Ἡ Ποιμαντορική περιοδεία τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ἰταλίας καί Μελίτης κ. Γενναδίου εἰς τήν Βόρειον Δυτικήν Ἰταλίαν κατά τήν περίοδον τοῦ Ἁγίου Δωδεκαημέρου, μέ κέντρον τήν βιομηχανικήν πόλιν τοῦ Τορίνο, ἦτο καί τήν φοράν αὐτήν εἰς μέγαν βαθμόν ἰκανοποιητική, διότι οἱ κατηχούμενοι τῆς Μητροπόλεως εἰς τήν περιοχήν αὐτήν προητοιμάσθησαν καλῶς καί εἶναι ἄξιοι νά εἰσέλθουν εἰς τούς κόλπους της.
Οὗτοι στολίζουν τήν Μητρόπολιν μέ τήν νεότητα καί τήν cultura των, εἶναι Ἰταλικῆς καταγωγῆς καί ἔχουν τήν προέλευσίν των ἀφ’ ἑνός μέν εἰς τούς προγόνους αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι παρέλαβον τήν Ὀρθόδοξον Πίστιν παρά τῶν πρώτων φωτιστῶν καί διδασκάλων των, Σισινίου, Μαρτυρίου καί Ἀλεξάνδρου, ἀφ’ ἑτέρου δέ οἱ κατηχούμενοι εἶναι πρῴην Ρ.καθολικοί, οἱ ὁποῖοι ἐθαύμασαν τούς Πατέρας καί τήν πνευματικότητα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἔζησαν εἰς τούς κόλπους τῆς ἐνορίας ἐπί πολλά ἔτη, κατηχηθέντες ἐν ἀρμονίᾳ καί ἀληθείᾳ.
Εἰς τήν Βόρειον Ἰταλίαν ἔδρασαν οἱ μαθηταί τοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, Σισίνιος, Μαρτύριος καί Ἀλέξανδρος, οἱ ὁποῖοι ἄφησαν τήν εὐλογίαν καί τήν χάριν των εἰς τήν ἀρχοντικήν χώραν τοῦ Πιεμόντε.
Μέ τό Τορίνο, καί αἱ πόλεις Μοντοβί, Βερτσέλλι, (ἔνθα ἦτο Ἐπίσκοπος ὁ Ἅγιος Εὐσέβιος), Τρέντο καί Μπολτζάνο, παρουσιάζουν μίαν ἰδιαιτέραν εἰκόνα, μέ πιστούς καί εὐσυνειδήτους νέους, εἰς τούς ὁποίους κυριαρχεῖ τό πνεῦμα τῆς θυσίας, καί οἱ ὁποῖοι μέ διάθεσιν ἀγωνιστικότητος καί ἀδελφικήν διαθεσιμότητα, ὑπερασπίζονται καί προστατεύουν τήν ἱερωτάτην κληρονομίαν τῶν προγόνων των, ἡ ὁποία συνίσταται εἰς τήν εὕρεσιν, διατήρησιν καί διαφύλαξιν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως.
Καίτοι οἱ σημερινοί τραγικοί χρόνοι, χαρακτηρίζονται ἀδιάφοροι, καί ἀνάδελφοι καί διεφθαρμένοι, χωρίς σεβασμόν καί ἀγάπην πρός τόν συνάνθρωπον, μέ κύριον σκοπόν τήν καταπολέμησιν τῆς ἀξιοπρεπείας καί τήν ἐκμηδένισιν του, εὐτυχῶς, μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ, ἔχομεν εἰς τήν Μητρόπολιν Ἰταλίας καί Μελίτης τήν ἀληθινήν ἐξύψωσιν, τήν πνευματικήν πρόοδον καί τήν κοινωνικήν ἀνάπτυξιν τοῦ Ὀρθοδόξου.
