Στις 9 Ιουλίου 2023 με αφορμή τη συμπλήρωση είκοσι ετών από την προς Κύριον εκδημίαν του μακαριστού Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης κυρού Παντελεήμονος Β´ Χρυσοφάκη, πνευματικού πατρός του Ποιμενάρχου μας, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Βεροίας, Ναούσης και Καμπανίας κ. Παντελεήμονος, ενός φιλαγίου και ρέκτου ιεράρχου, η Ιερά Μητρόπολις Θεσσαλονίκης με πρωτοβουλία του Παναγιωτάτου Μητροπολίτου κ. Ανθίμου διοργάνωσε το μεσημέρι της Κυριακής στην αίθουσα της «Χριστιανικής Καταφυγής» του Αγίου Δημητρίου Ημερίδα αφιερωμένη στην προσωπικότητα και στο έργο του αειμνήστου Μητροπολίτου Παντελεήμονος Β’.

Η Ημερίδα άρχισε με εκκλησιαστικούς ύμνους που έψαλε η Χορωδία του Προσκυνηματικού Ιερού Ναού του Αγίου Δημητρίου υπό τη διεύθυνση του Πρωτοψάλτου κ. Δημητρίου Χριστοδούλου. Την Ημερίδα προλόγισε ο Γενικός Αρχιερατικός Επίτροπος της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης Αρχιμ. Φώτιος Ζαρζαβατσάκης, ο οποίος παρουσίασε και τους ομιλητές.

Πρώτος ομιλητής ήταν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Ο Μητροπολίτης Παντελεήμων και ο πολιούχος της πόλης, Άγιος Δημήτριος». Ο Σεβασμιώτατος  ως Πρωτοσύγκελλος του μακαριστού Ιεράρχου συμμετείχε ενεργά στις προσπάθειες για την επανακομιδή των Ιερών Λειψάνων του Αγίου Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου 8 περίπου αιώνες μετά την απομάκρυνσή τους από τη Θεσσαλονίκη.

Δεύτερος ομιλητής ήταν ο Πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης Αρχιμ. Ιάκωβος Αθανασίου, ο οποίος μίλησε με θέμα: «Η επιστημονική θεολογική συμβολή του Μητροπολίτου Παντελεήμονος του Β΄ στον καταρτισμό της Εκκλησίας της Θεσσαλονίκης», ενώ τρίτος ομιλητής ήταν ο Γραμματέας του Μητροπολιτικού Συμβουλίου της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης Αρχιμ. Ευθύμιος Βακαλάκης, ο οποίος ανέπτυξε το θέμα: «Η συμβολή του Μητροπολίτου Θεσσαλονίκης Παντελεήμονος του Β΄ εις τα Εθνικά θέματα».

Την Ημερίδα παρακολούθησαν οι Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες Μιλήτου κ. Απόστολος, Κίτρους, Κατερίνης και Πλαταμώνος κ. Γεώργιος, Γρεβενών κ. Δαβίδ, Τρίκκης, Γαρδικίου και Πύλης κ. Χρυσόστομος, Φιλίππων, Νεαπόλεως και Θάσου κ. Στέφανος, οι Θεοφιλέστατοι Επίσκοποι Πατάρων κ. Αθηναγόρας και Κοτυαίου κ. Διονύσιος, κληρικοί της Ιεράς Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, πνευματικά παιδιά του μακαριστού Ιεράρχου και ευσεβείς Θεσσαλονικείς.

Κατά την εισήγηση του, ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας κ. Παντελεήμων, εξέφρασε τις θερμές του ευχαριστίες προς τον Παναγιώτατο Μητροπολίτη Θεσσαλονίκης κ. Άνθιμο για την ευγενή πρόσκληση και ανέφερε μεταξύ άλλων: «Γεγονός μέγα καί θαυμαστόν ἀπετέλεσε διά τήν ἱστορικήν καί ἔνδοξον πόλιν τῆς Θεσσαλονίκης ἡ ἀνακάλυψις καί ἐπανακομιδή τῶν Λειψάνων τοῦ Πολιούχου καί Προστάτου αὐτῆς Ἐνδόξου Μεγα­λο­μάρτυρος Ἁγίου Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου».

