Του π. Ηλία Μάκου

Νέοι και νέες από τη Γερμανία, που βρέθηκαν για μερικές ημέρες στο Ζαγόρι της Ηπείρου, έκαναν μια συμβολική ενέργεια, προκειμένου να αποδοκιμάσουν τη βαρβαρότητα των Γερμανών κατακτητών στην Ελλάδα την μαύρη περίοδο της Κατοχής.   

Καθάρισαν το μονοπάτι, που συνδέει το χωριό των Ασπραγγέλων με τη Μονή της Παναγίας, ένα μοναδικό μνημείο, που καταστράφηκε ολοσχερώς την ίδια μέρα με το κάψιμο των σπιτιών στην περιοχή. 

Η Μονή της  Γεννήσεως της Θεοτόκου Ασπραγγέλων, που  χτίστηκε το 1470, πυρπολήθηκε το 1943 από γερμανικά στρατεύματα και τα σημάδια στο εσωτερικό του καθολικού σώζονται μέχρι σήμερα. 

Στη συνέχεια οι κάτοικοι την αναστήλωσαν και πλέον θυμίζει όχι μόνο τη θηριωδία του πολέμου, αλλά και τη δυναμική της ειρήνης και της αγάπης.  

Οι νέοι/ες από τη Γερμανία, που φιλοξενήθηκαν στη Βίτσα, ενημερώθηκαν εκτενώς, στο πλαίσιο της Ελληνογερμανικής φιλίας,  για τα ναζιστικά εγκλήματα στα μαρτυρικά χωριά του Ζαγορίου από τη Μεραρχία Εντελβάις.

Οι νέοι ξεναγήθηκαν στα  χωριά Ελάτη και Ασπραγγέλους, που γνώρισαν ανελέητη τη βαρβαρότητα των γερμανών κατακτητών,  και στη μόνιμη Έκθεση φωτογραφίας με τίτλο «Από πέτρα και ψυχή. Η μνήμη που επιμένει…», καθώς και στην περιοδική έκθεση λαογραφικού υλικού  στο κτήριο του Πολιτιστικού Συλλόγου Ασπραγγέλων.

Αυτή η παρουσία νέων από τη Γερμανία σε μέρη, όπου οι πρόγονοί τους, εγκλημάτισαν, στέλνει ένα μήνυμα ουσιώδες. 

Στην περιδίνηση των αξιών της σύγχρονης εποχής και στον κλονισμό των ηθικών ερεισμάτων μέσα στον τυφώνα της υλιστικής θεώρησης της ζωής εκ μέρους των πολλών, επιτακτικό είναι στις ημέρες μας, σαν εμπειρία από το παρελθόν, το αίτημα μιας αντίρροπης δύναμης ανάσχεσης των συγκρούσεων. 

Καθώς ο ορίζοντας της σύγχρονης εποχής, είναι αλήθεια, παρουσιάζει πολλά σημεία ζοφερά και εν πολλοίς επικίνδυνα, καλό είναι να μην ξεχνάμε το παρελθόν και να διδασκόμαστε απ’ αυτό.

Πολλές συνταγές και συμβουλές ακούμε από πολλούς. Συνταγές και συμβουλές, οι οποίες ακούγονται ως θεωρίες ωραίες, στην πράξη, όμως, είναι ανεφάρμοστες και αδύναμες. 

Γιατί; Διότι λησμονούμε συνήθως ότι μια λύση υπάρχει: Η βίωση και όχι η διακήρυξη της ειρήνης.