ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΗ Μ.ΤΖΟΥΜΑ
Σαν σήμερα, πριν από 18 χρόνια, η Εκκλησία της Ελλάδος έζησε την δική της Πεντηκοστή. Η Ιεραρχία της Εκκλησίας, σε συνεδρίαση της ολομέλειας προέβη στην εκλογή του νέου Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, μετά τη εκδημία του Αρχιεπισκόπου Σεραφείμ που διαποίμανε την Ελλαδική Εκκλησία για 24 ολόκληρα χρόνια.
Υπήρχε, όπως ήταν φυσικό για ένα τέτοιο γεγονός έντονη κινητικότητα.

Τρείς ιδιαίτερα προβεβλημένοι Ιεράρχες εκ των νεωτέρων, από τη γεννιά των Σεραφειμικών– οι Δημητριάδος Χριστόδουλος, Θηβών Ιερώνυμος και Αλεξανδρουπόλεως Ανθιμος– και άλλοι έξι λιγότερο γνωστοί,αλλά εξίσου αημαντικοί– οι αείμνηστοι σήμερα Ιωαννίνων Θεόκλητος, Μεγάρων Βαρθολομαίος, Κερκύρας Τιμόθεος, Ζιχνών Σπυρίδων και οι Βρεσθένης Δημήτριος( νύν Γέρων Αμερικής) και ο επίσης αείμνηστος Πισιδίας Μεθόδιος– ζήτησαν να δοκιμάσουν τις δυνάμεις τους και να εκλεγούν Αρχιεπίσκοποι! Εννέα υποψήφιοι, εκ των οποίων οι τρείς πρώτοι ιδιαιτέρως γνωστοί και προβεβλημένοι!

Για την Αρχιεπισκοπική αυτή εκλογή, για την οποία τόσα έχουν γραφεί, πρέπει να καταρρεύσουμε κάποιους μύθους που δημιουργήθηκαν τεχνιέντως από κάποιους εκ των υποψηφίων, που δεν τα κατάφεραν να εκλεγούν ενώ το θεωρούσαν σχεδόν βέβαιο!

••Ένας πρώτος μύθος που πρέπει να καταρρεύσει από την εκλογή του 1998, είναι οτι κάποιος ή κάποιοι εκ των υποψηφίων ήταν για διαφόρους λόγους σε μειονεκτική θέση σε σχέση με κάποιους άλλους! Το ορθό και το αληθινό είναι οτι όλοι ξεκίνησαν από την ίδια αφετηρία! Είχαν τις ίδιες δυνατότητες επιτυχίας! Δεν υπήρξαν αποκλεισμοί, ούτε μεθοδεύσεις ! Η εκλογή αυτή ήταν η πιο ελεύθερη εκλογή από συστάσεως της Αυτοκεφάλου Εκκλησίας της Ελλάδος. Το αν κάποιος ή κάποιοι εκ των υποψηφίων θεώρησαν οτι ξεκίνησαν με κάποια βαρίδια που οι ίδιοι είχαν φορτώσει στους ώμους τους, εξαιτίας των κακών πρωτοβουλιών που είχαν αναπτύξει εις βάρος των συναδέλφων τους, εκμεταλλευόμενοι τον ανήμπορο τότε Αρχιεπίσκοπο Σεραφείμ, δεν τους έφταιγαν οι άλλοι υποψήφιοι που ο καθένας έκανε οτι μπορούσε για να επικρατήσει και να εκλεγεί!

••Ο δεύτερος μύθος που καλλιεργήθηκε μετά την εκλογή από το ίδιο αρρωστημένο κέντρο του ενος υποψηφίου και από τους κακούς συνεργάτες του είναι οτι υπήρξαν συναλλαγές και συνεργασίες μεταξύ των υποψηφίων μέχρι να φτάσουμε στο ποθητό αποτέλεσμα! Το γεγονός και μόνο οτι οι εκ των τριών πλέον προβεβλημένων υποψηφίων οι δύο — Θηβών Ιερώνυμος και Αλεξανδρουπόλεως Ανθιμος — έφτασαν μέχρι τον τελευταίο γύρο διατηρώντας τον σκληρό πυρήνα των δυνάμεών τους μέχρι το τέλος, δείχνει οτι δεν χαρίστηκαν σε κανέναν! Δεν θέλησαν να ενδώσουν και να εκλεγεί ο ένας εξ αυτών, έχοντας τη συναίνεση όλων! Στον πρώτο γύρο ο Χριστόδουλος ξεκίνησε με 23 ψήφους, ο Θηβών με 20 και ο Αλεξανδρουπόλεως με 13. Οι υπόλοιποι πήραν ελάχιστες ψήφους-6 ο Βρεσθένης Δημήτριος, από 4 ο Ιωαννίνων Θεόκλητος, ο Μεγάρων Βαρθολομαίος, και ο Πισιδίας Μεθόδιος και από 1 ψήφο οι Κερκύρας Τιμόθεος και Ζιχνών Σπυρίδων– και έτσι αποκλείστηκαν από το Τριπρόσωπο.

