Γράφει ο Μανώλης Κοττάκης

Τόλμησε και έγραψε τραγούδι με τον τίτλο «ΕΛΛΑΣ ’21» («ΕLLAS ’21»). Εγραψε, γιατί συγκινήθηκε βλέποντας την παρέλαση μαζί με την κορούλα της.

Έγραψε, γιατί θέλησε να ευχαριστήσει τη χώρα που τη γέννησε. Εγραψε, γιατί, όπως λένε οι στίχοι του τραγουδιού του Σταύρου Ξενάκη, τους οποίους μελοποίησε, «με ένα τραγούδι πώς να σε τιμήσω, με μια γιορτή δεν είναι αρκετό. Την ίδια σημαία εγώ ανεμίζω και ελεύθερος ευγνώμων ζω». Εγραψε και επέλεξε ως φόντο (artwork) τον πίνακα του Ευγένιου Ντελακρουά «Η Ελλάδα στα ερείπια του Μεσολογγίου». Aναφέρομαι στη Μόνικα Χριστοδούλου, τη νεαρά αγαπητή τραγουδοποιό που γεννήθηκε το 1985, αλλά έκανε το «λάθος» να μη ρωτήσει τους «αντικειμενικούς Έλληνες» πριν γράψει για την Ελλάδα.

Και από προχθές δέχεται επιθέσεις, οι οποίες έχουν λάβει μορφή διαδικτυακού bullying: «Πώς τόλμησε;», «Ποιον ρώτησε;», «Μα, τραγούδι πατριωτικό;», «Εμάς μας άρεσε ως ρετρό… ανάλαφρη χατζηδακική», «Στον Σπανουδάκη θέλει να μοιάσει;». Το in.gr του γνωστού… πατριώτη επιχειρηματία μάς είπε ότι «η Μόνικα έγινε viral για λάθος λόγους». Αν ένιωθε μια κάποια μορφή… έξαψης, θα γινόταν για τους σωστούς! Η free press εφημερίς, η οποία, σύμφωνα με τα WikiLeaks, είναι σε ανοιχτή γραμμή με κάποια πρεσβεία των Αθηνών, απέφυγε να εκτεθεί. Μίλησε για «ανάμεικτες αντιδράσεις» και παρέθεσε (μαζί με μερικά θετικά) τα δηλητηριώδη σχόλια των «αντικειμενικών Ελλήνων» του twitter για να πλήξει τη Μόνικα.

Ειλικρινώς, δεν εντυπωσιάζομαι από τις αντιδράσεις. Κάθε φορά που προσπαθεί να αναπνεύσει η Ελλάς, να πάρει μια βαθιά ανάσα, τρέχουν οι αυτόκλητοι να την πνίξουν. Ούτε η πρώτη φορά είναι ούτε η τελευταία. Τα ίδια δεν έγιναν με τον νεαρό γραφίστα «Εύρυτο» της Σχολής Καλών Τεχνών, που γέμισε τους τοίχους των Αθηνών με γκράφιτι ξεχασμένων ηρώων της Επανάστασης; Λιθοβολισμός, απειλές, τρομοκρατία, «θα σε βρούμε» από τους γνωστούς αγνώστους που κάνουν καριέρα με το σύνθημα «στο διάολο η οικογένεια, στο διάολο η πατρίς, η Ελλάδα να πεθάνει, να ζήσουμε εμείς».

