Άρθρο του Σεβ. Μεσσηνίας 

κ. Χρυσοστόμου 

Ἡ γελοιοποίηση τῆς μετάδοσης τῆς Θείας Κοινωνίας καί ἡ διακωμώδηση τοῦ Μυστηρίου τῆς Θείας Εὐχαριστίας ἀπό τά ΜΜΕ, ὅσο κι ἄν ἀποτελοῦν γνωστή διαχρονική τακτική κατά τῆς Ἐκκλησίας, ἐντούτοιςδέν μπορεῖ νάἀντιμετωπίζονται σιωπηρῶς ἀποδεκτά στό πλαίσιο τῆς δημοκρατικότητας καί τῆς συνταγματικῶς κατοχυρωμένης ἐλευθερίαςἔκφρασης τῆς γνώμηςκαί τοῦ λόγου.

Γιά τούς λόγους αὐτούς καίμακράν ἀπό κάθε διάθεση συνωμοσιολογίας, ἐγείρονταιὁρισμένα ἐρωτήματα: 

α)Ὅταν ἐξαιτίας ἰδεολογικῶν κριτηρίωνγελοιοποιεῖται ἕνα γεγονός πίστεως, τό ὁποῖο σέ ἐπίπεδο ὀντολογίας ἀποδέχε–ται,εἴτε μικρότερο εἴτε μεγαλύτερο μέρος μιᾶς κοινωνίας, αὐτό ἀποτελεῖ δημοκρατική ἔκφραση, συνταγματικό δικαίωμα ἤἀνεπίγνωστηγιά νά μή ποῦμε κατ’ ἐπίγνωσιν φασίζουσα ἀντι–μετώπιση;

β) Ὅταν γιά τήν ἱκανοποίηση προσωπικῶν ἤ μερικῶν ἰδεολογικῶν ἀγκυλώσεων δέν γίνεταιστήν πράξηἀποδεκτός   ὁ σεβασμόςτῆς πίστης οἱουδήποτε ἄλλου καί ἀντιμετωπίζεταιἰσοπεδωτικά, μέσα ἀπό τήν διακωμώδησητῶν ἐκφραστικότε-ρων στοιχείωντης, τότε ποῦ ἀνιχνεύεταιἡ τιμή πρός τήν διαφορετικότητα καί τό δικαίωμα ὕπαρξης τοῦ ἄλλου ὡς ἑτερό–τητα; 

γ) Ὅτανδέν ἀντέχεις, γι’ αὐτό καί δέν σέβεσαι, ἐκεῖνο πού γιά τόν ἄλλον ἀποτελεῖ τρόπο ζωῆς, περιεχόμενο πίστης, γεγονός σχέσης καί κοινωνίας, ἐν προκειμένῳτό μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας καί ἡ μετάληψη τῶν Δώρων τοῦ Θεοῦ, πῶςμπορεῖς νά κατοχυρώνεις λογικά καί ἀβίαστα τήν τιμή καί τόν σεβασμό τῶν ἄλλων ὡς πρόςτή δική σου διαφορετικότητα; 

Στήν ἐποχή τῆς ἀποθέωσης τοῦ ἀτομικοῦδικαιωματι–σμοῦ, ἀποτελεῖ τοὐλάχιστον ὀξύμωρο πνευματικό καί πολιτι–σμικό σύμπτωμα, τό διαπιστούμενο σοβαρό ἔλλειμμα σεβα–σμοῦ στήν πίστη τοῦ ἄλλου.Προφανῶςτίς ἐπιμέρους κοινω–νίες ἐξυπηρετεῖ περισσότεροἡ θολότητα παρά ἡ καθαρότητα τοῦ ὁρίου μεταξύ ἐλευθερίας καί ἀσυδοσίας, ἐνῶ στήν ἴδια προβληματική ἐντάσσεται καί ἡ τάση ποινικοποίησης τῆς θείας Κοινωνίας, ἐπιβεβαιώνοντας μέ τόν τρόπο αὐτό τήν προτεραιό–τητα τῶν σκοπιμοτήτων ἒναντι τῆς ἀλήθειας.

Ἡ ἐν ἐλευθερία ὅμως ἀποκοπή τῶν ἰδεοληπτικῶν ἀγκυλώσεων βεβαιώνει, ὅτι μπορῶ νά συνυπάρχω δημιουργικά μέ τόν ἄλλο· μπορῶ νά τόν συναντῶ μέσα στόν πλουραλισμό ἑνός πολιτισμικοῦ γεγονότος, νά κοινωνῶ μαζί του γιά νά τόν γνωρίσω καλύτερα ὡς πρόσωπο,διαψεύδοντας ἔτσι κάθε ἂλλη ἀντίληψη ἡ ὁποία θεωρεῖ τόν ἄλλο ὡς κόλαση. 

Τέτοιας ποιότητας ζωή βεβαιώνει ὡς πράξηκαί ὡς ἦθος, ὅποιος μετέχει συνειδητά στό Σῶμα τῆς Ἐκκλησίας καί κοινωνεῖ τοῦ Μυστηρίου τῆς θείας Εὐχαριστίας.Γι’ αὐτό εἶναιἀδιαπραγμάτευτο τό Μυστήριο Αὐτό. Γιατί καθορίζει τά ἴδια τά ὅρια τῆς Ἐκκλησίας. Γιατί εἶναι στοιχεῖο τῆς ταυτότητάς Της. 

Γι’ αὐτό λοιπόν εἶναι ἀπαξιωτικό νά γελοιοποιεῖται ἀφενός ὁ πολιτισμός μιᾶς σχέσης,τήν ὁποίαν μπορεῖ νά παράξει μόνο μία ὑγιήςπίστη, καί ἀφετέρου ὁ τρόπος πού αὐτή σημαίνεται καί ἐκδηλώνεται, ὡς κοινωνία δηλαδή τοῦ κοινοῦ Ποτηρίου καί τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. 

Γιά ὅλα αὐτά λοιπόν στήν ὈρθόδοξηἘκκλησία συνεχί–ζουμε νά κοινωνοῦμε σέ κάθε Θεία Λειτουργία. Γιατί πιστεύ–ουμε ὅτι συνυπάρχουμε σέ ἕναν συνεχῶς μεταβαλλόμενο«καλῶς λίαν» κόσμο πού καλεῖται νά συμβιώσεισέ μιά χριστ–επώνυμη «καινή» ζωή, μία «ἂλλη βιωτή», θυσιάζοντας ὅ, τι μπορεῖ νά ἀποτελεῖ πρόσκομμα ἤ ἐμπόδιο στήν πραγμάτωσή της. Γιατί πιστεύουμε καί ἐλπίζουμε σέ «πράγματα» καί γεγονότα ὅπου κυριαρχεῖ ὁ«ἔλεγχος τῶν μή βλεπομένων» καί ὂχι ἡ λογική, τό συναίσθημα, ὁ νόμος ἢ τό δικαίωμα.