“Τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ οἱ Ἅγιοι Μάρτυρες, Πάππος, Μάμμη, Πατήρ, Μήτηρ, καὶ δύο τέκνα, ξίφη τελειοῦνται. Διά ξίφους ἤθλησε συγγενές γένος, η παππόμμαμος πατρομητροτεκνία”, αναφέρεται στο μηνιαίο.

Άλλες πληροφορίες για την άγια οικογένεια δεν διασώζονται. Ούτε τα ονόματά τους, ούτε ο τόπος και ο χρόνος του μαρτυρίου τους, ούτε η καταγωγή τους.

Τι σημασία έχουν αυτά άλλωστε. Η σπουδαιότητα βρίσκεται στο γεγονός ότι μια ολόκληρη οικογένεια έδωσε τη ζωή της για τον μοναδικό αρχηγό της: Τον Χριστό. 

Και αναδεικνύεται, μέσα από αυτή τη θυσία, ο ρόλος της χριστιανικής οικογένειας στις ημέρες μας. 

Επιχειρείται μεθοδικά, από κάποιους κύκλους, “μοντέρνα” μυαλά, προσπάθεια αμφισβήτησης της ιερότητας της οικογένειας αμφισβήτησης. Γράφονται και λέγονται γι’ αυτήν πολλά. Δεν αρέσει η παραδοσιακή μορφή της. Θέλουν την αποθεσμοποίησή της. 

Η Ορθόδοξη οικογένεια είναι φυτώριο χαρακτήρων, ζωηφόρο κύτταρο της κοινωνίας, εστία αγάπης, στήριγμα και προστασία, φωλιά γλυκιά και ζεστή για τις ανθρώπινες καρδιές. 

Μα προπαντός οχυρό ιερό, βασισμένος πάνω στις άχραντες ηθικές αρχές της πίστης, στερεωμένο στον αμοιβαίο σεβασμό των μελών, που την απαρτίζουν. 

Εν ονόματι της προόδου και του πολιτισμού η οικογένεια εκφυλίζεται σε μια απλή συνοίκηση. 

Όμως, δεν πρέπει να αποδυναμωθεί και να εξουθενωθεί αυτό το νευραλγικό κύτταρο της κοινωνίας, με το πρόσχημα της δήθεν ανανέωσης, που είναι στάχτυ στα μα΄τια  του απλοϊκού λαού, που χωρίς να το καταλάβει θα βρεθεί μια μέρα μπροστά στα ερείπια , που θα έχουν σωριαστεί μπροστά του και με δική του ευθύνη. 

Οι πατέρες μας μας παρέδωσαν μια οικογένεια σεμνή, θρησκεύουσα, παιδαγωγούσα. Και έτσι πρέπει να την κρατήσουμε με κάθε θυσία. Αλλιώς ας μη διαμαρτυρόμαστε, γιατί θα είμαστε άξιοι της τύχης μας. 

Βέβαια, δεν έλειψαν ποτέ τα προβλήματα από την οικογένεια. Πάντοτε αυτή έχει τα προβλήματά της και τις δυσκολίες της. Η κάθε οικογένεια. Η φτωχή και η πλούσια. Η αστική και η επαρχιώτικη. Της πόλης και του χωριού. Του νησιού και το απομακρυσμένου ορεινού ή αγροτικού σπιτιού.

Ζωντανός οργανισμός είναι η οικογένεια και δεν μπορεί να απουσιάζουν οι ανησυχίες, οι φροντίδες, τα απρόοπτα και τα λυπηρά. 

Αλλά όταν μιλάμε για τα προβλήματα της σύγχρονης οικογένειας δεν εννοούμε καθόλου την ουσία της, αλλά τους εξωτερικούς όρους και παράγοντες, οι οποίοι τη διαμορφώνουν και τη χρωματίζουν και τη βοηθούν ή τη δυσκολεύουν στην ομαλή της πορεία. 

Και δεν μπορεί κανείς να αμφισβητήσει ότι πολλοί τέτοιοι εξωτερικοί παράγοντες έχουν στην εποχή μας συντελέσει για να δημιουργηθούν  ειδικές συνθήκες, τις οποίες καλείται να αντιμετωπίσει η οικογένεια. 

Χρειάζεται βοήθεια η οικογένεια, για να δει καλύτερες ημέρες και να ανταποκριθεί περισσότερο στην υψηλή αποστολή της. 

Επιπλέον κάθε μέλος της οικογένειας είναι ανάγκη να συμβάλλει, ώστε κατά τον καλύτερο δυνατό τρόπο να απαλλάσσεται ο δρόμος από τα εμπόδια, που παρεμβάλλονται για να  αναστείλουν την ομαλή εξέλιξή της. 

Παππούς, γιαγιά, άνδρας, γυναίκα, παιδιά, όλοι να αποδοθούν σε μια ωραία προσπάθεια, όπου θα ευωδιάζουν τα άνθη της αρετής και θα σκορπίζουν μετά το άρωμά τους στην κοινωνία.  

Τον παλιό καιρό η οικογένεια είχε ομορφιά. Οι παραδόσεις, τα έθιμα, οι συνήθειες στρέφονταν γύρω από την οικογένεια. Ήταν ένα θερμοκήπιο, όπου επικρατούσε ενότητα και αρχές. 

Όταν η ηθική του Ευαγγελίου εγκαταλείπεται η οικογένεια μεταβάλλεται σε κόλαση. 

Είναι ανάγκη να φωνάξουμε και φωνάζουμε με όλη μας τη δύναμη προς κάθε κατεύθυνση: Ας θεμελιωθεί η οικογένεια πάνω σε ασάλευτη πέτρα αρχών, χωρίς νοθεύσεις.

Την αγία οικογένεια, που όλα τα μέλη της προσέφεραν το αίμα τους για τον Χριστό,  πρέπει να την πλησιάσουμε με την ψυχή μας και την καρδιά μας και να αισθανθούμε κάτι από το ταπεινό μεγαλείο της.