Μέ αὐτούς τούς λόγους ἄρχιζε ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Θεσσα­λονίκης Παντελεήμων ὁ Β´ τήν Ποιμαντορική του ἐγκύκλιο «πρός τούς εὐλαβεστάτους ἐφημερίους» τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, μέ τήν ὁποία προλόγιζε τήν ἔκδοση τῶν Ἀκολουθιῶν τοῦ ἁγίου ἐνδόξου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου, ποίημα τοῦ νέου ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ ὁσίου Γερασίμου τοῦ Ὑμνογράφου, τό 1979.

Ἕναν χρόνο νωρίτερα, στίς 15 Ἰουνίου τοῦ 1978, στήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν εἶχε παρουσιασθεῖ ἀπό τόν καθηγητή Ἀναστάσιο Ὀρλάνδο ἡ ἀνακάλυψη τῶν ἱερῶν λειψά­νων τοῦ πολιούχου τῆς Θεσσαλο­νίκης ἀπό τήν ἀρχαιολόγο Μαρία Θεοχάρη στό San Lorenzo inCampo τῆς Ἰταλίας.

Ἡ ἀνακοίνωση αὐτή ἔγινε γνω­στή ἀπό τόν ἡμερήσιο τύπο λίγες ἡμέρες ἀργότερα, ἀμέσως μετά τόν φοβερό καί καταστροφικό σεισμό τῆς Θεσσαλονίκης, στίς 20 Ἰουνίου.

Ἡ ἔνταση τοῦ σεισμοῦ, οἱ κατα­στροφές καί ἡ σύγχυση πού προκά­λεσε, καθώς ἦταν ἡ πρώτη φορά πού συνέβαινε τόσο μεγάλος σει­σμός σέ μία πόλη ὅπως ἡ Θεσσα­λονίκη, δημιούργησαν τεράστιο φόβο καί ἀπόγνωση στούς Θεσσα­λονικεῖς, γιά τούς ὁποίους ἡ εἴδηση τῆς εὑρέσεως τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ προστάτου τους ἁγίου Δημη­τρίου ἤχησε ὡς οὐράνια παρηγορία καί συγκίνησε τίς ψυχές τους μέ πρώτη αὐτή τοῦ ποιμενάρχου τους.

Ἀπό τήν ἡμέρα τῆς ἐνθρονίσεώς του, ἡ ὁποία συνέπεσε μέ τήν ἑορτή τῆς μεταθέσεως τοῦ ἱεροῦ λειψά­νου τῆς ἁγίας Θεοδώρας τῆς ἐν Θεσσαλονίκῃ, στίς 3 Αὐγούστου τοῦ 1974, ὁ Μητροπολίτης Παντε­λεήμων περιέβαλε μέ μεγάλο σεβα­σμό καί τιμή τούς Θεσσαλο­νι­κεῖς ἁγίους καί ἰδιαιτέρως τόν πολιοῦχο τῆς πόλεως, ἅγιο μεγα­λο­μάρτυρα καί μυροβλύτη Δημή­τριο, καί εἶχε μάλιστα τήν εὐλογία νά ὑποδεχθεῖ τό 1976 γιά πρώτη φορά τμῆμα τοῦ ἱεροῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου ἰσαποστόλου Κυρίλλου, τοῦ φωτιστοῦ τῶν Σλάβων, τό ὁποῖο μετέφερε ὁ Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων ἀπό τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο.

Κανείς ὅμως δέν μποροῦσε νά φαντασθεῖ ὅτι ἦταν ποτέ δυνατόν νά βρεθοῦν καί νά ἐπιστρέψουν στή Θεσσαλονίκη τά χαριτόβρυτα λείψανα τοῦ πολιούχου της, τά ὁποῖα λάνθαναν γιά 750 περίπου χρόνια.

Καί ὅμως ἡ ἀνακάλυψή τους ἀπό τή Μαρία Θεοχάρη ὑπῆρξε ἡ ἀρχή ἑνός ἀκόμη θαύματος τοῦ φιλοπό­λιδος ἁγίου γιά χάρη τῶν εὐσεβῶν Θεσσαλονικέων καί τοῦ ποιμενάρ­χου τους.

