Μέ λαμπρότητα ἑόρτασε ἡ περικλεής καί Ἀποστολική πόλις καί Μητρόπολις τῶν Πατρῶν, τήν ἱεράν καί πανσεβάσμιον μνήμην τοῦ ἐν Ἁγίοις πατρός ἡμῶν Γερβασίου, τοῦ ἐν Πάτραις.

Ἡ Θεία Λειτουργία ἐτελέσθη τήν Κυριακή, 30.6.2024, στόν μεγαλοπρεπῆ Ἱερό Ναό  τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Ἀνδρέου Πατρῶν, ὃπου εἶχαν μεταφερθῆ, ἀπό τήν Ἁγία Παρασκευή τῶν Συχαινῶν ὃπου φυλάσσονται, τά σεπτά καί μυρίπνοα Λείψανα τοῦ Ἁγίου Γερβασίου.

Τῆς Θείας Λειτουργίας προέστη, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Φιλαδελφείας κ. Μελίτων, ἐκ τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ὁ ὁποῖος ἐκόμισε τίς Πατριαρχικές  εὐχές καί εὐλογίες τοῦ Παναγιωτάτου καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου καί ἐκήρυξε τόν θεῖο λόγο.

Συνελειτούργησαν, μετ’ αὐτοῦ, οἱ Σεβασμιώτατοι Μητροπολίτες:

• Ναυπάκτου καί Ἁγίου Βλασίου κ. Ἱερόθεος
• Ὓδρας, Σπετσῶν καί Αἰγίνης κ. Ἐφραίμ
• Κυθήρων κ. Σεραφείμ
• Μεσσηνίας κ. Χρυσόστομος
• Κηφισίας, Ἀμαρουσίου, Ὠρωποῦ καί Μαραθῶνος

κ. Κύριλλος

• Ἱερισσοῦ, Ἁγίου Ὂρους καί Ἀρδαμερίου κ. Θεόκλητος
• Φθιώτιδος κ. Συμεών
• Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἱερώνυμος,  
• οἱ Θεοφιλέστατοι Ἐπίσκοποι, Τεγέας κ. Θεόκλητος καί Κερνίτσης κ. Χρύσανθος καί  ὁ οἰκεῖος Ποιμενάρχης, Πατρῶν κ. Χρυσόστομος.

Στό Ἱερό Βῆμα παρέστη συμπροσευχόμενος ὁ Σεβασμιώτατος Γέροντας Μητροπολίτης, πρ. Καλαβρύτων καί Αἰγιαλείας κ. Ἀμβρόσιος.

Στό τέλος τῆς Θείας Λειτουργίας, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πατρῶν κ.κ. Χρυσόστομος, εὐχαρίστησε τόν Παναγιώτατον καί Οἰκουμενικόν Πατριάρχην κ.κ. Βαρθολομαῖον καί τήν περί Αὐτόν Ἱεράν καί Ἁγίαν Πατριαρχικήν Σύνοδον, ὡς καί τόν Μακαριώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ.κ. Ἱερώνυμον καί τούς ἁγίους Ἀρχιερεῖς πού συμμετεῖχαν στόν πρῶτον ἑορτασμόν τοῦ Ἁγίου Γερβασίου καί ἀνέγνωσε τήν Πατριαρχικήν πρᾶξιν, τῆς Ἁγιοκατατάξεως τοῦ Ἁγίου Γερβασίου.  

🔺Παρακάτω παραθέτομε τό κήρυγμα τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Φιλαδελφείας κ. Μελίτωνος.

Σεβασμιώτατε καί περισπούδαστε ἐν Χριστῷ ἀδελφέ, Ποιμενάρχα τῆς Θεοσώστου ταύτης Ἐπαρχίας κύριε Χρυσόστομε,

Σεβασμιώτατοι καί προσφιλέστατοι ἀδελφοί καί συλλειτουργοί ἅγιοι Ἱεράρχαι,

Ἐξοχώτατοι καί ἐντιμότατοι Ἄρχοντες,

          Τίμιον Πρσβυτέριον, ἐν Χριστῷ Διακονίᾳ, Ἀδελφοί καί Ἀδελφαί ἐν Χριστῷ,

Τῶν σήμερον τιμωμένων πάντων τῶν Ἁγίων μνημονεύσαντες, ἑορτάζομεν συγχρόνως τήνσύναξιν τῶν  Δώδεκα Ἀποστόλων  τοῦ Χριστοῦ, τῶν τῇ σαγήνῃ τοῦ κηρύγματοςδιαδραμόντων τήν Οἰκουμένην καί ζωγρησάντων τά ἔθνη εἰς εὐσέβειαν, «τοῦ Κυρίουσυνεργοῦντος καί τόν λόγον βεβαιοῦντος διά τῶν ἐπακολουθούντων σημείων». Κυρίως, ὅμως, τελοῦμεν πανήγυριν ἱεράν Γερβασίου τοῦ Ὁσίου   τοῦ ἐν Πάτραις, τοῦ ἄλλουσυγχρόνου ἰσαποστόλου,  τοῦ οἰκείου ἰδιαιτέρως εἰς σᾶς∙ τοῦ διά τῆς πολιτείας καί τῆςἐνθέου βιοτῆς του μεγαλύνοντος τό ὄνομα τῆς ἱστορικῆς ταύτης καί λαμπρᾶς πόλεως.

