🔺Σχόλιο του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Στο προσκύνημα των Αγίων Ισιδώρων στον Λυκαβηττό είναι εφημέριος ο π. Δημήτριος Λουπασάκης. Υπό την πνευματική καθοδήγηση του π.Δημητρίου, ο οποίος ζει ως Ιερομόναχος – γιαυτό τον αποκαλούν όλοι όσοι ανέρχονται στο προσκύνημα ως Γέροντα- πήραν οι Άγιοι Ισίδωροι την αίγλη που έχουν αποκτήσει και έγιναν πόλος έλξης για χιλιάδες πιστούς από όλη την Ελλάδα και το εξωτερικό.
Ο π. Δημήτριος έχει κοντά του πολλά νέα παιδιά δόκιμους μοναχούς, όλοι πτυχιούχοι και με θέσεις εργασίας σημαντικές.
Τα παιδιά αυτά, όποιος ευλαβικός επισκέπτης ανέλθει τα σκαλοπάτια του Προσκυνήματος, θα τα δει όλα σε πλήρη δραστηριότητα. Άλλος ψάλλει, άλλος βοηθά και υποδιακονεί και άλλος βάζει τους χιλιάδες πιστούς σε τάξη.
Δυστυχώς, η Εκκλησία μας μερικές φορές είναι άτολμη σε τέτοια φαινόμενα και δεν παίρνει αποφάσεις εύκολα, για να μη δημιουργεί εναλλακτικές εστίες προσευχής που ναι μεν είναι θαυμαστές και σεβαστές και συγκεντρώνουν την αγάπη και την ευλάβεια του κόσμου αλλά δεν μπορούν να αναπτυχθούν και να εδραιωθούν σωστά γιατί υπάρχει ο ανθρώπινος φθόνος.
Έτσι, αυτή η πνευματική Κυψέλη των Αγίων Ισιδώρων με όλο το πνευματικό περιεχόμενο της, δεν έχει ακόμη την αυτονομία της.Θα μπορούσε να αποτελεί ένα αυτόνομο Ιερό μέσα στην καρδιά της Αθήνας και να προσφέρει τα μέγιστα μέσα στην καρδιά της Αθήνας. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να το αποφασίσει με τόλμη ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος που βλέπει μπροστά. Σε μια εποχή που διώκεται πανταχόθεν η πίστη και συρρικνώνεται το ποίμνιο τέτοια προσκυνήματα όπως του Αγίου Ισιδώρου που τα δημιούργεί ο ένθεος ζήλος ενός ανθρώπου είναι αυτά που θα κρατήσουν όρθια την πίστη μας!
Σήμερα παιδιά του προσκυνήματος,που ως δόκιμοι μοναχοί προσφέρουν τις υπηρεσίες τους κοντά στον π. Δημήτριο, για να δεχθούν μοναχική κουρά και να υπάρξει κάποια συνέχεια στην πορεία τους, έπρεπε να είναι συνδεδεμένα και με την Μονή Πετράκη, δίπλα στο Συνοδικό Μέγαρο και να ανήκουν τυπικά τουλάχιστον στη Μονή.
Κάποια παιδιά, το έκαναν αφού δεν είχαν άλλη επιλογή. Κάποια άλλα προτιμούν να περιμένουν την εναλλακτική λύση που θα τους δώσει ο Θεός.
Ένα από τα παιδιά αυτά ο δόκιμος μοναχός π.Γεώργιος Σαπλαούρας, σαρξ εκ της σαρκός των Αγ. Ισιδώρων, ήταν παράλληλα, ένας εκ των δοκίμων μοναχών της Μονής Πετράκη και μάλιστα με δικό του κελάκι στη Μονή.
Το παιδί αυτό με τον ένθεο ζήλο που το διέκρινε αποφάσισε ενσυνείδητα να γίνει μοναχός. Μάλιστα μετά από εντολή και ευλογία του Μακαριωτάτου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος κ. Ιερωνύμου, αποφάσισε να δεχθεί να τελεσθεί η κουρά του στην Μονή Πετράκη και μάλιστα από τον ηγούμενο Θεοφ. Επίσκοπο Θαυμακού κ. Ιάκωβο.
Επικρατούσε χαρά και ικανοποίηση στην καρδιά του νέου αυτού παιδιού, που αποφάσισε να εγκαταλείψει τα εγκόσμια και να αφοσιωθεί στον Θεό και στην Εκκλησία μας. Και αυτό, το έδειχνε και το μετέδιδε προς όλους όσους συναντούσε και συνομιλούσε.Στη ζωή ενός μοναχού που φεύγει από τα του κόσμου η κουρά είναι μέγιστο γεγονός.
