Το δράμα ενός Μητροπολίτη ….

ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ. ΤΖΟΥΜΑ
Έχουν περάσει 11 χρόνια από τότε. Μεσουρανούσε ο Χριστόδουλος στη ζωή οχι μόνον της Εκκλησίας μας αλλά και σε όλη την Ελλάδα. Ηταν ο απόλυτος κυρίαρχος παρά τον πόλεμο που του γινότανε από την πρώτη στιγμή που ανήλθε στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο. Γλυκό ψωμί δεν έφαγε. Μία κουβέντα έλεγε και ξεσήκωνε τα πλήθη που τον άκουγαν πιστά και έπεφταν οι μικρόψυχοι για να τον εξοντώσουν!
Και ήταν τότε που βάλθηκαν όλοι εκείνοι που τον φθονούσαν– εντός και εκτός Εκκλησίας–για να τον φθείρουν, ροκανίζοντας την καρέκλα του.
Μετά τις δύο πρώτες, αποτυχημένες απόπειρες εξόντωσης του Μακαριστού Χριστοδούλου– την πρώτη με τις ταυτότητες και τον Σημίτη και τη δεύτερη με το Φανάρι και την Πράξη του 1928–προσπάθησαν οι σύγχρονοι “σταυρωτές” του, να του επιφέρουν το τελευταίο και θανατηφόρο πλήγμα.

Άνοιξαν τους οχετούς που έκρυβαν στα σωθικά τους και ξέρασαν τις αθλιότητες της ψυχής των,αλλά και όλα εκείνα που έκρυβαν στα αμαρτωλά μυαλά των,με στόχο να κάνουν κακό στο Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστοπδουλο και στους ανθρώπους του.

Ήταν τότε που ξεκίνησε το λεγόμενο ιερό… τσουνάμι, το οποίο για να σταθεί και να τραβήξει την προσοχή της κοινής γνώμης, επιστρατεύτηκαν τα πιο βρώμικα δημοσιογραφικά μυαλά του τόπου!
Μέχρι που πήρε η φωτιά και άρχισαν να ασχολούνται οι πάντες με τα ανύπαρκτα “σκάνδαλα” της Εκκλησίας και μάλιστα της Αρχιεπισκοπικής αυλής.

Και τί δεν είπαν τότε τα αρρωστημένα μυαλά τους! Και όσο δεν έβρισκαν κάτι για να πλήξουν προσωπικά τον Χριστόδουλο , άρχισαν να χτυπούν με τζούφια και σαθρά επιχειρήματα τον
ίδιο και τους ανθρώπους του.

Ποιοί κρύβονταν πίσω από όλες αυτές τις βρωμιές, μας είναι λίγο πολύ γνωστοί. Οι ίδιοι άνθρωποι, τα ίδια πρόσωπα, που ήταν πίσω από όλες τις βρώμικες επιθέσεις που δέχθηκε στα δέκα χρόνια της Αρχιεπισκοπείας του. Ολα τα έστηναν άνανδρα και με υπόγειες διασυνδέσεις άνθρωποι που υπηρετούσαν υποτίθεται στην Εκκλησία μας αλλά δεν είχαν τον Θεό τους. Δεν πίστευαν πουθενά παρά μόνο στο τομάρι τους και στο στόχο τους να στραπατσάρουν τον Χριστόδουλο και να τον οδηγήσουν σε παραίτηση.

Ο Μακαριστός Χριστόδουλος λίγο αργότερα, με την πίκρα να πλημμυρίζει την ψυχούλα του,για όλα όσα του συνέβησαν, έφυγε με το κεφάλι ψηλά και δοξαστικός πάντα προς τον Θεό.

Συνήθιζε να μας λέγει ο ατρόμητος Πρωθιεράρχης οτι “οι γενναίοι πίπτουν αλλά δεν κύπτουν”.

Και ναί, μπορεί να έπεσε, αλλά δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι!

Η εποχή εκείνη είχε πολλούς και αισχρούς θύτες( εντός και εκτός Εκκλησίας), αλλά και πολλά αθώα θύματα.

Είχαν επιστρατευτεί τότε όλες οι δυνάμεις του κακού για να πλήξουν την Εκκλησία και να τραυματίσουν θανάσιμα τον Μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο.

Κάθε μέρα επιτίθεντο κατά της Εκκλησίας με ψεύτικα, παραποιημένα και παραφουσκωμένα στοιχεία για να την πλήξουν.
Οδηγήθηκαν αθώοι κληρικοί στην Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη για συντρέχοντα παραπτώματα, σε επίπεδο πταίσματος. Και στοχοποιήθηκαν κληρικοί με μόνο τους παράπτωμα οτι ήταν άνθρωποι του Χριστοδούλου.

