ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ.ΤΖΟΥΜΑ

Σαν σήμερα, στις 17 Ιανουαρίου του 1939, γεννήθηκε ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος.
Αν ζούσε σήμερα θα ήταν μόνο 77 ετών!
Είναι αλήθεια οτι η παράδοση της Εκκλησίας μας δεν επιτρέπει στους κληρικούς μας και μάλιστα στους αγάμους να εορτάζουν τα γενέθλιά τους! Εντούτοις, για όλους εμάς τα παιδιά του Χριστόδουλου, κληρικούς και λαϊκούς, η ημέρα των γενεθλίων του ήταν  ένα ξεχωριστό γεγονός, που θέλαμε πάντα  να το περνάμε μαζί του και να συνεορτάζουμε την επέτειο γενεθλίων του πατέρα μας με ένα δείπνο που προσπαθούσαμε να είμαστε όλοι παρόντες για να του δίνουμε χαρά!
Ο ίδιος δεν γνώριζε ποτέ τί του ετοιμάζαμε! Ερχότανε ανυποψίαστος στο  χώρο που είχαμε επιλέξει και περνούσαμε μία αξέχαστη βραδιά! Έκανε σαν μικρό παιδί από τη χαρά του και έννοιωθε όμορφα και …”ευλογημένος”, όπως έλεγε που είχε τόσα καλά πνευματικά παιδιά που αναλίσκονταν για να δείχνουν την αγάπη τους.
Τρείς τέτοιες επετείους θυμάμαι από τότε και  θέλω να καταθέσω σήμερα δυό σκέψεις  υπό την μορφή μιας γλυκιάς ανάμνησης.