Ακόμη και στην τράπεζα της Μονής Πετράκη είχε μεταφερθεί αυτή η χαρμόσυνη ατμόσφαιρα και ο Θεοφιλέστατος καθηγούμενος δεν έχανε ευκαιρία που να μην επαναλάβει ότι θα διατηρούσε ο νέος μοναχός το όνομα της Βαπτίσεώς του, Γεώρτιος. Μέχρι εδώ όλα καλά!
Ο δόκιμος Γεώργιος, έχοντας στο πλευρό του την οικογένεια του (κατάγεται από την Ήπειρο), άρχισε να οργανώνει το ξεχωριστό αυτό γεγονός για τη ζωή του. Εξ άλλου η ακολουθία της κουράς είναι μία από τις πιο κατανυκτικές τελετές της Εκκλησίας μας.
Ο Γεώργιος και η οικογένεια του, προσκάλεσαν να παραστούν στην τελετή της κουράς του, συγγενείς και επώνυμους φίλους, αλλά και τους πνευματικούς αδελφούς του από τους Αγίους Ισιδώρους, όλα τα παιδιά δηλαδή, με τα οποία συνυπήρχε πνευματικά και κυρίως τον π. Δημήτριο, αφού αποτελεί τον άνθρωπο που τον συμπαρίσταται όλα αυτά τα χρόνια.
Όλα ήταν έτοιμα για την κουρά. Ορίστηκε η ημερομηνία και όλοι περίμεναν εναγωνίως να ζήσουν αυτό το ευλογημένο γεγονός.
Πλην όμως, ορισμένοι δεν είχαν τιθασεύσει επαρκώς τον εγωισμό και τον φθόνο που έχουν στην καρδιά τους!
Τα… όργανα άρχισαν απόταν ξεκίνησε η ακολουθία της κουράς και ο εκ των αδελφών της Μονής Πετράκη, π. Φιλούμενος είπε στον διακριτικά ευρισκόμενο εντός του ιερού του Καθολικού της Μονής π. Δημήτριο να «κευλεύσουν» μαζί τον νέο μοναχό. Ο μεν π. Δημήτριος «τιμής ένεκεν» λόγω της πολυετούς πνευματικής επικοινωνίας και σχέσης που είχε με τον π. Γεώργιο και ο π. Φιλούμενος ως αδελφός της Μονής.
Οι πληροφορίες μας, από παριστάμενους μάρτυρες, λένε ότι ο π. Δημήτριος ήταν αρνητικός, γιατί γνωρίζει τα… αγνά αισθήματα του ηγουμένου στο πρόσωπό του. Αλλά μπροστά στην επιμονή των παιδιών και της οικογένειας του δοκίμου Γεωργίου ενέδωσε. Ενεδύθη των αμφίων για να κελεύσει τον υποψήφιο μοναχό μαζί με τον π. Φιλούμενο.
Ενώπιον αυτής της εικόνας όμως άρχισε ο χοροστατών Αρχιερεύς και καθηγούμενος της Μονής, να κραυγάζει κυριολεκτικά, πώς είναι δυνατόν να τον κελεύσει έγγαμος!!
Ειρήσθω εν παρόδω, ο π. Δημήτριος ζει μόνος του προ πολλών ετών. Ποιος έγγαμος; Αλλά όταν ένας έγγαμος ιερεύς μπορεί να κελεύει, τιμής ένεκεν, έναν άγαμο κληρικό που χειροτονείται και στους τρεις βαθμούς της Ιερωσύνης, γιατί να απαγορεύεται για έναν μοναχό; Πού είναι γραμμένο ότι για να κελεύσει κάποιος απαιτείται… πιστοποιητικό οικογενειακής κατάστασης;
Μπροστά σε αυτή την αψυχολόγητη και φρενήρη συμπεριφορά, ο π. Δημήτριος υποχώρησε για να μη χαλάσει την ιερή ακολουθία και άφησε τον δύσμοιρο Επίσκοπο να φωνάζει μόνος του! Η τελετή συνεχίστηκε αλλά το κλίμα κακοφορμίστηκε.
Την ώρα όμως της ονοματοδοσίας, ο Θεοφιλέστατος, αθετώντας τα όσα έλεγε τόσες μέρες πριν, έδωσε άλλο όνομα στον μοναχό! Όλα αυτά που έλεγε τόσες ημέρες εις επήκοο όλων ότι θα παραμείνει Γεώργιος κλπ πήγαν στράφι.