Ὁ  Ὅσιος Γερβάσιος ἔζησε καί ἔδρασε εἰς τήν ἀποστολοβάδιστον, μαρτυροβάδιστονκαί ὁσιοβάδιστον γῆν τῆς Ἀχαΐας, καί μιμούμενος τόν πολιοῦχόν της ΠρωτόκλητονἈπόστολον Ἀνδρέαν ἐκήρυξε καί ἔδρασεν καί ἐσταυρώθη καί αὐτός ὂχι ὡς ὁ Ἀπόστολος, ἀλλά πολυμερῶς καί πολυτρόπως ἐσήκωσε ὡς ἄλλος κυρηναῖος καί συγκυρηναῖος πολλούςσταυρούς πασχόντων, πονεμένων, θρηνούντων βιοτήν καί τέκνα, πατέρας καί μητέρας καίἀδελφούς καί ἀδελφάς καί μύρια ἄλλα τραύματα κατά τήν μαρτυρικήν ἐκείνην μετά τό1923 προσφυγικήν περίοδον   καί τήν ἄλλην άργότερον  κατοχικήν. Καί  ἀπέβη καί ὁ  ἴδιος ἀπόστολος καί ἰσαπόστολος ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ. Καί ἄν οἱ συντιμώμενοι σήμερονΔώδεκα μαθηταί τοῦ Κυρίου ἀπεστάλησαν καί ἐπορεύθησαν εἰς τά ἔθνη, κατά τήνΚυριακήν προτροπήν, βαπτίζοντες αὐτά «εἰς τό Ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦἉγίου Πνεύματος» καί ἐδίδαξαν «τηρεῖν ὅσα ἐνετείλατο» ὁ Κύριος καί Δημιουργός τοῦπαντός, ὁ Ὅσιος Γερβάσιος ὑπῆρξεν ἀπόστολος τῆς ζωῆς καί ἀνεκούφισεν ἀποστολικῶςτόν ἀνθρώπινον πόνον καί ὡδήγησε καί ὁδηγεῖ εἰς σωτηρίαν καί παρηγορίαν καίδωροφορεῖ χάριν καί ἔλεος, ἀλήθειαν καί ζωήν, χθές καί σήμερον και αὔριον  καί εἰς τόναἰῶνα.

Ὁ Ἅγιός μας, ὁ ὄντως δικός μας, ἕνας ἅγιος τοῦ καιροῦ μας, τοῦ τόπου μας καί τοῦτρόπου μας, ἀνεδείχθη εἰκών τῆς ἀληθινῆς εὐαγγελικῆς βιοτῆς καί ἡ πολιτεία του ἀποτελεῖαὐτήν ταύτην τήν βιωματικὴν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας μας, συνιστᾷ τήν ἴδια τήνὈρθοδοξία ὄχι ὡς θεωρία, ἀλλά ὡς βίωμα καί ὡς ἐμπειρία· εἶναι ἐπιβεβαίωσις καίἐκπλήρωσις «ἐπαγγελίας, αὐθεντίας, ἐλευθερίας, ὑπακοῆς». Εἶναι «τό σύγχρονο σημεῖο ἀναφορᾶς γιά τήν Ἐκκλησία τῶν Πατρῶν καί τήν Ἑλλαδική Ἐκκλησία εὐρύτερα».

