Ἡ Ἐκκλησία εἰς τό πλαίσιον τῆς ποιμαντικῆς μερίμνης Της δι’ ὅλον τόν πιστόν Λαόν, παρακολουθεῖ μέ ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον καί βαθύτατον αἴσθημα εὐθύνης καί τά ζητήματα τά ὁποῖα καθημερινῶς ἀντιμετωπίζει τό εὐλαβές ποίμνιόν Της. Εἰς τά ζητήματα αὐτά πρωταρχικήν θέσιν κατέχει ἐκεῖνο τῆς ἐργασίας, καθ’ ὅσον εἶναι συνδεδεμένον, κατά τρόπον ἄμεσον, μέ τό δικαίωμα τῆς δημιουργικότητος, ἀλλά καί τοῦ βιοπορισμοῦ τῶν πολιτῶν. Ἡ εὐαισθησία τῆς Ἐκκλησίας εἰς τόν τομέα αὐτόν στηρίζεται εἰς τό θεόπνευστον βιβλίον τῆς Ἁγίας Γραφῆς, κατά τήν ὁποίαν ὁ Κύριος καί Θεός ἔδωσεν εἰς τόν ἄνθρωπον τήν ἐντολήν τοῦ ἐργάζεσθαι καί συγχρόνως κατωχύρωσεν τά ἐκ τῆς ἐργασίας δικαιώματά του: «εἴ τις οὐ θέλει ἐργάζεσθαι, μηδέ ἐσθιέτω» (Β´ Θεσσαλ., γ´ 10).

Ὡς ἐκ τούτου διά τήν ἀνάπαυσιν τῶν ἐργαζομένων ἐκ τῶν κόπων των, ἀλλά καί διά τήν ἐλευθέραν ἄσκησιν τῶν θρησκευτικῶν καθηκόντων των καθιερώθη ἀπό τόν Μάρτιον τοῦ 321 μ.Χ. ὑπό τοῦ Αὐτοκράτορος καί Ἁγίου τῆς Ἐκκλησίας Κωνσταντίνου τοῦ Μεγάλου ἡ ἡμέρα τῆς Κυριακῆς, ὡς ἡμέρα ἀργίας (Αἰκ. Χριστοφιλοπούλου, Βυζαντινή Ἱστορία, τόμος Α´, σελ. 135). Ἡ καθιέρωσις αὐτή ἐξυπηρετεῖ τούς ὡς κάτωθι σκοπούς:

Συνιστᾶ τήρησιν τῆς ἐντολῆς τοῦ Θεοῦ διά τήν ἀφιέρωσιν μιᾶς ἡμέρας τῆς ἑβδομάδος ἀποκλειστικῶς εἰς τόν Θεόν: «ἕξ ἡμέρας ἐργᾷ καί ποιήσῃς πάντα τά ἔργα σου, τῇ δέ ἡμέρᾳ τῇ ἑβδόμῃ σάββατα Κυρίῳ τῷ Θεῷ σου» (Ἐξόδου κ´ 10). Διά τόν Χριστιανικόν κόσμον ὡς ἡμέρα ἀφιερωμένη εἰς τόν Θεόν ὡρίσθη «ἡ μία τῶν Σαββάων», ἡ ἡμέρα τοῦ Κυρίου, ἡ Κυριακή ἡμέρα.

Ἀποτελεῖ κεκτημένον δικαίωμα τῶν ἐργαζομένων, τό ὁποῖον κατεκτήθη μέ μακροχρονίους ἀγῶνας διά τήν βελτίωσιν τῆς ποιότητος τῆς ζωῆς των.

Δίδει τήν εὐκαιρίαν ἐνισχύσεως τῆς συνοχῆς τῆς οἰκογενείας. Τά μέλη τῆς οἰκογενείας ἔχουν τήν δυνατότητα διά περισσοτέραν ἐπικοινωνίαν εἴτε κατά τήν διάρκειαν τοῦ Κυριακάτικου γεύματος, εἴτε κατά τάς διαφόρους οἰκογενειακάς ἐκδηλώσεις, τάς ὁποίας πραγματοποιοῦν κατά τήν ἡμέραν αὐτήν.

Συμφώνως πρός τά προαναφερθέντα, ἰσχύει σήμερον καί εἰς τήν Χώραν μας ἡ ἀργία τῆς Κυριακῆς δι’ ὅλον τόν ἐργαζόμενον κόσμον.

Ἡ κατά τήν ἡμέραν τῆς Κυριακῆς ἑβδομαδιαία ἀνάπαυσις τῶν ἐργαζομένων καθιερώθη νομοθετικῶς παλαιόθεν, καί μάλιστα ἀπό τοῦ ἔτους 1909, διά τοῦ νόμου ΓΥ-ΝΕ/1909. Μεταγενεστέρως κατωχυρώθη καί ὑπό τῆς Διεθνοῦς Συμβάσεως τῆς Γενεύης, ἡ ὁποία ἐκυρώθη εἰς τήν Ἑλλάδα διά τοῦ Ν. 2990/1922. Ἡ ἐν λόγῳ Διεθνής Σύμβασις ἔχει σήμερον ἰσχύν νομοθετικήν, βάσει τοῦ ἄρθρου 28 τοῦ Συντάγματος, καί ὡς ἐκ τούτου φρονοῦμεν ὅτι δέν εἶναι δυνατή οὐδέ ἡ διά νόμου κατάργησίς της.

