Του Παναγιώτη Μυργιώτη
Οἱ παγκόσμιες ἡμέρες ἑορτασμοῦ διαφόρων γεγονότων, δίδουν τὴν εὐκαιρία ἐκτὸς τῆς τιμῆς νὰ ἀσχοληθοῦμε ὅλοι μὲ αὐτὸ καὶ νὰ προβληματιστοῦμε.
Θὰ περίμενε κανεὶς μιὰ τέτοια σπουδαία καὶ ζηλευτὴ γιὰ τοὺς ἄλλους λαοὺς μέρα νὰ μὴ περάσει ἀπαρατήρητη ἀπὸ τὴν κοινωνία. Ἀλλὰ οἱ διαμορφωτὲς τῆς κοινῆς γνώμης ἔκριναν ὅτι τὸ θέμα δὲν «πουλάει»….ὅπως κοινῶς λέμε. Ἕνα – δυὸ μηνύματα ἀπὸ τὴν πολιτειακὴ ἢ πολιτικὴ ἡγεσία δὲν σώζουν τὴν κατάσταση Οἱ ἄλλοι τί κάναμε;; μόνο ὁ ἰὸς καὶ τὸ ξεκατίνιασμα τῶν ἠθοποιῶν καὶ ἀθλητριῶν πουλάει;;. Ἡ γλῶσσα μας, ἡ βαριὰ αὐτὴ βιομηχανία τοῦ τόπου δὲν ἀξίζει τίποτα;;. Οὔτε μιὰ ἀνακοίνωση γιὰ τὴν τιμὴ τῶν ὅπλων;; Μόνο ἄλλα πράγματα μᾶς ἐνδιαφέρουν;;. Τὸ μέλλον μας δὲν μᾶς ἐνδιαφέρει;; γιατί ἡ γλῶσσα εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ στοιχεῖα τῆς ταυτότητας κάθε λαοῦ καὶ ἔθνους ὅπως καὶ ἡ θρησκεία του. Οἱ καιροὶ εἶναι πονηροὶ καὶ ὡς ἐκ τούτου πρέπει νὰ εἴμαστε σὲ ἐγρήγορση. Νὰ διαφυλάξουμε τὸ σπάνιο διαμάντι τῆς γλώσσας μας καὶ τὴν τεράστια κληρονομιὰ ποὺ κουβαλάει.
Δὲν ἀποτελεῖ ὑπερβολὴ ἂν γράψουμε ὅτι ἡ ἑλληνικὴ γλῶσσα ποὺ μιλιέται σὲ αὐτὸ ἐδῶ τὸν τόπο γιὰ χιλιάδες χρόνια καὶ τῆς ὁποίας σπέρματα καὶ ρίζες της βρίσκομε παντοῦ σὲ ὅλο τὸν κόσμο εἶναι ἡ ἴδια. Ἔχει ὑποστεῖ βέβαια μὲ τὴν πάροδο χιλιάδων ἐτῶν ἕναν ἐπηρεασμὸ ἀλλὰ παραμένει ἡ ἴδια. Λέξεις τῆς ἐποχῆς τοῦ Ὁμήρου καὶ ἐκφράσεις ἀρχαῖες χρησιμοποιοῦμε καὶ σήμερα.
Ἡ γλωσσοπλαστικὴ ἱκανότητα τῆς γλώσσας μας εἶναι ἀξιοθαύμαστη. Δὲν νοιώθει τὴν ἀνάγκη νὰ δανειστεῖ καὶ νὰ χρησιμοποιήσει λέξεις ξενικῆς προέλευσης (κακο)μεταφρασμένες ἀντὶ τῆς παραγωγῆς της . Θὰ μπορούσαμε κάλλιστα νὰ ποῦμε δισκοθήκη ἀντὶ γιὰ ντισκοτέκ. Πολλά, δυστυχῶς, εἶναι τὰ παρόμοια παραπτώματα. Δὲν θὰ ἀναφερθῶ στά , διάφορα, σύγχρονα κλίκ…
Εἰς τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔχουν γραφεῖ ἀριστουργήματα τῆς παγκόσμιας λογοτεχνίας καὶ φιλοσοφικῆς καὶ ἐπιστημονικῆς σκέψης. Δανείσαμε στὶς ἐπιστῆμες καὶ ὅρους καὶ ὀνόματα καὶ ἰδέες. Τὸ λεξιλόγιο τῆς σύγχρονης ἐπιστήμης βρίθει ἀπὸ λέξεις ἑλληνικὲς τὰ μαθηματικὰ π.χ. λέγονται mathematics . Ἡ μεγάλη πλαστικότητα καὶ ἡ γενεσιουργὸς ἱκανότητα γέννησης ἰδεῶν καὶ ὅρων της δίνει τὴ δυνατότητα νὰ ἐκφράζει μὲ διαφορετικὲς λέξεις τίς ἀποχρώσεις τοῦ ἴδιου πράγματος, δυνατότητα ποὺ δὲν ἔχουν πολλὲς γλῶσσες. Ἡ πλαστικότητά της βοηθᾷ νὰ ἐκφράζονται μὲ σαφήνεια καὶ ἐπιστημονικὴ ἀκρίβεια ἔννοιες πολὺ λεπτές. Νὰ μὴ ξεχνᾶμε ὅτι εἰς τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα ἔχουν γραφτεῖ τὸ εὐαγγέλιο, οἱ πράξεις τῶν Ἀποστόλων. Εἶναι ἡ γλῶσσα ποὺ χρησιμοποίησαν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν διατύπωση τῶν ὑψηλῶν θεολογικῶν ἐννοιῶν.