Εἰς τήν ὑπεύθυνον, καί λεπτοτάτην, ἀπό πάσης πλευρᾶς προσπάθειαν τῆς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως τόν πρῶτον λόγον ἔχει ὁ Ἱερατικῶς Προϊστάμενος τοῦ Τορίνο, Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος Ἰωσήφ Restagnο, ὁ ὁποῖος ἐσπούδασε Βυζαντινολογίαν, γνωρίζει τήν Ἑλληνικήν γλῶσσαν καί εἶναι ἄριστος συνεργάτης τῆς Μητροπόλεως, ἀκολουθῶν τάς πολυτίμους αὐτῆς συμβουλάς καί πράττων σύμφωνα μέ τό ἀνθρώπινον, ἐλεύθερον, συνετόν καί ἐκκλησιαστικόν αὐτῆς πνεῦμα. Καί τό Τορίνο, τό ὁποῖον πολιτικά καί ἐμπορικά ἔχει ὑψίστην σημασίαν δι’ ὁλόκληρον τήν Ἰταλίαν, τώρα δέ, καί ἀπό πλευρᾶς ἐκκλησιαστικῆς, ἔχει μεγίστην σπουδαιότητα, καθόσον ὁ ἀριθμός τῶν Ὀρθοδόξων ἔχει αὐξηθεῖ καί ἀποτελεῖ τήν δευτέραν δύναμιν, μετά τήν Ρ.καθολικήν Ἐκκλησίαν, ὄχι μόνον εἰς τήν πόλιν αὐτήν, ἀλλά καί εἰς ὁλόκληρον τήν δικαιοδοσίαν τῆς Μητροπόλεως.
Ἡ Ὀρθόδοξος Μητρόπολις Ἰταλίας καί Μελίτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, μέ συνετόν καί σώφρονα τρόπον, καί μέ προσεκτικήν συμπεριφοράν, εὐαισθητοποιεῖ τά πρός τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν συγκλίνοντα καί ἀπευθυνόμενα πρός αὐτήν πρόσωπα διά τήν ἐνίσχυσιν καί τελικήν αὐτῶν ἀπόφασιν. Οὕτω καί εἰς τήν πρωτεύουσαν τοῦ Πιεμόντε τῆς Ἰταλίας, τό Τορίνο, ἐδημιουργήθη μία νέα «Ἕστία» πνευματικῆς καί πολιτιστικῆς δυνάμεως, μέ νέους, οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν καύχημα καί δή εἶναι οἱ μαχηταί κατά τῶν νεο-αἱρέσεων, τῶν λεγομένων νεοπαγανιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἔχουν κέντρον τό Τορίνον, γνωστόν διά τάς αἱρετικάς αὐτῶν φωλεάς, διά τόν «σατανισμόν», ὁ ὁποῖος κατέστρεψεν ἑκατοντάδας νέους κατά τά τελευταῖα χρόνια, καί ἰδιαιτέρως κατά τούς νῦν καιρούς τῆς κρίσεως. Παράλληλα, λοιπόν, μέ τά μοναστικά κέντρα ἡμῶν εἰς Καλαβρίαν, ὅπως εἰς Σεμινάρα (Ἠλίας ὁ Νέος καί Φιλάρετος ὁ Κηπουρός) καί εἰς Μελικουκκᾶ (Ἠλίας ὁ Σπηλαιώτης), λειτουργεῖ καί ἡ ἐν Τορίνῳ «Ἑστία Νέων», οἱ ὁποῖοι εἶναι οἱ διαπρύσιοι κήρυκες καί μάρτυρες, ἀλλά καί οἱ μαχηταί τῆς Μητροπόλεως εἰς τό πολιτιστικόν, ποιμαντικόν καί κοινωνικόν αὐτῆς ἔργον εἰς τήν περιοχην αὐτήν.
