Πειραιεύς 29 Φεβρουαρίου 2020
Ἡ Ἱ. Μητροπόλις Πειραιῶς ἀγγέλει μετά βαθυτάτης συγκινήσεως καί κατ’ ἄνθρωπον θλίψεως, τήν πρός Κύριον ἐκδημίαν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου πρ. Πειραιῶς κυροῦ ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΥ ἀοιδίμου Ἱεράρχου τῆς Ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας, θεοφιλῶς διαποιμάναντος ἐπί 28ετίαν τήν καθ’ ἡμᾶς Ἱ. Μητρόπολιν.
Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης κυρός ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ θά τεθῆ εἰς προσκύνημα εἰς τόν Καθεδρικόν Ἱ. Ναόν Παναγίας Τριάδος Πειραιῶς ἀπό τήν 29 Φεβρουαρίου 2020 καί ὥρα 5μμ. Ἡ ἐξόδιος Ἀκολουθία αὐτοῦ θά τελεσθῆ τήν 11η πμ τῆς Τρίτης 3η Μαρτίου προεξάρχοντος τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. ΙΕΡΩΝΥΜΟΥ Β΄. Ἐν συνέχειᾳ ὁ ἀοίδιμος κυρός ΚΑΛΛΙΝΙΚΟΣ θά ἐνταφιασθῆ εἰς τό ἐν Πολυδενδρίῳ Ἀττικῆς Μετόχιον τῆς Ἱ. Συνοδικῆς Μονῆς Παναγίας Χρυσοπηγῆς, τῆς ὁποίας ἦτο ἱδρυτής καί κτίτωρ.
Κατά τήν διάρκεια τοῦ προσκυνήματος τοῦ σεπτοῦ σκηνώματος ὑπέρ ἀναπαύσεως τῆς ψυχῆς Αὐτοῦ, θά τελεσθῆ ὁλονύκτιος ἀγρυπνία τό Σάββατο 29η Φεβρουαρίου καί Θ. Λειτουργία τήν Κυριακήν τῆς Τυρινῆς 1η Μαρτίου. Τήν Καθαρά Δευτέρα 2 Μαρτίου τό πρωΐ καί τό βράδυ θά τελεσθοῦν οἱ τεταγμένες Ἱ. Ἀκολουθίες τῆς ἡμέρας καί τήν 9 μμ θά τελεσθῆ Ἱ. Ἀγρυπνία μέ Προηγιασμένη Θ. Λειτουργία. Τό πρωΐ τῆς Τρίτης 3 Μαρτίου ὡσαύτως θά τελεσθῆ ἡ Θ. Λειτουργία τῶν Προηγιασμένων Δώρων καί ἐν συνεχείᾳ 11 πμ ἡ Ἐξόδιος Ἀκολουθία.
Οἱ σημαῖες στούς Ἱ. Ναούς καί τά Ἱδρύματα τῆς Μητροπολιτικῆς Περιφερείας Πειραιῶς ἕως καί τήν 3 Μαρτίου θά παραμείνουν μεσίστιες καί οἱ Ἱ. Ναοί διά πενθίμου κωδωνοκρουσίας θά ἀγγέλουν τήν ἐκδημίαν Αὐτοῦ. Ἡ Ἱ. Μητρόπολις Πειραιῶς κηρύσσει τριήμερον πένθος.
Ὁ ἀποιχόμενος καί ἐν οὐρανοῖς ἤδη αὐλιζόμενος Πνευματικός ἡμῶν Πατήρ, ἐξεδαπάνησε ἑαυτόν ὑπέρ τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Γένους δημιουργῶν πρωτοποριακά καί ρηξικέλευθα ἔργα.
Ὁ μακαριστός Μητροπολίτης πρώην Πειραιῶς κυρός Καλλίνικος (κατά κόσμον Κωνσταντῖνος Καροῦσος) ἐγεννήθη τήν 20η Σεπτεμβρίου τοῦ 1926 στό Βαρθολομιό Ἠλείας. Ἦταν πτυχιοῦχος τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν.
Χειροτονήθηκε Διάκονος τό 1956 καί Πρεσβύτερος τό 1959. Διετέλεσε λαϊκός ἱεροκήρυξ στήν Ἠλεία τό 1947, λαϊκός ἱεροκήρυξ καί κατηχητής στήν Πάτρα τό 1948, Ἱεροκήρυξ Ἱ. Ν. Ταξιαρχῶν Ἀμαλιείου Ἱδρύματος τό 1959, Ἡγούμενος Ι. Μ. Βαρλαάμ Μετεώρων καί Ἱεροκήρυξ Τρικάλων 1961. Διηκόνησε ὡς Ἱεροκήρυξ στό Παγκράτι 1962-1975, ἐνῷ διετέλεσε Καθηγητής τοῦ Φροντιστηρίου Κατηχητῶν καί Γενικός Διευθυντής τῶν Κατηχητικῶν σχολείων τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν (1967-1980).