Στον δεύτερο γύρο, ο Χριστόδουλος εντελώς αυτοβούλως το Σώμα των εκλεκτόρων τον ενίσχυσε με 35 ψήφους, υπερτερώντας εμφανώς όλων των υπολοίπων υποψηφίων, ενώ οι δύο άλλοι εκ των ισχυρών υποψηφίων Θηβών και Αλεξανδρουπόλεως διατήρησαν τις δυνάμεις τους 21 και 13 ψήφους αντιστοίχως! Στον τρίτο γύρο εξελέγη ο Χριστόδουλος με 49 ψήφους, ενώ οι δύο άλλοι παρέμειναν με τον αυστηρά κλειστό πυρήνα των υποστηρικτών τους: 20 ο ένας και 4 ο άλλος.

Η εκλογή του Χριστοδούλου ως Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, σήμανε την αλλαγή στην Εκκλησία! Αμέσως ένας νέος άνεμος αναδημιουργίας άρχισε να πνέει και να σαρώνει τα πάντα! Ο λαός μας στάθηκε στο πλευρό του και τον στήριξε και τον αγάπησε γιατί πρωτίστως ο Χριστόδουλος αγάπησε το λαό μας! Δυστυχώς όμως υπήρξαν και άνθρωποι που τον φθονούσαν και ήθελαν από την πρώτη στιγμή να του κάνουν κακό και να τον απαξιώσουν! Όσο τον έβλεπαν να ισχυροποιείται και να έχει το λαό μαζί του τόσο τον υπονόμευαν και τον έφθειραν!

Οι πολιτικοί βρήκαν τον δάσκαλό τους! Κάθε του λέξη τους αποδομούμε και γιαυτό τον έτρεμαν! Ένας νέος Ιερός Χρυσόστομος είχε γεννηθεί και με το λόγο και το έργο του άρχισε πάλι να μετατρέπει την Εκκλησία ως τον σημαντικότερο παράγοντα του δημόσιου βίου! Οι δημοσιογράφοι στις συσκέψεις τους δεν νοιάζονταν γιαυτά που έλεγαν οι πολιτικοί αλλά γιαυτά που έλεγε ο Χριστόδουλος!

Σε ένα χρόνο σημειώθηκε η τρομερή αναντιστοιχία , ο λαός να ακολουθεί και να λατρεύει τον νέο Αρχιεπίσκοπο και οι πολιτικοί και κάποιοι εκ των συνεπισκόπων μηχανορραφούσαν νυχθημερόν για το κακό του! Στα δέκα σχεδόν χρόνια που έμεινε στον Αρχιεπισκοπικό θρόνο μια άσπρη μέρα δεν έζησε ! Εν ονόματι της λεγομένης Συνοδικότητας κάποιοι εκ των Ιεραρχών του ζητούσαν να μην κάνει δημόσιες παρεμβάσεις και να σιωπά. Ο Χριστόδουλος όμως ,δεν έμπαινε σε καλούπια! Ομιλούσε πάντα την γλώσσα της αληθείας και αφύπνιζε το λαό που μέχρι σήμερα τον θυμάται και τον νοσταλγεί !

–“Πού είσαι Χριστόδουλε;” αναφωνεί ο λαός μας σήμερα και το εννοεί, γιατί ξέρει πως αν ζούσε θα ήταν άλλη η πορεία της Εκκλησίες μας και της πατρίδας μας!
Η Ιστορία των εθνών, η οποία στην ουσία είναι η Ιστορία της δημιουργικότητας των κοινωνιών τους, είναι έμπλεη παραδειγμάτων που επιβεβαιώνουν ότι η πρόοδος δεν μπορεί να επιτευχθεί, πόσο μάλλον να δρομολογηθεί, χωρίς την καθοδήγηση εμπνευσμένων ηγετών, φωτεινών προσωπικοτήτων δηλαδή, που η βαριά σκιά τους υπερβαίνει την εποχή και την συγκυρία, αντλεί δυνάμεις και διδάγματα από το παρελθόν και ανοίγει δρόμους για ένα μέλλον που ενδεχομένως δεν αφορά μόνο τους ίδιους αλλά το σύνολο του λαού.

