴτε μὲ τὸν τρόπο μου, εἴτε μὲ τὸν λόγο μου καὶ τὶς ἀδυναμίες μου, στενοχώρησα καὶ πίκρανα.

Εὔχεσθε καὶ προσεύχεσθε, Θεοφιλέστατε, Πατέρες, ἀδελφοὶ καὶ ἀδελφές, νὰ μοῦ χαρίζει ὁ Κύριος ποὺ σταυρώθηκε καὶ θυσιάστηκε γιὰ ἐμᾶς, ταπείνωση καὶ μετάνοια, γιὰ νὰ συνεχίζω τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας Του.