Μοιράζονται κοινά όνειρα και ελπίδες για το μέλλον. Τι κι αν έχουν διαφορετική θρησκεία- είναι χριστιανοί και μουσουλμάνοι;
Είναι έφηβοι, στο ξεκίνημα της ζωής τους, που ζουν σ’ έναν τόπο πολυπολιτισμικό, μια περιοχή που δίνει -καθημερινά- το παράδειγμα της αρμονικής συνύπαρξης και τη δυνατότητα στους νέους να οραματίζονται ένα καλύτερο αύριο.
Μαθητές και μαθήτριες των γυμνασίων Σμίνθης και Νέου Ολβίου Ξάνθης συμμετείχαν σε ευρωπαϊκό πρόγραμμα και απέδειξαν πως, ανεξάρτητα από γλώσσα, θρησκεία και κουλτούρα μπορούν να συνεργαστούν για να “κυνηγήσουν” τα όνειρά τους, αυτά που αναδεικνύονται και διαμορφώνονται μέσα από τα βιώματά τους.
Συνολικά 44 μαθητές και μαθήτριες, χριστιανοί και μουσουλμάνοι (32 από το γυμνάσιο Σμίνθης και 12 από το γυμνάσιο Ν. Ολβίου), έμαθαν, μέσα από βιωματικές δράσεις, την αξία της συνεργασίας, που, αν και αρκετές φορές είναι δύσκολη, τελικά αποδίδει τα προσδοκώμενα και επιθυμητά αποτελέσματα.
Πέρασαν από “δοκιμασίες” -έπρεπε να στήσουν “γέφυρες”, να… σκοράρουν στο τέρμα της αντίπαλης ομάδας δεμένοι με έναν συμμαθητή ή μια συμμαθήτριά τους- κι έμαθαν την αξία της συνεργασίας, ενίσχυσαν περισσότερο τον σεβασμό προς τη διαφορετικότητα και στο τέλος, δημιούργησαν μια ταινία, περιγράφοντας τις “περιπέτειές” τους.
Χρειάστηκαν γυρίσματα διάρκειας 32 ωρών για να “γεννηθεί” η ταινία, με τίτλο “Φτιάχνουμε ομάδες– χτίζουμε φιλίες”. Έναν τίτλο αντιπροσωπευτικό σε κάθε του λέξη ως προς τη σημασίας που έχει, τελικά, η συνεργασία ιδίως σε τοπικές κοινωνίες που χαρακτηρίζονται από διαφορετικότητα και πολυπολιτισμικότητα.
Η ταινία όπως και οι υπόλοιπες δράσεις, πραγματοποιήθηκαν στο πλαίσιο του Ευρωπαϊκού Προγράμματος Prosociality Sport Club -Prosociality for Integration and Multiculturalism.
Η ταινία παρουσιάζει τις κοινές βιωματικές εκπαιδευτικές και αθλητικές δράσεις που πραγματοποιήθηκαν από τα συμμετέχοντα σχολεία, καθώς και τις εμπειρίες των μαθητών κατά τη διάρκεια του ευρωπαϊκού προγράμματος.
Στόχος του προγράμματος ήταν η προαγωγή των οικουμενικών ανθρώπινων αξιών, όπως η κοινωνικοποίηση, η αλληλεπίδραση, η συνεργασία, η ενσυναίσθηση, η αποδοχή της διαφορετικότητας, η ενότητα και ο σεβασμός.
Στο πλαίσιο του προγράμματος οργανώθηκαν βιωματικές δράσεις σε κάθε σχολείο, με στόχο και την ανάπτυξη της αυτοπεποίθησης και της αυτο-εικόνας του κάθε μαθητή, “τι σημαίνει να μπαίνω στη θέση του άλλου”, εξήγησε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η Αλεξάνδρα Κίτσου, υπεύθυνη του συντονισμού προγράμματος και παραγωγής υλικού στη Θράκη.
Στο πρόγραμμα, που διήρκεσε δύο χρόνια (έληξε τον Δεκέμβριο του 2013), συμμετείχαν έξι ευρωπαϊκές χώρες και εταίρος συμμετοχής από την Ελλάδα ήταν τα εκπαιδευτήρια Ελληνογερμανική Αγωγή.
Από τους εταίρους που συμμετείχαν στο πρόγραμμα κάθε ένας ήταν υπεύθυνος για μια συγκεκριμένη ομάδα που είναι ευάλωτη σε κοινωνικό αποκλεισμό, εξήγησε η επιστημονική υπεύθυνη του Τμήματος Έρευνας και Ανάπτυξης της Ελληνογερμανικής Αγωγής Άννα Ζωάκου. “Εμείς (είχαμε) ως ομάδα στόχο τη μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης” σημείωσε.
“Είχαμε να ‘παλέψουμε’ το να μάθουμε να δουλεύουμε σε ομάδες και στα δικά μας σχολεία. Μαθαίνουμε τον σεβασμό στον άλλο. Δουλέψαμε βιωματικές δραστηριότητες, πολλές από αυτές τις μετασχηματίσαμε για τις δικές μας ανάγκες, με την αυτοαντίληψη και την ανάπτυξη της θετικής εικόνας για τον εαυτό μας- ή το πώς βλέπω τα θετικά από τον συμμαθητή μου ή τι είναι αυτό που με στεναχωρεί από τον άλλο, να μπαίνω στη θέση του άλλου” είπε η κ. Κίτσου.
Αφού, λοιπόν, οργανώθηκαν οι βιωματικές δράσεις, πραγματοποιήθηκε η τελική συνάντηση, με τη συμμετοχή των μαθητών και των δύο σχολείων. Αυτή η συνάντηση αποτελούσε και το σύνολο των δραστηριοτήτων -ακόμη και αθλητικών- διότι, όπως είπε η κ. Κίτσου, “πιστεύουμε ότι μέσα από τον αθλητισμό μπορούν τα παιδιά να αναπτύξουν κοινωνικές δεξιότητες”.
Ο ενθουσιασμός των μαθητών και των μαθητριών, άλλωστε, αποτυπώθηκε και στην ταινία που δημιούργησαν. Κατάφεραν να “βγουν” λίγο πιο έξω από τα “στενά όρια” των μικρών κοινωνιών και να ανοίξουν ένα παράθυρο στον κόσμο…
