Χριστός Ανέστη! Δεν είμαι σε θέση να γράψω πολλά αυτές τις ώρες. Βρίσκομαι στη λατρεμένη Λακωνία, τόπο καταγωγής της λατρεμένης μου Κλυταιμνήστρας.
Ξαποσταίνω για λίγο κάτω από τις ολόγιομες από καρπούς πορτοκαλιές. Φορώ τις γαλότσες μου και ψάχνω μέσ’ τις λάσπες, πέρα δώθε, για σήμα 3G στο κινητό. Μήπως καταφέρω να στείλω το πόνημά μου στου Πολυγένη τα φιλόξενα κατάστιχα.
Δεύτερη ημέρα του Πάσχα ήταν, μέσα στη «Διακαινίσιμο», που αποφάσισα να εγκαταλείψω το ναό για μερικά μεροκάματα στα χωράφια της Λακωνίας.
Τώρα είναι η καλύτερη περίοδος, μου μήνυσαν. Που μαζεύονται τα πορτοκάλια τα χοντρόφλουδα, αυτά που΄ ναι για φάγωμα. Γιατί τα άλλα, τα λεπτά, για να ξέρετε, είναι για χυμό.
Και σας δίνω και συμβουλή: όταν το πορτοκάλι δεν έχει φύλλο πάνω τότε δεν είναι γινωμένο στο δέντρο, μα έχει περάσει από φούρνο για να πάρει χρώμα.
Στους πορτοκαλεώνες της Λακωνίας βρέθηκα για να συμπληρώσω το μεροκάματο.
Δεν είμαι για να γράφω πολλά. Μόνο για να σας μεταφέρω αυτά που έμαθα σε τούτα τα ξακουστά μέρη που ο Ορέστης, κατά τον Αισχύλο, έστειλε στον Άδη τη μάνα του την κακούργα.
Ανεβασμένοι στις πορτοκαλιές όλη μέρα δεν έχουν άλλο να πούν οι εργάτες. Τα ξέρουν της Εκκλησίας τα πράγματα γιατί μη νομίζετε. Δεν είναι αλλοδαποί σαν άλλοτε. Άλλοι είναι νεωκόροι, άλλοι ψαλτάδες κι άλλοι έγγαμοι παπάδες που ψάχνουν ένα έξτρα εισόδημα.
Αυτά που συζητούν, μαζεύοντας πορτοκάλια, σας μεταφέρω. Για τον δεσπότη, λένε, της περιοχής, που θέλει, άνθρωπος σοβαρότατος, σώνει και ντε, να κάνει δεσπότη στη Φωκίδα έναν δικό του άνθρωπο.
«Κλοκ, κλοκ, κλοκ», τα λεπτά, οι μέρες, οι μήνες περνούν και ο «βοηθός», δε γίνεται δεσπότης. Κι ο δεσπότης των πορτοκαλιών αγωνιά.
Οι εργάτες στη μία πορτοκαλιά λένε με κακεντρέχεια πως το κάνει για να φύγει από τα πόδια του. Στην άλλη πορτοκαλιά έχουν άλλη άποψη. Λένε πως υπάρχει εκτίμηση στο πρόσωπο.
Ο δεσπότης των πορτοκαλεώνων έχει πάρει τους δρόμους, γυρνά ολάκερη την Πελοπόννησο, για να δώσει τη μίτρα της Φωκίδας στον βοηθό του. Το έργο του βοηθά, μου μετέφεραν οι «φραουλάδες», κι άλλος δεσπότης.
«Φραουλάδες» λένε τους εργάτες που δουλεύουν και στα χωράφια με τις φράουλες στη Μανωλάδα της Ηλείας. Ο δεσπότης της φράουλας νοιάζεται και εκείνος για τη Φωκίδα. Δεν τον νοιάζει το πρόσωπο.
Το μόνο που θέλει είναι να επιβάλλει έναν δεσπότη που θα πάρει στο κατόπι τον ηγούμενο στη Φωκίδα. Είναι γνωστό, λένε οι φραουλάδες, πως όταν ο δεσπότης τους βλέπει μπροστά του τον ηγούμενο του ξινίζουν τα μούτρα.
Θαρρείς και καταπίνει ολόκληρες φλούδες από ξινισμένα πορτοκάλια. «Αντί στα γεράματα να είναι γλυκός σαν το περγαμόντο, εμμονικά κυνηγάει τον ηγούμενο» σιγοψιθύριζαν οι εργάτες.
Δεν έχει κλείσει το θέμα. Θα επανέλθω πολύ σύντομα με την υπόθεση. Πρέπει όμως να σας αφήσω. Οι γαλότσες μου γέμισαν λάσπες. Ο επιστάτης φωνάζει να σκαρφαλώσουμε ξανά στα δέντρα. Μόλις ξαναπιάσω σήμα με το κινητό μου θα επανέλθω. Τα Μέρλιν με περιμένουν.
*Ο τίτλος που επέλεξα αποτελεί παράφραση του γνωστού και εξαίρετου βιβλίου «Το κορίτσι με τα πορτοκάλια» του γνωστού μυθιστορήματος του Γιόστιν Γκάαρντερ. Ο Γκάαρντερ έγραψε και το «Ο κόσμος της Σοφίας», ένα βιβλίο αφιερωμένο σε συγκεκριμένους γηραιούς ιεράρχες που,παρά τα μαθήματα της ζωής, δε λένε να γίνουν σοφότεροι.
Ο Νεωκόρος
ΠΗΓΗ: Romfea.gr