***

Σήμερον, ὡς ἀληθῶς «Πάτραι χορεύουσι καί ἀγάλλονται ἐπί τῇ πρώτῃ θείᾳ μνήμῃΓερβασίου τοῦ ἐν ὁσίοις Ἁγίου», μνημονεύουσαι  τῆς ἀσκητικῆς βιοτῆς καί τῶν καμάτων∙τῶν διωγμῶν καί τῶν ἐπιβουλῶν καί τῶν ὕβρεων «ἀνόμων κατηγόρων συκοφαντούντων»∙καί συγχρόνως τῆς εὐαγγελικῆς βιοτῆς∙ τῆς ἀναργύρου καί ἀδόλου  παραμυθίας τῶνποικιλοτρόπως πειραζομένων∙ τοῦ σπόγγου τοῦ ἐκμαξαμένου τῶν δυστυχούντων τάδάκρυα∙ τοῦ  φύλακος  Ἀγγέλου   τῶν ἐκδιωχθέντων καί ἐκτοπισθέντων ἀπηνῶς  ἐκ τῆςπατρίδος∙ τοῦ ζήλου Ἠλιού πυρωθέντος τήν καρδίαν καί ὡς αὔρας λεπτῆς δεχθέντος τήνἀκένωτον χάριν∙ τοῦ, συντόνῳ προσευχῇ, νηστείᾳ συνέσει, ταπεινώσει τε καί σωφροσύνῃ  ἁγιασθέντος∙ τοῦ κατακάρπου δένδρου τῶν ἀρετῶν∙ τοῦ ὀξέως σύν Ἀνδρέᾳ τῷ θαυμαστῷτῇ ἀμάχῳ τοῦ Σταυροῦ δυνάμει  προφθαίνοντος τοῖς πᾶσι∙ τοῦ εἰς οὐδέν λογισαμένου τήνἐπί γῆς ζωήν,  ἀγωνιστοῦ ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ὑπέρ τοῦ σπαρασσομένου ὑπό καταιγίδωνκακοτρόπων καί σκληρῶν ἀνθρώπων λαοῦ ἰδίᾳ τῶν Πατρῶν καί συνόλης τῆς Ἀχαΐας καί ἐνγένει ὑπέρ τῆς πατρίδος πᾶσαν τήν ἰκμάδα του  ἡρωϊκῶς παραθεμένου∙ τοῦ μαθητοῦ τοῦκλεινοῦ Πενταπόλεως Νεκταρίου, τοῦ διαβλέψανος προφητικῶς  «τόν ἀληθῆ τῆςἘκκλησίας ἱερουργόν καί πρόθυμον εἰς ἐργασίαν»∙ τοῦ «πλατάνου τῆς Ὀρθοδοξίας» κατάτόν χαρακτηρισμόν τοῦ μετέπειτα Ἐδεσσης Ἁγίου Καλλινίκου∙ τοῦ  «τιμήσαντος τόὑψηλόν τοῦ κληρικοῦ ὑπούργημα» κατά τήν ρῆσιν τοῦ Οἰκουμενικοῦ ΠατριάρχουἈθηναγόρου∙ τοῦ «ἐξόχου ἐργάτου τοῦ Εὐαγγελίου καί  τοῦ Ἁγιωτάτου Θυσιαστηρίου», κατά τόν ἀπό Φιλαδελφέιας Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν∙  τοῦ « τῆς Ἐκκλησίας ἁπάσης  ἱερωτάτου σεμνώματος» τοῦ καί «ἐξαστράψαντος  ὡς ἄλλου φωστῆρος τῶν ἀρετῶν τάςλαμπηδόνας», κατά τήν ὑμνολογικήν δοξολογίαν τῆς ὑμετέρας Σεβασμιότητος, ἅγιεΠατρῶν∙ τοῦ φωστῆρος τοῦ φαεινοῦ∙ τοῦ ἁγιασθέντος καί θεωθέντος καί ἐκκλησιαστικῶςεὐλογηθέντος ἵνα τιμᾶται ἐν τοῖς ἐφεξῆς ὡς Ἅγιος καί  ὅσιος εἰς τόν ἅπαντα χρόνον.

Ὁ πρό τοῦ  αἰτεῖσθαι τάς αἰτήσεις  παρέχων Κύριος, ἐχαρίσατο  εἰς τόν ἐκζητήσαντα«τά βάθη τοῦ Πνεύματος»  τοῦ   Ἁγίου  Ὅσιόν μας,  ὡς ἄλλον «ποιμενικόν αὐλόν»«Πνεῦμα συνέσεως, πνεῦμα σοφίας, πνεῦμα φόβου Θεοῦ, πνεῦμα εὐθές…», διά  τῆςἀκενώτου Χάριτος τοῦ  Ὁποίου ἐλάλησεν ἀληθῶς ἑτέρᾳ γλώσσῃ τά μεγαλεῖα τοῦ Θεοῦ, διέλυσε τάς κατά τοῦ λαοῦ τῆς Ἀχαΐας πολλάς μηχανουργίας τοῦ ἐχθροῦ, ρυσάμενος αὐτόνἀπό πάσης ταραχῆς καί δειλίας διά τῆς   θεωρίας τῶν κριμάτων τοῦ Κυρίου,  διά τῆςφρικτῆς καί ἀνεκδιηγήτου ἱερουργίας  τοῦ μυστηρίου τοῦ Θεοῦ, ἀναφανείς τοῖςἐπηρεαζομένοις τότε ὑπό πειρασμικῆς κατοχῆς μέγας ἐπίκουρος καί φωτίσας πολλούς ἐνσκότει καί σκιᾷ θανάτου καθημένους. Κατέστη δέ  σύγχρονος Ἀπόστολος καί εὐαγγελιστής  καί εἰρήνης καί ἀνέσεως ποταμός.

