Του π. Ηλία Μάκου

Για τη δύναμη των λειψάνων του αγίου Νεκταρίου Αιγίνης είναι πολλές οι μαρτυρίες και συγκλονιστικές, από την οποίες φαίνεται ολοκάθαρα ότι η κοινωνία μας, όπου και η ίδια και οι άνθρωποι βρίσκονται σε διάσπαση και σε διασυρμό, μόνο με τη μετάνοια είναι δυνατόν να ξαναβρεί τη σωτήρια επιστροφή της και μέσω αυτής τον Θεό. 

Κατά την ανασκαφή του τάφου του αγίου Νεκταρίου για την ανακομιδή των λειψάνων του (απόγευμα της 2ας Σεπτεμβρίου του 1953) και την πανηγυρική πολυαρχιερατική θεία λειτουργία την επομένη (3 Σεπτεμβρίου 1953, οπότε καθιερώθηκε ο εορτασμός του γεγονότος), ευωδίασε, μοσχοβόλησε αγιασμό η γη της Αίγινας.

Μάλιστα στο πρακτικό της γυναικείας κοινοβιακής Μονής της Αγίας Τριάδος, που συνεδρίασε το απόγευμα της 3ης Σεπτεμβρίου 1953, αναφέρεται, μεταξύ άλλων: «…Εκτός του προϊσταμένου και Πνευματικού ημών Πατρός, Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ύδρας, Σπετσών και Αιγίνης Κυρίου Κυρίου Προκοπίου, παρευρέθησαν δε εκ θείας συμπτώσεως ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης πρώην Ηλείας Αντώνιος, ο Αρχιερατικός Επίτροπος Ύδρας Αρχιμανδρίτης Χρύσανθος, ο Αρχιμανδρίτης Ιωάννης Ηλιόπουλος, Αρχιμ. Αμφιλόχιος Μακρής και ιεροδιάκονος Σεβαστιανός, άπας ο κλήρος Αιγίνης, ο Δήμαρχος, ο ειρηνοδίκης και ο διοικητής χωροφυλακής.

Περί δε την χθεσινήν 8 μ.μ. ώραν χοροστατούντος του Σεβασμιωτάτου πνευματικού ημών Πατρός και παρουσία των αναφερομένων Κλήρου και Αρχών, εγένετο η Ανακομιδή των ιερών Λειψάνων.

Σήμερον δε ετελέσθη Λειτουργία, συλλειτουργησάντων μετά του εφημερίου της Ιεράς ημών Μονής Αρχιμανδρίτου Τιμοθέου, των Αρχιμανδριτών Ιωάννου, Χρυσάνθου, Καλλιοπίου, Παύλου και των ιερέων Δημητρίου, Παναγιώτου και Αναστασίου και του ιεροδιακόνου Σεβαστιανού. Εις τους αίνους εγένετο η προσκύνησις της Αγίας Κάρας του θείου Ιεράρχου Αγίου Νεκταρίου, πλημμυρησάσης το εκκλησίασμα αρρήτου ευωδίας».

Και επιβεβαιώθηκε αυτό, το οποίο ήταν φανερό και γνωστό: Η αγιότητα του Επισκόπου Πενταπόλεως Νεκταρίου.

Κάτι, που ήρθε, λίγα χρόνια αργότερα, το 1961, να επισφραγίσει το Οικουμενικό Πατριαρχείο ανακηρύσσοντάς τον άγιο της Ορθόδοξης Εκκλησίας.

Το σκεπτικό ξεκάθαρο και πραγματικό: “…«…οσιότητι μεν και αγιότητι βίου διακριθείς και τύπον και υπογραμμόν αρετής και εγκρατείας και αγαθοεργίας παραστήσας και ζων και μετά θάνατον του χαρίσματος της των θαυμάτων ενεργείας παρά Θεού αξιωθείς…».

Η Αίγινα , αλλά και οι πιστοί, που βρέθηκαν εκεί, κατά την ανακομιδή των λειψάνων του αγίου Νεκταρίου, κατάλαβαν τι πάει να πει τέλεια πίστη και εσωτερική λύτρωση, δεν ήταν λίγοι, δεν πρόκειται ποτέ να ξεχάσουν την ημέρα της ανακομιδής των λειψάνων.

Ένα θαύμα η ίδια η διαδικασία ανακομιδής των λειψάνων, που, όπως μαρτυρείται, προκάλεσε μια σειρά από άλλα θαύματα εκείνες τις ανεπανάληπτες στιγμές, τα οποία έζησαν και διαλάλησαν άνθρωποι.

Τα λείψανά του περίμεναν να τα προσκυνήσουν αμέτρητοι πιστοί με την αίσθηση ότι τον έχουν οόζὠντανο απέναντἰ τους.