Ἵδρυσε τήν Ἀδελφότητα «Ἡ Χρυσοπηγή», τόν Σύνδεσμο Ἀγάπης «Ὁ ἱερός Χρυσόστομος», τήν «Πνευματική Διακονία Νεότητας» (μέ τό οἰκεῖο Οἰκοτροφεῖο) καθώς καί τήν Ἱερά Συνοδική Μονή «Παναγία ἡ Χρυσοπηγή» τῆς ὁποίας διετέλεσε Ἡγούμενος ἕως τό 2019. Συνέγραψε πέραν τῶν ἑβδομήντα (70) βιβλίων θρησκευτικοῦ καί πνευματικοῦ περιεχομένου καί ἀρθρογράφησε σέ πλεῖστα περιοδικά καί ἐφημερίδες.
Τό 1975 ἐξελέγη Τιτουλάριος Μητροπολίτης Ρωγῶν καί Γενικός Διευθυντής τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας. Ἐξέδωσε τήν ἐφημερίδα «Ἐκκλησιαστική Ἀλήθεια», τῆς ὁποίας ἐπί ἑπταετία ἦταν Διευθυντής.
Στίς 12 Ἰανουαρίου τοῦ 1978 ἐξελέγη ὑπό τῆς Σεπτῆς Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος Μητροπολίτης Πειραιῶς καί ἡ ἐνθρόνισή του ἔγινε στόν Καθεδρικό Ναό τῆς Ἁγίας Τριάδος Πειραιῶς στίς 5 Φεβρουαρίου 1978. Παρητήθη, μετά ἀπό 28ετία στίς 4 Φεβρουαρίου τοῦ 2006. Ἀπό τήν παραίτησή του καί μετά ἐφησύχαζε στήν Ἱερά Συνοδική Μονή Παναγίας Χρυσοπηγῆς.
«Ὁ Γέροντας», ὅπως τά πνευματικά του τέκνα τόν ἀποκαλούσαμε, ἀπό τίς ἀπαρχές τοῦ βίου του ἀγάπησε τόν Ἰησοῦ Χριστό καί τήν ἱεραποστολική δράση. Οἰκοδόμησε τόν ἔσω ἄνθρωπο κατά τά κελεύσματα τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Δραστηριοποιήθηκε ἐκκλησιαστικά ἀπό τά νεανικά του χρόνια στήν κατήχηση καί στό φωτισμό τῶν νέων ἀνθρώπων. Ἀγάπησε τό κήρυγμα, τήν διακονία τοῦ Λόγου, ἐργαζόμενος ἀκατάπαυστα, ἔτσι ὥστε νά εἰσέλθει ὁ Κύριος στή ψυχή τῶν προσώπων, πού τόν ἐμπιστεύονταν καί τόν ἀκολουθοῦσαν.
Ἡ ἀπόλυτη ἀφιέρωσή του στόν Τριαδικό Θεό ἐπισφραγίστηκε μέ τήν μοναχική του ἀπόκαρση καί τήν εἴσοδό του στήν ἱερωσύνη. Οἱ δύο αὐτές κεντρικές ἐπιλογές στή ζωή τοῦ πυρπόλησαν τόν ἤδη ὑπάρχοντα ζῆλο. Ἐργαζόταν ἀκατάπαυστα καί ἀξιώθηκε νά δεῖ τούς κόπους του νά καρποφοροῦν ἀπό νωρίς.
Ἀεικίνητος καί δυναμικός, πορεύτηκε μέ μοναδικό σκοπό τήν Εὐαγγελική σπορά. Ἀπό τό Βαρθολομιό τήν τοπική του πατρίδα, στή Πάτρα, καί μετέπειτα στό Παγκράτι. Ἀπό τήν Μονή Βαρλαάμ τῶν Μετεώρων στήν Ἱερά Μονή Παναγίας Χρυσοπηγῆς στό Πολυδένδρι. Ἀπό τό φροντιστήριο Κατηχητῶν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν στή διεύθυνση τῆς Ἀποστολικῆς Διακονίας. Ὁ τελικός του ὅμως προορισμός, ἀδιαμφισβήτητα ἀποτέλεσε ἡ Ἱερά Μητρόπολη Πειραιῶς, στήν ὁποία ἐξελέγη Μητροπολίτης αὐτῆς. Τοῦτος ἦταν ὁ τόπος ὅπου κορυφώθηκε ἡ σπουδαία ἐκκλησιαστική του δράση.