Τέτοιες προσωπικότητες, εκκινούν από την άνεση να εμπνέουν αλλά και να εμπνέονται από την κοινωνία στην οποία απευθύνονται. Να βλέπουν δηλαδή πίσω από τις αναπόφευκτες και εύλογες αδυναμίες ενός λαού, τα στοιχεία πάνω στα οποία μπορούν να πατήσουν για μια εθνική εγρήγορση και επανεκκίνηση. Μια νέα φυγή προς το μέλλον ,που δεν θα συνιστά φυσικά ένα άλμα στο κενό.

Τέτοια προσωπικότητα ήταν ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος, ο Χριστόδουλός μας, που έφυγε από αυτή τη ζωή τόσο αναπάντεχα. Έφυγε λίγο πριν η Ελλάδα αρχίσει να… βρέχεται από την κρίση, δηλαδή στο μεταίχμιο μιάς μεγάλης αλλαγής της ζωής της πατρίδας μας (προς το χειρότερο),για την καθημερινότητα των πολιτών, αλλά και τον εθνικό αυτοπροσδιορισμό, ο οποίος έχασε την αυτοπεποίθηση και την αυτοτέλειά του. Και όλα αυτά ο ανεπανάληπτος αυτός πνευματικός ηγέτης τα είχε προβλέψει!

Για τον Χριστόδουλο, αυτή την εξαιρετικά χαρισματική και συγκρουσιακή προσωπικότητα, έχουν γραφτεί και ειπωθεί πολλά.Ακόμη και μέχρι σήμερα, οκτώ χρόνια από την κοίμησή Του και δεκαοκτώ από την εκλογή του. Αρκετοί τον ταύτισαν με την λεγόμενη “Δεξιά του Κυρίου”, επιχειρώντας έτσι να τον βάλουν απέναντι από την (καθεστωτική και συστημική) Κεντροαριστερά. Ο φανατισμός απέναντί του μάλιστα ήταν τόσο ακραία τυφλός, ώστε ακόμη και η είδηση του θανάτου του να αντιμετωπιστεί από μερικούς ανεγκέφαλους και αθλίους ανθρώπους ως “χαρμόσυνο γεγονός”– ακόμη και μέσα από το χώρο της Εκκλησίας.

Για ένα έθνος σαν την Ελλάδα, για έναν λαό σαν τους Έλληνες, με βαθιά συντηρητική (και όχι αναχρονιστική) προσέγγιση της ζωής τους, η Εκκλησία διαδραματίζει κεντρικό ρόλο, στο εθνικό αφήγημα. Μια Εκκλησία ωστόσο που οφείλει να είναι “ομιλούσα”,με τον Χριστόδουλο, κάτι τέτοιο είχε επιτευχθεί, ακόμη και στις υπερβολές του.Μια Εκκλησία, όμως, που κομπιάζει, σιγοψιθυρίζει, αρνείται να διαδραματίσει τον ιστορικό ρόλο της, είναι μια Εκκλησία η οποία μετατρέπεται σε… φιλανθρωπικό ίδρυμα σε μία τεράστια ΜΚΟ .

Προς την εύλογη ικανοποίηση εκείνων που θεωρούν ότι μια Εκκλησία η οποία διατυπώνει τις θέσεις της για τις εξελίξεις τότε… πολιτικολογεί. Μια βαριά μυωπική προσέγγιση, που ανατρέπεται από την πολύ σύγχρονη εμπειρία των Ιεραρχών που συμπορεύνται με τις κοινωνίες τις οποίες οφείλουν να υπηρετούν, και με τη φωνή τους αναγκάζουν τους “επαγγελματίες” πολιτικούς να έρθουν πιο κοντά στις πραγματικές ανάγκες των ανθρώπων.

Αυτή η Εκκλησία, δυστυχώς,λείπει σήμερα. Μια “ομιλούσα” και ζωντανή Εκκλησία.
Χωρίς τον Χριστόδουλο, η Ελλάδα ναί “κόντυνε”. Και αυτό το παραδέχονται (έστω από μέσα τους), ακόμη και εκείνοι που εξακολουθούν να πολεμούν τη μνήμη Του από ζήλεια, ή φθόνο, ή αρρωστημένη ιδεοληψία! Εμείς όσα χρόνια και αν περάσουν θα τον θυμόμαστε και θα ευελπιστούμε οτι στα επόμενα χρόνια θα φανεί ένας νέος Χριστόδουλος, για να συνεχίσει το έργο του που το άφησε ημιτελές !