✔️Η ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εκφωνήθηκε στην Ουάσιγκτον, μπροστά από το μνημείο του Αβρααμ Λίνκολν, του προέδρου που 100 χρόνια πριν, το 1863 είχε υπογράψει τη «Διακήρυξη της χειραφετισης».
«Σας λέω σήμερα, φίλοι μου, πως ακόμα κι αν αντιμετωπίζουμε καθημερινά δυσκολίες, έχω ακόμη ένα όνειρο. Είναι ένα όνειρο συνυφασμένο με το αμερικανικό όνειρο.
Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα αυτό το έθνος θα ξεσηκωθεί και θα ζήσει την αληθινό νόημα της πεποίθησής του: «Πιστεύουμε ως αυταπόδεικτη αλήθεια, ότι όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι»
Έχω ένα όνειρο πως μια μέρα στους κόκκινους λόφους της Τζόρτζια, οι γιοι των πρώην σκλάβων και οι γιοι των πρώην αφεντάδων θα μπορούν να καθίσουν μαζί στο τραπέζι της αδελφοσύνης.
Έχω ένα όνειρο πως μια ημέρα ακόμη και η πολιτεία του Μισισιπή, μια πολιτεία πνιγμένη στην αδικία και την καταπίεση, θα μεταμορφωθεί σε μια όαση ελευθερίας και δικαιοσύνης.
Έχω ένα όνειρο ότι τα τέσσερα μικρά παιδιά μου θα ζήσουν μια μέρα σε ένα έθνος όπου δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους αλλά από το περιεχόμενο του χαρακτήρα τους.
Έχω ένα όνειρο σήμερα!
Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα, πέρα στην Αλαμπάμα (…) μικρά μαύρα αγόρια και μαύρα κορίτσια θα ενώνουν τα χέρια με λευκά αγόρια και λευκά κορίτσια σαν αδέρφια.
Έχω ένα όνειρο σήμερα!
Έχω ένα όνειρο ότι μια μέρα θα εξυψωθεί κάθε κοιλάδα, και κάθε λόφος και βουνό θα χαμηλώσουν, τα τραχιά μέρη θα εξομαλυνθούν και τα κυρτά μέρη θα ισιώσουν. «Και η δόξα του Κυρίου θα αποκαλυφθεί σε κάθε σάρκα και θα το δούμε όλοι μαζί».
Αυτή είναι η ελπίδα μας, και με αυτή θα επιστρέψω στο Νότο.
Με αυτήν την πίστη, θα καταφέρουμε να βγούμε από τα βουνά της απογοήτευσης με μια πέτρα ελπίδας. Με αυτήν την πίστη, θα καταφέρουμε να μετατρέψουμε τις κακόηχες έριδες του έθνους μας σε μια όμορφη μελωδία αδελφοσύνης.
Με αυτήν την πίστη, θα μπορούμε να δουλεύουμε μαζί, να προσευχόμαστε μαζί, να παλεύουμε μαζί, να πάμε φυλακή μαζί, να αγωνιστούμε για την ελευθερία μας μαζί, γνωρίζοντας πως κάποια μέρα όλοι θα είμαστε ελεύθεροι.
Και αυτή θα είναι η μέρα – αυτή θα είναι η μέρα, που όλα τα παιδιά του Θεού θα μπορούν να τραγουδούν με νέο νόημα τους στίχους: «Χώρα μου, γλυκιά γη της ελευθερίας, για σένα τραγουδώ. Γη των προγόνων μου που πέθαναν, γη των προσκυνητών, από κάθε σου βουνοπλαγιά, ας ηχήσει η ελευθερία!»
(…) Και όταν συμβεί αυτό, όταν επιτρέψουμε να ηχήσει η ελευθερία , όταν την αφήσουμε να αντηχήσει από κάθε χωριό και κάθε κωμόπολη, από κάθε πολιτεία και κάθε πόλη, τότε θα μπορέσουμε να επιταχύνουμε εκείνη την ημέρα προς τα μπρος, όπου όλα τα παιδιά του Θεού, Μαύροι και Λευκοί, εβραίοι και εθνικοί, προτεστάντες και καθολικοί, θα ενώσουν τα χέρια και θα τραγουδήσουν τα λόγια του παλιού μαύρικου ύμνου: «Επιτέλους ελεύθεροι! Επιτέλους ελεύθεροι! Ευχαριστούμε τον Παντοδύναμο Θεό, είμαστε επιτέλους ελεύθεροι».
