Eλέω Θεού Επίσκοπος καί Μητροπολίτης τής Αγιωτάτης Μητροπόλεως Δράμας, πρός τόν Ιερόν Κλήρον καί τούς ευσεβείς καί ευλογημένους Χριστιανούς τής καθ ημάς Ιεράς Μητροπόλεως.

Τέκνα εν Κυρίω αγαπητά

“Πεποικιλμένη τή θεία δόξη η ιερά καί ευκλεής, Παρθένε, μνήμη σου πάντας συνηγάγετο πρός ευφροσύνην τούς πιστούς, εξαρχούσης Μαριάμ μετά χορών καί τυμπάνων, τώ σώ άδοντας Μονογενεί, ενδόξως ότι δεδόξασται” (Ειρμός α’ Ωδής Κοιμήσεως Θεοτόκου).

Η ιερά καί ένδοξος μνήμη τής αειπαρθένου Μαρίας συγκέντρωσε τούς πιστούς, ώστε νά εορτάσουμε μέ χαρά καί αγαλλίαση τήν εόρτιο ημέρα τής σεβασμίας Κοιμήσεώς της. Τιμούμε τήν ημέρα τού θανάτου τής μητέρας τού Κυρίου μας Ιησού Χριστού, τής πιό αγαπητής απ όλες τίς μητέρες τού κόσμου.

Σήμερα είναι η γιορτή τής Μητέρας γιά μάς τούς ορθοδόξους χριστιανούς. Κακώς, κάκιστα στήν κοσμική εορτή τής μητέρας, πού θέσπισαν οι νεοεποχίτες κατά τό καλενδάριο τής αθέου Γαλλικής Επαναστάσεως, συμμετέχουν οι ορθόδοξοι.

Καί όμως τήν ημέρα αυτή, αντί γιά κοπετούς καί θρήνους οι ορθόδοξοι επιτελούμε λαμπρή καί ευφρόσυνη εορτή καί πανήγυρη. Γιατί άραγε; Διότι ο θάνατος γιά τούς πιστούς δέν είναι θάνατος. Είναι δόξα! Είναι προσωρινή κοίμηση τού σώματος καί είσοδος τού αθανάτου πνεύματος στήν δόξα καί μακαριότητα. Σ αυτήν τήν δόξα εισήλθε η Παναγία, η μητέρα τού Θεού, καί έλαβε τήν πρώτη θέση μεταξύ τών ανθρώπων καί τών αγγέλων.

Γιά τήν Θεοτόκο τό φυσικό καί πανανθρώπινο φαινόμενο τού χωρισμού τής ψυχής από τό σώμα δέν λογίζεται θάνατος, αλλά κοίμηση: “Ου θάνατος προδήλως τούτό εστιν, αλλά κοίμησις, καί πρός δευτέραν ζωήν επάνοδος” (Αγ. Γερμανού Κων/πόλεως Λόγος Β’, PG 98, 3571). Έλαβε διά τού αρχαγγέλου Γαβριήλ μήνυμα από τόν Υιό καί Θεό της γιά νά ετοιμασθεί κατάλληλα. Μάλιστα τής γνωστοποιεί καί τήν ημέρα κατά τήν οποία ο Ίδιος θά παραλάμβανε τήν παναγία ψυχή της προσφέροντάς της κλάδο φοίνικα “σύμβολον νίκης κατά θανάτου καί ζωής αμαράντου προεκτύπωμα” (τού αυτού Λόγος Γ/, PG 98, 3648).

Εξυμνώντας ο ιερός υμνογράφος τήν ένδοξη μνήμη τής Παρθένου Μαρίας, αρχίζει τόν έπαινο μέ τόν 44ο Ψαλμό, καί τελειώνει τό τροπάριο μέ τήν ωδή τής προφήτιδος Μαριάμ πού εψάλη από τούς Ισραηλίτες μετά τήν θαυμαστή διάβαση τής Ερυθράς Θαλάσσης. Οι Ισραηλίτες μετά τό σωτήριο γεγονός χωρίσθηκαν σέ δύο χορούς, ανδρών μέ αρχηγό τόν Μωϋσή, καί γυναικών μέ αρχηγό τήν παρθένο Μαριάμ προφήτιδα καί αδελφή του, η οποία μετά χορών καί τυμπάνων έψαλλε· “άσωμεν τώ Κυρίω, ενδόξως γάρ δεδόξασται” (Εξ. 15, 20-21). Αυτήν τήν προφήτιδα θέλει ο υμνογράφος προεξάρχουσα καί τώρα, πρός τιμήν τής Θεοτόκου, γιά τούς εξής λόγους:

Η εορτή τής Παναγίας είναι εορτή τών χριστιανών, αλλά κατ εξοχήν τών γυναικών. Η Παναγία, η τελειωτέρα εκπρόσωπος τού γυναικείου κόσμου, είναι τό καύχημα καί τό στολίδι τών πιστών γυναικών. Καί η προφήτις Μαριάμ ήταν επίσης παρθένος καί παρέμεινε άγαμος μέχρι τού θανάτου της. Έφερε καί τό ίδιο όνομα μέ τήν Θεοτόκο, τό οποίο κατά τήν επικρατέστερη άποψη σημαίνει Κυρία. Έτσι η παρθένος καί προφήτις Μαριάμ, η αδελφή τού Μωϋσή καί τού Ααρών, αποβαίνει τύπος τής Παρθένου Μαριάμ, τής μητέρας τού Κυρίου.

Κατά τήν παρούσα εορτή ο λαός τού Θεού, μέ προεξάρχουσα τήν Μαριάμ, μετά χορών καί τυμπάνων πνευματικών ψάλλει σύμφωνα μέ τόν υμνογράφο τήν επινίκια ωδή στόν μονογενή Υιό τής Θεοτόκου, διότι δοξάσθηκε στόν υπέρτατο βαθμό. Ο ύμνος αρχίζει μέ τήν δόξα τής Παναγίας, καί τελειώνει μέ τήν δόξα τού Χριστού.

