Ένας τάφος που κοντεύει να γίνει Εκκλησία…
Σχόλιο του Σωτήρη Μ. Τζούμα
Η φροντίδα των νεκρών και των τάφων τους, φανερώνει ήθος και πολιτισμό. Η περιποίηση των τάφων των προσφιλών μας νεκρών, είναι υποχρέωση των οικογενειών.
Ο εκλιπών Μητροπολίτης μιας επαρχίας, ως πνευματικός πατέρας όλων, δικαιούται να απολαμβάνει της περιποιήσεως του ταφικού του μνημείου από όλους, αλλά αρμόδιος και υπόχρεος είναι σίγουρα ο διάδοχός του στον επισκοπικό θρόνο αλλά και τα πνευματικά του παιδιά, όσα νοιωθουν και βιώνουν την έλλειψη του πατέρα τους.Αυτό θέλει η παράδοσή μας.
Ο Τάφος, η τελευταία κατοικία του Μακαριστού Μητροπολίτη Φιλίππων Προκοπίου τρία χρόνια από τον θάνατο του κοντεύει να γίνει Εκκλησία.
Ο διάδοχος του Στέφανος, ένας απλός αλλά μειλίχιος Ποιμενάρχης, με αγάπη και χωρίς κόμπλεξ έχει μετατρέψει τον τάφο του προκατόχου του ως μία μικρή Εκκλησία. Μαζί του του οι συνεργάτες του κληρικοί, παιδιά και χειροτονίες του Προκοπίου τον ενισχύουν και τον ενθαρρύνουν στο έργο του με πρώτο τον Γεν. Αρχιερατικό Επίτροπο Γεράσιμο Φυλακτάκη που αν ήταν στο χέρι του θα είχε αφιερωμένες όλες τις μέρες του έτους στην μνήμη του Προκοπίου. 
Ο Στέφανος δεν άφησε τον τάφο του προκατόχου τιυ όπως τον βρήκε αλλά σχεδίασε μόνος του ένα στέγαστρο για να μη βρέχεται και το έδωσε στον καλλιτέχνη πολιτικό μηχανικό, παλαιό και καλό συνεργάτη του Προκοπίου τον Στέλιο Τζούμα ( εξ αίματος συγγενή μου) για να το κάνει πράξη. Και το ενδιαφέρον και η αγάπη δημιούργησαν ένα μικρό θαύμα.
Όλοι όσοι βλέπουν το δημιούργημα αυτό στην καρδιά του Αγία Σίλα, πάνω στο λόφο που δεσπόζει της Καβάλας μένουν με το στόμα ανοιχτό και μακαρίζουν τον Προκόπιο αλλά και συγχαίρουν τον Στέφανο για την αγάπη που δείχνει στον προκάτοχο του.Όρη κύκλω αυτού και ο Προκόπιος κύκλω του λαού που ποίμανε επί 43 ολόκληρα χρόνια .
Αν περάσουμε απροειδοποίητα για μια γρήγορη ματιά και ένα τρισάγιο από τους τάφους των Μητροπολιτών που μας άφησαν την τελευταία δεκαετία θα απογοητευτούμε καθώς θα διαπιστώνουμε ότι οι τάφοι είναι αφημένοι στην μοναξιά τους. Οι περισσότεροι τάφοι των Αρχιερέων μας σκονισμένοι, αραχνιασμένοι, άπλυτοι, χορταριασμένοι.
Και μάλιστα πρόκειται περί τάφων όχι τυχαίων Μητροπολιτών αλλά σημαντικών που όσο ζούσαν συγκέντρωναν το ενδιαφέρον του ποιμνίου τους αλλά και των πνευματικών τους τέκνων. Δεκάδες Αρχιμανδρίτες συνωστίζονταν έξω από τα γραφεία τους ή πήγαιναν σε εόρτιους εσπερινούς και λειτουργίες για να κερδίσουν την εύνοια τους και να τους έχουν συμμάχους την ώρα της προαγωγής.
Ο απρόσκλητος όμως επισκέπτης ο θάνατος ήλθε και έφερε τα πάνω κάτω.
«Ποία του βίου τρυφή διαμένει λύπης αμέτοχος; Ποία δόξα έστηκεν επί γης αμετάθετος;… μία ροπή και ταύτα πάντα θάνατος διαδέχεται…».
Σήμερα δεν τους επισκέπτονται πια στην τελευταία τους κατοικία ούτε οι ευεργετηθέντες αχάριστοι. Και αυτοί για να πάνε πρέπει να υπάρχει κάποιος λόγος που θα τους οδηγήσει έως εκεί.
Τις προάλλες ευρισκόμενος σε ένα νησί της πατρίδας μας για προσωπικούς λόγους σκέφτηκα να πάω να αποτίσω φόρο τιμής σε έναν Ιεράρχη μας όχι ιδιαίτερα προβεβλημένο, ο οποίος δεν παρίστανε τον παράγοντα της Συνόδου αλλά ήταν αγαπητός και πάντα προς όλους ευεργετικός και καταδεκτικός.
Τρόμαξα όταν είδα τον σκονισμένο τάφο. Το καντηλάκι του σβηστό. Το άναψα. Τον θυμιάτισα και έβαλα τα λίγα φρέσκα λουλουδάκια που έφερα μαζί μου σε ένα άδειο βάζο που είχε μέσα πλαστικά κρίνα. Η απογοήτευση μου ήταν μεγάλη. Σε λίγες μέρες θα ήταν η επέτειος του θανάτου του και έβραζε μέσα μου η ελπίδα ότι κάποιος θα είχε την πρόνοια να πάει να περιποιηθεί τον τάφο. Κι όμως κανείς δεν πήγε. Όπως έφυγε μόνος του από τη ζωή το ίδιο παραμένει μόνος και μετά θάνατον.
Το αυτό αποκρουστικό θέαμα αντιμετώπισα επισκεπτόμενος τον τάφο Ιεράρχη που ποίμανε Μητρόπολη του λεκανοπεδίου . Και αυτός σε αθλία κατάσταση. Και μάλιστα με σπασμένα τζάμια εκεί στο σημείο της φωτογραφίας του,ίσως από το αερικό.
Τα φωτογράφισα για ιστορικούς λόγους . Δεν τα προβάλλω όμως γιατί δεν θέλω να φέρω σε δύσκολη θέση τους διαδόχους των. Ίσως χρειαστεί να τα δημοσιεύσω κάποτε. Για να πω στους νεώτερους Αρχιερείς πως με όποιο νόμισμα πληρώσεις το ίδιο νόμισμα θα λάβεις και σύ όταν έλθει η ώρα σου.
Στην Αρχαία Ελλάδα αλλά και στους πρώτους χριστιανικούς χρόνους οι τάφοι και ως θέση και ως κατασκευή απασχολούσαν τους ανθρώπους όχι ως τέλος ζωής αλλά ως συνέχεια για μία άλλη ζωή. Στις μέρες μας μπορεί να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο ο τάφος αλλά αυτά που ακολουθούν και κυρίως η αδιαφορία μας δημιουργούν δυσάρεστες καταστάσεις.
Δυστυχώς, στην εποχή μας έχουν καταρριφθεί αξίες και ιδανικά. Κάθε τι το χριστιανικό, εθνικό, παραδοσιακό έχει εκφυλιστεί και μεταλλαχθεί. Στο όνομα της δήθεν προόδου ποδοπατήσαμε ήθη και έθιμα και κοντεύουμε να χάσουμε τελείως την ελληνορθόδοξη ταυτότητά μας.Ηλθε η ώρα του όπισθεν ολοταχώς!
