Κάτι, που επιβεβαιώνεται από το γεγονός ότι, αμέσως μετά το μαρτύριο του Γεωργίου, απαγχονισμός  στη θέση «Κουρμανιό», στην είσοδο του Κάστρου,  και την ταφή του παραπλεύρως του μητροπολιτικού ναού του αγίου Αθανασίου, άρχισαν να γίνονται θαύματα από το νεομάρτυρα, που έτσι διατρανώθηκε η αγιότητά του και ακολούθησε μέσα σε δέκα εννέα περίπου μήνες η αγιοποίησή του.   

Όπως έχει διασωθεί, μια Τουρκάλα, κατά το διάστημα των τριών ημερών, που παρέμενε κρεμασμένος σε κοινή θέα, προς υπενθύμιση των Χριστιανών του τι τους περιμένει αν δεν ασπαστούν το Ισλάμ,  άρπαξε τη μία κάλτσα από το πόδι του (γι΄ αυτό στις εικόνες της αγχόνης, η πρώτη φιλοτεχνήθηκε 13 ημέρες μετά το θάνατό του, εμφανίζεται με μια κάλτσα στα πόδια).     

Πήγε σε μια άλλη  Τουρκάλα, που ήταν βαριά άρρωστη, την ακούμπησε με αυτή, και έγινε καλά.

Ίσως στη λογική κάποιων να φαίνονται παράξενα αυτά, αλλά τα θαυμαστά της πίστης, ούτε ερμηνεύονται, ούτε εξηγούνται με το ανθρώπινο μυαλό.  

Σύμφωνα με σύγχρονες μαρτυρίες, που έχουν καταγραφεί από διάφορα άτομα,  αναφέρονται  θαύματα του αγίου Γεωργίου του νεομάρτυρα στην εποχή μας. 

Σε κελί του Αγίου Όρους, ενώ ένα τεχνικό έργο φαινόταν ακατόρθωτο να ολοκληρωθεί, λόγω έλλειψης υλικών, την ώρα της προσευχής των μοναχών, άνοιξε με βοή το καπάκι της ασημένιας λειψανοθήκης του, που τη φύλαγαν στο ναό. 

Αφού με αυτή λιτάνευσαν το έργο, τα υλικά, που υπήρχαν, φάνηκαν αρκετά για την υλοποίησή του.

Παιδί, που αργότερα έγινε ιερέας και το οποίο είχε χάσει το φως του, το ανέκτησε κοιμώμενο μέσα σε παρεκκλήσι του νεομάρτυρα Γεωργίου των Ιωαννίνων.

Συγκλονιστική είναι η περιγραφή γυναίκας, η οποία έπασχε από βαριά μορφή καρκίνου, που την ταλαιπωρούσε και τελικά έγινε καλά.

Μεταξύ άλλων αναφέρει: “Με το που γυρίσαμε από το γιατρό εκείνο το απόγευμα πήγαμε με τον άνδρα μου,  όπως ήμασταν, στον τάφο του Αϊ Γιώργη στο παρεκκλήσι του  Μητροπολιτικού Ναού των Ιωαννίνων! Εκεί προσευχηθήκαμε κι οι δυο μας τόσο έντονα που λίγες φορές το κάναμε στη ζωή μας… Κλαίγαμε, κλαίγαμε φανερά χωρίς να μας νοιάζει αν θα μας δούνε… κλαίγαμε και παρακαλάγαμε τον Θεό και τον Άγιο Γεώργιο να κάνουν κάτι… Σε μια στιγμή που είχα μείνει μόνη μου στο παρεκκλήσι και ο άντρας μου (Ανδρέας) είχε βγει έξω, έπεσα πάνω στον τάφο του αη Γιώργη μου και του ¨φώναζα¨ για βοήθεια. Εκείνη, λοιπόν, την ώρα που έδειχνε ότι δεν υπάρχει καμία απάντηση, άκουσα πολύ καθαρά ένα κρότο από το σημείο που είναι το εξομολογητήριο, σαν κάποιος να έριξε κάτι κάτω. Βέβαια, δεν ήταν κανένας σε εκείνο το σημείο αλλά και γενικά στο παρεκκλήσι εκείνη την ώρα. Μάλιστα πήγα να δω και δεν υπήρχε τίποτα και κανείς…! Πίστεψα, λοιπόν, ότι ο Άγιος με πληροφόρησε με αυτόν τον τρόπο ότι όλα θα πάνε καλά”.  

Ο βίος και τα θαύματα  του αγίου Γεωργίου μας προτρέπουν να γίνουμε οι τηρητές και οι εκτελεστές του οποιουδήποτε ιερού καθήκοντος επιβάλλει η αγάπη μας προς το Χριστό. Του καθήκοντος, δηλαδή, της έμπρακτης χριστιανικής ζωής. 

Είμαστε Χριστιανοί; Ναι, απαντούμε. Είμαστε πιστοί; Ναι, απαντούμε. 

Είμαστε, όμως, πραγματικά; Μήπως παραμελούμε τις υποχρεώσεις μας ως πιστοί;  Μήπως είμαστε σκληροί και άδικοι προς τους άλλους,  επειδή δεν σκεφτόμαστε ότι στα πρόσωπα των συνανθρώπων μας είναι ο ίδιος ο Χριστός; 

Ο νεομάρτυρας Γεώργιος μας φωνάζει από τα βάθη των χρόνων: Χριστιανοί, μην αδρανείτε.  Όπως και εκείνος δεν αδράνησε. 

Και μας λέει και κάτι ακόμη. Να πάρουμε την απόφαση να διορθώσουμε τις παραλείψεις μας. 

Ίσως πρέπει να κοπιάσουμε ολίγο και να πονέσουμε. Χρειάζεται, όμως, ο ηρωισμός και η απόφαση. 

Πολλοί ισχυρίζονται ότι στη σημερινή κοινωνία με το Σταυρό στο χέρι δεν κατορθώνει κανείς τίποτα. Αυτό είναι ψέμα.

Αλλά και αν πρόκειται κανείς να ανέβει μπροστά στα μάτια των ανθρώπων, κάνοντας πράγματα, με τα οποία δεν συμφωνεί η διδασκαλία του Χριστού, ας μην ανέβει ποτέ. 

Έτσι σκέφτεται ο Χριστιανός με το ηρωικό πνεύμα…