Η αληθινή δόξα προέρχεται από Εκείνον. Μέ θαυμαστό τρόπο δοξάσθηκε ο Θεός στήν Ερυθρά Θάλασσα. Θαυμαστώτερα δοξάσθηκε όμως στό πρόσωπο τής Παναγίας μητέρας του. Μεγάλη δόξα ήταν η διάβαση τού Ισραήλ διά τής Ερυθράς. Απείρως όμως μεγαλύτερη υπήρξε η μετάσταση τού καθαρωτέρου καί αγιωτέρου πλάσματός του από τήν γή στούς ουρανούς.

Η μνήμη τής Κοιμήσεως τής Θεοτόκου είναι στολισμένη μέ τήν θεία δόξα, καί ακτινοβολεί. Η ανθρώπινη δόξα δέν συνοδεύει μετά θάνατον. Αλλ η θεία δόξα, μέ τήν οποία ο Θεός δοξάζει τούς εκλεκτούς του, τούς συνοδεύει, ειδικά μετά τόν θάνατό τους. Τότε περισσότερο φαίνεται, όταν τό φθαρτό σκήνωμά τους αποτίθεται στόν τάφο.

Περισσότερο απ όλους τούς αγίους δόξασε καί δοξάζει ο Θεός τήν Παναγία μητέρα του. Δόξα υπήρξε ο θάνατος τού Ιησού λόγω τής ενδόξου Αναστάσεως. Δόξα μετά τήν δόξα εκείνη υπήρξε καί ο θάνατος τής μητέρας τού Κυρίου λόγω τής μεταστάσεώς της από τήν γή στόν ουρανό, όπου η Παρθένος παρέστη ως βασίλισσα εκ δεξιών τού βασιλέως Χριστού “εν ιματισμώ διαχρύσω περιβεβλημένη, πεποικιλμένη”.

Τό υπερένδοξο σώμα τής Θεοτόκου δέν υπέστη τήν φθορά τού τάφου, καθόσον ήταν παρθενικό, άγιο, αγνό, Θεού κατοικητήριο, καί γι αυτό αλλότριο χοϊκής αναλύσεως. Όπως όταν έτεκε τόν Χριστό, η μήτρα της δέν εφθάρη, έτσι καί όταν εκοιμήθη, δέν διαλύθηκε η σάρκα της. Όπως “ο τόκος διέφυγε τήν φθοράν”, έτσι καί στόν τάφο δέν επήλθε διαφθορά.

Η χάρη τού Θεού κατά τόν απόστολο Παύλο είναι “πολυποίκιλος” (Εφεσ. 3, 10). Εκδηλώνεται μέ ποικιλία χαρισμάτων. Έτσι η κεχαριτωμένη είναι πεποικιλμένη μέ τά χαρίσματα τού Αγίου Πνεύματος, μέ τίς αρετές τής πίστεως, τής αγάπης, τής ταπεινοφροσύνης, τής αγνότητος, τής ελπίδος, τής υπομονής. Γι αυτό η ιερά μνήμη της είναι πεποικιλμένη από τήν θεία δόξα, επειδή η ίδια είναι πεποικιλμένη μέ τίς θείες αρετές.

Η Παναγία υπήρξε τό αγιώτερο πλάσμα τής γής καί τού ουρανού. Σέ κανένα άλλο πλάσμα δέν εφαρμόζεται τόσο τό “κατ εικόνα Θεού καί ομοίωσιν”, όσο στήν Παναγία. Τόσο μεγάλη είναι! Καί κανένα άλλο πλάσμα δέν αγαπήθηκε τόσο τρυφερά από τούς πιστούς, όσο η Παναγία. Τήν αειμακάριστη καί παναμώμητη μητέρα τού Θεού τήν αισθανόμαστε όλοι καί δική μας μητέρα. Καί είναι πράγματι η Θεοτόκος πνευματική μητέρα τών ανθρώπων. Διαρκώς δέεται γιά τήν σωτηρία ημών τών αμαρτωλών. Καί εφ όσον, κατά τόν λόγο τής Γραφής, “πολύ ισχύει δέησις δικαίου” (Ιακ. 5, 16), τότε βέβαια πολύ περισσότερο ισχύει δέησις Μητρός πρός ευμένειαν Δεσπότου.

Καθυστέρησε η Παναγία τήν σάρκωση τού Θεού, μέχρι νά παρουσιασθεί αυτή στόν κόσμο καί ν αποτελέσει τό κατάλληλο όργανο γιά τήν εκδίπλωση τού μυστηρίου τής σωτηρίας τού γένους τών ανθρώπων. Από τήν στιγμή όμως πού η Παρθένος έγινε μητέρα τού Θεού, παρατείνει ο Θεός τό έλεός του σέ μάς χάρη στούς αγίους του καί εξαιρέτως χάρη στήν Παναγία Μητέρα του.

Άς παρακαλέσουμε τόν Κύριο, ώστε ν αξιωθούμε νά αποκτήσουμε πρός τήν Παναγία ευλάβεια καί αγάπη, ώστε καί από εμάς νά εκπληρώνεται ο προφητικός λόγος τής Θεοτόκου πού τό Πνεύμα τό Άγιον έβαλε στά χείλη της: “ιδού γάρ από τού νύν μακαριούσί με πάσαι αι γενεαί” (Λουκά 1, 48β). ΑΜΗΝ.

Διάπυρος πρός τήν Υπεραγίαν Θεοτόκον ευχέτης πάντων υμών.