Σαν σήμερα, το μακρινό 2009, στις 3 το μεσημέρι, έφυγε από το αγαπημένο του μοναστήρι για την Ουράνια Βασιλεία

ο Επίσκοπος μας, ο αληθώς καλός Ποιμένας,

ο Λαγκαδά Σπυρίδων ο Τραντέλλης.

Όσοι είχαμε την μεγάλη τιμή και ευλογία να διακονήσουμε κοντά του, διδαχθήκαμε πολλά. Όχι τόσο από τους λόγους του αλλά από τη ζωή του, την καθημερινότητά του, τον τρόπο που βίωνε την πίστη στο Θεό, το πως αντιμετώπιζε τις καταστάσεις, την αγωνία του να μην πληγώσει κανένα, το μεγαλείο του να μπορεί να ζητά συγγνώμη, το ουσιαστικό ενδιαφέρον του για τους ανθρώπους, την έγνοια του για όλα τα παιδιά του αδιακρίτως.

Ο μακαριστός Σπυρίδων είχε ένα μοναδικό και χαριτωμένο τρόπο να προσφέρει από την μεγάλη καρδιά του απευθείας στη δική σου ό,τι ακριβώς είχες ανάγκη, κι ας μη το είπες ποτέ. Και έτσι κατόρθωνε με κάθε ευκαιρία

να σε στηρίξει, να σε προστατέψει,

να σε παρηγορήσει, να σε διδάξει,να σε ξεκουράσει, να σε κάνει να χαμογελάς στα πιο δύσκολα, να σου θυμίσει πως ο Θεός σε αγαπά.

Καθένας από εμάς που ζήσαμε μαζί του, σίγουρα κρατά μέσα του μια γλυκιά ανάμνηση για εκείνον που υπήρξε αληθινός στοργικός Πατέρας.

Καθένας από το λογικό ποίμνιο της τοπικής Εκκλησίας μας, σίγουρα έχει μια όμορφη ιστορία να διηγηθεί από τον μεγάλο, τον φιλάνθρωπο, τον καλόκαρδο Σπυρίδωνα.

Και εκείνο που διδάσκει σε όλους εμάς η βιοτή του, είναι να παραμένουμε αυθεντικοί, απλοί και ανθρώπινοι, παρόλη την υποκρισία της εποχής μας. Κι έτσι να πορευόμαστε στραμμένοι στο Θεό με αδιαπραγμάτευτη εμπιστοσύνη στο σχέδιό Του.

Ο Σπυρίδων όντως υπήρξε φάρος ολόλαμπρος, κι ακόμη το φως του λάμπει στις ψυχές και στο νου μας!

ΠΗΓΗ: ΕΝΟΡΙΑ ΚΑΒΑΛΑΡΙΟΥ ΑΠΟ ΣΕΛΙΔΑ ΤΟΥ f/b.