Εἰς τόν Πανηγυρικόν Μέγαν Ἑσπερινόν τῆς Κυριακῆς, ἐνώπιον πυκνοτάτου ἐκκλησιάσματος, ἔψαλλον ἐμμελέστατα ὁ Δεξιός Χορός καί ὁ Ἀριστερός, ὁ ὁποῖος ἀποτελεῖτο ἐξ Ἰταλῶν νεοφωτίστων καί κατηχουμένων γυναικῶν, αἱ ὁποῖαι ἄφησαν ἀρίστας ἐντυπώσεις διά τήν καθαρότητα τῆς προφορᾶς τῶν συλλαβῶν καί τῶν λέξεων, καθώς καί διά τήν ἔξοχον ἐφαρμογήν τῶν μουσικῶν φθόγγων.
Κατά τήν Χοροστασίαν ὁ Σεβασμιώτατος Ποιμενάρχης μας μετέφερε τήν Πατριαρχικήν εὐλογίαν καί τάς διαπύρους εὐχάς τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου καί ὡμίλησεν ἐπικαίρως ἐπί τοῦ θέματος «Μή φοβεῖσθε». Ἀνέφερε δέ, μεταξύ τῶν ἄλλων, καί τά κατωτέρω: «Μή φοβεῖσθε ἐκείνους οἱ ὁποῖοι δημιουργοῦν δυσκολίας, προβλήματα, τούς φανατικούς, τούς προδότας, τούς συκοφάντας, διότι ὁ Χριστός, “ὁ Κύριος καί Θεός μας”, δέν μᾶς ἐγκαταλείπει∙ δέν ἐγκαταλείπει οὐδένα, διότι θέλει νά σωθοῦν ὅλοι, εἶναι πάντοτε μαζί μας: “μεγάλη χαρά ἐν τῷ λαῷ”».
Οἱ ἐν Τορίνῳ Ὀρθόδοξοι, συναντῶνται συχνότατα εἰς τόν ἱερόν ναόν, ἀφιερωμένον εἰς τό Γενέθλιον τοῦ Τιμίου Προδρόμου, καθώς καί εἰς τήν «Ἑστίαν» τῶν Νέων, διά τά ζητήματα τῆς Κατηχήσεως καί τῆς ἐκμαθήσεως τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσης.
Ἡ ἐνορια τοῦ Τορίνο εἶναι μία ἐνορία μέ πολιτιστικήν πρόοδον καί Ὀρθόδοξον ὡριμότητα, ἡ ὁποία, κατά τά τελευταῖα ἔτη, ἐδημιούργησε μίαν ἀτμόσφαιραν ἄνευ προηγουμένου εἰς τά ἐκκλησιαστικά πράγματα τῆς Μητροπόλεως, ἡ ὁποία, μέ τήν σειράν της συνετέλεσεν εἰς τήν σταθεράν ἑνότητα λαοῦ καί κλήρου, μέ θετικά ἀποτελέσματα εἰς τήν ζωήν καί τήν δρᾶσιν αὐτῆς.
Ἕτερον κέντρον, μέ ἐνορίαν ἐκκλησιαστικήν διά τήν διακονίαν τῶν Ὀρθοδόξων, ἐκ Ρουμανίας κυρίως καταγομένων, εἶναι ἡ πόλις Μοντοβί, 120 χιλιόμετρα μακράν τοῦ Τορίνου, ἔνθα ἱερατεύει ὁ Αἰδεσιμολογιώτατος Πρωτοπρεσβύτερος Μάριος Κωστέας, σεμνός καί ἐργατικός κληρικός, ὁ ὁποῖος εὑρίσκεται πάντοτε πλησίον τῶν ἐνοριτῶν του, συμβουλεύων καί καθοδηγῶν αὐτούς εἰς τό δύσκολον μονοπάτι τῆς ζωῆς. Κατά τήν Ἀρχιερατικήν Θείαν Λειτουργίαν τῆς Κυριακῆς, τήν ὁποίαν παρηκολούθησαν ὅλοι οἱ ἐνορίται, ὁ Χορός ἔψαλλεν ἐμμελῶς, εἰς τήν Ρουμανικήν καί Ἰταλικήν γλῶσσαν, τούς ἐξαισίους ὕμνους τῆς Κυριακῆς πρό τῶν Χριστουγέννων. Πρό τῆς Ἀπολύσεως ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Ἰταλίας μετέφερε τάς εὐχάς τῆς Αὐτοῦ Θειοτάτης Παναγιότητος τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου κ.κ. Βαρθολομαίου, ὅλως ἰδιαιτέρως, εἰς τούς νέους γονεῖς καί εἰς τά τέκνα αὐτῶν, τά ὁποῖα μέ κατάνυξιν καί εὐλάβειαν μετέλαβον τῶν Ἀχράντων Μυστηρίων.