Ὁ  Ὅσιος Γερβάσιος  «κάηκε στήν πεῖρα καί τήν πυρά τῆς ζωῆς». Ὡμίλει στήν καρδιά τῶν πονεμένων τότε ἀνθρώπων «ἀσταμάτητα καί πρόσχαρα  γιά τήν ζωή, τήν πίστι, τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ, τίς μετάνοιες πού ἔκανε μυστικά διά τόν ὑπομένομεντα πολλά μαρτύρια καί στεναγμούς καί δάκρυα ὑπό «μπότα» λαό  μας ἐδῶ… Καί στήν διδαχή του Ὁσίου μας  ἐδέσποζε πάντοτε  ἕνα θεῖο χαμόγελο αἰσιοδοξίας καί εὐφροσύνης, μεμιγμένο μέ δάκρυα κατανύξεως καί ἕνα χιοῦμορ ἀξέχαστο πού ἐνίκησε τόν ᾍδη», τόν κάθε ᾅδη, πραγματικῶς καί μεταφορικῶς, καί ἐπεβεβαίνωνε, καί  ἐπιβεβαιώνει, μέ τόν λόγο καί τήν πρᾶξί της ἡ Μορφή Γερβασίου τοῦ ἱεροῦ, ὅτι «μεγάλοι εἶναι οἱ ἀνύπαρκτοι», ἐκεῖνοι πού «γεμίζουν ἀπό χαρά ὅταν δέν πληγώνουν κανένα»∙ ἐκεῖνοι πού ἀναπαύουν  μόνον  μέ τό ἄκουσμά των…

Εἰς τήν Μορφήν τοῦ Ὁσίου Γερβασίου, ἀνθρωπίνης μέν   ἀδυναμίας ἐξ ἑνός, θεϊκῆς δέ ἀηττήτου δυνάμεως ἐξ ἑτέρου, οἱ πολῖται τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ ἐν Ἀχαΐᾳ ἔζησαν τό θαῦμα τοῦ Σταυροῦ, ὄχι μόνον εἰς τήν πεύκην ἐπί τῆς ὁποίας ἀνεξιτήλως τό ἐχάραξεν ὁ ἴδιος, ἀλλά εἰς τάς καρδίας ὄχι τάς λιθίνας κάθε ἐποχῆς, ἀλλά εἰς καρδίας  ἱεράς φόβου Θεοῦ, πίστεως, ἐλπίδος καί ἀγάπης πεπληρωμένας. Ἔνοιωσαν οἱ ἄνθρωποι τότε τῆς Ἀχαΐας, ἀπολαμβάνοντες τό κήρυγμα καί τήν ἔμπρακτο ἐφαρμογή του ὑπό τοῦ  Ὁσίου μας, «μιά αἴγλη σεμνότητος»,  πού τήν νοιώθουμε σήμερα καί ἡμεῖς,  τιμῶντες αὐτόν ἐν «ἐκκλησίᾳ μεγάλῃ», τοῦ πολιούχου τῶν Πατρῶν Ἀνδρέου τοῦ Πρωτοκλήτου. Τήν νοιώθουμε μέ δέος, «γιατί ἀγωνίστηκε καί βγῆκε θείᾳ Χάριτι στό ξέφωτο τῆς ἐλευθερίας, μεταφέροντας σέ ὅλους τό μήνυμα, ὅτι τελικά νικᾷ ἡ Ζωή». Νικᾷ «ἡ Ζωή ἡ ἐν τάφῳ», πού θραύει τούς τάφους καί κονιορτοποιεῖ τούς λίθους, τούς μεγάλους καί τούς μικρούς. Ἡ  Ζωή πού εἶναι «ἡ ἐλπίς πάντων τῶν περάτων τῆς γῆς καί  τῶν ἐν θαλάσσῃ μακράν».

***

Ἀδελφοί μου,

Ὅταν ὁ Ἀπόστολος Ἀνδρέας ὁ Πρωτόκλητος ἐπήγνυεν ἐπί τήν ἀρραγῆ τότε πέτραν τῆςἑπταλόφου καί πολυλόφου σήμερον Κωνσταντινουπόλεως, ὅταν ὁ ἴδιος Ἀπόστολοςἐκήρυττε καί ἐστερέωνεν ἐνταῦθα, εἰς τήν εὐλογημένην πόλιν τῶν Πατρῶν καί τήν ἐν γένειγῆν τῆς  Ἀχαΐας, τήν τοπικήν Ἐκκλησίαν, ἐκινεῖτο καί  ἀσφαλῶς ἀπεκάλυπτεν ἄλλην«προαιώνιον βουλήν» τοῦ Θεοῦ, τοῦ οἰκονομοῦντος καί κυβερνῶντος τά πάντα τῇ Αὐτοῦπρονοίᾳ.

