Tου Νεκταρίου Δαπέργολα ΔΡ Βυζαντινής Ιστορίας ΑΠΘ

Ειλικρινά πόνεσα πολύ χτες. Πάρα πολύ. Όχι μόνο βλέποντας την ολοκλήρωση του πολυετούς κατήφορου για τον δύσμοιρο ρασοφόρο, που μπορεί προσωπικά να μου ήταν ανέκαθεν αφόρητος (όπως κι όλοι συνολικά αυτοί οι μελιστάλαχτοι αγαπούληδες life coach της παρεκκλησιαστικής σόου μπιζ και μετανεωτερικοί νανουριστές Φάροι, Λίβυοι, Θερμοί και κάθε λογής ακόμη παρόμοιοι θλιβεροί φιλοσοφούντες άνευ σοφίας, θεολογούντες άνευ Χριστού και βασικά ερωτευμένοι με το απατηλό είδωλο στον καθρέφτη τους). Όμως, όσο κι αν τους ξέρεις και δεν την αντέχεις την πλάνη τους, μπροστά σε τέτοια πτώση δεν μπορείς να μείνεις ασυγκίνητος. Γιατί η ιερωσύνη και μαζί το μοναχικό αγγελικό σχήμα δεν είναι απλά δυο μαύρα ρούχα για να τα πετάξεις από πάνω σου (και μάλιστα όχι εντρεπόμενος αλλά κομπορρημονώντας κι από πάνω για την επιλογή σου) και να φύγεις λεύτερος, καλπάζοντας στο ηλιοβασίλεμα. Είναι κάρβουνα αναμμένα που χαράζονται ανεξίτηλα στο στήθος σου – και μια μέρα, τη φρικτή εκείνη Μέρα, έτσι θα σε κριθείς: σαν πεσμένος ιερέας και σαν πεσμένος άγγελος. Αλλά δυστυχώς και σαν σκανδαλοποιός, πράγμα επίσης πολύ βαρύ. Γιατί ρητά το είχε πει ο ίδιος ο Χριστός ότι «ὅς ἂν σκανδαλίσῃ ἕνα τῶν μικρῶν τούτων τῶν πιστευόντων εἰς ἐμέ, συμφέρει αὐτῷ ἵνα κρεμασθῇ μύλος ὀνικὸς εἰς τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ καταποντισθῇ ἐν τῷ πελάγει τῆς θαλάσσης. Οὐαὶ τῷ κόσμῳ ἀπὸ τῶν σκανδάλων· ἀνάγκη γάρ ἐστιν ἐλθεῖν τὰ σκάνδαλα· πλὴν οὐαὶ τῶν ἀνθρώπῳ ἐκείνῳ δι᾿ οὗ τὸ σκάνδαλον ἔρχεται. (Ματθ. 18, 6-7)». Όποιος τα ξέρει όλα αυτά, δεν μπορεί παρά να πονά σήμερα. Και να (προσ)εύχεται να φέρει ο Θεός μετάνοια και έλεος, ανάνηψη κι ανάσταση. Και να «μαζέψει» και την πνευματική ζημιά που έγινε τόσα χρόνια σε τόσες ψυχές. Και που θα γίνει βέβαια κι από δω και πέρα.
