Του π. Ηλία Μάκου
Όπως συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια στην εκδήλωση, που συνδιοργάνωσαν ο Δήμος Ζίτσας, η Ομοσπονδία Αδελφοτήτων Καλαμά και η Αδελφότητα Σουλόπουλου, τιμάται ένα πρόσωπο με προσφορά στην κοινωνία, προερχόμενο από την περιοχή.
Για φέτος επιλέχτηκε ο ομότιμος καθηγητής Μικροβιολογίας της Ιατρικής Σχολής του Πανεπιστημίου Πατρών Dr. Ευάγγελος Αναστασίου, από την Κορνόραχη Φωτεινού Ιωαννίνων, που ξεχωρίζει και ως επιστήμονας και ως άνθρωπος και δίνει, πάντα σοβαρά και συνετά και με ολοκάδριο πνεύμα και με τη στάση ζωής του, βασισμένη στο ήθος και τις γνώσεις του, αγώνα για ένα καλύτερο μέλλον.
Μεταξύ αυτών, που μίλησαν, ήταν και ο πολύ δραστήριος και συμπαθής, με ανθρωπιστικά αντανακλαστικά διευθυντής του Κέντρου Υγείας Βουτσαρά ιατρός Δημήτριος Δράκος.
Ακολούθησε παραδοσιακό γλέντι.
Πριν λίγο καιρό, ένα πρωινό, βρεθήκαμε “κοντά” στον “Σουλιώταρο” (όπως τον χαρακτήρισε ο Στρατής Μυριβήλης) Χρήστο Χρηστοβασίλη, που το λογοτεχνικό του έργο είναι θεμελιωμένο στα βάθη της ψυχής του Ηπειρωτισμού.
Φθάσαμε γεμάτοι θαυμασμό στη γενέτειρά του, το Σούλιόπουλο ή Σούλι Χρηστοβασίλη. Κατευθυνθήκαμε στη θέση “Αγνάντια, σημείο, όπου Εκείνος έγραφε ώρες ατελείωτες, κοιτώντας προς τη δημοσιά και τα χωριά αντίκρυ.
Καθίσαμε δίπλα στην προτομή του και το λιτό μνήμα του. Αυτά τα ταπεινά επιτύμβια έστησαν στα ύψη την ανθρώπινη συγκίνησή μας.
Τα πάντα εδώ είναι βυθισμένα στη γαλήνη, έχουν αποχτήσει διαχρονική μνημειακότητα, ειρηνικά έχουν δεχθεί το πεπρωμένο τους και είναι υποταγμένα στην ολοφώτεινη γλαυκότητα του ουρανού.
Ο Χρήστος Χρηστοβασίλης κοπίασε να ξεριζώσει τ’ αγκάθια της άγνοιας με τα γραπτά του (που υπολογίζονται σε 44 τόμους). Με την πένα του μετέφερε εμπειρίες. Με βάση αυτές τις πνευματικές, ανθρώπινες και ακριβές εμπειρίες, κρούομε την καμπάνα των σκέψεών μας. Ένας χαρούμενος ήχος ακούγεται. Κροταλίζουμε μ’ ενθουσιασμό το πατριωτικό, μορφωτικό και λογοτεχνικό όραμα του Χρήστου Χρηστοβασίλη.
Καρφώνοντας το βλέμμα μας στο πρόσωπό του, θυμηθήκαμε ότι στα μέσα Αυγούστου του 2002, ακριβώς πριν 20 χρόνια, είχαμε παραβρεθεί στα αποκαλυπτήριά της.
Αυτός, ο οποίος του ‘βαλε μέσα του ολοζώντανο το πάθος της παιδείας ήταν ο Κρετσουνιώτης (η Κρετσούνιστα είναι το σημερινό Δεσποτικό) ιερέας Δημήτριος Πασχίδης.
Έγραψε συλλογές διηγημάτων, θεατρικά έργα και ιστορικές πραγματείες, όλα στη δημοτική γλώσσα, με ύφος απλό και φυσικό. Στα έργα του ζωγραφίζεται η αγάπη του για την πατρίδα, τη φύση, την ελευθερία, την τιμή, την οικογένεια.
Η μοίρα του έκανε μια σπάνια φιλοφρόνηση, Έφυγε ήρεμα το 1937 στην αγκαλιά των δικών του την 21 Φεβρουαρίου, επέτειο της πτώσης του Μπιζανίου. Έτσι συνδέθηκε η θανή του με την αυγή της Ηπειρώτικης ελευθερίας.
Ανάβουμε πάνω από τον απέριττο τάφο του το καντήλι της αειθαλούς αναγνώρισης και του απεριόριστου σεβασμού και αφήνουμε εδώ το πλήρωμα της καρδιάς μας.
Ένας αέρινος βόμβος φθάνει στ’ αυτιά αμς. Πλανιόμαστε πως ίσως ο Χρήστος Χρηστοβασίλης να ψιθυρίζει κάποιο μήνυμα. Μα, δεν είναι έτσι…
Παίρνουμε το δρόμο της επιστροφής. Τούτο το ταξίδι μας τελείωσε. Η ψυχή μας έχει βυθιστεί σε μια φωτεινότητα και νιώθει μια ιλαρή ολοκλήρωση