——
Η ομιλία του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ εκφωνήθηκε στην Ουάσιγκτον, μπροστά από το μνημείο του Αβρααμ Λίνκολν, του προέδρου που 100 χρόνια πριν, το 1863 είχε υπογράψει τη «Διακήρυξη της χειραφετισης».
Ο Μ.Λ.Κινγκ δεν ήταν ο μόνος ομιλητής αλλά ενας – ο πιο προβεβλημένος – εκ των 18 που μίλησαν εκείνη την ημέρα. Και το αξιοσημείωτο είναι οτι το συγκεκριμένο κομμάτι της ομιλίας (I have a dream) που είναι το πιο αναγνωρίσιμο, έχει ειπωθεί εκτος κειμένου, μετά από μια αυθόρμητη παρότρυνση μιας τραγουδίστριας προς τον Μ.Λ.Κινγκ, («μίλα τους για το όνειρο») ένα ρητορικό σχημα που είχε ξαναχρησιμοποιήσει σε πολλές άλλες ομιλίες του.Δίπλα του ήταν και ο τότε Μεγάλος Αρχιεπίσκοπος Βορείου και Νοτίου Αμερικής Ιάκωβος!
Η «Μεγάλη Διαδήλωση για την Ελευθερία και την Εργασία» όπως ειχε ονομαστεί είχε την άδεια της τότε κυβέρνησης Κένεντυ η οποια είχε συναντήσει πιο πριν την ηγεσία των μαύρων ζητωντας τους να κινηθούν σε ειρηνικά πλαίσια και να υποβάλουν πιο πριν προς ενημέρωση τα σχέδια των ομιλιών (κάτι που δεν γνωρίζω αν τελικως έγινε). Για το φόβο τυχόν επεισοδίων είχαν συγκεντρωθεί στα περίχωρα της Ουάσιγκτον 19χιλ στρατιώτες και αστυνομικοί έτοιμοι να επέμβουν, κάτι που δεν χρειάστηκε καθώς η διαδήλωση ήταν απολυτως ειρηνική χωρίς κανενα επεισόδιο και ούτε μια σύλληψη.
Η ομιλία – η οποία συντάχθηκε με τη βοήθεια των (αφανών ως συνηθως) Στάνλεϊ Λέβισον και Κλάρενς Τζόουνς – είναι ένα πραγματικό ρητορικό αριστούργημα. Εμπνευσμένη από την Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας, το Σύνταγμα των ΗΠΑ, τη Βίβλο, αλλά και με λογοτεχνικά δάνεια από κορυφαίους συγγραφείς (πχ Σαιξπιρ) και θεολογικά κείμενα, μιλαει στο συναισθημα και στη λογική, συνδυάζει πάθος και μέτρο και κλιμακώνεται με ένα περίτεχνο λυρισμό.
Μετά την ομιλία, οι ηγέτες της διαδήλωσης προσεκλήθησαν ξανά στο Λευκό Οίκο από τον Πρόεδρο Κένεντυ ο οποίος είχε εντυπωσιαστεί από την ομιλία που παρακολούθησε στην τηλεόραση. Ο Μαρτιν Λουθερ Κινγκ ανακηρύχθηκε προσωπικότητα της χρονιάς από το περιοδικό Times ενώ ένα χρόνο αργότερα, μετά τη δολοφονία Κένεντυ και την ανάληψη της προεδρίας από τον Λυντον Τζονσον, ψηφίστηκε ο «Νόμος για τα Πολιτικά Δικαιώματα» που απαγόρευε πανεθνικά τις φυλετικές διακρίσεις σε όλους τους δημόσιους χωρους. Τον Απρίλιο του 1968 ο Μ.Λ.Κινγκ δολοφονήθηκε από έναν ρατσιστή στο Μέμφις του Τενεσί.
