Η  παρουσία του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου στην αρχιερατική διακονία, στην Ελλάδα αρχικά, στην Αφρική στη συνέχεια και στην Αλβανία τελικά, έχει χρονική αφετηρία.

Ήταν  19 Νοεμβρίου του 1972 όταν χειροτονήθηκε σε τιτουλάριο Επίσκοπο Ανδρούσης από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Αθηνών Ιερώνυμο τον Α΄.

Ο κυρός Ιερώνυμος είχε αναφερθεί με τα πιο θερμά λόγια στο πρόσωπο, στις ικανότητες και τις σπουδές  του 43χρονου τότε νέου Επισκόπου.

Και προδιέγραψε το μέλλον του λαμπρό στο στερέωμα της Εκκλησίας. Όπως και συνέβη.

Ειδικά για την Αλβανία ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος αποδείχθηκε η μεγάλη υπόσχεση και η τρανή προσδοκία. 

Ο πηγαιμός του εκεί σήμανε την άνοιξη της Ορθόδοξης Εκκλησίας, η οποία προερχόταν από ένα βαρύ χειμώνα.

Έφερε και πάλι τον Θεό στην καρδιά των ανθρώπων.

Με την αγάπη του έφεξε στο σκοτάδι της κοινωνίας και θέρμανε την ελπίδα στις παγωμένες καρδιές.

Χαμογελά προς όλους και προσκαλεί όλους κοντά του, μικρούς και μεγάλους, άνδρες και γυναίκες, ισχυρούς και ανίσχυρους, ανεξάρτητα από τι καταγωγή έχουν, τη γλώσσα μιλάνε, σε τι πιστεύουν.

Ανοίγει διάπλατα την αγκαλιά του στους αδύναμους και στους ανίσχυρους, στους φτωχούς και τους ταλαιπωρημένους, για να βρουν ένα ζεστό καταφύγιο.

Και μέσα στην επιφυλακτικότητα των ανθρώπων, έρχεται η φλόγα αγάπης του Αρχιεπισκόπου και λιώνει τη σκληράδα των καρδιών και τις μαλακώνει.

Και απλώνει μια καθαρότητα βαθιά, που μοιάζει να προέρχεται απ’ άλλο κόσμο, τον κόσμο του ουρανού.

Έχει ένα μυστικό υπερόπλο ο Μακαριώτατος. Και δεν είναι άλλο, παρά η χριστιανική κοσμοθεωρία και βιοθεωρία, η οποία συγκεφαλαιώνεται στην επιταγή της αγάπης.

Επέτυχε, ζώντας με πληρότητα και δημιουργικότητα, στην αποστολή του, γιατί όλη την δυναμικότητά του τη διοχέτευσε στον πυρσό της αγάπης.

Και με αυτή προχωρά από δύναμη σε δύναμη και από κατόρθωμα σε κατόρθωμα, εκεί, που όλα φαίνονται αδύνατα και ακατόρθωτα.

Όπου βρίσκει ανθρώπους  με κομμένα τα φτερά, τους κάνει και πάλι ψηλά να μπορούν να πετάνε.