Ὡστόσο αὐτὸ ποὺ ἀποδεικνύεται πράγματι ἀσύλληπτο εἶναι τὸ γεγονὸς ὅτι τὸ ἑλληνικὸ ἀλφάβητο κρύβει μιὰ μυστικὴ ἐπίκληση! Ἐὰν πάρουμε τὰ γράμματά του καὶ τὰ θέσουμε στὴ σειρά, ὡς διὰ μαγείας ἐμφανίζεται μιὰ ἀρχαία προσευχὴ ποὺ ἐξυμνεῖ τὸ Φῶς καὶ τὴν Ψυχή!
Ἔχουμε, λοιπόν:
«Ἄλ φα, βῆ τα Γά! Αμα δὲ Ελ, τα ἔψ ἰλῶν. Στὴ ἴγμα, (ἵνα) ζῆ τα, ἦ τα, θῆ τα Ἰῶτα κατὰ παλλὰν Δά. (Ἵνα) μὴ νὺξ ἡ, ὁ μικρὸν (ἐστὶ) πυρὸς δὲ ἴγμα ταφὴ ἔψ ἰλῶν, φὺ (οἱ) Ψυχή, ὁ μέγα (ἐστί)!»
Ἡ μετάφραση ἔχει ὡς ἑξῆς:
«Νοητὲ ἥλιε, ἐσὺ ποὺ εἶσαι τὸ φῶς, ἔλα στὴ Γῆ! Κι ἐσύ, ἥλιε ὁρατέ, ρῖξε τίς ἀκτῖνες σου στὸν πηλὸ ποὺ ψήνεται. Ἄς γίνει ἕνα καταστάλαγμα γιὰ νὰ μπορέσουν τὰ Ἐγὼ νὰ ζήσουν, νὰ ὑπάρξουν καὶ νὰ σταθοῦν πάνω στὴν παλλόμενη Γῆ.
Ἄς μὴν ἐπικρατήσει ἡ νύχτα, ποὺ εἶναι τὸ μικρόν, καὶ κινδυνεύσει νὰ χαθεῖ τὸ καταστάλαγμα τῆς φωτιᾶς μέσα στὴν ἀναβράζουσα λάσπη, κι ἂς ἀναπτυχθεῖ ἡ Ψυχή, ποὺ εἶναι τὸ μέγιστο, τὸ σημαντικότερο ὅλων!»
Ὀρθόδοξη χριστιανικὴ προσευχὴ δὲν εἶναι. Ἔχει σπέρματα ἀληθείας.
Πολλὰ θὰ μποροῦσε νὰ γράψει κάποιος γιὰ τὸ μεγαλεῖο καὶ τὸ λαμπρὸ μέλλον τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, σὲ πεῖσμα τῶν ἑλληνομηδενιστῶν. Ἡ τελειότερη γλῶσσα περιφρονεῖται στὴν κοιτίδα της. Ὅσοι τὴ γνωρίζουν τὴ σέβονται. Πιστεύω ὅτι δὲν εἶμαι ὁ πλέον κατάλληλος ὑπερασπιστής της. Ἕνας μαθηματικὸς εἶμαι. Ὁ καθένας μας ἂς πράξει τὸ χρέος του καὶ τὸ καθῆκον του.