Καί ἔμελλεν ἡ βουλή αὕτη τῆς σωτηρίου οἰκονομίας νά καλλιγονήσῃ τήν πόλει μέν τοῦ Μεγάλου Κωνσταντίνου εἰς Μητέρα πολλῶν λαῶν καί ἐθνῶν, τήν δέ Ἐκκλησίαν τῶνΠατρέων νά τήν στεφανώσῃ καί νά τήν εὐεργετήσῃ ποικίλοις τρόποις, πρῶτον μέν διά τῆςἀντοχῆς καί καρτερικῆς ὑπομονῆς νά ἀνθέξῃ τάς ποικίλας πειρασμικάς καταστάσεις, τάςὁποίας ἡρωϊκῶς ἀντιμετώπισε καί γενναίως ὁδοιποροῦσα ἐπί τῆς εὐθείας πάντοτε γραμμῆςτῶν παραδόσεών μας ἀντιπαρῆλθε, μέχρις ὅτου ἔλαμψε φῶς ἐλευθερίας∙ δεύτερον δέ νάστεφανωθῇ διά νέφους ὁλοκλήρου ἁγίων, οἱ ὁποῖοι μιμούμενοι τόν ἱδρυτήν της δένἐμαρτύρησαν μέν πάντες ἐπί σταυροῦ, ἀλλά ἐν ἑτέρᾳ μορφῇ παρέστησαν ἑαυτούς τῷκόσμῳ, τῷ εὐλογημένῳ λαῷ τῆς Ἀχαΐας, θυσίαν μυστικήν καί εὐάρεστον, ὀσμήν εὐῳδίας  πνευματικῆς, ἐκπληρώσαντες καί αὐτοί ἄλλην βουλήν τοῦ Θεοῦ.

***

Οἱ οὐρανοί τῶν Πατρῶν διηγοῦνται καί σήμερον δόξαν Θεοῦ, ποίησιν δέ χειρῶν αὐτοῦἀναγγέλλει πᾶσιν ὁ ἐν  Ἁγίοις τιμώμενος Ὅσιος Γερβάσιος. Καί τιμᾶται τό πρῶτον μετάτήν καί ἐπισήμως διά  Πατριαρχικῆς ἐκκλησιαστικῆς πράξεως τῆς Μητρός Ἐκκλησίας τῆςΚωνσταντινουπόλεως, ἐκφραζούσης τήν πάγκοινον συνείδησιν, Ποιμένος, Κλήρου καίΛαοῦ  καταχώρησίν του ὡς ἄλλου χρυσοῦ κρίκου εἰς τήν μακράν πάντιμον ἅλυσιν τοῦνέφους τῶν ἀνωνύμων καί ἐπωνύμων εὐαρεστησάντων τῷ  Κυρίῳ ἀνά τούς αἰῶνας.

Πρός συμμετοχήν προσωπικῶς εἰς τήν πανέορτον ταύτην καί λαμπράν καί φωτοφανῆἡμέραν ἦλθε καί ἡ ἐλαχιστότης μου, τῇ ὑμετέρᾳ εὐγενεῖ καί πρόφρονι προσκλήσει, Σεβασμιώτατε ἅγιε Ποιμενάρχα, ἐκ τῆς Βασιλίδος τῶν Πόλεων, ἐκ τοῦ ΟἰκουμενικοῦΠατριαρχείου, τοῦ ἱεροῦ Κέντρου τῆς Πίστεως καί τοῦ Γένους μας, τοῦ Κέντρου τῆςὈρθοδοξίας,   διά να μετάσχῃ χαρᾶς ἀνεκλαλήτου  καί  μεταφέρῃ τήν καί σήμερον ὡς«αὐγήν» τιμωμένην καί ὡς «κραυγήν» ἐκπεμπομένην μαρτυρίαν τοῦ πανσέπτου τούτουπαλλαδίου τοῦ Γένους μας καί τάς εὐχάς καί εὐλογίας τοῦ   Προκαθημένου τῆς ὈρθοδοξίαςΟἰκουμενικοῦ μας Πατριάρχου Βαρθολομαίου.

Γνωρίζει ἀληθῶς τό    Οἰκουμενικόν Πατριαρχεῖον νά  ἐκφράζῃ τήν  ἁγιότητα καί νάτιμᾷ τούς Ἁγίους, διότι καί τό ἴδιον καθ’ ἡμέραν ἁγιάζεται, διά τοῦ μαρτυρίου καί τῆςμαρτυρίας του, διά τῶν πειρασμῶν καί τῶν θλίψεων, διά δόξης καί ἀτιμίας, διά δυσφημίαςκαί εὐφημίας. Καί πάντες ἐν τῷ τῆς πίστεως ἡμῶν Σεπτῷ τεμένει, τῷ κλεινῷ Φαναρίῳ, ἑνοῦμεν ἐν μιᾷ φωνῇ τάς προσευχάς μας μαζί σας, ἀδελφοί Πατρινοί, κατά τήν μεγάληνταύτην καί ἐπιφανῆ ἡμέραν.

