Του π. Ηλία Μάκου

Στην κατάμεστη αίθουσα του Συνεδριακού Κέντρου της Περιφέρειας Ηπείρου για τα μηνύματα-διαβήματα του βιβλίου μίλησαν, με συντονιστή της συζήτησης τον πρόεδρο του  Συλλογου Οικογενειών και Φίλων για την Ψυχική Υγεία Ιωαννίνων-Θεσπρωτίας Θοδωρή Παπαφωτίκα, ο καθηγητής Ψυχιατρικής Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Πέτρος Σκαπινάκης, η π. Αν. καθηγήτρια Ψυχολογίας Πανεπιστημίου Ιωαννίνων Βάσω Παπαδιώτη και ο συγγραφέας.

Τόσο ο κ. Σκαπανάκης και η κ. Παπαδιώτη, όσο και ο κ. Παπαφωτίκας, αναφέρθηκαν  στην πρακτική χρησιμότητα του βιβλίου, που θα μπορούσε να αποτελέσει ένα καλό εγχειρίδιο διαχείρισης συμπτωμάτων των διπολικά διαταραγμένων. Αλλά και στη συγκλονιστική και αυθεντική αφήγηση-κραυγή των εμπειριών του συγγραφέα, που τον σημάδεψαν και  και του καθόρισαν τη ζωή, χωρίς να καταφέρουν εν τέλει να τον γονατίσουν και να τον εξαφανίσουν, αφού αντι-στέκεται με τον δικό του τρόπο, ο οποίος  εκδηλώνεται και δημιουργικά. 

Οι τρεις απόπειρες αυτοκτονίας και οι συχνές κρίσεις δεν στέρεψαν τα ψυχικά του αποθέματα και δεν στάθηκαν εμπόδιο να εκλεγεί δύο φορές δήμαρχος Σαγιάδας και να αναπτύξει έντονη και μαχητική δημοσιογραφική δραστηριόττηα, την οποία ακάθεκτος συνεχίζει.

Ο ίδιος ο συγγραφέας υπογράμισσε, μεταξύ άλλων, ότι: “Οσοι έχουν διαγνωστεί ως διπολικοί και είναι ακόμη στην αρχή της ασθένειάς τους, πρέπει να γνωρίζουν ότι το βασικότερο και ουσιαστικότερο είναι να την αποδεχθούν, να συμφιλιωθούν μαζί της από τα πρώτα κιόλας συμπτώματα που θα εκδηλωθούν και να αρχίσουν να “εκπαιδεύονται” στο πώς θα συνυπάρξουν με όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα. Να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι με αυτή την αρρώστια το πιθανότερο είναι να περάσουν παρέα όλη την υπόλοιπη ζωή τους…».

Και πρόσθεσε: ““Είμαι ακόµη ζωντανός, παλεύω, αγωνίζομαι, δίνω μάχες καθημερινά να σταθώ όρθιος. Πέφτω και σηκώνομαι, για να ξαναπέσω και να ξανασηκωθώ. Πιο δυνατός; Οχι απαραίτητα, αλλά σημασία έχει να σηκωθώ”.

Στο βιβλίο αυτό καταγράφονται και διοχετεύονται προς την κοινωνία  γεγονότα ζωής ενός συνανθρώπου, που διάβηκε και διαβαίνει  τον “Γολγοθά” της διπολικής διαταραχής. Και μόνο αυτό, εκτός όλων των άλλων, δείχνει την αξία της επιδίωξης του  Βαγγέλη Μάστορα να μας κάνει κοινωνούς της αλήθειας του, μέσω του βασάνου του,  κάτι, που λειτουργεί λυτρωτικά για τον ίδιο και βοηθητικά όχι μόνο για τους πάσχοντες από διπολική διαταραχή, αλλά απ’ όλους μας.

Μέσα από τις δυσάρεστες αναμνήσεις, που αφηγείται στο βιβλίο, φαίνεται πως  ο συγγραφέας αναζητά τον εαυτό του.  Δεν προσηλώνεται στις ποικιλίες της εξωτερικής πραγματικότητας, αλλά στρέφει την προσοχή του προς τον εσωτερικό του κόσμο. Όχι για να  αποθαρρυνθεί και να αποθαρρύνει, όχι για να βρεθεί και να βάλει και άλλους σε αδιέξοδο, αντιμέτωπος, με τους “δαίμονές” του, αλλά για να αγκαλιάσει λυτρωτικά με το φως της συνείδησής του τον ψυχικό του χώρο και να εκπέμψει σήμα αντίστασης, εγρήγορσης και ελπίδας.