Ενα μεγάλο θύμα της αθλίας εκείνης εποχής, που κυριολεκτικά πήρε πάνω του όλη την μπόρα και θυσιάστηκε ως η νέα εκκλησιαστική Ιφιγένεια, για να ξορκίσει το κακό που είχε βρεί την Εκκλησία, ήταν ο τότε Μητροπολίτης Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων– νύν Βρεσθένης– Θεόκλητος. Ο Ιεράρχης που κυριολεκτικά έβαζε πλάτη για όλους όσο ήταν ισχυρός, για να τον αφήσουν ολομόναχο μετά όλοι οι ευεργετηθέντες αχάριστοι, στον προσωπικό του Γολγοθά.
Στην εποχή του τσουναμίου ήταν τόσος ο φόβος που επικρατούσε σε όλους που ο σώζων εαυτό σωθήτω. Τη μάνα του απαρνιότανε κανείς αν είχε πεί καλημέρα με τα δήθεν μεγάλα ονόματα που το σύστημα παρουσίαζε ως τους εγκεφάλους του τσουναμίου.

Ήταν τότε που κοντινές και μακρινές δυνάμεις παρά τω Χριστοδούλω που ήθελαν υποτίθεται το καλό του και την επιβίωσή του από όλο αυτό το κακό έπεσαν με τα μούτρα που λένε, για να τον πείσουν πως πρέπει να θυσιαστεί ο Θεόκλητος, παραιτούμενος του θρόνου του, για να εκτονωθεί το κακό και να μείνει αλώβητος ο Χριστόδουλος στον θρόνο του.
Και ο Θεόκλητος παραιτήθηκε γιατί του το ζήτησε– έστω και υπό μορφή μίας σκέψης– ο πατέρας μας Χριστόδουλος αλλά και γιατί μία ζωή ο Θεόκλητος έκανε πάντα ό,τι του έλεγε ο Χριστόδουλος, χωρίς να του χαλάει χατήρι.
Αλήθεια, ποιό άλλο, από τα αναστήματα του Χριστοδούλου, αν είχε βρεθεί σε παρόμοια θέση θα δεχόταν να…”θυσιαστεί”, για να κρατηθούν οι υπόλοιποι στις θέσεις τους; Κανείς! Και αυτό το γράφω μετά λόγου γνώσεως!
Διότι αυτή την ατμόσφαιρα είχαν δημιουργήσει εκείνη την εποχή οι δυνάμεις του κακού και τελικά κατάφεραν οι άνθρωποι αυτοί που ήθελαν να χαρακώσουν το πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου και να στραπατσάρουν την λαοφιλή και θεοπρόβληπτη προσωπικότητά του.

Ήμουν ο μόνος ,δυστυχώς,από τους ανθρώπους του Χριστοδούλου που είχα ταχθεί από την πρώτη στιγμή εναντίον της παραίτησης του Θεοκλήτου γιατί την θεωρούσα μεγάλο λάθος.
–Σε μία επόμενη κρίση—είχα πεί τότε στον Μακαριστό Χριστόδουλο για να τον πείσω να αποτρέψει τον Σεβ. Θεόκλητο από την απόφαση της παραίτησης–που θα προκαλέσουν τεχνιέντως στο μέλλον τα ίδια αυτά κοράκια, θα είστε ο επόμενος που θα ζητήσουν να παραιτηθείτε! Εσείς είστε ο στόχος τους και όχι ο Θεόκλητος.
— Το ξέρω παιδάκι μου, μου είπε, οτι εγώ είμαι ο στόχος τους. Κι εγώ του λέγω να μην παραιτηθεί αλλά να ενταχθεί στο νόμο Κακλαμάνη και αφού γίνει η έρευνα που ο ίδιος ζήτησε να γίνει και τελειώσει αισίως όλο αυτό να επανέλθει στην Μητρόπολή του. Ομως, είναι ανένδοτος.
Και πράγματι ήταν ανένδοτος και…αηδιασμένος, με όλους και όλα, ο τότε Σεβ Θεσσαλιώτιδος Θεόκλητος. Ήθελε να παραιτηθεί και να φύγει μακριά από όλα. Πρώτη μου φορά έβλεπα τόσο πολύ τραυματισμένο ψυχικά έναν άνθρωπο που η κακότητα των άλλων τον είχε φέρει σε αυτή την κατάσταση και τον έκανε να πάρει των ομματιών του.

