“Όταν οι συγκυρίες θέλουν να σε πάνε πίσω…όταν οι άνθρωποι προσπαθούν να σε ξεγελάσουν…όταν η τύχη σου γυρνά την πλάτη…εσύ πρέπει να στέκεσαι όρθιος και να μην σταματάς”.
Αν κάποιος μου ζητούσε να περιγράψω τον εαυτό μου θα έλεγα τα παραπάνω.
Κάποιοι μου λένε ότι αν είχαν περάσει αυτά που έχω περάσει εγώ  δεν θα άντεχαν. Υπερβολές!
Αγαπητοί μου, αυτές τις κουβέντες δεν τις λες. Είναι σαν να λες σε έναν καρκινοπαθή ότι είναι δύσκολο να νιώθεις ότι πεθαίνεις…

Όταν κάποιος μου μιλά έτσι τότε απομακρύνομαι…γιατί απλά δεν βρίσκω κουράγιο για να συμπαρασταθώ στην απογοήτευση αλλά ούτε και στην λύπηση.
Γιατί να με λυπούνται άλλωστε…
Στεκομαι στα πόδια μου από παιδί και ό,τι κληρονόμησα -ηθικό και υλικό – το βαστώ με νύχια και με δόντια. Και πορεύομαι.

Φροντίζω να κάνω το καλό όταν μπορώ και ποτέ το κακό. Αλλά θέλω να λέω ή να γράφω πάντα με αλήθειες ακόμη και με αυτές που πονούν. Δεν θέλω με την ανοχή μου να δίνω άλλοθι σε μερικούς ακόμη και από τον περίγυρο μου που πατούν επί πτωμάτων και θησαυρίζουν. Κάποτε έρχεται η ώρα της νέμεσης για όλους και το τίμημα είναι βαρύτερο για τους ανυποψίαστους, αυτούς που έχουν μάθει να πορεύονται έτσι υποτιμώντας τη νοημοσύνη μας.

Κάποτε η μητέρα  μου επειδή με έβλεπε σκεπτικό για κάποια θέματα που αντιμετώπιζα  μου είχε πει:

  «Παιδάκι  μου οι άνθρωποι χτυπούν τα καλά μήλα στη μηλιά…τα σάπια τα αφήνουν να πέσουν μόνα τους! Μην χαλιέσαι! Αν ήσουν σάπιος θα είχες ήδη πέσει και θα είχες ξεχαστεί». Και είχε απόλυτο δίκαιο! 
Έχω ξεπεράσει στη ζωή μου κρίσεις πανικού, απώλειες, οικονομικές δυσχέρειες, απογοητεύσεις, προδοσίες…αλλά όχημά μου ήταν οι κρίσεις ευτυχίας, τα λίγα αποκτήματά μου, η οικονομική ισορροπία, οι υπεργοητεύσεις και το να μη αδικώ ανθρώπους.
Κι όμως, πάντα η ζωή θα κάνει κύκλους για να μου θυμίζει, να σου θυμίζει, να μας θυμίζει ότι η γοητεία της έγκειται στη ρόδα που γυρίζει, στο μονοπάτι που θα διαλέξεις, στους ανθρώπους που είναι δίπλα σου.Σ´αυτό εγώ ευτύχησα αποτυχών και απέτυχα ευτυχών! Δυστυχώς!

Αν με ρωτούσε κανείς αν πιστεύω ότι είμαστε αυτό που επιλέγουμε να είμαστε θα διαφωνούσα…
Πιστεύω ότι δεν επιλέγουμε  πάντα εμείς. Υπάρχει κάτι που μας οδηγεί σε μια επιλογή και ξαφνικά μπροστά μας μπορεί να ορθώνεται ένα διαφορετικό σκηνικό από αυτό που είχαμε προιδεαστεί όταν ξεκινούσαμε τη ζωή μας.
Εκεί φαίνεται  πόσο αντέχει κανείς…
Αυτή τη «μαγκιά»όπως  θα έλεγε και ο πατέρας μου, ζω μισό και πλέον αιώνα τώρα πορευόμενος, προσευχόμενος και ανεχόμενος εαυτόν και αλλήλους, υπομένων και επιμένων!

Ιός