Ανέλαβε με τη χάρη του Θεού και τις ευχές και τις ευλογίες του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου   την διαποίμανση της Αρχιεπισκοπής Αμερικής ο νέος Αρχιεπίσκοπος Ελπιδοφόρος.
Εκ του ονόματός  του φέρει και μεταφέρει πάνω του  την ελπίδα που χρειάζεται αυτή η Εκκλησία της Αμερικής για να πάρει τα πάνω της.
Και όπως όλα δείχνουν είναι έτοιμος να  μεταλαμπαδεύσει την ελπίδα που φέρει  στην πρώτη επαρχία του Θρόνου,εκεί όπου  τον ενέταξε η θεία Πρόνοια  και η Ιερά Σύνοδος του Οικουμενικού Πατριαρχείου, δια της Τιμίας ψήφου των μελών της.
Δεν ήλθε η ώρα να γράψω την γνώμη  μου και να κάνω τις πρώτες εκτιμήσεις μου, για την επόμενη μέρα στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής.
Θα μας δοθεί η ευκαιρία να πούμε και να γράψουμε πολλά.
Μία πρώτη εκτίμηση θέλω να καταθέσω και να θέσω τις πραγματικές διαστάσεις από την τελετή παράδοσης και παραλαβής νέας ηγεσίας  στην Εκκλησία μας  στην Αμερική, όπως ακριβώς την έζησα.
Το πέρασμα από τον Δημήτριο στον Ελπιδοφόρο, παρά την οδυνηρή προιούσα κατάσταση που ζήσαμε και…δυστυχώς πολλοί από μας,  καλλιεργήσαμε,   θεμελίωσε με τους καλύτερους οιωνούς τα σταθερά θεμέλια της επόμενης μέρας για να αποφευχθούν παρόμοια λάθη.
Και αυτό είναι μία μεγάλη επιτυχία η οποία πρέπει να πιστωθεί  και στους  δύο Αρχιεπισκόπους : τόσο στον Ελπιδοφόρο  που με τον σεβαστικό τρόπο που φέρθηκε και συνεχίζει να φέρεται στον προκάτοχό του Δημήτριο δείχνει το πνευματικό του  επίπεδο και την παιδεία   που τον διακρίνει, αλλά και στον πολιό Ιεράρχη Δημήτριο, που από την επομένη της εκλογής του Ελπιδοφόρου μας διδάσκει γνήσια  εκκλησιολογία και εκκλησιαστικό ήθος απαράμιλλον.Λες και επανηύρε τον παλαιό εκείνο Δημήτριο που όλοι ξέραμε, σεβόμαστε  και θαυμάζαμε.

Είναι αλήθεια ότι ο Ελπιδοφόρος  εξελέγη  σε μία πολύ κρίσιμη περίοδο για την πορεία της Εκκλησίας μας στην Αμερική.
Τα οικονομικά προβλήματα είχαν συσσωρεύσει μιζέρια και γκρίνια και το Φανάρι έπρεπε να βρεί τρόπο να επαναφέρει το σκάφος στην κανονική του πορεία.
Και επειδή το Φανάρι όταν δυσκολεύουν τα πράγματα ξέρει μόνο έναν τρόπο για να ανακόπτει την πορεία επί τα χείρω:  να  κόβει  τον γόρδιο δεσμό!
Λίγο  ακόμη και θα  έχανε  την Αμερική.
Τα προβλήματα πολλά. Οι φωνές που ήθελαν την ανεξαρτητοποίηση της εν Αμερική Εκκλησίας μας από το Φανάρι, πλήθαιναν ολοένα και περισσότερο.

•Τον Δημήτριο τον πρόλαβαν τα χρόνια του…

Και ο καπετάνιος του σκάφους μέχρι χθες , ο Αρχιεπίσκοπος Γέρων Αμερικής   Δημήτριος  ακέραιος και νουνεχής χαρακτήρας  ο ίδιος ,αλλά άπειρος για να αντιμετωπίσει τους.. « λαιστρυγόνες και τους κύκλωπες» που είχαν μαζευτεί ολούθε.
Δεν έφτανε μόνο το πείσμα  για να μπορέσει να διασχίσει την θάλασσα   που είχε σηκώσει άγρια κύματα.
Και η διαχείριση μίας κρίσης, όταν μάλιστα έχει δημιουργήσει ακροατήριο και εξέδρα,θέλει άλλα ανακλαστικά για να βγάλεις το φορτίο από τους ώμους σου.

