Κοντά στον Αρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο ο εκδότης-διευθυντής του «Εθνικού Κήρυκα» Αντώνης Η. Διαματάρης, οι Μητροπολίτες Βρεσθένης κ. Θεόκλητος και Σερρών κ. Θεολόγος καθώς και ο επικοινωνιολόγος Σωτήρης Τζούμας (ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: «ΕΘΝΙΚΟΣ ΚΗΡΥΚΑΣ)
Του Αντώνη Η. Διαματάρη Εκδότη <<Εθνικού Κήρυκα>> Νέας Υόρκης.
Πριν 11 χρόνια, σαν να ήταν χθες, έφυγε από τη ζωή ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Χριστόδουλος.
Τα χρόνια που πέρασαν δεν ξεθώριασαν την μνήμη του. Απεναντίας η φήμη του αυξήθηκε. Πήρε πολύ μεγάλες διαστάσεις.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που λένε «αχ, να ζούσε ο Χριστόδουλος και θα σου έλεγα εγώ τι θα τους είχε κάνει». Ποιος ξέρει. Σίγουρα, πάντως, θα έλεγε κάτι για όσα συμβαίνουν.
Με την ευκαιρία της επετείου του θανάτου θέλω να μοιραστώ μαζί σας δύο ιστορίες.
Η πρώτη είναι μια ιστορία που με βαραίνει ως ομογενή. Που με ενοχλεί, ακόμα. Και που με προβληματίζει.
Οταν πέθανε ο Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος -10 Απριλίου 2005- ο Χριστόδουλος θεώρησε καθήκον του να παρευρεθεί στην κηδεία του.
Πήρε λοιπόν το αεροπλάνο και ήρθε.
Θα περίμενε κανείς ότι θα δινόταν στον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και Πάσης Ελλάδας κάποιος ρόλος στην Εξόδιο Ακολουθία. Οτι κάτι θα έκανε, κάτι θα έλεγε.
Τι πιο φυσιολογικό; Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδας ήταν αυτός.
Και ήταν και ο Χριστόδουλος.
Κι όμως. Τον είχαν εκεί στην άκρη, με τα ράσα του, να στέκεται θλιμμένος και να παρακολουθεί. Τον προσέβαλαν. Αλλά βέβαια δεν είπε τίποτα.
Είχε προηγηθεί η μεγάλη του κόντρα με τον Πατριάρχη.
Τον ρώτησα αν είχε γραμμένο επικήδειο. Μου είπε πως είχε. Τον είχε γράψει στο αεροπλάνο. Ηταν ένα αριστούργημα. Τον πήρα και τον δημοσιεύσαμε στην πρώτη σελίδα, ψηλά.
Αργότερα στη Βοστώνη, όπου έγινε η ταφή του Ιακώβου, στη σχολή, του επιτράπηκε να λάβει μέρος.
Το κακό όμως είχε γίνει. Δεν θέλησε πάντως δημόσια να το σχολιάσει. Απλά χαμογελούσε, με εκείνο το πλατύ, εύκολο χαμόγελό του όταν τον ρωτούσε κανείς για αυτό. Και ο νοών νοείτω.
Δεύτερη ιστορία:
Οταν αρρώστησε ήρθε στο Μαϊάμι για να του κάνει μεταμόσχευση στο ήπαρ ο διάσημος Ελληνας χειρουργός Ανδρέας Τζάκης.
Αυτή είναι μια χρονοβόρα διαδικασία. Παίρνει καιρό να βρεθεί το κατάλληλο μόσχευμα.
Πήγα να τον συναντήσω. Ηταν Σάββατο και το βράδυ πήγαμε με τη μικρή συνοδεία του να φάμε.
Περάσαμε πολύ ωραία. Πάντα εύχαρις, με τα αστεία του, με τα σοβαρά και μη. Ηταν απόλαυση.
Συμφωνήσαμε να συναντηθούμε για φαγητό και την άλλη μέρα, την Κυριακή, το μεσημέρι.
Μετά την εκκλησία πήγα στο μικρό διαμέρισμα στο οποίο έμενε, με τη συνοδεία του.
Ετοιμαζόμασταν να πάμε στο εστιατόριο. Ξαφνικά χτυπά το τηλέφωνο. Ηταν από το νοσοκομείο. Το είχε απαντήσει ο στενός του συνεργάτης, ο πατήρ Θωμάς Συνοδινός.
Είχε βρεθεί μόσχευμα. Επιτέλους.
Με πήρε από το χέρι και με έβαλε να καθίσω δίπλα του, σε ένα καναπέ.
Πού είναι η φωτογραφική σου μηχανή; μου είπε. Δώσε την στον πατέρα Θωμά, να μας βγάλει μια φωτογραφία.
Πήρε το χέρι μου μέσα στα δικά του χέρια. Και ο πάτερ Θωμάς, αυτός ο σπουδαίος κληρικός, έπαιρνε φωτογραφίες.
Μετά σηκώθηκε και πήγε σε ένα δωμάτιο που το είχε μετατρέψει σε εκκλησάκι.
Τον παρακολουθούσα. Γονάτισε και προσευχήθηκε. Να γίνει το θέλημα του Θεού, είπε.
Εγώ θα πάω στο νοσοκομείο. Πηγαίνετε εσείς να φάτε. Θα σας συναντήσω εκεί αργότερα, είπε ο Αρχιεπίσκοπος.
Ασπαστήκαμε. Του φίλησα το χέρι. Ηταν η τελευταία φορά που τον είδα. Και οι φωτογραφίες έκαναν τον γύρο του κόσμου. Ηταν μάλλον οι τελευταίες του.
Την άλλη μέρα ο διάσημος γιατρός Τζάκης τον έβαλε στο χειρουργείο. Ο καρκίνος είχε εξαπλωθεί και σε άλλα μέρη του σώματός του.
Δεν μπορούσε να χειρουργηθεί.
Ας είναι αιωνία του η μνήμη.