Αυτό το τελευταίο εξάλλου είναι ίσως ακόμη πιο επώδυνο. Και επίσης βαθιά και σοκαριστικά οδυνηρή και η αποδοχή του τραγικού χτεσινού συμβάντος από δεκάδες χιλιάδες ορκισμένους…followers, που έσπευσαν να επαινέσουν τη θλιβερή ανακοίνωση μέσα σε μία θάλασσα νεοεποχίτικης αγαπολογίας, υστερικής προσωπολατρείας και ψευδοχριστιανικής κενοπιστίας. Τα διαβάζεις και μένεις άφωνος. Διαβάζεις κάποιους να λένε ότι καμία διαφορά δεν έχει ο ιερέας που πέταξε τα ράσα, γιατί σημασία έχει ο άνθρωπος και η καθαρότητα της ψυχής! Άλλους να λένε πως η Εκκλησία έχει το πρόβλημα, που χάνει το κορυφαίο της στέλεχος, αυτή είναι που ζημιώνεται κι όχι ο ίδιος! Άλλους να εύχονται καλή επιτυχία στο “νέο φωτεινό μονοπάτι” του βίου του! Και άλλους (μαζί και εκείνον τον απερίγραπτο παπα-Λίβυο) να ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχει πρόβλημα, τίποτε δεν άλλαξε, γιατί όλοι οι δρόμοι είναι εξίσου ευλογημένοι και σε ενώνουν με τον Θεό! Και λές: δεν μπορεί να γράφονται τέτοια πράγματα από φερόμενους ως χριστιανούς. Και όμως, γράφονται. Και είναι αφόρητο. Ανυπόφορα οδυνηρό. Όχι εξοργιστικό, δεν είναι για να θυμώνεις. Είναι για να θρηνείς. Να θρηνείς για τόσο κόσμο που έχει μέσα του τέτοια θολούρα, τέτοια σύγχυση, τέτοια στρέβλωση της πίστης. Για τόσο κόσμο που χρειάζεται κανονική ιεραποστολή εξ αρχής, επανευαγγελισμό εκ του μηδενός, κατήχηση από τα πλέον βασικά. Και να μην παρεξηγηθώ: δεν μιλάω για αμαρτωλότητα και πνευματικά χάλια εδώ, αυτά τα έχουμε όλοι μας. Μιλάω για πλήρη και ολοκληρωτική άγνοια των βασικότερων της πίστης μας. Και άγνοια όχι εκ μέρους των απίστων και αθέων. Αλλά εκ μέρους των ίδιων των χριστιανών.
Κι έτσι μπαίνει άλλη μια αλγεινή ψηφίδα στο σκοτεινό μωσαϊκό της παρακμής και της παράνοιας. Το ζούμε παντού ολόγυρά μας εδώ και πολύ καιρό: με τον οικουμενισμό και τις αγαπολογικές αγκαλιές με κάθε αιρετικό βεβηλωτή της πίστης μας, το ζούμε με τις σφραγισμένες και τώρα αποστειρωμένες εκκλησίες, τις μάσκες και τον αυξανόμενο φόβο ακόμη κι απέναντι στο Άγιο Ποτήριο, το ζούμε και με τέτοια συμβάντα που ξεκαθαρίζουν με τον πλέον εύγλωττο τρόπο ότι κατά βάθος δεν έχουμε την παραμικρή ιδέα για το τι πραγματικά είναι αυτό που (ισχυριζόμαστε πως) πιστεύουμε. Άλλο ένα ηχηρό τεκμήριο λοιπόν του πού φτάσαμε ως λαός μετά από τόσες και τόσες δεκαετίες «εκσυγχρονιστικής» εκκοσμίκευσης, χυδαίου ευδαιμονισμού, φωταδιστικής και «προοδευτικής» υστερίας, απονέκρωσης όλης της αγιοπατερικής μας παράδοσης, μιθριδατικής άμβλυνσης του αισθητηρίου που είχαμε κάποτε μέσα μας περί του γνώναι καλόν και πονηρόν. Μετά από τόσες δεκαετίες συστηματικού αφελληνισμού κι αποχριστιανισμού, μετά από τόσα κύματα οργανωμένου πνευματικού ευνουχισμού και νεοταξίτικης επέλασης.
Άλλο ένα βαρύ κι αποκαλυπτικό σημείο των Καιρών λοιπόν. Όχι απλά για να σε απογοητεύει και να σε θλίβει. Και θα το ξαναπώ: ούτε  για να σου προκαλεί οργή ή εκνευρισμό. Αλλά για να σε κάνει να γέρνεις αποκαμωμένος και να κλαις. Να θρηνείς με πόνο. Να κλαις πικρά.
Η Παναγιά να μας ελεήσει. Όλους μας…