Του π. Ηλία Μάκου
Ήταν Κυριακή 7 Αυγούστου του 1960. Ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος Τιράνων, Δυρραχίου και πάσης Αλβανίας Αναστάσιος Γιαννουλάτος (αριστερά στη φωτογραφία), πλημμυρισμένος από την αλήθεια της Χάριτος, εισέρχεται στον πρώτο βαθμό της ιερωσύνης.
Χειροτονείται διάκονος, ενώ τέσσερα χρόνια αργότερα, το 1964, θα χειτονηθεί πρεσβύτερος.
Πολύ προφητικά, την ημέρα εκείνη της χειροτονίας του, ο π. Αλέξανδρος Βερώνης (δεξιά στη φωτογραφία), που ήταν επί πολλές δεκαετίες ιερατικός προϊστάμενος της κοινότητας του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην πόλη Lancaster της Πενσυλβάνιας, και είχε ασχοληθεί ενεργά με το ζήτημα της ιεραποστολής, έγραψε: “Αυτός ο άνθρωπος θα κάνει μεγάλα πράγματα”.
Και, πραγματικά, ο Αρχιεπίσκοπος Αναστάσιος έκανε μεγάλα πράγματα και ως ιερωμένος και ως ιεραπόστολος και ως επιστήμονας με πολλές περγαμηνές και διακρίσεις.
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι στη ροή του χρόνου, με εδραιωμένη μέσα του τη βεβαιότητα της πίστης, προχώρησε αδιάκοπα και αποφασιστικά μπροστά και κέρδισε άξια την εύνοια του Θεού, αλλά και το σεβασμό και τον θαυμασμό όλων.
Σ’ αυτή την ιερατική πορεία του των 61 ολόκληρων χρόνων, μάχεται και περιμένει…
Στη χλωμή και μαραμένη θωριά των πονεμένων, στην Αφρική πρώτα, στην Αλβανία μετά, με τη δύναμη της ψυχής του ανακαλύπτει ό,τι το βλέμμα των άλλων θέλει να κρύψει.
Στέκεται, κοιτάει βαθιά τα αδελφικά τα μάτια, νιώθει το δράμα της καδριάς, σημαίνει εσωτερικό σάλπισμα και ξεκινάει κάθε φορά για τα ατελείωτα μονοπάτια της αγάπης, δωρίζοντας ανακούφιση, παρηγοριά και στήριξη.
Ξέρει τη γλώσσα της καλοσύνης, διαβάζει μέσα στα αδάκρυτα τα μάτια και βοηθάει ασταμάτητα…
Με το ήρεμο βλέμμα του και τις φωτεινές πράξεις του την πονεμένη όψη των συνανθρώπων γαληνεύει και τον πόνο το βουβό γιατρεύει.
Αυτά τα απλά, αλλά ταυτόχρονα, μεγάλα πράγματα, έκανε και κάνει, ανοίγοντας μπροστά του νέους ορίζοντες.
Δεν ασφυκτιά, γιατί δεν κλείνεται στις δυο μονάχα διαστάσεις του χώρου και του χρόνου. Ξανοίγεται στον κόσμο του επέκεινα και δημιουργεί.
