Ξεκίνησε η Μ. Τεσσαρακοστή, την Καθαρά Δευτέρα, και μας προτρέπει η Εκκλησία σε μια πορεία μετάνοιας, για να μην «πεθάνουμε» από ασφυξία, πνιγμένοι μέσα στα νεκρολούλουδα μιας απρόσωπης και απάνθρωπης κοινωνίας.

Για να μην «πεθάνουμε» από έλλειψη οξυγόνου, τυλιγμένοι στα ροδοπέταλα του αισθησιασμού.

Για να πετύχουμε αληθινή μετάνοια, οι πατέρες μας συμβουλεύουν να  να απαλλαχτούμε από τα προσωπεία, που φοράμε, να πάψουμε τα μασκαρέματα.

Μπορεί να φοράμε μάσκες για λόγους προστασίας της υγείας, μπορεί,  χάριν ψυχαγωγίας, τις Απόκριες, κάποιοι να…μασκαρεύονται, ωστόσο μέλημά μας οφείλουμε να είναι οι αμασκάρευτες ψυχές.

Από την ίδια τη ζωή μας μπορούμε να καταλάβουμε ότι το να έχουμε προσωπείο και όχι πρόσωπο, είναι μια ψυχική αρρώστια, μια κατάσταση αφύσικη και βασανιστική.

Δεν μας ταιριάζει να έχουμε διπλή ζωή.

Δεν μας αξίζει να παίζουμε ένα διαρκές θέατρο, με πρωταγωνιστή τον εαυτό μας και θεατές τους άλλους.

Φαινόμαστε, όχι όπως είμαστε στην πραγματικότητα, αλλά, όπως θέλουμε οι άλλοι να μας βλέπουν.

Έτσι αλλοιώνεται η ψυχή μας, γινόμαστε άλλοι άνθρωποι.

Με επιμέλεια κρύβουμε, κάτω από το προσωπείο, με το οποίο εμφανιζόμαστε σε γνωστούς και φίλους, το αληθινό πρόσωπό μας.

Με αυτό τον τρόπο, ζούμε αναπόφευκτα την ελεεινότητα του συμβιβασμού.

Ξέρουμε ότι και εμείς φοράμε μάσκες στη συμπεριφορά μας και πως και οι άλλοι φοράνε μάσκες στη συμπεριφορά τους. Και στο τέλος, όλα καλά.

Με μια λέξη, αλληλοκοροϊδευόμαστε.

Να, λοιπόν, γιατί μας είναι χρήσιμη η μετάνοια της Μ. Τεσσαρακοστής.

Διότι, έχει μεγαλύτερη αξία η απλότητα της ταπείνωσης, μέσω της αναγνώρισης των λαθών και των παθών, από την παχυλότητα της υποκρισίας.

Ας μην πληγώνουμε την καρδιά μας, ας μην την πετάμε νεκρή στο πάτωμα.

Θα ήταν άραγε βαρύ να ζητήσουμε από τον εαυτό μας να μην είμαστε ισόβιοι μασκαράδες;