Τῷ ἀπογεύματι τῆς Κυριακῆς ὁ Ποιμενάρχης μας κ. Γεννάδιος προσεκύνησεν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τοῦ Ἁγίου Βασιλείου, τῆς ὁποίας ἱεροεπιστάτης εἶναι ὁ ἱερομόναχος Γαβριήλ. Ἡ Μονή ἐδωρήθη τῇ Ἱερᾷ Μητροπόλει Ἰταλίας καί Μελίτης ὑπό τοῦ πρώτου αὐτῆς Ἡγουμένου, Ἀρχιμανδρίτου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Λιβίου. Μετά τοῦ ἱερομονάχου Γαβριήλ ὁ Μητροπολίτης συνεζήτησαν τά προβλήματα, τάς δυσκολίας, καί ἤκουσε τάς προτάσεις του, σχετικά μέ τό μέλλον τῆς Μονῆς.
Κατά τήν Ποιμαντορικήν Περιοδείαν του εἰς Piemonte ὁ Μητροπολίτης Ἰταλίας Γεννάδιος συνηντήθη μέ τούς Ρ.Καθολικούς Ἐπισκόπους καί τούς ἐκπροσώπους αὐτῶν, καθώς καί μέ τούς ἐντιμοτάτους Προξένους τῶν πόλεων Μιλάνου κ. Ἀθανάσιον Κοτσιώνην (Γενικόν) καί Τορίνου κ. Νικόλαον Γαρυφαλλίδην (Ἐπίτιμον Τορίνου), μέ τήν παλαιοτέραν γενεάν τῶν Ὀρθοδόξων καί μέ τούς Ἕλληνας φοιτητάς. Μετά τό πέρας τῶν Ἀκολουθιῶν αἱ ἐνορίαι διωργάνωσαν «Δεῖπνα και Γεύματα Ἀγάπης», μέ μοναδικόν σκοπόν τήν ἐπί τῷ αὐτῷ συνάντησιν καί ἀνταλλαγήν ἀπόψεων ὅσον ἀφορᾷ εἰς τήν ἐπί τά βελτίῳ ἔτι περισσότερον πρόοδον καί ἀνάπτυξιν αὐτῶν διά τό κοινωνικόν συμφέρον καί τήν θετικήν αὐτῶν ἐξέλιξιν εἰς τήν περιοχήν τοῦ Εὐρωπαϊκοῦ αὐτοῦ βιομηχανικοῦ Διαμερίσματος.
Τά ἀποτελέσματα τῆς Ποιμαντορικῆς Περοδείας ἦσαν θετικώτατα καί εἰς μέγαν βαθμόν ἱκανοποιητικά. Εἰς αὐτήν, συνοδός, πιστός καί ἀφωσιωμένος τῇ Μητρί ἡμῶν Ἐκκλησίᾳ, καί τῇ Μητροπόλει, ἦτο ὁ Πανοσιολογιώτατος Πρωτοσύγκελλος τῆς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως, Ἀρχιμανδρίτης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Θρόνου Εὐάγγελος Ὑφαντίδης.