Ἡ ἀγάπη μου γιά τόν μεγαλο­μάρτυρα ἅγιο Δημήτριο, ὁ ὁποῖος μέ θαυμαστό τρόπο ἀποκάλυψε τήν παρουσία του σέ μία δύσκολη συγκυρία γιά τήν προσφιλῆ πόλη του, ὁδήγησαν τόν Αὔγουστο τοῦ 1978, ὅταν ὁ Παναγιώτατος μᾶς ἔδωσε ἄδεια νά ξεκουραστοῦμε μετά ἀπό τόν μεγάλο σεισμό καί τίς ταλαιπωρίες τίς καθημερινές, τά βήματά μου στό Ἀββαεῖο τῆς μικρῆς ἰταλικῆς κωμοπόλεως, τοῦ San Lorenzo in Campo, ὅπου φυλασ­σόταν τά ἱερά λείψανα τοῦ Ἁγίου.

Ἡ συγκίνησή μου γιά τήν εὐλογία νά προσκυνήσω γιά πρώτη φορά τά μυρόβλυτα λείψανα τοῦ πολιού­χου τῆς Θεσσαλονίκης, στόν ἱερό ναό τοῦ ὁποίου εἶχα τήν εὐλογία νά διακονῶ, ἔγινε χαρά ἀνεκλά­λητη, ὅταν ὁ προϊστάμενος τοῦ Ἀββαείου μοῦ προσέφερε ἕνα ἀνέλ­πιστο δῶρο, ἕνα μικρό τμῆμα τοῦ θαυματουργοῦ λειψάνου τοῦ ἁγίου μεγαλομάρτυρος Δημητρίου ὡς ἀνάμνηση καί εὐλογία τῆς ἐπισκέψεώς μου.

Οἱ ἀδελφές ἀπό τήν Ἱερά Μονή τοῦ Πανοράματος θά ἐνθυμοῦνται αὐτή τή συγκινητική στιγμή, ὅταν ἐπιστρέφοντας ἀπό τήν Ἰταλία μετέφερα αὐτό τό μικρό λείψανο τοῦ ἁγίου Δημητρίου στόν Παναγιώτατο, κάνοντάς τον κοινωνό αὐτῆς τῆς μεγάλης εὐλογίας. Τό μικρό αὐτό τεμάχιο τοῦ ἱεροῦ λειψάνου, τοῦ πρώτου τό ὁποῖο ἐπέστρεφε στή Θεσσαλονίκη μετά ἀπό αἰῶνες, ἐνεθάρρυνε τόν Παναγιώτατο νά ζητήσει ἐπισήμως τήν ἐπιστροφή τῶν ἱερῶν λειψά­νων τοῦ πολιούχου τῆς Θεσσαλο­νίκης ἀπό τό Ἀββαεῖο τοῦ San Lorenzo καί τόν ἐπίσκοπο τοῦ Fano, τῆς μικρῆς ἐπισκοπῆς κοντά στό San Lorenzo, τόν Costanzo Micci, στή δικαιο­δoσία τοῦ ὁποίου ἀνῆκε τό Ἀββα­εῖο.

Kατά ἀγαθή συγκυρία ὁ ἐπίσκο­πος Micci εἶχε ὡς νεαρός θεολόγος ἐκπονήσει διατριβή σχετικά μέ τά λείψανα τοῦ ἁγίου Δημητρίου, τά ὁποῖα εἶχαν ἀπομακρύνει βίαια οἱ σταυροφόροι ἀπό τόν ναό τοῦ Μεγα­λομάρτυρος στή Θεσσαλονί­κη τό 1204, καί γνώριζε καλά τήν ἱστορία τους.