Τα ίδια δεν υπέστη η Αναστασία Ζαννή, που πρότεινε και έγινε δεκτό το αίτημά της να ερμηνεύσει τον Εθνικό Ύμνο πάνω στον Ιερό Βράχο της Ακροπόλεως; Επεσαν να τη «φάνε» ως ατάλαντη οι κλαίουσες της Αριστεράς, που απέκτησαν και ευαισθησία για το πώς «εκτελείται» ο Εθνικός Ύμνος. Ποιες; Αυτές που, αν τους ζητήσεις να καθίσουν προσοχή στην ανάκρουσή του ή στην έπαρση της σημαίας (να τον τραγουδήσουν αποκλείεται), θα σε κατηγορήσουν στην καλύτερη ως «εθνικιστή», στη χειρότερη ως «χουντικό». Αυτές έπιασε ο πόνος για τον Σολωμό! Μάλιστα! Ενα μαντίλι να σκουπίσουν τα δάκρυά τους, παρακαλώ. Τα ίδια δεν έγιναν και με την πρόεδρο της Επιτροπής «2021» Γιάννα Αγγελοπούλου; Τόλμησε και φόρεσε σουλιώτικη φορεσιά στη Μάνη; Ντουλαμά στο Σύνταγμα; Κρητική στους τάφους των Βενιζέλων; Πώς της πέρασε από το μυαλό; Λαϊκή ενδυμασία του Λυκείου Ελληνίδων; Ω! Χάθηκε μια ιταλική ή μια γαλλική φίρμα για να τιμήσει τον Κολοκοτρώνη; Χλεύη γενική. Ομίλησαν οι μόδιστροι και οι μοδίστρες. Και, βεβαίως, μην ξεχάσω και την Εκκλησία!

Διεκδίκησε η Εκκλησία μας να γίνει ειδική αναφορά στον ρόλο της στην αποτίναξη του οθωμανικού ζυγού; Πώς τόλμησε κάτι τέτοιο σε καιρούς εκσυγχρονιστικούς; Η μεν Πρόεδρος της Δημοκρατίας διέγραψε παντελώς τη συμβολή της στους εθνικούς αγώνες κατά την προσφώνησή της στο επίσημο δείπνο -για αυτό απουσίασε επιδεικτικώς ο Αρχιεπίσκοπος ή εκπρόσωπός του-, η δε κοινότης των ΛΟΑΤΚΙ ανέλαβε να «κατεβάσει» τη σημαία της Επανάστασης από τον πίνακα του Βρυζάκη για τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, για να ανεβάσει την άνευ σημασίας δική της, για το συγκεκριμένο έργο τουλάχιστον. Δεν μου κάνει, δεν μας κάνει -τολμώ να πω, διερμηνεύοντας τα αισθήματα δεκάδων αναγνωστών που μας βομβαρδίζουν καθημερινά με επιστολές- πλέον εντύπωση η καθημερινή προσπάθεια πνιγμού της Ελλάδος. Δεν εξοργιζόμεθα. Συνηθίσαμε. Αυτό που επισημαίνουμε και θαυμάζουμε μέρες τώρα είναι πόσες χιλιάδες νέοι Έλληνες μαζί με τη Μόνικα, τον «Εύρυτο», την Αναστασία, τη Γιάννα, τους νέους μορφωμένους ιερείς της Εκκλησίας μας σπάνε τη σιωπή και βγαίνουν μπροστά, αντιστεκόμενοι στη δικτατορία των απάτριδων.

Χωρίς να φοβούνται το λιντσάρισμα μη τυχόν τους πουν «εθνικιστές». Το τραγούδι της Μόνικα έγινε viral, κοντά στους 100.000 το άκουσαν σε τρεις μέρες μόνο στο YouTube. Γιατί σημασία δεν έχει ο «ρυθμός» που επιλέγεις για την Ελλάδα, αλλά να τραγουδάς για την Ελλάδα. O Εθνικός Ύμνος της Ζαννή είχε 170.000 views μόνο στο YouTube. Γιατί σημασία δεν έχει αν σου φύγει μια νότα φάλτσα στην ερμηνεία του, σημασία έχει να αγαπάς και να θες να πεις τον Εθνικό Ύμνο. Οι ζωγραφιές του «Ευρύτου» με τους ήρωες της Επανάστασης έγιναν ανάρπαστες. Γιατί σημασία δεν έχει το χρώμα της μπογιάς που ζωγραφίζεις τον ήρωα, αλλά να τον θυμάσαι, να μην ξεχνάς. Οι λαϊκές ενδυμασίες που φόρεσε -και μπράβο της- η Αγγελόπουλου είναι στολές ιερές για χιλιάδες νέα παιδιά, που δραστηριοποιούνται σε πολιτιστικούς συλλόγους σε όλη την Ελλάδα. Γιατί καμαρώνουν όταν βλέπουν να τις φορά μια επώνυμη πλούσια Ελληνίδα, δεν γυρίζουν αλλού το κεφάλι υποτιμητικά. Το κλαρίνο του Σταύρου Παζαρέντζη επίσης άγγιξε κάθε ελληνική χορδή προ εβδομάδων, στην εκπομπή της Ναταλίας Δραγούμη στην ΕΡΤ. Γιατί οι Έλληνες είναι βαθιά δεμένοι με τη λαϊκή τους παράδοση.