***

«Ὁ τῶν ἀρρήτων και ἀθεάτων μυστηρίων Θεός… παρ’ ᾧ οἱ θησαυροί τῆς σοφίας καίτῆς γνώσεως οἱ ἀπόκρυφοι», ἐμεγάλυνεν  ἀληθῶς τό ἔλεος Αὐτοῦ καί ἐποίησε καί ποιεῖ«μεγάλα καί ἐξαίσια καί θαυμαστά»  διά τοῦ Ὁσίου Του Γερβασίου, ἀποκαλύπτων δι’ αὐτοῦ  «τήν  πρός ἡμᾶς τοῦ Θεοῦ ἀγαθότητα καί τῆς χρηστότητος αὐτοῦ τόν πλοῦτον».

Τοῦ ἀρρήτου καί ἀποκρύφου τούτου μυστηρίου  τῆς σοφίας καί  τῆς γνώσεως τάδωρήματα λαμπρῶς ἀπεκάλυψε διά βίου ἁγίου, καταστάς παιδευτής καί γεωργόςπανάριστος ἐνθέων ἐπιδόσεων  τῆς κατά Χριστόν καί ἐν Χριστῷ αὐθεντίας,  τῆςἐλευθερίας καί συγχρόνως  τῆς ὑπακοῆς, εἰς ὑπουργίαν τοῦ Εὐαγγελίου τῆς εἰρήνης, καίἐστεφάνωσεν «ἀνεπαισχύντῳ προσώπῳ, ἐν καθαρῷ συνειδότι, ἐν πεφωτισμένῃ καρδίᾳ»δι’ «ἁγιασμοῦ ἀναφαιρέτου» τόν λαόν τῆς Ἀχαΐας καί εὐρύτερον τῆς εὐλογημένηςἙλλάδος ἀπό τῶν διαφόρων  ἐπάλξεων τοῦ «μετώπου» ὡς  ἐθελοντής στρατιωτικός ἱερεύςκατά τούς  ἡρωϊκούς Βαλκανικούς πολέμους∙ ὡς ἱερουργός καί κῆρυξ τοῦ θείου λόγου εἰςτούς Ἱερούς Ναούς Ἁγίου Δημητρίου καί Ἁγίας Αἰκατερίνης Πατρῶν∙ ἱδρυτής τῶνΚατηχητικῶν Σχολείων τοῦ Ἁγίου Δημητρίου δι’ ὅλας τάς ἡλικίας∙ ὡς δόκιμοςΠρωτοσύγκελλος τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν ἐπί Ἀρχιεπισκοπείας  Χρυσάνθου, τοῦ ἀπό Τραπεζοῦντος∙ ὡς ἐφημέριος καί ἱεροκῆρυξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Κοιμήσεως τῆςΘεοτόκου τῆς ὁδοῦ Ρόμβης τῶν Ἀθηνῶν∙ ὡς ἱδρυτής καί ἑστιάτωρ τῆς Κατασκηνώσεως«Ἡ Ἁγία Παρασκευή» Συχαινῶν∙…

Ἐνδεδυμένος τόν Χριστόν  εἰργάσατο καινά καί  παράδοξα…  καί ἐν μυστηρίῳἀπορρήτῳ ἀνεδείχθη δόξα καί καύχημα καί μέγας λαμπαδοῦχος, συνετίζων  ψυχάς,  τάς ὁποίας  ἀνεγέννησεν «εἰς ελπίδα ζῶσαν… εἰς ἔπαινον καί τιμήν καί δόξαν καί τάς ἐκληροδότησεν  «ἔμφορτα κλήματα» καυχώμενα «οὐκ ἐν σοφίᾳ καί δυνάμει καί πλούτῳ, ἀλλ’ ἀπολύτως ἐν τῇ ἐνυποστάτῳ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ».

***

Ἀδελφοί μου,

Ἐν  τῇ κυριολεκτικῶς ἱεραποστολικῇ πορείᾳ του ἐν τῷ κόσμῳ τούτῳ ὁ Ὅσιός μαςκαθιέρωσε μίαν θαυμασίαν συνήθειαν, τήν ἀναβίωσιν τότε τρόπον τινά τῆς «δεκάτης»,  τό«ἁγιομέριδο» τῆς Κατοχῆς, ὡς ἔλεγε, πού καθιέρωσε καί  συνίστα εἰς τούς εὐσεβεῖςὈρθοδόξους Πατρινούς. Τό «ἁγιομέριδο», νά «μένουν μία ἡμέρα ἐντελῶς νηστικοί διά νά προσφέρουν τήν πενιχρή μερίδα τοῦ συσσιτίου των σέ κάποιους πού πεινοῦσαν περισσότερο στήν λιμοκτονοῦσα κατεχομένη Ἑλλάδα τῶν ἐτῶν 1941-1944». «Μαρτυρία ἀψευδής τοῦ γεγονότος, ὁ Ὅσιος Γερβάσιος στήν Πάτρα»,  ἔγραφε πολιός Πρωθιεράρχης, ὁ Ἀθηνῶν Ἱερώνυμος ὁ Α’ καί διά τοῦ ὁποίου «ἁγιομέριδου» «ἔδωκε καυχήματα καί στηρίγματα, τήν τῶν θαυμάτων ἐνέργειαν ἀφθόνως».

