Του π. Ηλία Μάκου
Με λατρευτικές εκδηλώσεις, 9 και 10 Ιουλίου, τιμήθηκε λαμπρά ο νεομάρτυρας Νικόδημος, στον τόπο καταγωγής του, το Βιθικούκι Κορυτσάς, αλλά και στον τόπο του μαρτυρίου του, το Μπεράτι.
Στον αφιερωμένο προς τιμή του ναό στο Βιθικούκι Κορυτσάς ιερούργησε ο επιχώριος Μητροπολίτης Ιωάννης, όπου συγκεντρώθηκαν αρκετοί πιστοί.
Στο Μπεράτι η μνήμη του εορτάστηκε στον εξωτερικό χώρο του ναού του αγίου Μιχαήλ.
Εκεί οι πιστοί είχαν την ευλογημένη ευκαιρία να προσκυνήσουν την τίμια κάρα του, η οποία λιτανεύτηκε κατά τον Εσπερινό, μαζί με την εικόνα του, στον προαύλιο χώρο του ναού, όπου τελέστηκε και η θεία λειτουργία.
Απλός, καθημερινός άνθρωπος, γεννημένος στο Βιθικούκι Κορυτσάς, εγκαταστάθηκε στο Μπεράτι, όπου εργάστηκε ως ράπτης.
Αμαρτωλός ήταν. Έφτασε στο σημείο να αρνηθεί την πίστη του, διαλαλώντας ότι είναι Αγαρηνός, προκειμένου να νυμφευθεί μια γυναίκα, αν και ήταν ήδη νυμφευμένος.
Αλλά το μετάνιωσε, η ψυχή του δίψασε το Θεό, χωρίς τον οποίο δεν μπορούσε, μετά το ξεστράτισμά του, να αναπνεύσει.
Έτσι έφερε το οξυγόνο της θείας ζωής μέσα του, αναστήθηκε, δυνάμωσε, ζωογονήθηκε. Κατέφυγε στο Άγιο Όρος, όπου νωρίτερα είχε στείλει το γιό του, που ενδύθηκε το μοναχικό σχήμα.
Και ο ίδιος και ο γιός του έγιναν μοναχοί. Αφού προσέφερε τα υπάρχοντά του στους φτωχούς, ανεχώρησε για το Άγιο Όρος, όπου στη σκήτη της Αγίας Άννης έγινε μοναχός.
Επέστρεψε στο Μπεράτι, ομολόγησε με θάρρος την πίστη του, φώναξε ότι πλανήθηκε και άρχισε ο διωγμός του.
Τον κατακρέμνισαν από ύψος 70 μ., αλλά δεν έπαθε το παραμικρό. Τον βασάνισαν με ραβδισμούς και φυλακίσεις και τελικά τον αποκεφάλισαν στις 11 Ιουλίου 1722 (ίσως του 1709 ή του 1714, δεν είναι απόλυτα εξακριβωμένο).
Με τη μετάνοια από πεθαμένος ψυχικά άνθρωπος, έγινε αναστημένος.
Ως αναστημένος άνθρωπος αγωνιζόταν να μην επιτρέψει στα πάθη του να τον κυριεύσουν ξανά.
Ζούσε με δοξολογία την κάθε στιγμή της ζωής του.
Είχε τη χάρη του Χριστού μέσα του σε όλη την πληρότητά της και τη μετέφερε πηγαία και απροσποίητα.
Έτσι το μαρτύριό του είναι μια αδιάψευστη μαρτυρία ότι ο πνευματικός αγώνας συνοψίζεται ότι η λύτρωση έρχεται όταν δεν κάνουμε ό,τι αρέσει σ’ εμάς, αλλά ό,τι αρέσει στον Χριστό.
Όταν αποκεφαλίστηκε ο άγιος, Χριστιανοί έδωσαν χρήματα και παρέλαβαν το λείψανό του, το οποίο τοποθέτησαν στο ναό της Παναγίας.
Μάλιστα το 1815 οι αργυροχρυσοχόοι του Βερατίου έφτιαξαν μια ασημένια θήκη για την κεφαλή του αγίου.
Στη διάρκεια του Ελληνοϊταλικού πολέμου, όταν διανοίχθηκε ο δρόμος έξω από την εκκλησία της Παναγίας, για να περνούν αυτοκίνητα, και αυτή μετατράπηκε σε παρεκκλήσι, η κεφαλή του τοποθετήθηκε στην εκκλησία του αγίου Μιχαήλ, ενώ τα υπόλοιπα λείψανα παρέμειναν εκεί.
Η κάρα του φιλοξενούνταν μέχρι το 1967 στο ναό του αγίου Μιχαήλ, οπότε άρχισε επίσημα ο διωγμός της πίστης.Για να προστατευτεί, η γιατρός Λιλή Κότση την έκρυψε τότε ως πολύτιμο θησαυρό στον τοίχο του σπιτιού της.
Στις 10 Ιουλίου του 1991 και ενώ το αθεϊστικό καθεστώς είχε καταπέσει, ο γιος της Λιλή Κότση, φανέρωσε την κάρα του αγίου.
Ο νεομάρτυρας Νικόδημος είχε τη δύναμη της θυσίας. Εμείς δεν την έχουμε αυτή τη δύναμη. Έχουμε, όμως, πάντοτε κάποια δυνατότητα, μικρή ή μεγάλη, αδιάφορο, για να φαινόμαστε παρήγοροι στις θλίψεις των αδελφών μας.
Χρέος έχουμε να την εξαντλούμε ολόκληρη γι’ αυτόν τον ιερό σκοπό. Φειδωλότητα σ’ αυτό το κεφάλαιο δεν δικαιολογείται. Και δεν πρέπει να περιμένουμε να μας προσκαλέσουν , εφ΄όσον έχει υποπέσει η ανάγκη των αδελφών μας στην αντίληψή μας.
Ναι, προσήλθε στο μαρτύριο ο άγιος Νικόδημος. Γιατί ήξερε, ότι πέρα από το σώμα, τίποτα άλλο δεν μπορούσαν να του πάρουν. Την ψυχή δεν θα μπορούσαν να τη σκοτώσουν.