Ὁ Παναγιώτατος ἐμπιστεύθηκε στήν ἐλαχιστότητά μου τήν προ­σπά­θεια τῆς ἐπανακομιδῆς τῶν λειψάνων τοῦ ἁγίου Δημητρίου, στέλνοντάς με στήν Ἰταλία γιά νά ὑποβάλλω τό δίκαιο αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν Θεσσαλονι­κέων στίς ἐκκλησιαστικές ἀρχές καί τόν λαό τοῦ SanLorenzo in Campo, ὁ ὁποῖος εἶχε ἀναπτύξει στούς αἰῶνες πού εἶχαν περάσει μία βαθειά σχέση μέ τόν μεγαλο­μάρ­τυρα Ἅγιο.

Ἕνα μήνα ἀργότερα καί ἐνῶ ἤμουν ἐκεῖ ὅλο αὐτό τό διάστημα, ἀφοῦ ἔλαβε τήν ἔγκριση τῆς Ἱερᾶς Συνό­δου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ἤλθε καί ὁ ἴδιος στήν Ἰταλία, γιά νά ὑποστηρίξει ὡς ὁ Ποιμενάρχης τῆς Θεσσαλονίκης, πού εἶχε δοκι­μασθεῖ πρόσφατα ἀπό τόν μεγάλο σεισμό, τό αἴτημα τοῦ κλήρου καί τοῦ λαοῦ τῆς πόλεως γιά τήν ἐπιστροφή τῶν τιμίων λειψάνων τοῦ πολιούχου της.

Ἐγώ ὅσο παρέμενα ἐκεῖ ἐπί ἕνα μήνα, βλέποντας καί τίς διαθέσεις βέβαια τόσο τοῦ κλήρου ὅσο καί τοῦ λαοῦ, καί εἶχε μεγάλη φωνή ὁ λαός καί δή οἱ δημοσιογράφοι, προσπάθησα νά ἑτοιμάσω μία μικρή ξύλινη λειψανοθήκη, ἡ ὁποία ὑπάρχει ἐδῶ στόν ναό, γιά τά τυχόν λείψανα τά ὁποῖα θά μᾶς ἔδιδαν. Δέν ξέραμε τί ἀκριβῶς.

Ὁ Παναγιώτατος ἐπισκέφθηκε ἀρχικά τόν ἐπίσκοπο τοῦ Fano Κων­στάντιο. Οἱ στιγμές ἦταν συγκινη­τικές, ὁ πόθος καί ἡ λαχτάρα τοῦ Παναγιωτάτου νά ἀποκτήσει καί πάλι τόν πολύτιμο θησαυρό, πού ἡ πόλη τῆς Θεσσαλο­νίκης εἶχε στερηθεῖ τόσους αἰῶνες καί μέ θαυμαστό τρόπο εἶχε ἀπο­καλυφθεῖ πρόσφατα, κυριαρχοῦσε στούς λόγους του. Ἡ φωνή του παλλόταν ἀπό τήν ἀγάπη του πρός τόν ἅγιο Δημήτριο καί τό ποίμνιό του. Ἀπευθυνόταν πρός τόν ἐπί­σκο­πο τοῦ Fano, ὁ ὁποῖος εἶχε συνδέσει τή ζωή του μέ τόν πολι­οῦ­χο τῆς Θεσσαλονίκης καί τοῦ ζητοῦσε τόν γιά αἰῶνες προστάτη καί τῆς δικῆς του ἐπαρχίας. Καί ἐκεῖνος ὅμως κατανοοῦσε τόν πόθο καί τή λαχτάρα τοῦ Πανα­γιω­τάτου νά λάβει μαζί του, ἐπιστρέ­φοντας στή Θεσσαλονίκη, τό χαρι­τό­βρυτο λείψανο.

Ἡ ἀγάπη τοῦ Παναγιωτάτου γιά τόν ἅγιο μεγαλομάρτυρα καί μυρο­βλύτη Δημήτριο, ἔκδηλη στό πρό­σωπό του, στούς λόγους του, στή συγκίνηση καί στά δάκρυά του ἐν τέλει ὑπερίσχυσε. Ὁ ἐπίσκοπος Κωνστάντιος πείσθηκε καί δέχθη­κε νά προσφέρει τόν πολύτιμο θησαυρό, ἐφόσον βεβαίως συμφω­νοῦσαν νά τόν παραχωρήσουν ὁ προϊστάμενος τοῦ Ἀββαείου τοῦ San Lorenzo in Campo καί οἱ κάτοικοι τῆς πόλεως.

