Στο δημοτικό, πιστεύει ότι τα μεγάλα παιδιά του γυμνασίου και του λυκείου είναι αυτά τα οποία ζουν πιο ολοκληρωμένα, είναι μεγάλα, μπορούν περισσότερα.

Στο λύκειο, πιστεύει πως όταν περάσει στο πανεπιστήμιο ή όταν ενηλικιωθεί, όταν γίνει 18, θα αποκτήσει περισσότερα δικαιώματα, θα γίνει ακαδημαϊκός πολίτης και θα μπορέσει να ζήσει πιο αληθινά.

Μετά το πανεπιστήμιο ή το στρατό, πιστεύει ότι θα μπορέσει να ολοκληρωθεί σαν προσωπικότητα και να ζήσει αληθινά, να βρει εργασία, σύντροφο κλπ.

Αφού βρει εργασία, θα κάνει ό,τι μπορεί για να ανέβει σε υψηλότερα σκαλοπάτια, καθώς θα πιστεύει, ότι έτσι θα καταξιωθεί. Ταυτόχρονα θα προσπαθήσει να δημιουργήσει οικογένεια, εάν θα είναι ικανός να κάνει κάτι τέτοιο, πιστεύοντας ότι μέσω της οικογένειας, θα ολοκληρωθεί σαν προσωπικότητα.

Αργότερα θα αναλογιστεί τον αγώνα που πρέπει να δώσει για να διατηρήσει όλα αυτά που κατάφερε και τη θυσία που πρέπει να προσφέρει έτσι ώστε να αντέξει, ίσως γιατί στα περισσότερα που έκανε, να μη διδάχθηκε, και να μην κατάλαβε το ΓΙΑΤΙ τα έκανε.

Στο τέλος, μόνος συνήθως, νοσταλγεί και εύχεται, να είναι ξανά ένα παιδί….

Το συμπέρασμα  είναι, πως πρέπει από την παιδική ηλικία να διδάσκουμε τα παιδιά να καταφέρνουν να ζουν το σήμερα και να το ζουν δημιουργικά, ολοκληρωμένα και να γνωρίζουν πως αυτό που έχει αξία είναι το Σήμερα κι αυτά τα οποία έχουμε Σήμερα. Το τι κάνουν και γιατί το κάνουν.

Εάν ποθείς ένα άγνωστο αύριο, εάν δεν είσαι σε θέση να εκτιμήσεις τους ανθρώπους με τους οποίους συνυπάρχεις σήμερα, εάν πιστεύεις ότι η ευτυχία βρίσκεται σε άλλες καταστάσεις σε άλλους στόχους ή σε άλλες κατευθύνσεις και όχι στα δικά σου χέρια, τότε είσαι καταδικασμένος απλά να νοσταλγείς μονίμως ένα παρελθόν, να ποθείς ένα ουτοπικό μέλλον, και ποτέ να μην καταφέρεις να ζήσεις το Τώρα.

Τέλος, όπως κι αν είναι το τώρα, πρέπει να το ζήσεις, διότι ίσως να μην υπάρχει το μετά.

Εμείς ως Χριστιανοί εκτός των άλλων, αυτό έχουμε διδαχτεί «Τόν ἄρτον ἡμῶν τόν ἐπιούσιον δός ἡμῖν σήμερον».

Ποτέ δεν είναι αργά για κανέναν.
+π.Μ.Κ.