Και το 2021 παρούσα ήταν η Εκκλησία στις υλικές ανάγκες των συνανθρώπων, δείχνοντας τη στήριξή της με διάφορους τρόπους, όπως κάνει πάντοτε άλλωστε. 

Βέβαια τα προβλήματα δεν μπορούν να λυθούν με τη φιλανθρωπία, ωστόσο η Εκκλησία πράττει το ποιμαντικό χρέος με επίκεντρο την Αγάπη.

Σύμφωνα με στοιχεία, που ανακοινώθηκαν πριν λίγες ημέρες από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδας, κατά το έτος 2021 δαπανήθηκαν συνολικά 131.997.845,68 για φιλανθρωπικούς σκοπούς (συσσίτια, τρόφιμα, ρουχισμός, λειτουργία ιδρυμάτων, οικονομικές ενισχύσεις απόρων κ.λπ.).

Οι πέντε Μητροπόλεις της Ηπείρου διέθεσαν 4.518.152,09  ευρώ, από τα οποία η μερίδα του λέοντος αφορά στη Μητρόπολη Ιωαννίνων, η οποία προσέφερε 3.370.976,92 ευρώ.

Ακολουθούν οι Μητροπόλεις Άρτης με 474.741,70 ευρώ, Νικοπόλεως και Πρεβέζης με 351.381,93, Δρυϊνουπόλεως και Κονίτσης με 229.551,54  ευρώ και Παραμυθίας με 91.500 ευρώ.

Αξιοσημείωτη είναι η φιλανθρωπική δραστηριότητα της πολύ μικρής και με ελάχιστο μόνιμο πληθυσμό Μητρόπολης Κονίτσης,  που έχει ξεκινήσει από τα χρόνια του αλησμόνητου Σεβαστιανού και συνεχίζεται από το διάδοχό του Μητροπολίτη Ανδρέα.

Ανεξάρτητα από το ύψος των ποσών, που καθορίζουν διάφοροι παράγοντες, φαίνεται από τα στοιχεία ότι η Εκκλησία δρα αγαπητικά.

Και μεριμνά   για την κλιμάκωση της κοινωνικής πρόνοιας και ευποιΐας της.

Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε, αυτό, που μας διδάσκουν οι πατέρες της Εκκλησίας,  ότι ο πλησίον μας δεν είναι μια εξαϋλωμένη ύπαρξη, ώστε να αγνοούμε τη σωματική του υπόσταση και κατάσταση της δεδομένης στιγμής.

Καλή είναι η στήριξη με “ψυχωφέλιμα” λόγια των αναγκεμένων, ωστόσο χρειάζεται και η συνδρομή σε υλικά αγαθά.

Ο έμπειρος αββάς Ισαάκ  λέει: “Όταν θέλεις να νουθετήσεις κάποιον στο αγαθό, πρώτα ανάπαυσέ τον σωματικά και τίμησέ τον με λόγο γεμάτο αγάπη…”.

Η σωματική ανάπαυση του  συνανθρώπου, μαζί με τον τιμητικό λόγο αγάπης, προς αυτόν,  συνιστούν τα σημεία ενός κύκλου, με κέντρο και επίκεντρο τον Κύριο της αγάπης, που καλύπτει “ελλείψεις”, αλλά κυρίως γεννά επι-κοινωνία.

Ο κύκλος της ανθρώπινης ζωής, όταν γεμίζει από αγάπη, παύει να είναι ελλειπτικός και γίνεται πλήρης.

Η Ορθοδοξία μπορεί να συνδυάσει το επίγειο με το ουράνιο, το πρόσκαιρο με το αιώνιο, καθώς βλέπει τον κοινωνισμό της μέσα από το πρίσμα της θεανθρώπινης παρουσίας του Χριστού στον κόσμο.

Γι’ αυτό και αποφεύγει κάθε μορφής εκδήλωση, που ερμηνεύει τον άνθρωπο είτε σαν μάζα, είτε σαν εφήμερη ύπαρξη.

Αντίθετα τον αγκαλιάζει με όλες του τις διαστάσεις, πασχίζοντας να ικανοποιήσει κοινωνικά τον σύνολο άνθρωπο.

Αυτή ακριβώς η θεώρηση ξεχωρίζει τον χριστιανικό κοινωνισμό απ’ όλους τους άλλους, που ενεργούν μονοδιάστατα.