Ἐπίσης, ἄν καί ἡ Κυριακή ἀργία ἐθεωρήθη ἀρχικῶς ὡς ἀργία διά λόγους ἀφορῶντας εἰς τήν ἑβδομαδιαίαν σωματικήν ἀνάπαυσιν τοῦ ἐργαζομένου, δέν εἶναι ἐντούτοις ἐκτός πραγματικότητος καί ἡ ἄποψις κατά τήν ὁποίαν, εἰς μίαν Χώραν κατοικουμένην κατά τήν συντριπτικήν πλειονότητα τῶν κατοίκων της ἀπό Χριστιανούς Ὀρθοδόξους (ἄρθρον 3 τοῦ Συντάγματος), ἡ Κυριακή ἀργία ἀποσκοπεῖ καί εἰς τήν παροχήν εἰς τούς Ὀρθοδόξους τῆς δυνατότητος ἀνεμποδίστου ἀσκήσεως τῶν θρησκευτικῶν των καθηκόντων καί εἰδικώτερον τῆς λατρείας πρός τόν Θεόν κατά τάς ἀρχάς τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς Πίστεως, γεγονός τό ὁποῖον ἀποτελεῖ εἰδικήν, τήν σπουδαιοτέραν, ἴσως, ἐκδήλωσιν τοῦ δικαιώματος θρησκευτικῆς ἐλευθερίας. Καί τό δικαίωμα τοῦτο κατοχυρώνεται, ὡς γνωστόν, διά τοῦ ἄρθρου 13 τοῦ Συντάγματος, τό ὁποῖον ὁρίζει, εἰς τήν παράγραφον 2 ὅτι ἡ λατρεία πρέπει νά τελῆται «ἀνεμπόδιστα».

Ἑπομένως, ἡ Κυριακή ἀργία κατοχυρώνεται, διά τήν πλειονότητα καί μάλιστα τήν συντριπτικήν τῶν κατοίκων τοῦ ἑλλαδικοῦ χώρου καί ὡς ἀτομικόν δικαίωμα, ἡ προσβολή τοῦ ὁποίου εἶναι ἀντισυνταγματική καί ἀνεπίτρεπτος, μή συντρέχοντος λόγου, ἐξ ὅσων ἀπό τό Σύνταγμα (ἄρθρον 13 παράγραφος 2) προβλέπονται (δημοσία τάξις, χρηστά ἤθη), ὁ ὁποῖος θά ἐδικαιολόγει τήν κατάργησίν της. Ἀντιθέτως ἐπιβάλλεται ἡ διατήρησίς της καί ἀπό τό ἄρθρον 21 παράγραφος 3 τοῦ Συντάγματος, τό ὁποῖον ὁρίζει ὅτι: «Τό Κράτος μεριμνᾶ γιά τήν ὑγεία τῶν πολιτῶν…», ἡ δέ Κυριακή ἀργία ἔχει θεσπισθῆ καί διά τήν διατήρησιν τῆς σωματικῆς καί πνευματικῆς ὑγείας τοῦ ἐργαζομένου.

Ἄν καί ἡ Κυριακή ὡς ἀργία τῶν ἐργαζομένων κατοχυρώνεται ὡς ἀτομικόν δικαίωμα, ἀνεκοινώθη ἡ κατάργησις αὐτοῦ διά τριάκοντα Κυριακάς τοῦ ἔτους. Ἡ Ἐκκλησία ἐνδιαφερομένη ζωηρῶς, ἐν τοῖς πλαισίοις τῆς ἀδιαπτώτου ποιμαντικῆς μερίμνης αὐτῆς διά τό Χριστεπώνυμον πλήρωμα, περί τοῦ ἐν λόγῳ θέματος καί κυρίως ἐνδιαφερομένη, ὅπως παρέχηται εἰς τούς ἐν τῇ Χώρᾳ ἡμῶν ἐργαζομένους ὁ ἀπαιτούμενος χρόνος πρός ἀνάπαυσιν καί πρός ἐκτέλεσιν τῶν θρησκευτικῶν αὐτῶν καθηκόντων, ἀπευθύνεται πρός πάντα ἁρμόδιον μέ τήν ἐλπίδα ὅτι θέλει ἐνδιαφερθῆ διά τό θέμα τοῦτο καί περιφρουρήσει τό ἐκ τῶν πρώτων ἀλλά καί σπουδαιοτέρων κατακτήσεων τῶν ἐργαζομένων ἀτομικόν δικαίωμα, ἤτοι τό δικαίωμα τῶν ἐργαζομένων νά ἀπολαύουν τήν ἀργίαν τῆς Κυριακῆς. Ἐλπίζομεν ὅτι μέ τήν διακρίνουσαν τούς ἁρμοδίους σύνεσιν καί εὐθυκρισίαν, τόν σεβασμόν καί τήν εὐπείθειαν εἰς τάς διδασκαλίας τῆς Ἁγίας ἡμῶν Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ πυλῶνα τοῦ Ἑλληνισμοῦ, θά ἀποτραπῇ πᾶσα παρέκκλισις ἐκ τῶν τεθεσπισμένων καί παγιωθέντων.

ΠΗΓΗ:Alithia.gr