Εὑρίσκομεν ἀκόμη τόν Ὅσιον ὀργανωτήν φιλανθρωπίας καί συσσιτίου ἐν Ἀθήναις, κατά τάς κρισίμους καί δυσχειμέρους περιστάσεις τοῦ Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου καί τῆς γερμανικῆς κατοχῆς. Ἀνεδείχθη ἀληθῶς σιτοδότης, ἀνώτερος ἲσως τοῦ παγκάλου Ἰωσήφ· διότι ἐνῷ ὁ τελευταῖος ἔδωκεν ἄρτον εἰς τούς ἀδικήσαντας αὐτόν ἀδελφούς του, ὁ Ὅσιος Γερβάσιος παρέσχε τόν ὑλικόν ἄρτον, ὁμοῦ μετά τοῦ πνευματικοῦ, ἐργασθείς ὡς συντονιστής τῶν ἐνοριῶν τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν καί ἐξασφαλίσας, διά κόπου καί μόχθου πολλοῦ, διά προσευχῆς ἐκτενοῦς καί δακρύων πολλῶν, τήν εὔρυθμον λειτουργίαν των, πρός ἐπιβίωσιν καί σωτηρίαν τοῦ ἐμπεριστάτου λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Καί ταῦτα πάντα ἐποίησεν ὁ τοῦ Θεοῦ στρατιώτης ἐν μέσῳ κινδύνων ποικίλων καί παγίδων πολλῶν.

Περαιτέρω, οἱ νέοι ἐν τῷ προσώπῳ του εὗρον τόν πνευματικόν καθοδηγητήν, τόν κατηχητήν, τόν προστάτην, τόν παραστάτην καί βοηθόν των, τόν ἱδρυτήν σχολείων καί σχολῶν ὅλων τῶν βαθμίδων, εὓρον τόν πατέρων των.

Ἄοπλος, ὁ Ὅσιος, ράβδον δυνάμεως ἔχων μόνον τόν Σταυρόν, ἐβάστασε τό ὄνομα τοῦ  Κυρίου καί μετέβαλε διά πολλούς τήν ἁλμυράν τοῦ βίου θάλασσαν εἰς γαληνόν λιμένα ἀναστασίμου χαρᾶς καί ἀριζήλου δόξης, καί ἀνεδείχθη ὁ ἴδιος ἄλλη «φαεινή λαμπάς», «γλῶσσα εὔλαλος», «δόξα καί κλέος καί πύργος ἄσειστος τῶν Πατρέων», τούς ὁποίους ὡδήγησεν «ἀγάπης πρός ὕψος ἔνθεον».

***

Ὁ Ὅσιος Γερβάσιος, ὁ ἀνύστακτος λειτουργός, ἐκφράζει καί ἐνσαρκώνει ἀκριβῶς τό φρόνημα τῶν Ἁγίων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μας ἀπ΄ ἀρχῆς μέχρι τῆς σήμερον. Καί ἀναδεικνύεται ἀσπίς εἰς τόν ὑπό τοῦ «ἐξώλους» πόλεμον, ἀνόρθωσις τῶν πιπτόντων,ἐνίσχυσις τῶν μετανοούντων, ἀναψυχή  τῶν  καμνόντων.

Ὁ Ἃγιος Γερβάσιος, τό νέον τοῦτο ἐγκαλλώπισμα τοῦ οὐρανίου στερεώματος, σάρξ ἐκ τῆς σαρκός τῆς Πελοποννήσου, εἶναι τό «ἀποκούμπι» καί τό στήριγμά μας.  Καί σήμερα εἰς αὐτόν ἐμπιστευόμεθα τά αἰτήματα καί τούς μυχίους πόθους τῆς καρδίας μας, ἰδιαιτέρως ἐνταῦθα, εἰς τόν τόπον, «οὗ ἔστησαν οἱ πόδες αὐτοῦ», εἰς τόν τόπον ὅπου ἔδρασε καί ἡγιάσθη, καί κατέστη ἀληθῶς, ὅπως ὁ Πρωτομάρτυς Στέφανος, «πλήρης χάριτος καί δυνάμεως καί Πνεύματος Ἁγίου».

