Του π. Ηλία Μάκου
Την ημέρα της ανάμνησης της Κοίμησης της Αγίας Άννης, 25 Ιουλίου 2020, εορτάστηκε καθεδρικό ναό της Κορυτσάς “Ανάσταση” και η 23η επέτειος της ενθρόνισης του Μητροπολίτου κ. Ιωάννου.
Προσήλθαν πιστοί, κυρίως νέοι, να συμπροσευχηθούν μαζί του και να του προσφέρουν τα άνθη της αγάπης τους.
Ιερούργησε ο Σεβασμιώτατος, πλαισιούμενος από ιερείς της Μητροπόλεως, ενώ δέχθηκε ευχές, στο τέλος της θείας λειτουργίας, από λαϊκούς και κληρικούς.
Η ενθρόνιση του Σεβασμιωτάτου πραγματοποιήθηκε στην Κορυτσά, στις 25 Ιουλίου 1998, στον μητροπολιτικό ναό της «Ζωοδόχου Πηγής», ενώ στις 20 Ιουλίου του 1998 είχε προηγηθεί η χειροτονία του από τον Αρχιεπίσκοπο Αναστάσιο, συμμετασχόντων του Μητροπολίτου Βερατίου Ιγνατίου, καθώς και των δύο εκπροσώπων του Οικουμενικού Πατριαρχείου, του Μητροπολίτου Πέργης Ευαγγέλλου και του Μητροπολίτου Φιλαδελφείας Μελίτωνα.
Πριν την ανάδειξή του στο επισκοπικό αξίωμα, είχε υπηρετήσει ως καθηγητής και κοσμήτορας της Θεολογικής Ακαδημίας «Η Ανάστασις του Χριστού» στο Δυρράχιο.
Βασική του γραμμή, αυτά τα 23 χρόνια, είναι: Όταν οι άλλοι αρνούνται το Χριστό, εμείς οφείλουμε να τον ομολογήσουμε. Όταν τον εγκαταλείπουν, εμείς να σταθούμε κοντά Του. Όταν τον σταυρώνουν, εμείς να τρέχουμε δίπλα Του.
Όλος ο αγώνας του, με αφετηρία την αγάπη του στο Θεό, απλώνεται στην αγάπη του και προς το συνάνθρωπο. Και μάλιστα τον αδύναμο και πονεμένο.
Μέσα από ποιμαντικές, κατηχητικές, κοινωνικές και άλλες παρεμβάσεις, δίνει πνοή στην ιστορική Μητρόπολή του. Βάζει αγάπη και βρίσκει αγάπη.
Με τη ζεστασιά της αγάπης του της αληθινής, που την εμπνέει ο Χριστός και τη φλογίζει το φωτεινό πρόσωπο του Αρχιεπισκόπου κ. Αναστασίου, προσελκύει γύρω του ανθρώπους, ανεξάρτητα από το θρήσκευμά τους, που τους βοηθά, και «γκρεμίζουν», χωρίς και ίδιος πολλές φορές να το καταλαβαίνει πως συμβαίνει αυτό, τα τείχη της πίκρας μέσα τους, την απομόνωση και τη μοναξιά τους. Πρώτα απ’ όλα, και αυτό είναι το σημαντικότερο, τους βγάζει με τη στοργή του από τη “φυλακή” του εαυτού τους.
Ο κ. Ιωάννης είναι εκφραστής, μιμούμενος τον πνευματικό του πατέρα Μακαριώτατο κ. Αναστάσιο, ενός κόσμου με αρετή, με αυθεντικότητα, που με τη δάδα της πίστης δυναμώνει, αντιστέκεται στις δυσκολίες, «γεννά» καλοσύνη.
Και τον κουβαλάει αυτόν τον κόσμο στην ψυχή του, τον έχει όχι ξεθωριασμένο, αλλά θεριεμένο στην καρδιά του.
