Του π. Ηλία Μάκου

Το Αγιορείτικο μετόχι της Μονής Φιλοθέου στην Πορταριά Πηλίου, δέχεται καθημερινά εκατοντάδες προσκυνητές από ολόκληρη την Ελλάδα.

Πρόκειται για το  μοναστήρι της Παναγίας Οδηγήτριας, που φιλοξενεί 30 μοναχές και ιδρύθηκε το 1961 από το Φιλοθεΐτη αείμνηστο γέροντα Εφραίμ της Αριζόνας Αμερικής, ο οποίος καταγόταν από το Βόλο και ήταν μια σπουδαία μορφή Ορθόδοξης πνευματικότητας.

Πορευόταν με την πίστη ότι ο ουράνιος πατέρας δεν τον αφήνει, δεν τον εγκαταλείπει. Με αυτή την πεποίθηση στην πρόνοια του Θεού στήριξε το πολύπλευρο έργο του στο Άγιο Όρος, σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας, αλλά και στην Αμερική.

Όπως και τις διδαχές του, που αναδεικνύουν την αδιαμφισβήτητη  πραγματικότητα του Θεού, που κάνει άτρωτο τον άνθρωπο στις οποιεσδήποτε προσβολές.

Ακόμη και στις δύσκολες περιστάσεις έβλεπε «ήλιο τα μεσάνυχτα». Και ζούσε με την ελπίδα στην προστασία του Θεού.

Αυτή την ελπίδα την είχε ως άγκυρα ασφάλειας και βεβαιότητας.

Ιδιαίτερη ήταν η συμβολή στη συγκρότηση της Παναγίας Οδηγήτριας Πορταριάς  της αείμνηστης γερόντισσας Μακρίνας. Ο λόγος της ήταν φωτισμένος, μα κυρίως η καρδιά της ήταν ατάραχη και ειρηνική. Στεκόταν όρθια, αλύγιστη, σταθερή στην έπαλξή της, με ακλόνητη εμπιστοσύνη στη βοήθεια του Θεού.

Ο χώρος του Μοναστηριού υπήρξε κατοικία ενός Άγγλου, την οποία παραχώρησε  και στη συνέχεια κατασκευάσθηκαν και τα υπόλοιπα κτίρια (βοηθητικοί χώροι, κελιά). Εντός του Μοναστηριού διακρίνονται ο παλαιός μικρός πετρόκτιστος ναός της Παναγίας της Οδηγήτριας, ο νεότερος ναός της Κοίμησης της Θεοτόκου (τρίκλιτη βασιλική) και ο τάφος της γερόντισσας Μακρίνας.

Η ομορφιά του τοπίου είναι επιβλητική και η παρουσία της Παναγίας οξυγονώνει τον εσωτερικό κόσμο των προσκυνητών. Τι και αν οι φόβοι μας είναι ψηλαφητοί και απειλητικοί. Τι και αν τα εμπόδια φαίνονται ανυπέρβλητα στην κοντόθωρη λογική μας, τι και αν οι συμφορές φαίνονται ανυπέρβλητες, υπάρχει το «αλλά» του Θεού.

Στη Μονή της Παναγίας Οδηγήτριας αισθάνεσαι τη Μητέρα του Θεού να τονώνει την πίστη, που δεν πρέπει να λυγίζει μπροστά σε τίποτε, απ΄ όσα οι άνθρωποι θεωρούν αδύνατα.

Και η αγάπη της, που φαίνεται στα πρόσωπα των μοναζουσών, μας ενθαρρύνει να τρέχουμε κοντά της σε κάθε περίσταση του βίου, οσονδήποτε συχνά και αν αισθανόμαστε αυτή την ανάγκη.

Διότι η αγάπη της Παναγιάς, πρόθυμη πάντοτε να μας ευεργετεί, δεν κουράζεται ποτέ. Είναι ανάγκη να γίνουμε άξιοι της χαράς του Θεού. Και για να γίνουμε τέτοιοι, οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε αυτή τη ζωή και αυτό τον κόσμο, όπως Εκείνος δίδαξε. Όσο πρόσκαιρος και μάταιος και αν είναι αυτός ο κόσμος, παράγει, εν τούτοις αποτελέσματα, που έχουν αιώνια αξία. Μόνο εδώ θα γίνουμε ό,τι πρέπει να είμαστε, για να παρουσιαστούμε χωρίς φόβο και ντροπή ενώπιον του Θεού.