Πάει πέρασε και φέτος η γιορτή των Τριών Ιεραρχών και των Ελληνικών Γραμμάτων, η οποία δυστυχώς σημαδεύτηκε από έναν εμπαιγμό και περιφρόνηση από αυτόν ο οποίος λόγω της θέσης και του λειτουργήματος του όφειλε να πρωτοστατεί, να εμπνέει, να φλογίζει τις καρδιές των γονιών, των ομογενών, μικρών και μεγάλων και να κηρύττει πανομογενειακό ξεσηκωμό για την Ελληνική Παιδεία, Γλώσσα, Πολιτισμό, Κληρονομιά.
Ναι καλά καταλάβατε, ο λόγος εδώ για τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, ο οποίος τόσα πολλά ελπιστικά, υποσχετικά, και εξαγγελτικά λόγια είχε πει σε συνεντεύξεις και δηλώσεις πριν και μετά την ενθρόνιση του, αλλά αποδείχθηκαν δυστυχώς λόγια πτερόεντα καθότι απέδειξε και σ’ αυτόν τον τομέα πως δεν μπορεί ο άνθρωπος ή δεν θέλει ή και τα δύο μαζί.
Να θυμίσω ότι φέτος ήταν η χειρότερη χρονιά επειδή ακριβώς η περιφρόνηση δεν μπορεί να περιγραφεί και εξηγούμαι: Κατ’ αρχήν αντί να γίνει αυτή η έστω υποβαθμισμένη εκδήλωση ανήμερα της Γιορτής, έγινε το Σάββατο 4 Φεβρουαρίου με ομιλητή τον Λεωνίδα Ραπτάκη, πολιτειακό γερουσιαστή από το Ροντ Αϊλαντ ο οποίος μίλησε στην αγγλική, μάλιστα στην αγγλική για να τιμηθεί η Ελληνική γλώσσα που ήταν η δική της γιορτή και μέρα.
Ο ίδιος ο Ελπιδοφόρος απουσίαζε σε πολιτεία μακρινή ευλογών και αγιάζων και επαινών τα μέλη της Ηγεσίας των 100 στο Συνέδριο τους στην Αριζόνα και παίζοντας γκολφ με την τραγιάσκα καθότι πρέπει να δείξει ότι «εξαμερικανίστηκε». Απίστευτο!
Προχτές δε την Διεθνή Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας ούτε φάνηκε, ούτε ακούστηκε. Απλά το Γραφείο Παιδείας εξέδωσε ένα μήνυμα τύπου λογυδρίου στην Αγγλική κι αυτό. Αφερίμ αφεντ’μ, αφερίμ.
Αλλά άμα τη ακοή δε των φονικών σεισμών εξέδωσε αστραπιαία εγκύκλιο σε αμφότερες τις γλώσσες ζητώντας από την Εκκλησία και την Ομογένεια βοήθεια, και πολύ σωστά έπραξε διότι ο πόνος και τα δεινά που προκάλεσαν οι σεισμοί δεν γνωρίζουν εθνικότητες, θρησκείες, έχθρητες τύπου Ερντογάν του απειλητικού, αλλά φιλανθρωπία, αλληλεγγύη, συμπαράσταση, ανθρωπιά, αγάπη με μία λέξη. Ομως δεν τον είδαμε αυτά τα τρεισήμισι και βάλε χρόνια που μας ήλθε από την Προύσα να κάνει μία μικρή έστω προσπάθεια συγκέντρωσης χρημάτων για την Ελληνική γλώσσα. Οχι καμία.Εσπευσε στον πρόξενο της Τουρκίας στη Νέα Υόρκη για να του δηλώσει τη συμπόνοια και τη συμπαράσταση του και να τα πουν ενώπιος ενωπίω ως συμπατριώτες που είναι. Γιατί άραγε; Δεν είδα κανέναν άλλον ιεράρχη να κάνει κάτι παρόμοιο. Συγκεκριμένα δεν είδα ούτε τον Μακάριο της Αυστραλίας, ούτε τον Σωτήριο του Καναδά να τρέξουν στους τούρκους προξένους. Εξέδωσαν οι άνθρωποι εγκυκλίους ζητώντας από την Ομογένεια να βοηθήσει τον χειμαζόμενο Τουρκικό λαό που επλήγη από τους φονικούς σεισμούς, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ελπιδοφόρος γιατί έπρεπε να πάει στον αφέντη του Τουρκικού Προξενείου; Αλήθεια τι συμβαίνει; Μα θα με ρωτήσετε «συ μόνος παροικείς εν Ιερουσαλήμ και ούτε έγνω τα γενόμενα εν αυτή;»
Ας μην έχει κανείς αμφιβολία πως και φυσικά γνωρίζω αλλά και η Ομογένεια μας η οποία έχει και γνώση και γνώμη και νουν γνωρίζει πλέον ακριβώς το παιχνίδι. Κι είναι δυστυχώς ένα απαράδεκτο παιχνίδι για τα μέγιστα και ουσιώδη του Ελληνισμού γιατί εμείς εδώ οι ομογενείς έχομε και μια πατρίδα που τη λένε Ελλάδα για την οποία νοιαζόμαστε. Ακουέτω ταύτα και το κλεινόν Αστυ των Αθηνών πριν είναι αργά.