Ἡ ὑπόθεση δέν ἦταν εὔκολη, γιατί οἱ κάτοικοι ἀγαποῦσαν ἰδιαι­τέρως τόν ἅγιο Δημήτριο καί ἦταν βέβαιο ὅτι δέν ἤθελαν νά τόν ἀποχωρισθοῦν.

Ἡ ἀγωνία κορυφώθηκε, ὅταν ὁ Παναγιώτατος ἔφθασε στό San Lorenzo. Τό ἴδιο καί ἡ συγκίνησή του, ὅταν γιά πρώτη φορά στάθηκε ἐνώπιον τοῦ ἱεροῦ λει­ψάνου τοῦ Μεγαλομάρτυρος Δημητρίου στήν κρύπτη τοῦ Ἀββαείου.

Ἐπί αἰῶνες ἀρχιεπίσκοποι Θεσσα­λο­νίκης καί αὐτοκράτορες ἐπεθύ­μη­σαν νά δοῦν καί νά προσκυνή­σουν τά λεί­ψανα τοῦ ἁγίου Δημη­τρίου, ἀλλά κανείς δέν κατόρθωσε νά ἱκανοποιήσει τόν πόθο του. Καί τώρα γιά πρώτη φορά Μητροπο­λίτης Θεσσαλονίκης βρισκόταν ἐνώπιον τῶν ἱερῶν λειψάνων τοῦ πολιούχου τῆς πόλεώς του, ἐνώ­πιον τοῦ προσφιλεστάτου Ἁγίου.

Οἱ κάτοικοι τοῦ San Lorenzo συγκεντρώθηκαν στόν ναό γιά νά συζητήσουν τό θέμα τῆς ἐπιστρο­φῆς τῶν ἱερῶν λειψάνων. Ὁ Πανα­γιώτατος μέ πειστικότητα, μέ ἐνθου­σιασμό καί μέ τήν πε­ποί­θηση ὅτι ἐξέφραζε τήν ἐπιθυμία ὄχι μόνον τῶν Θεσσαλονικέων ἀλλά καί τοῦ μεγαλομάρτυρος Ἁγίου Δημητρίου, διετύ­πω­σε τό δίκαιο αἴτη­μα.

Ἦταν ἀνάγκη, ἔλεγε, ἰδιαι­τέ­ρως κατά τήν περίοδο αὐτή τῆς δο­κιμασίας, νά χαρίσει εἰς τό ποί­μνιό του τόν χαμένο θησαυρό, ἦταν ἀνάγκη νά ἐπαναφέρει τήν καρδία εἰς τήν νεκρά σχεδόν ἐκ τοῦ κατα­στρεπτικοῦ σεισμοῦ Θεσ­σα­λονίκη, ἦταν ἀνάγκη νά στέψει τήν νύμφη τοῦ Θερμαϊκοῦ μέ τόν ἀδα­μαντο­κόλλητο στέφανο, τόν ὁποῖον ἀφήρεσαν οἱ ἐπιδρομεῖς, ἐξ αἰτίας τῆς ἀνεκτιμήτου ἀξίας του.

Οἱ συναντήσεις καί συνομιλίες μέ τούς ἄρχοντες καί τόν λαό ἦταν πολ­λές καί ἐπίπονες, ὅμως στό τέ­λος νίκησε ἡ ἀγάπη μας γιά τόν συμπαθέστατο τοῦ Κυ­ρίου μάρ­­τυ­ρα καί πολιοῦχο μας. Ἡ κραυ­γή ἀγωνίας τῶν φοβισμένων ἀπό τόν σει­σμό Θεσσαλονι­κέων πού ζητοῦ­σαν τόν προ­στάτη καί σωτήρα τῆς πό­λεώς τους ἔφθασε μέχρι τό San Lorenzo καί ἄγγιξε τίς ψυχές τῶν Λαου­ρεντίνων.