Το ήθος του Δημητρίου δεν τον άφηνε για να «κατασκευάσει»  ενόχους και
να παρουσιαστεί ο ίδιος ακέραιος στην
κοινή γνώμη και στο Φανάρι που του ζητούσε επιμόνως να παραιτηθεί για να
βάλει άλλον στη θέση του, διότι έτσι έχει μάθει να λύνει τα προβλήματά του,καρατομώντας τους πρωταγωνιστές και εκλέγοντας  τους επόμενους.

• Η ιστορία επαναλαμβάνεται…

Αυτό έγινε με τον  Μεγάλο και εμβληματικό Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο το 1996,  το αυτό επανέλαβε με τον Σπυρίδωνα το 1999 και τώρα με τον Δημήτριο,  το  2019.
Παλαιά και πετυχημένη φαναριώτικη συνταγή,  βγαλμένη από το χρονοντούλαπο της ιστορίας και των επιρροών που είχε το φανάρι στο διάβα των αιώνων από τους Σουλτάνους: πονάει κεφάλι, κόβει κεφάλι!

Να πούμε στο σημείο αυτό κάτι που το θεωρούμε ιερή υποχρέωσή μας να το πράξουμε:   ο Ελπιδοφόρος διαδέχεται  έναν μεγάλο πνευματικό Ιεράρχη  όπως ήταν ο μέχρι τώρα Αρχιεπίσκοπος Αμερικής  Δημήτριος. Για κανέναν άλλον Ιεράρχη που ανήκει στο γένος των Ορθοδόξων Ελλήνων , δεν έχουν γραφεί τόσα πολλά και διθυραμβικά όσο για τον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο.

Ο Δημήτριος διέθετε όλα τα χαρίσματα για να πετύχει! Αλλά τον πρόλαβαν τα χρόνια του. Και προφανώς   δεν είχε σε επάρκεια   τη λειτουργία της ανάθεσης ώστε να πλαισιωθεί  από σωστούς και αποτελεσματικούς συνεργάτες.Και αυτό το ελάττωμα αποτελεί την καλή μοίρα για όλους τους σημαντικούς και προβεβλημένους της Εκκλησίας: να πλαισιώνονται από παρείσακτους και καιροσκόπους!

Μπορεί στο παρελθόν να άσκησα άκομψη και ανεπίτρεπτη κριτική στον Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο για την στάση του στο θέμα που δημιουργήθηκε με την κακοδιαχείριση αλλά δεν   ανήκω  σε αυτούς που ισχυρίζονται ότι ο Δημήτριος απέτυχε στο έργο του.
Κάθε άλλο. Πέτυχε στο έπακρον σε αυτό που του ανετέθη από το Φανάρι. Υπήρξε ο λαβών τα δέκα τάλαντα και δια της αόκνου εργασίας του, αρκούντως πολλαπλασιάσας αυτά!

• Κρίθηκε στο χειροκρότημα…

Παρέλαβε μία Αρχιεπισκοπή διχασμένη
και υποβαθμισμένη πνευματικά. Η τριετία Σπυρίδωνος υπήρξε καταλυτική.
Κι όμως ο Δημήτριος κατάφερε με κόπο
και με λόγο πνευματικό να την αναστηλώσει  και να την καταστήσει  και πάλι σεβαστή Επαρχία του Θρόνου.

Μέσα στα είκοσι χρόνια διαποίμανσης κατάφερε να την κάνει από Αμερική του Ιακώβου σε Αμερική του Δημητρίου. Και αυτό του το αναγνωρίζουν άπαντες. Εχθροί και φίλοι. Υμνητές και επικριτές του. Δε νομίζω να πέρασε απαρατήρητο το χειροκρότημα που εισέπραξε ο Δημήτριος σε κάθε εμφάνισή του!
Πρώτη φορά έβλεπα να χειροκροτείται ο απερχόμενος ( ο οποίος μάλιστα είχε και το στίγμα του …αποτυχόντος) περισσότερο από τον νέο και πολλά υποσχόμενο Αρχιεπίσκοπο.

