Σε νοσοκομείο νοσηλευόταν πρόσφατα το παιδάκι φιλικού μας προσώπου, ύστερα από σοβαρό τροχαίο ατύχημα, και η κατάσταση δεν εξελισσόταν ομαλά.

Προτάθηκε σε συγγενείς να σταυρωθεί με λείψανο του σύγχρονου ομολογητή και άγιου της Ορθόδοξης Εκκλησίας, Αρχιεπισκόπου Κριμαίας, Λουκά του ιατρού (η μνήμη του εορτάζεται στις 11 Ιουνίου).

Και ω του θαύματος. Τα πράγματα άλλαξαν και γρήγορα αποκαταστάθηκε η υγεία του.

Ο άγιος Λουκάς ο Ιατρός (1877-1961), που παρέδιδε μαθήματα ως καθηγητής στην ιατρική σχολή της Τασκένδης Ρωσίας και χειρουργούσε, χωρίς να αποχωρίζεται ούτε για μια στιγμή το τιμημένο ράσο του Ορθόδοξου κληρικού, πέρασε μέσα από πολλές συμπληγάδες, από ασύλληπτες δυσκολίες και καταδιώξεις στην κομμουνιστική Ρωσία.

Ωστόσο ο Χριστός ήταν το μεγάλο, το ανίκητο στήριγμά του, που τον καθοδηγούσε, τον θέρμαινε, τον ζωογονούσε.

Όσο του άνοιγε την καρδιά του διάπλατα και άφηνε να εισδύουν σε κάθε μυστική γωνία της οι ακτίνες της.

Όσο με πόθο και ταπείνωση κι εμπιστοσύνη Τον δέχονταν, έβλεπε τη ζωή του να μεταμορφώνεται, να λούζεται σ’ ένα ανέσπερο φως ειρήνης, ελπίδας, αγάπης, χαράς, ειρήνης. Και όχι μόνο δεν υπέκυπτε, αλλά μετατρεπόταν σε πιο φλογερό αγωνιστή της Θρησκείας.

ΦΥΛΑΚΙΣΕΙΣ-ΕΞΟΡΙΕΣ-ΚΑΚΟΥΧΙΕΣ

Το 1917 πέθανε από φυματίωση η αγαπημένη σύζυγός του ιατρού Βαλεντίνο Βόινο Γιασενέτσκι, αυτό ήταν το βαπτιστικό όνομα του αγίου Λουκά, αφήνοντας πίσω τέσσερα ορφανά παιδιά, που τη φροντίδα τους ανέλαβε μια ευσεβής νοσοκόμα.

Παρότι το 1920 εκλέγεται καθηγητής του Πανεπιστημίου της Τασκένδης, στον κλάδο της Ανατομικής και Χειρουργικής, από την στιγμή, που ιερώθηκε το 1921 και έγινε, μετά από δύο χρόνια, αρχικά Επίσκοπος Τασκένδης και αργότερα Αρχιεπίσκοπος Συμφερουπόλεως και Κριμαίας, άρχισε ο γολγοθάς, που μπορεί να τον οδήγησε σε ανεπάρκεια καρδιάς και σε σωματική τύφλωση, ωστόσο και η καρδιακή προσφορά του στους πονεμένους ήταν επαρκής και οι οφθαλμοί της ψυχής του έβλεπαν πάντοτε καθαρά τον ουρανό.

Σκληρές οι δοκιμασίες του. Φυλακίσεις μέσα σε άθλιες συνθήκες. Εξορίες κάτω από τραγικές περιστάσεις, που αντί να τον λυγίσουν, τον κάνουν δυνατότερο.

Γιατρεύει με την επιστήμη του, παρηγορεί με το λόγο του, διδάσκει με την υπομονή του. Οι κακουχίες ατελείωτες.

Δεκατρία μερόνυχτα τον κρατούν άυπνο στα υπόγεια των φυλακών, τον βασανίζουν με ισχυρά και ανυπόφορα χτυπήματα, τον ανακρίνουν κάτω από ένα ισχυρό προβολέα και όταν λιποθυμεί, τον συνεφέρνουν με κουβάδες νερού. Το αποτέλεσμα είναι να χάσει μάτι του.

Όμως αυτός δεν σταματά να είναι άγγελος για τους πάσχοντες. Στο Ρωσογερμανικό πόλεμο (1941), ζητά από το καθεστώς, που τον κατεδίωκε με μανία, αλλά αυτός συγχωρούσε τους πάντες, να διακονεί εθελοντικά τους πληγωμένους στρατιώτες στο στρατιωτικό νοσοκομείο.

Και το κόμμα, αποδέχεται την αίτησή του και τον διορίζει γενικό αρχίατρο.

Μέχρι το τέλος της ζωής του, αν και τυφλωμένος, στήριζε τους πιστούς στη θύελλα του αθεϊσμού.

Τελώντας με ταπείνωση, ευλάβεια και κατάνυξη τη θεία λειτουργία, όπου δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του.

Στο «Πιστεύω» το αντιμήνσιο υγραινόταν… Και κηρύττοντας ασυμβίβαστα και ανυποχώρητα: «Το μικρό ποίμνιο του Χριστού είναι ακατανίκητο… άτρωτο από κάθε προπαγάνδα… γιατί γνωρίζει και κρατάει μέσα του τα μεγάλα λόγια Του», έλεγε.

Η ΔΙΚΑΙΩΣΗ

Στο τέλος οι ναρκωμένες συνειδήσεις ορισμένων από τους διώκτες του ξύπνησαν από το λήθαργο και είδαν ποιος αληθινά ήταν ο άγιος Λουκάς.

Και υποκλίθηκαν μπροστά του, ομολογώντας ηττημένοι: «Τέτοιους ανθρώπους, δεν τους εξοντώνουμε…».

Τα μαρτύρια, που πέρασε, δεν καθάρισαν μόνο τη δική του ψυχή, αλλά και των άλλων.

Συνδύασε αγιασμένα τα ιατρικά και ποιμαντικά καθήκοντα με κέντρο τον άνθρωπο και ποτέ δεν αγνόησε και δεν υποτίμησε το θέλημα του Θεού.

Πέντε χρόνια μετά το θάνατό του, το 1966, ανακηρύχθηκε άγιος. Και όσο ζούσε, και μετά το θάνατό του, αξιώθηκε πλήθους θαυμάτων. Αλλά και στις ημέρες μας θαυματουργεί, ιδιαίτερα σε μικρά παιδιά, σ’ όλο τον κόσμο.

Το μυστικό του, δεν είναι άλλο από την ίδια την ομολογία του στο μεγαλύτερο γιό του: «Να θυμάσαι Μιχαήλ… Όλη η ικανοποίηση και όλη η ζωή μου είναι να υπηρετών τον Κύριο, τον οποίο πιστεύω…».