Σημειωθήτω δέ ὅτι, ὅταν ξεκινήσαμε τήν τελευταία φορά ἀπό τό Μιλάνο γιά νά πᾶμε στό San Lorenzo in Campo ἦταν φυσικό νά ἔχει πολύ ἄγχος ὁ Δεσπότης, σκεπτόμενος «ἄν δέν μοῦ δώσουν κάτι, πῶς θά γυρίσω πίσω στή Θεσσαλονίκη; Τί θά πῶ στόν λαό;» Ἀντίθετα, ἐγώ ὅμως εἶχα μία ἄλλη διάθεση, τήν ὁποία διεπίστωσε ὁ Παναγιώτατος καί μοῦ λέει μέσα στό αὐτοκίνητο: «Σέ βλέπω νά εἶσαι χαρούμενος κατά κάποιον τρόπο». Λέω, «εἶμαι χαρούμενος, Παναγιώτατε, διότι εἶδα ἕνα ὄνειρο πού μέ χαροποίησε». Λέει, «τί εἶδες;». «Εἶδα χθές τό βράδυ ὅτι ἤμουν μέσα στό Ἀββαεῖο τοῦ San Lorenzo in Campo καί ἔψαχνα νά βρῶ τήν κάρα τοῦ ἁγίου Δημητρίου. Καί τήν βρῆκα. Καί τήν ἔβαλα σέ ἕνα δίσκο καί ἔβαλα γύρω-γύρω κόκκινα Δημητριάτικα, χρυσάνθεμα κόκκινα». Μέ κοιτάζει ὁ Δεσπότης. Τοῦ λέω, «ἡ μητέρα μου» – τό ἐξήγησα κιόλας– «ἔλεγε τό κόκκινο εἶναι γρήγορο, κάτι θά συμβεῖ».

Τά δάκρυα τῆς ἐπι­θυμίας καί τῆς λα­χτάρας τοῦ Παναγιωτάτου νά ἔχου­με «μεθ’ ἡμῶν τόν χαρι­τό­βρυ­το Δη­μή­τριο» μαλά­κωσαν τίς καρδιές τῶν Λαουρεντίνων καί συγκατέ­νευ­σαν στό αἴτημά μας, αἴτημα ὁλο­κλή­ρου τῆς Θεσσαλονίκης, αἴ­τημα κλήρου καί λαοῦ, ἀρχό­ντων καί ἀρχομέ­νων.

Τό ὄνειρο καί ὁ πόθος τῶν Θεσ­σα­λο­νι­κέων ὀκτώ αἰώνων εἶχε ἀρχί­σει νά γίνε­ται πραγματικότητα. Τό Ἀββαεῖο τοῦ San Lorenzo καί ἡ ἐπισκοπή τοῦ Fano θά ἐπέ­στρε­φαν στήν πόλη τοῦ ἁγίου Δημητρίου ἄμε­σα τήν τιμία Κάρα του καί σέ δεύτερη φάση τό μεγαλύτερο μέ­ρος τῶν ἱερῶν λει­ψάνων του, γε­γονός πού πραγ­μα­τοποιή­θη­κε τόν Ἀπρίλιο τοῦ 1980.

Τήν ἑπόμενη ἡμέρα σέ ἐπίσημη τελετή παραδόθηκε ἡ τιμία Κάρα παρουσίᾳ τῶν τοπικῶν ἀρχῶν. Ἀνοί­χθηκε ἡ λάρνακα καί ὁ Πα­να­γιώτατος παρέλαβε μέ τά ἴδια του τά χέρια τήν τιμία Κάρα τοῦ Με­γα­λομάρτυρος, ἐνῶ τά δάκρυα ἔτρε­χαν ἀπό τά μάτια ὅλων. Ψάλ­λο­ντας τό ἀπολυτίκιο τοῦ Ἁγίου ἀνέ­βηκε ἀπό τήν κρύπτη στόν κυ­ρίως ναό. Οἱ κάτοικοι τοῦ San Lorenzo εἶχαν κατα­κλύσει τόν με­γαλοπρε­πῆ ναό περιμένοντας νά ἀποχαι­ρε­τή­σουν γιά τελευταία φο­ρά τήν τιμία Κάρα πού ἐπί αἰῶνες φιλο­ξενοῦσαν.