Θυμάμαι τα γενέθλια του 2002. Του είχαμε οργανώσει μία ξεχωριστή βραδιά- έκπληξη στην Αίγλη Ζαππείου. Είχαμε φωνάξει ένα κουαρτέτο το οποίο υποδεχότανε τους λίγους καλεσμένους μας — ολοι πνευματικά του παιδιά και κανείς ξένος ή επίσημος- στο λόμπι της αίθουσας που παραθέταμε το δείπνο.  Και αμέσως μετά το τετραμελές συγκρότημα  έδινε μία πολύ ωραία μουσική παράσταση-σωστή πανδαισία με αγαπημένα μουσικά κομμάτια ευρέως γνωστά.
Ήμασταν   τότε όλοι παρόντες! Ακόμη και ο Γέρων Πειραιώς Καλλίνικος, που αν και διαφωνούσε με τον εορτασμό των γενεθλίων, εντούτοις παρέστη. Εθεώρησε  οτι η εκδήλωση- έκπληξη που είχαμε ετοιμάσει για να δώσουμε λίγη χαρά στον δοκιμαζόμενο τότε Αρχιεπίσκοπο( είχε ξεκινήσει ο πόλεμος και η φθορά  εκ μέρους του Φαναρίου) έπρεπε να μας βρεί όλους μαζί ενωμένους.
Δυστυχώς δεν κράτησε πολύ αυτή η καλή εποχή! Πολύ γρήγορα έδωσε τη θέση της στις ίντριγκες και στην αποδυνάμωση του δυναμικού Αρχιεπισκόπου, δυστυχώς από δυνάμεις  εκ των ένδον.
Η δεύτερη επέτειος ήταν στις 17 Ιανουαρίου του 2007.
Ηταν το έτος που στάθηκε μοιραίο στην πορεία του μεγάλου Πρωθιεράρχη. Λίγους μήνες αργότερα ασθένησε.
Τα γενέθλια αυτά τα εορτάσαμε στο εστιατόριο Ιθάκη, στη Βουλιαγμένη. Ήταν και πάλι μία έκπληξη γιαυτόν. Η τελευταία. Διοργανωτές της εορτής ο τότε Γεν. Διευθυντής της Αλληλεγγύης και νύν του τηλεοπτικού σταθμού ALPHA, Δημήτρης Φουρλεμάδης κι εγώ. Εννοείται οτι  το δείπνο των 14 ατόμων που παρέστησαν δεν πληρώθηκε από τον Αρχιεπίσκοπο ή  από τα ταμεία της Εκκλησίας, αλλά από πνευματικά του παιδιά!
Κι όμως, έγραφαν για μέρες, ανακρίβειες  οι φυλλάδες γιαυτό το δείπνο και το “πόσο” κόστισε και  προσπαθούσαν να μάθουν αν υπήρχε ή όχι,γενέθλια τούρτα. Τρομάρα τους! Με την απορία έμειναν!
Την θυμάμαι τη βραδιά αυτή όχι μόνο γιατί ήταν τα τελευταία, σχεδόν, γενέθλια αλλά γιατί είχε πολύ καλή διάθεση ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος και εδιηγείτο στιγμές μοναδικές από την πορεία του στην Εκκλησία! Εδιηγείτο και …εδάκρυζε εκείνο το βράδυ. Συνήθως ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος όταν εδιηγείτο παλαιές ιστορίες γελούσε τόσο ο ίδιος όσο και οι ακροατές των αφηγήσεών του. Αυτή τη φορά όλα ήταν αλλιώς!  Είχαν αρχίσει  να πέφτουν οι τίτλοι μίας λαμπρής και δαφνοστεφανωμένης διαδρομής! Μιας πορείας
μετ´εγκωμίων αλλά και πολλών εμποδίων!
Τα τελευταία γενέθλια του Χριστόδουλου, 17 Ιανουαρίου 2008, δεν θέλω να τα θυμάμαι, αλλά δεν γίνεται. Ηταν μία πολύ δύσκολη μέρα για πολλούς λόγους. Άλλωστε μετά από  11 ημέρες έφυγε από τη ζωή.
Τα εορτάσαμε μέσα στο δωμάτιό του, στην Αρχιεπισκοπική κατοικία στο Ψυχικό. Εκείνος ήταν πάνω στο κρεββάτι του πόνου και της δοκιμασίας. Τα μάτια του έτρεχαν δάκρυα και όλοι εμείς…” κύκλω Αυτού”, δεν μπορούσαμε να συγκρατηθούμε. Ούτε ο πατήρ Θωμάς Συνοδινός, που ήξερε πάντα να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα ακόμη κι όταν έπεφταν  βόμβες,  δεν τα κατάφερε να διανθίσει με χαμόγελα την ομήγυρι. Ούτε ο Μητροπολίτης Βρεσθένης Θεόκλητος  που συνήθως έπαιρνε την σκυτάλη των αφηγήσεων και μας έκανε να γελάμε τα κατάφερε  να μας αλλάξει τη διάθεση! Πέσαμε όλοι με τα μούτρα στο γλυκό για να μη μιλάμε αλλά και για να μην κλαίμε. Και ο,τι δεν κατάφεραν τα πνευματικά του παιδιά εκείνη την ξεχωριστή ημέρα, το κατάφερε ο ίδιος, ο Μεγάλος Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. με το αυτοσαρκαστικό και πηγαίο χιούμορ που διέθετε.
Η τηλεόραση έδειχνε στις ειδήσεις, εκείνο το βράδυ, το θέμα της  απόπειρας αυτοκτονίας του Χρήστου Ζαχόπουλου(  πρώην γεν.γραμματέα Πολιτισμού της τότε Κυβέρνησης), που συγκλόνιζε τότε την πολιτική ζωή του τόπου.
Βλέποντας  το θέμα αυτό στις ειδήσεις ο Αρχιεπίσκοπος, γυρίζει και μας λέγει με την αδύναμη πλέον αλλά πάντα γλυκειά φωνούλα του:
— Ξέρετε τί εύχονται τώρα οι πολιτικοί ε;
— Τί εύχονται Μακαριώτατε, τον ρωτήσαμε έκπληκτοι, όντως, εμείς…
–Να πεθάνει ο Αρχιεπίσκοπος για να αλλάξει η ειδησειογραφία και να μην ασχολούνται οι ειδήσεις άλλο με αυτό τον έρημο τον Ζαχόπουλο!

Το τί ακολούθησε περιττό να σας το γράψω! Πρώτος ξεκαρδίστηκε ο ίδιος!
Αυτός ήταν ο Χριστόδουλος! Μεγάλος, γλυκύς, επιεικής και αγαπητικός ακόμη και μπροστά  στο κατώφλι του θανάτου.
Με αυτές τις σκέψεις τον θυμόμαστε σήμερα και ευχόμαστε να είναι η μνήμη  Του αιώνια!