Και είναι ολοζὠντανος ο άγιος Νεκτάριος, δεν τον εξαφάνισε ο θάνατος, αλλά αντίθετα, τον ανέδειξε.

Ναι, τον καρτερούσαν τον άγιο Νεκτάριο, πολύ τον καρτερούσαν. Ναι τον λαχταρούσαν, πολύ τον λαχταρούσαν. Μ’ όλη τη δίψα της βασανισμένης καρδιάς τους. Και τα βάσανα τα έσβησαν τα δάκρυά τους, που έπεφταν πάνω στα λείψανά του…

Τι συγκλονιστικές ώρες…

Ένας θεϊκός ενθουσιασμός κυριαρχούσε. Και ήταν ο ενθουσιαμός αυτός ένα ξεχείλισμα αλάλητων πόθων και “μία έκχυσις” προς το Θεό. Το συναίσθημα έγινε δοξολογία.

Τριάντατα τρία χρόνια μετά την ταφή του στο μοναστήρι Αγίας τριάδας Αίγινας, ο άγιος Νεκτάριος, με την ανακομιδή των λειψάνων του, δεν άρχισε να ξαναβρεθεί, καθαρός και απλός, ανάμεσα στους πιστούς, που τον νοσταλγούσαν. Και να κατοικήσει μέσα τους στο νου και στην καρδιά τους.

Και δεν ήταν μια φανταστική εικόνα αυτό. Ήταν μια βεβαιότητα και μια δύναμη, η οποία εισέρρευσε στη ζωή και στην ύπαρξη των ανθρώπων, ξεπερνώντας το χρόνο.

Και άνοιξε ένα διάλογο με τους ανθρώπους, σιωπηλός αυτός, μα ενεργός σε πράξεις, προσευχητικοί εκείνοι, με σκοπό το πέρασμα στην αιωνιότητα.

Όσοι γεύτηκαν τα θαυμαστά των γενομένων κατά την ανακομιδή των λειψάνων του αγίου Νεκταρίου, ύμνησαν το Θεό με τη φράση, η οποία βγήκε αβίαστα μέσα από την καρδιά τους: “Ω Συ, που είσαι πέρα και πάνω απ’ όλα”.

Ο ουρανοδρόμος άγιος Νεκτάριος είναι δίπλα στους πιστούς. Τον βλέπουν, τον γνωρίζουν, τον νιώθουν. Γονατιστοί μπροστά στον τάφο του, ακούγοντας τους βηματισμούς του.

Ασπαζόμενοι τα λείψανά του, τα περισσότερα από τα οποία, μαζί με την κάρα του, βρίσκονται στο Μοναστήρι του, την Αγία Τριάδα.

Και δείχνουν καθημερινό το δρόμο προς την αναζήτηση και την απόλαυση του Θεού.

Πάνω στα λείψανα του αγίου Νεκταρίου ψηλαφούμε όχι τον “τύπο των ήλων”, γιατί οι συκοφαντίες σε βάρος του δεν του άφησαν κανένα σημάδι, αλλά αποτυπώματα της αναστημένης ζωής.

Σ’ αυτά τα αποτυπώματα με χτυποκάρδι ας αναζητήσουμε τη δική μας ξεχασμένη ίσως και χαμένη ταυτότητα…

Τα αναρίθμητα θαύματά του, που έγιναν όσο ζούσε, αλλά κυρίως μετά τον θάνατό του, αποτελούν δείγμα, αλλά και φωτεινές όψης της αγίας μορφής του,  της πλημμυρισμένης με αρετές ψυχής του, της ιλαρότητάς του, παρά τις συκοφαντίες και τις διώξεις, της ελεημοσύνης του, της επιμελούς και ακοίμητης αφιέρωσής του στον Κύριο. 

Η άμεση συναίσθηση του πνευματικού κλίματος, το οποίο είχε δημιουργήσει και στο οποίο ζούσε ο Άγιος Νεκτάριος μπορεί να δημιουργήσει στην εποχή μας πνευματική ανθοφορία και κατά συνέπεια παραλαβή και επάξια συνέχιση της σκυτάλης των αγώνων της ψυχής του. 

Δεν είναι δυνατόν όλοι να γίνουμε άγιοι, είναι, όμως, δυνατόν, όλοι να αγαπήσουμε, το κατά δύναμιν,  ό,τι αγάπησε ο άγιος Νεκτάριος. Να πράττουμε, το κατά δύναμιν, ό,τι έπραττε εκείνος. Και πού ξέρετε… Μπορεί να κερδίσουμε τη σωτηρία μας…