Του Αρχιμ. Χρυσοστόμου Χρυσοπούλου
Με την Θεία Λειτουργία στον Ι. Μητροπολιτικό Ναό Ευαγγελισμού της Θεοτόκου Αμφίσσης, την Παρασκευή, έπεσαν οι τίτλοι τέλους για τον Επίσκοπο και Ποιμενάρχη της Φωκικής Εκκλησίας επί 28 χρόνια (1986-2014). Βαριά η ατμόσφαιρα στην λατρευτική Σύναξη. Ο Σεβ. Μητροπολίτης κος ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΣ αποχαιρέτησε το ποίμνιό του, μετά την οικειοθελή παραίτησή του τον περασμένο Μάρτιο.
Τόσο ο τοποτηρητής, Σεβ. Ναυπάκτου κος Ιερόθεος, όσο και ο εκπρόσωπος του Ιερού Κλήρου, Ιεροκήρυκας και Ηγούμενος, Παν. Αρχιμ. π.Νεκτάριος Καλύβας μίλησαν με καρδιακά λόγια για τον αφυπηρετήσαντα Ιεράρχη. Τέλος μίλησε ο Σεβ. Αθηναγόρας ζητώντας απ΄ όλους να τον έχουν στις προσευχές τους, κάτι που θα κάνει και εκείνος το αυτό. Πιο πολύ όμως μίλησε το έργο του, ταπεινό και αθόρυβο, που φέρει την σφραγίδα της ανιδιοτέλειας και της προσφοράς.
Κλήρος και λαός, μοναχές, άρχοντες και αρχόμενοι ήρθαν με συγκίνηση να ασπασθούν το χέρι του σεβάσμιου Επισκόπου, του πολυσπούδαστου καθηγητή, του πολυγραφώτατου επιστήμονα. Όπου και όποτε τον έταξε η Εκκλησία εργάστηκε με αφοσίωση, με ήθος και με ζήλο για το καλό των παιδιών Της.
Γεννημένος το 1931 στο χωριό Αμάραντο Κονίτσης-Ιωαννίνων, χειροτονημένος Διάκονος-Πρεσβύτερος το 1959 και μορφωμένος σε πολλά πανεπιστήμια, έφερε στην ελλαδική Εκκλησία για έρευνα και προβληματισμό τα θέματα της βιοηθικής και ψυχολογίας. Ο συγγραφικός του κάλαμος και το διδακτορικό του Δίπλωμα (το 1967) συστήνουν έναν ερευνητή παράξενο για τα δεδομένα της εποχής . Η διακονία του στον απόδημο ελληνισμό της Αμερικής και της Μεγάλης Βρετανίας επί δύο δεκαετίες, αλλά και αυτής στην Ι. Αρχιεπισκοπή Αθηνών επί εξαετία, ήταν καρποφόρα και άξια επαίνων. Ο κόπος του επιβραβεύτηκε με την εκλογή του και χειροτονία του το 1986 ως Μητροπολίτης Φωκίδος , μίας ιστορικής και όμορφης περιοχής της Ρούμελης. Περιόδευσε τις ενορίες, διαχειρίστηκε με το καλύτερο τρόπο θέματα και προβλήματα της τοπικής εκκλησιαστικής κοινότητας, ανέπτυξε δε ποικίλη δραστηριότητα. Υπηρέτησε ως συνοδικός σύνεδρος όποτε χρειάστηκε και μετείχε της Ιεραρχίας με σεβασμό στον Πρώτο, ανεξάρτητα ποίος ήταν . Ο θεσμός για εκείνον ήταν υπεράνω προσώπων και καταστάσεων. Η αγάπη του για τον Οικουμενικό της Ορθοδοξίας Θρόνο –το Φανάρι- ήταν δεδομένη.
Όλα έχουν όμως το τέλους τους. Από τον προηγούμενο Σεπτέμβριο άρχισε η διαδικασία παραίτησής του και εκλογής ισάξιου διαδόχου. Το θέμα το χειρίστηκε με διάκριση, με αξιοπρέπεια και με πνεύμα υπακοής. Χωρίς μάταιη και υποβολιμαία επιστολογραφία και ανούσιες διαμαρτυρίες κοσμικών και εξωγενών παραγόντων, δέχθηκε τις ιεροσυνοδικές αποφάσεις και τις αντιμετώπισε με ανωτερότητα και αρχοντιά.
Κατάθεση χρεωστικών ψελλισμάτων είναι τα παραπάνω, γιατί είναι ο δωρεοδότης της (πρώτης του) μοναχικής κουράς και ,ουσιαστικά, της εις Διάκονο χειροτονία μου. Πρόσωπα και συγκυρίες δεν επέτρεψαν πολυχρόνια πνευματική εργασία κοντά του, ήταν όμως και παραμένει ευεργέτης της ζωής μου.
