Έναν νεομάρτυρα, τον άγιο Πέτρο τον Πελοποννήσιο (από την Τρίπολη) τον κρέμασαν οι Τούρκοι την Πρωτοχρονιά του 1776 και η μνήμη του εορτάζεται από την Εκκλησία την 1η Ιανουαρίου κάθε έτους.

Ταξίδεψε από την πατρίδα του στη Μικρά Ασία, μάλλον εξαιτίας της πρώτης αποτυχημένης ελληνικής επανάστασης το 1770,  που είναι γνωστή με την ονομασία “Ορλωφικά”.

Εκεί, δεν έπαψε να ενεργεί ως καλός στρατιώτης του Ιησού Χριστού.

Η ψυχή του ήταν αγνή και αδιάφθορη, καθώς τρεφόταν από τον ουράνιο άρτο, με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, και μετέδιδε τη λάμψη της πίστης του και στους άλλους.

Αυτό ήταν αρκετό, να μισηθεί από τους Τούρκους θανάσιμα και να εκδιωχθεί μέχρι θανάτου.

Τον πίεσαν να ασπαστεί το κοράνιο, αλλά εκείνος με τον ενάρετο βίο του παρέμενε ασάλευτα κοντά στο Χριστό.

Ήξερε ότι θα κακοπαθήσει και θα μαρτυρήσει, αλλά αυτό δεν του ήταν καταισχύνη. Του ήταν μεγάλη τιμή και δόξα, που θα τον οδηγήσει στην επουράνιο βασιλεία.

Έτσι, Πρωτοχρονιά, τον κρέμασαν, νομίζοντας ότι τον νίκησαν. Μόνο, που έκαναν λάθος.

Το μαρτύριό του  αποδείχθηκε  ένα λαμπό βραβείο γι’ αυτόν, καθώς ό,τι έπαθε, το έπαθε συνειδητά και αδιαμαρτύρητα για το Χριστό.

Όλη η πορεία του νεομάρτυρα Πέτρου του Πελοποννησίου ήταν στηριγμένη σε μια απλή Αλήθεια:

Ο Θεός δεν είναι ένα απλό και νεκρό πρότυπο, που ο άνθρωπος καλείται να αντιγράψει.

Ο Θεός ήταν γι’ αυτόν, και πρέπει να γίνει και για εμάς, η πραγματική ζωή, το Απόλυτο, το οποίο ζωοποιεί και αναπαύει τον άνθρωπο.

Είναι ο ισχυρός μαγνήτης, που μας τραβάει προς τα εμπρός και προς τα πάνω.

Το νεομάρτυρα Πέτρο τον Πελοποννήσιο τον καλούσαν, έτσι αισθανόταν μέσα στη μαύρη σκλαβιά, ο ουρανός και η αιωνιότητα να ανέβει, ώστε να αναπνεύσει ελεύθερα.

Με ταπείνωση και ευθυκρισία μεγάλη ομολόγησε την πίστη του και την προσήλωσή του στο Χριστό. Και δεν έκανε ούτε βήμα πίσω, αλλά δοξολογώντας το Θεό, προχώρησε προς το μαρτύριο.

Ο αγώνας του για την υπεράσπιση της αρετής του Χριστού απέναντι στους άπιστους είχε αντιδράσεις και εχθρούς

Δεν φοβήθηκε, όμως. Δεν δηλητηριάστηκε από τους φόβους.

 Συλλογίστηκε την ευθύνη του και μπροστά του ακτινοβόλησε το όραμα του Χριστού.

Αχ, εύκολα δεν βρίσκονται τέτοιοι άνθρωποι. Ας μας συγκινήσει το μεγάλο και υπέροχο παράδειγμα του νεομάρτυρα Πέτρου και πάντα να μας συγκινούν τέτοια έξοχα παραδείγματα.

Να δώσει ο Θεός να τα μιμούμαστε στο μέτρο του δυνατού και να επιστρέψουμε στον προορισμό μας.

Έως πότε θα βρισκόμαστε μακριά από αυτόν. Ας εννοήσουμε τι κακό είναι η αμαρτία, που δείχνει ολιγοπιστία, και ας συναισθανθούμε τη δυστυχία της.

Ας επανεύρουμε τους εαυτούς μας, ας ανανήψουμε και ας επανέλθουμε σ’ αυτό, που οφείλουμε να είμαστε.