Του π. Ηλία Μάκου
“Ό,τι μεγάλο και όμορφο είναι γεμάτο από συγχώρηση”.
Αυτή η φράση ήταν η κατάληξη της σύντομης ομιλίας του Αρχιεπισκόπου Αλβανίας Αναστασίου στον καθεδρικό ναό των Τιράνων “Ανάσταση”, όπου ιερούργησε την Κυριακή της Απόκρεω, 14 Μαρτίου 2021, πλαισιούμενος από το Μητροπολίτη Αμαντίας Ναθαναήλ και ιερείς της Αρχιεπισκοπής.
Επεσήμανε ειδικότερα: “Νη μην ξεχνούμε ότι το πρώτο, που μας θύμισε το σημερινό Ευαγγέλιο ήταν να συγχωρούμε. Το βασικό χαρακτηριστικό του να είναι κανείς, πράγματι, αληθινά Ορθόδοξος Χριστιανός είναι το να μπορεί να συγχωρεί. Δεν είναι εύκολο, αλλά δεν έχουμε άλλο περιθώριο, δεν υπάρχει κάποια άλλη διέξοδος”.
Και πρόσθεσε: “Ίσως είναι από τις λίγες εκείνες περιπτώσεις, που έχει τεθεί θέμα συμφωνίας με τον Θεό. “Αν δεν συγχωρήσετε, και τα δικά σας αμαρτήματα δεν θα συγχωρηθούν”. Ας ζητήσουμε από το Θεό να μας δώσει αυτή τη χάρη να μην κρατάμε στην καρδιά μας ποτέ κάτι εναντίον του αδελφού μας”.
Εξάλλου ο Μητροπολίτης Ελμπασάν Αντώνιος προεξήρχε κατά τη θεία λειτουργία στο ναό του Αγίου Νικολάου της πόλης, ενώ ο Μητροπολίτης Φίερι Νικόλαος χοροστάτησε στον καθεδρικό ναό του “Αγίου Γεωργίου”
Και οι Ορθόδοξοι στην Αλβανία γνωρίζουν ότι κατά την περίοδο της Μ. Τεσσαρακοστής, που αρχίζει από την Καθαρά Δευτέρα, ο πιστός οφείλει να συνεχίζει με μεγαλύτερη προσπάθεια και συνέπεια τον πνευματικό του αγώνα.
Γιατί μόνο με τον πνευματικό του αγώνα μένει ενωμένος με την πηγή και το θεμέλιο της ζωής του, τον Χριστό.
Θεμέλια του πνευματικού αγώνα είναι η συγχωρητικότητα, η νηστεία και η απόσπαση από την ύλη και η προσκόλληση στο Θεό.
Ο Χριστιανός δεν μπορεί να ενταχθεί οργανικά στην κοινωνία της Εκκλησίας, αν δεν έχει πνεύμα συγχωρητικότητας, δηλαδή πνεύμα συγκατάβασης και ανοχής. Η συγχωρητικότητα προϋποθέτει ταπείνωση και αυτογνωσία.
Εξάλλου η αληθινή νηστεία δεν περιορίζεται στην αποχή από τις τροφές, αλλά πρέπει να συμπληρώνεται από τον αγώνα κατά των παθών μας. Η αληθινή νηστεία-άσκηση πρέπει να ελευθερώνει τον άνθρωπο εσωτερικά, για να είναι δυνατή και η εξωτερική του απελευθέρωση.
Τέλος, ο θησαυρισμός, η άπληστη συγκέντρωση υλικών αγαθών, προδίδει την προσκόλληση του ανθρώπου στη φθορά του κόσμου και την απολυτοποίηση της ενδοκοσμικής πραγματικότητας. όταν το ενδιαφέρον στριμώχνεται στη ματαιότητα των γήινων, είναι αναπόφευκτη η αδιαφορία για τα μάταια και αιώνια.
Στηρίζοντας και προσφέροντας όλη την καρδιά μας και την ύπαρξή μας στο θεό, κάνουμε θεοκεντρική τη ζωή μας.