Και ποιό ήταν το σφάλμα του;

Η θέλησή του! Ναί η θέλησή του να ορθώσει το ανάστημά του για να υπερασπιστεί τον εαυτό του από τις φήμες και τα κουτσομπολιά που είχαν διαδώσει αρχικά στην επαρχία του και στη συνέχεια στα ένα-δύο περιθωριακά ΜΜΕ, που εκείνη την εποχή πρωτοστατούσαν στο τσουνάμι, αναπαράγοντας τα ίδια ψευδή στοιχεία!

Είναι τυχαίο που σήμερα δεν υπάρχει κανένα από αυτά τα ΜΜΕ σε λειτουργία και δραστηριότητα αλλά έχει μπεί …ταφόπετρα, μεγαλύτερη από εκείνη που συντροφεύει τον Χριστόδουλο στον τάφο του;

Αλλά και οι οι δημοσιογράφοι που προίσταντο στις εκπομπές εκείνες και σπερμολογούσαν, έχουν πάει στον… αγύριστο!!

Το έχω πεί και το έχω γράψει πολλές φορές: το άδικον ουκ ευλογείται! Και καθημερινά στη ζωή μου το βιώνω και το επαληθεύω!

Και ήλθε η αποφράς για την Εκκλησία μας ημέρα της παραιτήσεως.

Ο τότε Θεσσαλιώτιδος Θεόκλητος, εόρτασε στις 25 Φεβρουαρίου 2005, για τελευταία φορά στην Μητρόπολή του. Μία Μητρόπολη στην οποία στα πέντε χρόνια που την εποίμανε έκανε θαύματα. Παρέλαβε ένα κτίριο γεμάτο ποντίκια και σκορπιούς και παρέδωσε ένα μικρό παλάτι.
Ό,τι έκανε ο Θεόκλητος από τότε που εξελέγη, το 1999, μέχρι τον Φεβρουάριο του 2005 ήταν ένας πραγματικός άθλος.
Από τότε που έφυγε,ένα κεραμίδι δεν ξαναμπήκε. Μέχρι οικόπεδο και σχέδια έτοιμα είχε για την ανοικοδόμηση του νέου Επισκοπείου, τα οποία παρέδωσε συνεργάτης του στον διάδοχό του. Αλλά, δυστυχώς, δεν ευοδώθηκε τίποτα, μετά το 2005.

Γιαυτό χιλιάδες λαού είχαν προσέλθει στον Μητροπολητικό ναό Καρδίτσας, σε αυτή την ξεχωριστή θεία λειτουργία, για να προσευχηθούν μαζί με τον Ποιμενάρχη τους, που ήταν στο μάτι του κυκλώνα και εδοκιμάζετο.

Ήταν ένας ναός γεμάτος από πιστούς και όχι από Μίτρες και πατερίτσες, όπως παρατηρούμε τώρα πια στις εορτές των Μητροπολιτών, αλλά από κόσμο τίποτα.

Την επομένη ημέρα, 26 Φεβρουαρίου 2005, απέστειλε την παραίτησή του προς τον Αρχιεπίσκοπο και την ΔΙΣ.

Και την Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2005, ελειτούργησε για τελευταία φορά στην Καθέδρα του,στον Μητροπολητικό ναό Καρδίτσας για να αποχαιρετήσει το ποίμνιό του.
Με δάκρυα και αναφιλητά τον παρακαλούσαν να ανακαλέσει και να μη φύγει. Υπάρχουν φωτογραφίες και τηλεοπτικά στιγμιότυπα από τη μέρα αυτή που βεβαιώνουν του λόγου μας το ασφαλές και το αληθές.

Αλλά ο Θεόκλητος το είχε πάρει πλέον απόφαση και κανείς δεν μπόρεσε να τον αλλάξει.

Έμεινε μάλιστα και συνεπής στην υπόσχεση που είχε δώσει στην Εκκλησία: να ερευνήσουν όλες τις εις βάρος του κατηγορίες και να αποδοθεί δικαιοσύνη!

Και υπέστη όλον αυτό τον εξευτελισμό των ανακρίσεων και γεύτηκε την άψινθο της αχαριστίας και της υπονόμευσης εκ μέρους μερικών Αγίων(!!!!) αδελφών του,που του έβαζαν τρικλοποδιές για να τον μπερδέψουν και να μην τελειώσει ποτέ από αυτή τη δοκιμασία.

Αλλά το θέλημα του Θεού ήταν διαφορετικό.

Όλα τελείωσαν και αποδόθηκε δικαιοσύνη, πλην όμως, έχουν περάσει έντεκα χρόνια και ο Σεβ. Βρεσθένης Θεόκλητος, εξακολουθεί να σηκώνει το φορτίο της εποχής εκείνης.