Και, βεβαίως, οι ιερείς δεν έχουν ανάγκη καμιά κομπλεξική με την Εκκλησία Πρόεδρο για να φθάσει η ιστορική αλήθεια σε χιλιάδες Έλληνες – 10.000 ναούς έχουν σε όλη την επικράτεια. Αδύνατον να μαραθεί λοιπόν η λαϊκή εθνική ρίζα σε αυτόν τον τόπο. Αδύνατον να καταλάβει κανείς από όλους αυτούς τους άγευστους από ελληνική Ιστορία, γιατί αρέσουν η «Πόλη Γλυκιά», η «Άνοιξη» και ο «Μαρμαρωμένος Βασιλιάς Παλαιολόγος» του Σπανουδάκη. Αδύνατον να καταλάβουν γιατί ξαφνικά όλη η ιδιωτική τηλεόραση ανακάλυψε την εργογραφία του λιθοβολημένου Γιάννη Σμαραγδή για τον Βαρβάκη, τον Καζαντζάκη, τον El Greco, γιατί συγκινούν όλα αυτά.

Το νέο των ημερών, λοιπόν, είναι πως ανθίζουν μαζί με τα παλαιά και νέα λουλούδια, νέες ελληνικές φωνές. Ξεπετιούνται από εκεί που δεν τις περιμένεις και βγαίνουν μπροστά, αδιάφορες για το τι θα ακούσουν! Γιατί κάνουν αυτό που νιώθουν, αποφασισμένες να το πάνε μέχρι τέλους, όπως η Μόνικα.

Θα το πω μια ακόμη φορά, και όποιος θέλει να ακούσει άκουσε – στους άγευστους συμβούλους του Μεγάρου Μαξίμου απευθύνομαι: Μην αγνοείτε τα σημάδια. Είναι ήδη πολλά. Αντί να πνίξετε το κύμα, όπως πιστεύετε μερικοί άχρωμοι μυστικοσύμβουλοι, το κύμα θα πνίξει όλους εσάς. Και στο τέλος θα την πληρώσει η παράταξη. Η κινητικότητα στην ελληνική διασπορά, οι διεργασίες στον χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων, η κινητικότητα στην κοινωνία των πολιτών (πρωτοβουλία Εμφιετζόγλου «Αβέρωφ 2») δείχνουν ότι παραείναι πολλές οι αντιδράσεις για να τις αγνοεί κανείς.

Ότι χιλιάδες πολίτες νιώθουν ακάλυπτοι και ιδεολογικά ορφανοί. Αλλά και ότι ένα μεγάλο κοινωνικό ρεύμα με πολλές συνιστώσες γεννιέται. Οπως λέει και το «Hellas ’21» της Μόνικα, «Ελλάς, από του ματιού σου την άκρη, Ελλάς, συ μου χάρισες το δάκρυ. Πελάγη μες στα κύματα φαντάζουνε τα όνειρά τους. Μα, τόλμησαν και έδωσαν ζωή στη λευτεριά. Ελλάδα, Ελλάδα και τώρα και πάντα Ελλάδα».

ΠΗΓΗ: Εστία