Ὁ κλῆρος καί ὁ λαός τῆς Μητροπόλεως Πειραιῶς καθημερινά μνημονεύουν καί μαρτυροῦν τά ὅσα ὁ μακαριστός Μητροπολίτης πρώην Πειραιῶς κυρός Καλλίνικος, προσέφερε. Μέ συναίσθηση τῆς μεγάλης εὐθύνης πρός τούς πιστούς, στελέχωσε τήν Μητρόπολη μέ πρόσωπα ἱκανά, ἀκέραια καί θυσιαστικά, ὥστε νά ἐργαστοῦν στίς ἀνάγκες τῆς διακονίας τοῦ λαοῦ. Πλῆθος κληρικῶν χειροτονήθηκε ἀπό τά χέρια του, ὄντας μέ τούς ἱερεῖς πατρικά αὐστηρός, μά συνάμα ἀνθρώπινος καί ἐπιεικής, ὅταν ἀναγνώριζε στά πρόσωπα φιλότιμο καί καλή προαίρεση. Πλῆθος λαϊκῶν ἐπιστημόνων, ἐκπαιδευτικῶν, μά καί ἁπλῶν ἀνθρώπων τοῦ μόχθου συγκεντρώθηκαν γύρω του ἕτοιμοι νά ἐργαστοῦν γιά τήν Ἐκκλησία.
Μέ μεθοδικότητα καί ἐνθουσιασμό δημιούργησε κατηχητικά σχολεῖα σέ κάθε γειτονιά τοῦ Πειραιᾶ, τῆς Δραπετσώνας καί τοῦ Ἁγ. Ἰωάννου Ρέντη, μέ σκοπό νά κατευθύνει τήν νεότητα πρός τό πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ. Χιλιάδες νέοι ἄνθρωποι κατηχήθηκαν, φιλοξενήθηκαν σέ κατασκηνώσεις, συζήτησαν γιά τά προβλήματά τους, συμμετεῖχαν στή λατρεία τῆς Ἐκκλησίας. Ὅλα αὐτά τά νεανικά πρόσωπα εἶχαν τήν εὐκαιρία νά ζήσουν τήν Ἐκκλησία ὡς γιορτή καί χαρά, ὡς τή μία καί ἀληθινή πρόταση βίου.
Μέ τόλμη καί προοδευτικότητα ἵδρυσε Ραδιοφωνικό Σταθμό καί ἐξέδοσε Περιοδικό. Καί τά δύο ἔφεραν τό ὄνομα «Πειραϊκή Ἐκκλησία» γιατί ἡ φιλοδοξία του ἦταν νά καταστοῦν «ἐκκλησιαστικοί ἄμβωνες» μέ ξεκάθαρη ταυτότητα. Σκοπός καί ἀποστολή αὐτῶν ἦταν νά φτάνει ἡ φωνή τῆς Ἐκκλησίας, ὁ λόγος τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ παρουσία τοῦ Χριστοῦ σέ κάθε σπίτι σέ ὅλη τήν οἰκουμένη. Δέν φοβήθηκε νά χρησιμοποιήσει τά σύγχρονα μέσα, ἀλλά ἀντιθέτως ἔδωσε παράδειγμα πού ἀκολούθησαν κατόπιν πολλοί, γιά τό πῶς ἡ Ἐκκλησία πραγματώνεται ὅταν ἀνοίγεται στό σήμερα χωρίς νά ἀπολέσει τίποτα ἀπό τήν ἀλήθειά της.
Μέ διάθεση προσφορᾶς πρός τήν παιδεία καί τόν πολιτισμό, ἵδρυσε Παιδικό Σταθμό, Νηπιαγωγεῖο καί Δημοτικό Σχολεῖο, ὅπως ἐπίσης Σχολή Ἁγιογραφίας καί Σχολή Βυζαντινῆς Μουσικῆς. Τοῦτα τά ἱδρύματα ἔδωσαν τήν δυνατότητα σέ χιλιάδες παιδιά νά παιδαγωγηθοῦν ἐν Χριστῷ, νά ἀγαπήσουν τήν Ἑλλάδα καί τόν τρόπο της, νά ἀνοιχθοῦν στή γνώση καί στή σπουδή συστηματικά καί στοχευμένα.
Λειτούργησε νεανικές κατασκηνώσεις σέ χώρους τῆς Ἱ. Συνοδικῆς Μονῆς Παναγίας Χρυσοπηγῆς, πού ἦταν Κτίτορας καί Καθηγούμενος, ἀπό τά πρῶτα χρόνια της διακονίας του, ποὺ μέ ἐπιτυχία γαλούχησαν στόν Χριστό χιλιάδες νεανικές ψυχές. Ταυτόχρονα πλούτησε, μετά ἀπό δωρεά, τήν κατά Πειραιά Ἐκκλησία μέ ἰδιόκτητες σύγχρονες Κατασκηνωτικές ἐγκαταστάσεις στήν Παιανία Ἀττικῆς.