Το 2007, και ενώ είχαν τελειώσει όλα,ο Μακαριστός Χριστόδουλος προσπάθησε να τον αποκαταστήσει και να τον επιβραβεύσει για όσα υπέμεινε καρτερικά και εν προσευχή, με το να τον εκλέξει η Ιεραρχία Μητροπολίτη Μεσσηνίας.

Δυστυχώς και σε αυτή την περίπτωση επιστρατεύτηκαν όλες οι αντίθετες δυνάμεις, δυστυχώς και άνθρωποι εκ του περιβάλλοντος Χριστοδούλου, οι οποίοι απέτρεψαν αυτή την εκλογή με τζούφια επιχειρήματα και ψεύτικες αιτιολογίες. Ο Θεόκλητος δεν έπρεπε να ξαναγίνει ισχυρός παρά τω Αρχιεπισκόπω. Αυτή είναι η μοίρα όσων υπηρετούν και αποτελούν οικεία πρόσωπα ισχυρών και προβεβλημένων προσωπικοτήτων, όπως ήταν ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος.

Και ήλθε το βράδυ εκείνο που μετά την απόρριψη κάποιων ονομάτων που συζητήθηκαν για υποψήφιοι για την Μητρόπολη Μεσσηνίας, με μηνύματα εγώ στο κινητό του Αρχιεπισκόπου — που το ήξεραν πολύ λίγοι άνθρωποι–του έστρεψα την προσοχή και τη σκέψη( μακριά από τις γνώμες και τα σχόλια τρίτων που μπορεί να τον επηρέαζαν), στον Χρυσόστομο Σαββάτο, για τους λόγους που του εξήγησα αναλυτικά.

Ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος το άκουσε με ικανοποίηση. Και το αποδέχθηκε χωρίς πολλά λόγια.
Τα μηνύματα που μου έστειλε τότε, στο ξημέρωμα της επόμενης ημέρας, αυτό μαρτυρούν και τα κρατάω ως “ιερή παρακαταθήκη στο κινητό μου”.

Την επομένη το πρωί, περί την 8η πρωινή, πηγαίνοντας στο γραφείο του, με πήρε από το αυτοκίνητο για να μου πεί οτι είπε στον παπά Θωμά Συνοδινό(στον τότε Πρωτοσύγκελλο της Αρχιεπισκοπής),να τον ειδοποιήσει να έλθει στην Αρχιεπισκοπή για τα περαιτέρω. Όπερ και εγένετο. Ως το μεσημέρι, είχε γίνει ευρύτερα γνωστό οτι ο Αρχιεπίσκοπος έδωσε το χρίσμα για την Μητρόπολη Μεσσηνίας στον Χρυσόστομο Σαββάτο.

Ο Θεόκλητος έμεινε για να περιμένει την επόμενη ευκαιρία αποκατάστασης η οποία ομως δεν ήλθε ποτέ επί Χριστοδούλου.

Μετά από λίγο ασθένησε. Ο Θεόκλητος εσήκωσε και το βάρος της εφτάμηνης δοκιμασίας της υγείας του Μεγάλου Αρχιεπισκόπου.

Φεύγοντας ο Χριστόδουλος από τη ζωή, άφησε μία και μοναδική τελευταία επιθυμία του: την αποκατάσταση του Θεοκλήτου.

Μέχρι σήμερα, οκτώ χρόνια από την κοίμησή Του,μολονότι δόθηκαν μερικές ευκαιρίες για Μητροπόλεις που θα μπορούσε να εκλεγεί δεν ευδοκίμησε γιατί αυτό πρέπει να το πεί κυρίως ο Αρχιεπίσκοπος.

Έτσι εξακολουθεί να παραμένει μέχρι σήμερα εμπερίστατος.

´Ισως ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, δεί με συμπάθεια την αδικία αυτή που συμβαίνει στην περίπτωση του Θεοκλήτου– που σήκωσε το βάρος και την πίκρα , για να μείνει η Εκκλησία αλώβητη.
Μπορεί να το δεί στην πραγματική του διάσταση και να αποφασίσει κάποια στιγμή να τον αποκαταστήσει όπως του αξίζει, σε μία Μητρόπολη.

Να είναι βέβαιος οτι με την πράξη του αυτή θα ανακουφίσει πρωτίστως την ψυχή του προκατόχου του,που έφυγε λυπημένος και πληγωμένος από την αχαριστία και τη κακότητα των ανθρώπων του κόσμου τούτου!
Γένοιτο!