Στο άκουσμα του νέου ονόματος άρχισε να φωνάζει η οικογένεια πρωτίστως, του υποψηφίου μοναχού: «Γεώργιος, Γεώργιος είναι το όνομα σας παρακαλούμε»!!!
Ο Άγιος Θαυμακού όμως, συνέχιζε ακάθεκτος να λέει τις ευχές, προφανώς νόμιζε ότι είναι στις γνώριμες περιοχές του Great Yarmouth ή Brighton….
Και κάποια στιγμή απάντησε: μα έδωσα όνομα…. Οπότε ο υποψήφιος μοναχός με δάκρυα στα μάτια και μη μπορώντας να χαρεί στη χαρά του απευθυνόμενος στον Επίσκοπο του λέγει:
-Μα Γεώργιος δεν είχαμε πει;
Και τότε έγινε κάτι πρωτάκουστο! Έκλεισε το βιβλίο, κρέμασε την πατερίτσα και διέκοψε την ακολουθία της κουράς!
Δηλαδή ένας Επίσκοπος μπορεί να κάνει ό,τι θέλει; Όλα εξαρτώνται απο την διάθεση του τελικά; Δεν υπολόγισε ούτε τον κόσμο, ούτε τους προσκεκλημένους, ούτε τους γονείς του παιδιού και το χειρότερο ούτε τον ίδιο τον προσερχόμενο στην αφιέρωση δόκιμο μοναχό!
Κατέστρεψε ο Θεοφιλέστατος την ομορφότερη στιγμή ενός νέου με τα πιο αγνά και άγια αισθήματα! Ενός νέου, που σ’ αυτήν την αλλοπρόσαλλη εποχή μας, αγάπησε τον Θεό, θέλησε να δώσει τα νειάτα του στην Εκκλησία και να ενδυθεί το τιμημένο ράσο!
Το παιδί έχει πάθει σοκ. Και πηγαινοέρχεται στους γιατρούς. Και ο ηγούμενος μια πόρτα από το κελί του παιδιού ούτε που πέρασε να τον δει να συζητήσει μαζί του, να δει πώς είναι! Αδιαφορία πλήρης!
Μέχρι τώρα φιλοτεχνούσε την αναφορά του προς την Αρχιεπισκοπή, όπως του ζητήθηκε. Προφανώς θα λέει τα γεγονότα όπως τα είδε αυτός ή μάλλον όπως τα κατάντησε. Γιαυτό ασχολούμαστε με το θέμα και το παρουσιάζουμε και μάλιστα με το σχετικό βίντεο από την επίμαχη στιγμή που τραβούσε η οικογένεια του παιδιού.
Μάλιστα η οικογένεια του παιδιού περιμένει να δει, τι λέγει σε αυτή την έκθεση και θα προβεί σε κάθε νόμιμη ενεργεια, για να λάμψει η αλήθεια και να σταματήσει αυτό το ιδιότυπο μπούλινγκ Αρχιερέων προς νέα παιδιά, με ένθεο ζήλο. Δεν είναι δυνατόν στις μέρες μας να κινούνται ορισμένοι με αυτό τον τρόπο και να δημιουργούν ψυχολογικά τραύματα προς νέα παιδιά που μέσα σε μια ταραγμένη εποχή έχουν στην καρδιά τους Χριστό και Ελλάδα.
Το απόλυτο δεσποτοκρατικό ταπεραμέντο και η εντύπωση που έχουν ορισμένοι Αρχιερείς ότι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν πρέπει να σταματήσει γιατί στο τέλος θα μείνουν μόνοι τους.
Είναι ολέθριο για την Εκκλησία μας, να κυβερνούν οι εγωισμοί ! Μακάρι να πρυτανεύσει η αγάπη και η συγγνώμη. Και προς τον Θεό και προς τους ανθρώπους. Και κυρίως προς τον φέρελπι νέο που αγάπησε τον Θεό τόσο, που επεθύμισε να κάνει την ζωή του καιόμενη λαμπάδα για Εκείνον. Θα είναι το καλύτερο παράδειγμα ενός ηγουμένου προς τα πνευματικά του τέκνα. Λίγη παλληκαριά χρειάζεται!
Το ζητούμενο είναι, αν την έχουμε!!!Την έχουμε;
🔺Ακολουθεί το βίντεο με το επίμαχο σημείο!