Τήν ἑπόμενη ἡμέρα ὁ μακα­ρι­στός μητροπολίτης Παντελεή­μων ἔστει­λε μήνυμα στή Θεσσαλονίκη, δια­κηρύσσοντας πρός πᾶσα κατεύ­θυν­ση: «κατέχουμε τόν χαρι­τό­βρυ­­το Δημήτριο».

Ὁ μεγαλομάρτυς καί μυροβλύτης ἅγιος Δημήτριος ἐπέστρεφε ἐπί τέλους στήν πόλη του, προσφέ­ρο­ντας στόν λαό της καί στόν Ποι­μενάρχη της ἕνα ἀνεκτίμητο δῶρο εἰς ἀνταπόδοση τῆς δικῆς τους ἀγάπης.

Ἡ μεγάλη αὐτή εὐλογία τοῦ μεγα­λομάρτυρος ἁγίου Δημητρίου πρός τόν μακαριστό Μητροπολίτη Πα­ντε­λεήμονα, νά τόν ἀξιώσει δη­λα­δή νά ἐπανακομίσει τά ἱερά καί μυ­ρόβλυτα λείψανά του στή Θεσσα­λονίκη, τόν συνέδεσε μέ μο­να­δικό τρόπο μέ τόν ἅγιο Δημή­τριο.

Ὁ περικαλλής ναός τοῦ πολιού­χου τῆς Θεσσαλονίκης ἔγινε στό ἑξῆς τό κέντρο τῆς λειτουργικῆς ζωῆς τῆς Θεσσαλονίκης. Μέ πρω­τοβουλία τοῦ μακαριστοῦ Μητρο­πολίτου Παντελεήμονος ἐπανῆλθε σέ χρήση τό τυπικό τῆς Μεγάλης Ἑβδομάδος τοῦ Ἁγίου Δημητρίου, τό ὁποῖο εἶχε καθιερώσει ὁ μέγας προκάτοχός του, ὁ ἅγιος Συμεών Θεσσαλονίκης, ἐνῶ ὁ ἴδιος χορο­στα­τοῦσε καί λειτουργοῦσε τακτι­κώ­τατα στόν ναό τοῦ ἁγίου Δημη­τρίου, ἀπολαμβάνοντας, θά μπο­ροῦσα νά πῶ, τήν ἰδιαίτερη αὐτή ἐπικοινωνία του μέ τόν μεγαλο­μάρτυρα ἅγιο Δημήτριο, ὁ ὁποῖος τόν ἀξίωσε νά ψαύσει μέ τά χέρια του τά μυρόβλυτα λείψανά του καί νά τά μεταφέρει στήν πόλη του.

Ὁ σύνδεσμος τοῦ ἀειμνήστου Μη­τροπολίτου Θεσσαλονίκης Παντε­λεή­μονος μέ τόν ἅγιο Δημήτριο καί τόν ναό του, ὅπου πλέον ἐφυ­λάσσοντο τά χαριτόβρυτα λείψανά του, ἦταν τόσο μεγάλος, ὥστε συχνό­τατα ἐξέφραζε τήν ἐπιθυμία του πρός τούς στενούς συνεργάτες του νά μήν χωρισθεῖ ποτέ ἀπό τόν προσφιλέστατό του ἅγιο, ἀλλά νά ταφεῖ μετά τήν κοίμησή του στόν ναό του.

Καί ὁ μεγαλομάρτυς ἅγιος Δημή­τριος δέν μποροῦσε νά μήν ἱκανο­ποιήσει τόν διακαῆ πόθο τοῦ μακα­ριστοῦ Μητροπολίτου Παντελεή­μο­νος, νά εὑρίσκεται διαπαντός σω­ματικά πλησίον του, ὅπως πιστεύουμε καί εὐχόμεθα ὅτι βρί­σκεται πλησίον του καί στήν ἐπου­ράνιο Ἱερουσαλήμ.

Νά ἔχουμε τήν εὐχή του.

ΓΙΑ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