«Άμα ήτανε μια ζωγραφιά ο κόσμος όλος
θα ζωγράφιζα λουλούδια δεν θα υπήρχε δρόμος
ένα δρόμο μόνο θ’άφηνα για να ‘ρθω να σε βρω
και μια πόρτα να κλειδώσω για να μείνω εδώ», αναφέρουν η στίχοι του Μηδενιστή, ο οποίος συνοδεύει τη Demy στο τραγούδι «Μια Ζωγραφιά».

Την ίδια λαχτάρα για να δούνε το σχολείο τους και τους συμμαθητές τους νιώθουν καθημερινά τους τελευταίους μήνες οι σπουδαστές του ΕΠΑΛ Σιάτιστας, το οποίο έχει αποκτήσει πλέον άλλη αισθητική. Και αυτό γιατί οι μικροί ήρωες του μοναδικού ΕΠΑΛ του δήμου Βοΐου έδωσαν στο περιβάλλον τους μία διαφορετική οπτική. Το έκαναν πιο φιλικό και ευχάριστο πλημμυρίζοντας το με χρώματα, εικόνες και λουλούδια.

Τί έκαναν; Έβαψαν τους διαδρόμους και τις τάξεις τους και διακόσμησαν τους τοίχους με ζωγραφιές, η κάθε μία εκ των οποίων έχει διαφορετική θεματολογία. Έτσι οι μαθητές έβγαλαν όλη την έμπνευση και τη δημιουργική τους διάθεση προκειμένου να αλλάξουν τον σχολικό τους χώρο και να το αναβαθμίσουν.

Δεν είναι λίγοι αυτοί που πιστεύουν, ότι τα σχολεία στην Ελλάδα τείνουν να μοιάζουν με εγκαταστάσεις σωφρονιστικών ιδρυμάτων. Οι μαθητές όμως του ΕΠΑΛ Σιάτιστας, στο οποίο λειτουργούν τμήματα υγείας και πρόνοιας, μηχανολογίας, ηλεκτρολογίας και πληροφορικής έκαναν με την παρέμβασή τους το επόμενο βήμα, ώστε να καταστήσουν το σχολείο τους μία φυλακή σκέψης, γνώσης και μόρφωσης. Για γίνει όμως το σχολείο, όπως αναφέρει η συγγραφέας παιδαγωγικών βιβλίων και εκπαιδευτικός, Άννα Παππά, πηγή όπου ρέει ακατάπαυστα η φιλομάθεια και η μάθηση, πρέπει κατά την άποψη του υπογράφοντος να έχει δημιουργηθεί το κατάλληλο περιβάλλον. Όπως αυτό του ΕΠΑΛ Σιάτιστας, όπου φοιτούν 110 μαθητές, οι οποίοι λαμβάνουν γνώση από 29 καθηγητές.

Την ιδέα για αυτήν την αλλαγή εικόνας του σχολείου είχε μία καθηγήτρια του τμήματος υγείας και πρόνοιας. Ο λόγος για τη Δώρα Τανή, η οποία σε συνεννόηση με τη συνάδελφό της Αλεξάνδρα Τσίπου και τη διεύθυνση του σχολείου, έβαλε σε εφαρμογή την πρόταση αλλαγής του σχολικού περιβάλλοντος.

Η Δώρα Τανή μίλησε στο Newpost, όπου διηγήθηκε την ιστορία, η εξέλιξη της οποίας θυμίζει… ντόμινο. Γιατί η πρόταση ξεκίνησε για τον καλλωπισμό μίας τάξης και στη συνέχεια τα μέλη των άλλων τμημάτων αποφάσισαν να συμμετάσχουν και να ακολουθήσουν το καλλιτεχνικό ρεύμα που εμφύσησε τους σπουδαστές. Διαβάστε τη συνέντευξη που παραχώρησε:

Πώς και πότε προέκυψε η ιδέα του καλλωπισμού του ΕΠΑΛ;

«Τα τελευταία χρόνια έγιναν κάποιες προσπάθειες από τους καθηγητές να διαμορφώσουν και να οργανώσουν τα εργαστήρια. Φέτος η ιδέα “ήρθε και έδεσε”. Από τις πρώτες μέρες που βρέθηκα στο σχολείο μας, ένιωσα ότι πρέπει να γίνει κάτι και να αλλάξει η εικόνα του. Οι λερωμένοι τοίχοι, και τα μουντά χρώματα δεν προδιαθέτουν θετικά ούτε τους μαθητές, αλλά ούτε και τους καθηγητές. Έτσι λοιπόν, με συνάδελφο μου πήραμε την πρωτοβουλία ως κλάδος υγείας να βάψουμε ένα κομμάτι τοίχου έξω από την αίθουσα μας. Αμέσως πήραμε τη θετική απάντηση από το διευθυντή του σχολείου μας και… ξεκινήσαμε. Τα παιδιά της Γ’ Λυκείου συμμετείχαν ενεργά. Βλέποντας το αποτέλεσμα, θέλησαν και τα παιδιά της Β’ Λυκείου να συμμετάσχουν. Έτσι καλλωπίσαμε και δεύτερο τοίχο. Τελικά καταλήξαμε να βάψουμε ολα τα κομμάτια τοίχου στον πάνω όροφο του κτιρίου».

Πώς οργανώσατε το όλο πρότζεκτ;

«Το μεράκι και η όρεξη έφερε ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα. Με λίγα χρήματα και με καλή συνεργασία οργανώσαμε τον καλλωπισμό».

Πόσο χρόνο πήρε η διακόσμηση του κτιρίου και πως καλύφθηκαν τα έξοδα;

«Μέσα σε ένα μήνα καταφέραμε και αλλάξαμε την εικόνα μας. Η σχολική επιτροπή του σχολείου μας έδωσε τα χρήματα. Επίσης στο σχολείο μας φοιτούν και ενήλικες μαθητές, οι οποίοι πρόσφεραν εθελοντικά, είτε βάφοντας τους τοίχους που έπειτα ζωγραφίσαμε είτε κατασκευάζοντας τα παγκάκια. Πολλά από τα υλικά, όπως βίδες, τρυπάνια και άλλα τα έφεραν οι ίδιοι οι μαθητές».

Δημιουργήθηκε ενδιαφέρον από άλλα σχολεία ή ΕΠΑΛ; Μιμήθηκαν την πράξη σας;

«Δεν ξέρω αν μπήκαν και άλλα σχολεία στη διαδικασία να μας μιμηθούν, στο δικό μας σχολείο όμως κινητοποιήθηκαν και τα υπόλοιπα τμήματα και άρχισαν και αυτοί να ανακαινίζουν τις αίθουσες».

Γιατί θεωρείτε, ότι είναι σημαντικό ένα σχολείο να είναι γεμάτο τέτοιες εικόνες και τα παιδιά να συμμετέχουν σε αυτήν τη διαδικασία;

«Θεωρώ ότι είναι πολύ σημαντικό σε εκπαιδευτικούς χώρους και ειδικά σε σχολεία να υπάρχει χρώμα και εικόνες. Επιδρά θετικά στην ψυχολογία μας».