***

Σεβασμιώτατε ἅγιε Ποιμενάρχα κύριε Χρυσόστομε,

Ἔχετε ὑπ’ ὄψιν, σεῖς καί ὁ ἱερός κλῆρος καί ὁ πιστός λαός σας,  τήν μαρτυρίαν τοῦὉσίου μας  ὅτι ἡ ἀνθρωπίνη σοφία εἶναι μωρία καί ἡ  ἀνθρωπίνη δικαιοσύνη ράκοςἀποκαθημένης. Διά τοῦτο καί εὕρισκε ὁ Ὅσιός μας «τά πολλά στά ὀλίγα καί τό πᾶν στότίποτε, πού εἶναι γεμᾶτο ἀγαλλίασι, προσφερόμενο στόν Ἕνα «πρός τόν Ὁποῖο ὅλοιπορευόμαστε καί Ἐκεῖνος εἶναι ὁ πάντοτε ἐρχόμενος», ὁ «προσφέρων καί προσφερόμενος, προσδεχόμενος καί διαδιδόμενος καί οὐδέποτε δαπανώμενος». Καί εἰσήγαγεν καί εἰσάγει ὁὍσιος ὄχι στόν φαῦλο κύκλο  τοῦ «ὀδόντα ἀντί ὀδόντος» τῶν πολλῶν δυστυχούντων ὑπό  διακατεχουσῶν αὐτούς ἐμμονῶν, ἀλλ’ ἀντιθέτως εἰς τήν «καινήν πολιτείαν  τῆς ἀγάπης καίτῆς θεώσεως». Ὁ Ὅσιος Γερβάσιος μέ τήν  ἱερουργίαν ἐπί τῆς γῆς τῆς ὑπερκοσμίου ΘείαςΛειτουργίας ἔσκυψε βαθειά εἰς καρδίας πολλάς  καί  ἐδίδαξεν εἰς αὐτάς τήν ἌκρανΤαπείνωσιν, τόν Κύριον Ἰησοῦν, ἀποδεικνύων ἐμπράκτως ὅτι ἡ δύναμις ἡ ὁποία νικᾷ τόνκόσμον καί τόν θάνατον ἐν ἀσθενείᾳ τελειοῦται.  Διά τοῦτο καί  ἡ  ἰδική του  ἀνθρωπίνη ἀδυναμία ἐν  δυνάμει δόξης ἐτελειώθη θεϊκῶς καί ἄρχεται ἀπό τῆς σήμερον μία πορεία πρεσβευτική καί μεσιτευτική του πρός τόν Κύριον ὑπέρ ἡμῶν καί ὑπέρ τοῦ κόσμου παντός. Καί ἀκόμη ἡ ζωή του ἐτελειώθη ἐντός τῆς Χάριτος τῆς ταπεινώσεως καί διά τοῦτο μᾶς ἀπεκάλυψε τήν «ἀριστοκρατία τοῦ Πνεύματος τοῦ Παναγίου», τό ὁποῖον ὅπου θέλει πνέει καί τήν φωνήν του ἀκούεις διά τῆς προσευχῆς.

***

Σεβασμιώτατε ἅγιε Πατρῶν,

Ἡ κατακλείς τῆς παρούσης Εὐχαριστιακῆς καί Δοξολογικῆς ἀναφορᾶς πρός τόνπαπούλη τῶν Πατρῶν, ἀπευθύνεται πρός τήν Ὑμετέρα Σεβασμιότητα ἀδελφέ ἃγιεΠατρῶν, κ. Χρυσόστομε, ὁ ὁποῖος μᾶς διδάσκετε καί σήμερον ὅτι ἡ ἁγιότης εἶναιμυστήριον, τό ὁποῖον προσεγγίζεται «καιομένῃ καρδίᾳ», μόνον. Μᾶς κηρύττετε ἀπό τοῦἹεροῦ τούτου Ἀποστολικοῦ Συνθρόνου σας, ὅτι τό περισκέπον τήν Ἐπαρχίαν Σας στέφοςμαρτύρων καί ὁσίων ἀποτελεῖ τήν ἀήττητον δύναμιν τῆς  ἀκαμάτου προσφορᾶς Σας πρόςτόν τόπον καί τόν χρόνον, πρός τήν μνήμην καί τήν λήθην, πρός τούς ζῶντας καί τούςκεκοιμημένους, πρός τάς ἀξίας καί τάς ἀτιμήτους παραδόσεις τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦεὐσεβοῦς Γένους μας, πρός ὅ,τι ὡραῖον καί γνήσιον καί ἀληθινόν, γρηγορῶν καίφυλάσσων φυλακάς ἡμέρας καί νυκτός ἐπί τῆς πρώρας τῆς Μητροπόλεώς σας καί τοῦτόπου τούτου, διδάσκων σήμερον ἡμᾶς διά τοῦ μεγάλου Διδασκάλου τῶν Πατρέων ὉσίουΓερβασίου τά ἄρρητα καί τά ἀνέκφραστα, τά βιούμενα ἐν Χριστῷ καί ἀποκαλυπτόμενα ἐνΠνεύματι Ἁγίῳ,  συνδυάζων, ἅγιε Γέροντα τῆς Ἀχαΐας, τήν ἀνεξίτηλον μαρτυρίαν τοῦὉσίου Γερβασίου,  τήν συμποσουμένην εἰς τήν «κρᾶσιν καί μίξιν» τοῦ ἀναλλοιώτουἙνός, τοῦ Ἑνός τῆς αὐθεντίας,  τῆς ἐλευθερίας καί τῆς  ὑπακοῆς, μετά τῆς ἀριζήλου δόξηςπροσφορᾶς Σας. Ἀμήν.