Το απόγευμα του Σαββάτου του Λαζάρου έγινε στο Ξενοδοχείο Maritina στην Κω η αναβίωση του εθίμου της Αναστάσεως του Λαζάρου από μαθητές του δημοτικού. Την ευθύνη για την επιτυχημένη διοργάνωση είχε το Λύκειο Ελληνίδων Κω.

Την εκδήλωση παρακολούθησαν ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Κώου και Νισύρου κ. Ναθαναήλ, ο δήμαρχος Κω κ. Κ. Καΐσερλης, μέλη του Λυκείου Ελληνίδων και πολύς κόσμος.

Την παρουσίαση του εθίμου έκανε η κ. Αργυρώ Κατσίλλη. Μόλις τελείωσαν την απαγγελία τα παιδιά με τα καλαθάκια τους μάζεψαν αυγά, τα οποία οι ακροατές στερέωναν πάνω στα κλαδιά των φοινίκων που κρατούσαν, και «λαζαράκια».

Μία από τις ομορφότερες στιγμές ήταν όταν η κ. Άννα Καραμπεσίνητραγούδησε τα κάλαντα του Λαζάρου από την Κέφαλο, τα οποία, πρέπει να σημειωθεί, δεν έχουν καταγραφεί ακόμη.

Το έθιμο του Λαζάρου έχει μεγάλη λαογραφική αξία, καθώς ενσωματώνει θεολογικά και λαογραφικά στοιχεία δίνοντας μία απλούστερη προσέγγιση του σημείου αυτού της δράσης του Χριστού, ιδιαίτερα σε μια εποχή που τα έντυπα ήταν σπάνια. Η γνωριμία των πιστών με το περιστατικό της εγέρσεως του Λαζάρου γινόταν, πέρα από την ανάγνωση της σχετικής ευαγγελικής περικοπής στη Θεία Λειτουργία, με αυτό το έθιμο, ο οποίο, με την απλότητά του, προέβαλε ξεκάθαρα το στοιχείο του θανάτου και της Αναστάσεως.

Παρακολουθώντας κάποιος την αναπαράσταση του εθίμου αντιλαμβάνεται γιατί το απολυτίκιο της εορτής του Λαζάρου και των Βαΐων είναι το ίδιο και τι σημαίνει η αναφορά του στην «κοινή ανάσταση». Ο Λάζαρος-μαθητής, είναι νεκρός, κείται μπροστά μας, τον βλέπουμε. Ο Χριστός τον ανασταίνει. Τον βλέπουμε να σηκώνεται. Ο Λάζαρος είναι ένας από εμάς κι ενώ πριν λίγο τον βλέπαμε νεκρό και πάλι τον αντικρίζουμε ζωντανό ανάμεσά μας.

Το έθιμο αυτό συνδέεται με τα θρησκευτικά δρώμενα της μεσαιωνικής δυτικής Ευρώπης, τα οποία απετέλεσαν τους προδρόμους του σύγχρονου θεάτρου και λειτουργούσαν ως κατηχητικές και ποιμαντικές ευκαιρίες στις τότε πλήρως αναλφάβητες κοινωνίες.

του θεολόγου Αθανάσιου Μουστάκη από το ιστολόγιο θεολογικά και άλλα τινά http://amoustakis.wordpress.com