Μέ εὐαισθησία εὐαγγελική καί κοινωνική ἀνέπτυξε ἕνα γιγάντιο δίκτυο φιλανθρωπίας. Στίς ἐνορίες ἀνασυγκροτήθηκε τό φιλανθρωπικό ἔργο, δημιουργήθηκαν συσσίτια, τά ὁποῖα προσέφεραν καθημερινά τά ἀπαραίτητα στούς συνανθρώπους μας πού στεροῦνται. Σέ ἐξαιρετικές ἀνάγκες ἡ Μητρόπολη ὑπό τήν καθοδήγησή του στάθηκε ἀρωγός σέ δοκιμαζόμενα πρόσωπα καί λαούς. Χαρακτηριστική ἦταν ἡ κινητοποίηση τῶν ἐνοριῶν κατά τήν περίοδο τοῦ πολέμου στή Σερβία, ὅπου τόνοι τροφίμων, ρουχισμοῦ καί φαρμάκων ταξίδεψαν ἀπό τόν Πειραιᾶ πρός τούς διωκόμενους Ὀρθοδόξους ἀδελφούς μας.
Ὅλη αὐτή ἡ προαναφερθεῖσα προσφορά τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου πρώην Πειραιῶς κυροῦ Καλλινίκου, θά μποροῦσε νά συνοψιστεῖ σέ ἕνα καί μόνο δώρημα ποῦ προσέφερε πλουσιοπάροχα στό πιστό λαό. Τοῦτο ἦταν ὁ λόγος του. Ὁ Γέροντας κήρυττε ἀδιάλειπτα, σέ κάθε εὐκαιρία, μέ κάθε τρόπο. Ὁ ἄμβωνας ἦταν ὁ οἰκεῖος του τόπος. Ὅπου κι ἄν ἱερουργοῦσε, ἔθρεφε τούς πιστούς μέ τό κήρυγμά του. Σέ ὅποια ἐκδήλωση κι ἄν παρευρισκόταν ὑπῆρχαν ζεστά λόγια νά θερμάνουν τούς ἀκροατές του. Συμμετεῖχε σέ ἐκπομπές ραδιοφωνικές της «Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας» διδάσκοντας καί στηρίζοντας τούς ἀκροατές. Συνέγραφε κείμενα καί ἄρθρα γιά τό Περιοδικό τῆς Πειραϊκῆς Ἐκκλησίας καί γιά ἄλλα Ἐκκλησιαστικά ἔντυπα, ἀναζητώντας θέματα ἐπίκαιρα καί καίρια. Ἀκόμα καί σέ προσωπικές συζητήσεις μέ συνεργάτες καί πνευματικά του παιδιά, αἰσθανόταν κανείς τήν ἀγωνία του νά καταθέσει λόγο Θεοῦ. Αὐτός του ὁ λόγος γέννησε ὅλο αὐτό τό σπουδαῖο ἔργο. Ἄν δέν ὑπῆρχε αὐτός τίποτα δέν θά εἶχε πραγματοποιηθεῖ. Λίγο καιρό πρίν ἀπό τήν ἀναχώρησή του πρός τούς οὐρανούς μᾶς εἶχε ἐκμυστηρευθεῖ. «Ποτέ δέν ἔνιωσα τόν ἑαυτό μου ὡς δεσπότη. Πάντα πίστευα πῶς εἶμαι ταπεινός ἐργάτης τοῦ Εὐαγγελίου».
Τοῦτον τόν ἐκκλησιαστικό ἄνδρα σήμερα πενθηφορεῖ σύσσωμο τό ἐκκλησιαστικό σῶμα, ἰδιαίτερα ὅμως τά μέλη τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας τοῦ Πειραιᾶ, μέ πόνο ἐξαιτίας τοῦ ἀποχωρισμοῦ καί τῆς στερήσεώς του, ἀλλά καί μέ ἐλπίδα πώς θά πρεσβεύει γιά ὅλους εἰς τό ὑπερουράνιο θυσιαστήριο, εὐχόμενος διαρκῶς γιά τήν συνέχιση τοῦ ποιμαντικοῦ ἔργου τῆς καθ’ ἡμᾶς Μητροπόλεως καί τῆς Ἁγιωτάτης ἠμῶν Ἐκκλησίας· ψιθυρίζοντας μυστικά στίς καρδιές τῶν πιστῶν, λόγους νουθεσίας καί παρηγορίας, λόγους θυσιαστικούς καί ἀγαπητικούς.
Κ Α Λ Λ Ι Ν Ι Κ Ο Υ τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου πρώην Πειραιῶς καί Φαλήρου αἰωνία ἡ μνήμη!κ