•Ο Ελπιδοφόρος πρέπει να γίνει ο Αρχιεπίσκοπος όλης της ομογένειας!

Ο Ελπιδοφόρος σήμερα καλείται να ενώσει τα διεστώτα, να συνεχίσει τα καλώς κείμενα του Δημητρίου και να αλλάξει τα κακώς κείμενα που βρήκε.Καλείται από την ίδια την ιστορία να καταστεί ο Αρχιεπίσκοπος όλης της ομογένειας. Πλουσίων και φτωχών. Πρέπει να δώσει τα εύσημα που ανήκουν στον ανώνυμο ομογενή που δουλεύει στη λάτζα ή πουλά χατντογκς στο  τρόκι, με τον ίδιο τρόπο που τα δίνει- τηρουμένων των αναλογιών, στους έχοντες και κατέχοντες.

Και ο Ελπιδοφόρος έχει τις ικανότητες να το πράξει αυτό. Μας το απέδειξε από την μέχρι τώρα πορεία του.
Παρέλαβε την Χάλκη σαν ένα αραχνιασμένο χρονοντούλαπο της ιστορίας και την παρέδωσε στον Επίσκοπο Ερυθρών Κύριλλο ως υπολογίσιμη πνευματική οντότητα που μπορεί να ελπίζει για την επόμενη μέρα που δεν θα αργήσει να έλθει!
Πάντα όταν βλέπω τη Σχολή της Χάλκης να δεσπόζει στο λόφο της προσευχής και της ελπίδας θυμάμαι πάντα τον στίχο του ποιητή:
«Σεβασμός στις κολόνες των ναών, που ζουν  και καμία φορά πεσμένες».

Ο Ελπιδοφόρος ανέλαβε μόλις προ ολίγων ημερών τη διοίκηση της Ιεράς Αρχιεπισκοπής και μέσα σε λίγες ημέρες διαφαίνεται ότι τούτος ο Αρχιεπίσκοπος δεν θα καθίσει ήσυχος στην Αρχιεπισκοπική καρέκλα του.
Άρχισε ήδη τις επαφές και τις συναντήσεις  με σημαντικούς παράγοντες της ομογένειας  και έδωσε τις πρώτες κατευθύνσεις. Αλλά αυτό πρέπει να το κάνει με όλη την ομογένεια.

• Από το σημείο μηδέν…..

Όλα πρέπει να ξεκινήσουν από το σημείο  μηδέν. Για να πετύχει.

Πρώτη προτεραιότητά του, όπως ο ίδιος αποκάλυψε σε συνομιλητές του, θα είναι η ανοικοδόμηση του Ναού του Αγίου Νικολάου στο Σημείο Μηδέν. «Κύριο και φλέγον» ζήτημα για την ομογένεια εδώ στις Ηνωμένες Πολιτείες, όπως τόνισε πολλάκις αυτές τις μέρες και ο ίδιος.
Η ανοικοδόμηση του είναι ένα χρέος που έχει η ελληνική ομογένεια προς τον αμερικανικό λαό αλλά καθήκον καθώς συνεχίζεται η μάχη ενάντια στην θρησκευτική μισαλλοδοξία και στην τρομοκρατία, σημείωσε ο ίδιος ο Αρχιεπίσκοπος, προσθέτοντας πως το ότι δεν έχει ολοκληρωθεί μας εκθέτει ενώπιον και όλου του αμερικανικού λαού. Η ολοκλήρωσή του είναι θέμα τιμής για όλους μας.
Είναι ίσως το πρώτο και δυσκολότερο στοίχημα για τον Αρχιεπίσκοπο Ελπιδοφόρο, που έχει να σηκώσει στους ώμους του όχι μόνο το τεράστιο βάρος της αναγέννησης της Ορθοδοξίας στις ΗΠΑ, αλλά και τις τεράστιες προσδοκίες, ως ο ποιμενάρχης που θα ενσαρκώσει το σύγχρονο και προοδευτικό πρόσωπο του Οικουμενικού Θρόνου στην Νέα Υόρκη.