Στις μέρες μας, όπου είναι πια φανερό ότι πέφτουν οι μάσκες, οι Απόκριες δεν είναι πλέον απλώς ένα έθιμο. Είναι η φανέρωση ενός καρνάβαλου, που διαρκεί και τις 365 μέρες του χρόνου. Πιθανόν το παραλήρημα των μεταμφιέσεων να προσφέρει μια προσωρινή ανακούφιση, κυρίως μάλιστα αν συνοδεύεται και από εισαγόμενες ατραξιόν… λατινοαμερικανικής προέλευσης. Κατά βάθος όμως, χρόνο με τον χρόνο, ανακαλύπτουμε με οδύνη ότι, όταν οι Απόκριες τελειώσουν, μάσκες πολλές και πειστικές θα συνεχίσουν να κρύβουν την αλήθεια των προσώπων και των πράξεών τους.
Αυτά τα διαρκή προσωπεία κρύβουν οι αποκριάτικες μάσκες. Προσωπεία ψευδεπίγραφα, παραπλανητικά, που από την πολλή χρήση φτάνουν να αντικαταστήσουν πλήρως την αλήθεια του κάθε προσώπου και να θεωρηθούν αλήθεια.
Την ώρα που οι Απόκριες έρχονται να προσθέσουν μάσκα πάνω στη μάσκα, η Εκκλησία μάς καλεί να πάρουμε τον μακρύ και πολλές φορές επώδυνο δρόμο της αποκάλυψης του αληθινού μας προσώπου. Ακούγεται δύσκολο, κυρίως τέτοιες εποχές, το να καλεί κανείς τους ανθρώπους σε νέες υπαρξιακές περιπέτειες. Και φτάνει πολλές φορές η Εκκλησία να κατηγορείται ως εχθρός κάθε χαράς και κάθε ανεμελιάς. Να όμως που έφτασε ο καιρός να αποκαλυφθεί ότι το κυνήγι μιας εύκολης και ανέξοδης χαράς επιφυλάσσει πολλαπλάσια οδύνη και ασυγκρίτως μακρύτερο και δύσβατο δρόμο επιστροφής.
Η Εκκλησία όχι μόνον δεν είναι κατά της χαράς, αλλά τη θέλει και διαρκή, αδαπάνητη και χωρίς ημερομηνία λήξεως. Και γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο δείχνει διαρκώς τον δρόμο της επιστροφής για συνάντηση με αυτά που διψάει ο αληθινός μας εαυτός και όχι με εκείνα που επιβάλλουν οι ρόλοι και τα πάθη μας.
Πριν από δύο εβδομάδες ένας Φαρισαίος φοράει τη μάσκα του ευσεβούς για να κρύψει την τραγωδία της αδυναμίας του να υπάρξει φίλος του Θεού και του συνανθρώπου του. Ευχαριστεί τον Θεό, κατά βάθος όμως φανερώνει γι’ Αυτόν το μίσος του γι’ αυτά που ο Θεός τού επιβάλλει. Φορεί τη μάσκα του ευσεβούς, κρύβει όμως την αγανάκτησή του για τον, κατά τη γνώμη του, στυγνό επουράνιο νομοθέτη. Την ίδια στιγμή οικτίρει τον τελώνη, κατά βάθος όμως θρηνεί για τη δική του μοναξιά. Φοράει τη μάσκα του φιλάνθρωπου θρησκευτικού ηγέτη, κρύβει όμως την αδυναμία του να συμπονέσει.
Την περασμένη Κυριακή ένας άσωτος γιος αποφασίζει να ξαναβρεί τη χαμένη ταυτότητά του, τη χαμένη γενιά του, το χαμένο σπίτι του. Αρνιέται να ζει με τα ψέματα. Ζητάει την αλήθεια και είναι αποφασισμένος να τη βρει με κάθε κόστος.
Και αύριο, στην καρδιά της αποκριάτικης μεταμφίεσης, ο ίδιος ο Χριστός ρίχνει τις μάσκες της ιδεατής εικόνας που έχουμε για τον εαυτό μας και μας καλεί να μετρήσουμε την πίστη μας προς Εκείνον με έργα προς τον αδελφό μας. Μπορεί πολλοί να έχουν απαρνηθεί τις μάσκες των ημερών. Εχουν φορέσει όμως τη μάσκα του τιμητή των πάντων. Μπορεί να έχουν αποφύγει την κραιπάλη και το ξεφάντωμα. Βρίσκουν όμως χαρά στην επίκριση και την καταφρόνια.
Αύριο, η περικοπή της Τελικής Κρίσης. Ωρα αποκαλυπτηρίων και πρόωρου ξεμασκαρέματος. Την ώρα που ο ίδιος ο Χριστός αποκαλύπτει την αλήθεια Του και την αλήθεια των κριτηρίων Του, οι δικές μας οι μάσκες πέφτουν και με θάρρος καλούμαστε να μετρηθούμε με το μέτρο Αυτού που πιστεύουμε ότι ακολουθούμε και μιμούμαστε.
Του μητροπολίτη Δημητριάδος κ. Ιγνατίου, από το ένθετο της “Δημοκρατίας” για την Ορθοδοξία
