Του π. Ηλία Μάκου

Είναι, πραγματικά, μια εμβληματική φυσιογνωμία στο χώρο της εποικοδομητικής θρησκευτικής συγγραφής,  ο πρωτοπρεσβύτερος π. Διονύσιος Τάστσης,  που ζει ταπεινά και σεμνά στην ακριτική Κόνιτσα, δείγμα και αυτό της εσωτερικής μεγαλοσύνης του.

Έχει συγγράψει δεκάδες βιβλία, πλησιάζουν (αν δεν τα έχουν ξεπεράσει κιόλας) τα ογδόντα, τα οποία αποτελούν πορεία στο φωτισμό και προστασία από την καταιγίδα στην ψυχή.

Πέραν τούτου δίνουν και τη σωστή διάσταση της Ορθόδοξης ζωής και των κληρικών και των λαϊκών, που τα τελευταία χρόνια παρουσιάζει αποκλίσεις, που σε ορισμένες περιπτώσεις, μπορούν να χαρακτηριστούν και επικίνδυνες.

Τα όσα χαράσσει στο χαρτί είναι αποστάγματα από τη σοφία των πατέρων και και αγίων, μεταξύ των οποίων και σύγχρονων, όπως ο όσιος Παΐσιος,  αλλά και από δικές του διαπιστώσεις στα πολλά χρόνια της ιεροσύνης του, αρκετά από τα οποία έχουν δημοσιευθεί στη μαχητική εφημερίδα “Ορθόδοξος Τύπος” επί σειρά ετών και έτυχαν μεγάλης αναγνωσιμότητας.

Αλλά ο βασικός οδοδείκτης του σε όλα αυτή τη διαδρομή του  είναι να ανατρέχει συνεχώς στην πατερική  αφετηρία. Είναι ολοφάνερος ο δρόμος του. Και επιτυχημένο το αποτέλεσμα. Είναι οι πατερικές εμπειρίες δοκιμασμένες και ασφαλείς.

Εφημέριος στον Παρακάλαμο Πωγωνίου (όπου μας εισήγαγε τους πρώτους μήνες της ιεροσύνης μας στον γνήσιο τρόπο τέλεσης των ακολουθιών, εκείνος υπήρξε άριστος δάσκαλος, εμείς κακοί μαθητές), μια ενορία, που της έδωσε λειτουργική και πνευματική πνοή και όπου ανασύστησε εκ βάθρων με πολλά έργα και πολύ κόπο την ιστορική μονή Σωσίνου.

 Αλλά και στο χωριό του, το Ασημοχώρι Κόνιτσας, που δεν το… εγκαταλείπει ποτέ, και τα βιώματά του εκεί, δίπλα στον ιεροπρεπή και συμπαθή πρεσβύτερο πατέρα του, τον αείμνηστο παπα Δημήτρη, τον έχουν σημαδέψει ανεξίτηλα και δημιουργικά.

Μάλιστα ένα από τα πρόσφατα βιβλία του με τον τίτλο “Πανδέκτης”, είναι αφιερωμένο στο χωριό του, και στηρίζεται στις αναμνήσεις του, μέσα από τις οποίες ξεπηδούν νοσταλγικές και χαριτωμένες διηγήσεις για πρόσωπα και γεγονότα, χωρίς να λείπει και ο έλεγχος, όταν χρειάζεται.

Ήταν από τους πρώτους αυτός, που αυθεντικά, μακριά από οποιαδήποτε σκοπιμότητα, ανέδειξε την αγιότητα του π. Παϊσίου, παρουσιάζοντας αυθεντικούς διαλόγους και αληθινά περιστατικά  μαζί του, και μεταφέροντας τα σοφά λόγια του με ακρίβεια, χωρίς υπερβολές και φαντασιώσεις…

Και το τελευταίο βιβλίο του για τον όσιο Παΐσιο, που επιγράφεται ” ο Άγιος Παΐσιος φως και οδηγός”, αυτή προφανώς ήταν και είναι η επίδραση, ως φως και ως οδηγός, στη δική του ζωή, δεν εστιάζει σε θαύματά του, αλλά στις διδαχές του.

Και είναι αυτές, το καθαρότατο και μαγευτικό προνάκρουσμα, για να ανοίξει η αυλαία στο πανηγύρι του ουρανού.

Ο π. Διονύσιος αποδεικνύει μέσα από τις συγγραφές του ότι στα βάθη του είναι του φωλιάζει ο πόθος για κάτι τελειότερο και θέλει και γύρω του πάντα να υπάρχει περιθώριο για κάτι καλύτερο.

Σ’ εκείνο, που δίνει σημασία, είναι η ηθική ποιότητα της ψυχής και τα θεμέλια, στα οποία στηρίζεται. Και η μόνη εγγύηση, που μπορεί να υπάρξει, προκειμένου, να προαχθούμε πρωτίστως σαν άνθρωποι, και όχι απλά να αλλάξουμε, για να πούμε ότι αλλάξαμε, είναι η δική μας εσωτερική αλλαγή.

Και φωνάζει, ναι φωνάζει (με την έννοια της στοργής και όχι της κραυγής) ότι η αιτία της κακοδαιμονίας μας δεν βρίσκεται τόσο έξω από εμάς, αλλά μέσα μας.

Και διακηρύττει, με τη γραφή (θεωρία), αλλά και την απογραφή της ζωή του (πράξη), ότι μια εσωτερική μεταστροφή κατά Χριστόν, μια απάρνηση του κακού εαυτού μας, μια αλλαγή της νοοτροπίας μας κατά το θέλημα του Θεού, μας χρειάζεται πρώτιστα για να έχουμε γερή θεμελίωση.

Βοηθούν τα γραπτά του π. Διονυσίου, που δεν απέχουν από τη συμπεριφορά του, αλλά την αποτυπώνουν, να βρούμε, οι σαρκικοί άνθρωποι, σεληνόφωτη και αστρόφωτη πορεία, μέσα στη σύγχυση που ζούμε και έχουμε χάσει, δεν είναι καθόλου παράδοξο στις ημέρες μας, την ικανότητα να διακρίνουμε κάθε φορά το σωστό.

Πάνω στη μεθόριο της κακίας και της αρετής, της αδικίας και της δικαιοσύνης, της ελευθερίας και της ανελευθερίας, ο π. Διονύσιος προτρέπει σε αγωνιστικές προσπάθειες για τη βίωση της βιοτής του Χριστού και των αγίων, μακριά από πρακτικής προσωπικής και εξατομικευμένης χειραγώγησης.

Σε μια εποχή, σαν τη δική μας, που η παραχάραξη και η νοθεία τείνει να γίνει κανόνας ζωής, πόσο μακριά βρίσκεται η έννοια του πνευματικού ανθρώπου από αυτή, που ο κόσμος της αποδίδει συχνά!

Ο π. Διονύσιος, που δοξολογούμε το Θεό, γιατί βρέθηκε μπροστά μας και μας στήριξε, είναι αληθινά πνευματικός άνθρωπος, γιατί όχι μόνο δεν διεκδικεί αυτάρεσκα αυτό τον τίτλο, παρ’ ότι του ανήκει, αλλά γιατί ζει και εκφράζεται κατά τις επιταγές του Κυρίου μας.