κολουθεί το κείμενο του ΡΚαθολικού Αρχιεπισκόπου Νάξου, Τήνου, Άνδρου και Μυκόνου Νικολάου,αναφορικά με την πρώτη συνάντηση που είχε λίγες ημέρες πριν με τον Πάπα Φραγκίσκο στη Ρώμη:

Λίγες ημέρες μετά την ενθρόνιση στην Αποστολική Έδρα της Ρώμης του Πάπα Φραγκίσκου, ένιωσα μαζί με πολλά εκατομμύρια Χριστιανών, τη χαρά και την ευλογία που έστειλε ο Θεός Πατέρας, με την ενέργεια του Αγίου Πνεύματος, στην Εκκλησία του Χριστού.

Η εκλογή του νέου Επισκόπου και Πάπα Ρώμης ήταν αυτό που ανέμενε η Εκκλησία, μετά την ιστορική πράξη ταπεινοσύνης και πίστης του Μεγάλου Θεολόγου Πάπα Βενέδικτου 16ου που τον οδήγησε στην παραίτησή του.

Από τότε και μέχρι πριν από μερικές ημέρες άκουγα πολλά που έβγαιναν από την καρδιά, το μυαλό και το στόμα του Πάπα Φραγκίσκου. Τα έβλεπα, τα άκουγα, τα μελετούσα κι ευχαριστούσα το Θεό λέγοντας «ένας τέτοιος Αρχιερέας άξιζε στη σημερινή Εκκλησία του Χριστού».

Τη δυνατότητα που έδωσε ο Αναστημένος Χριστός στους μαθητές του να τον δουν με τα μάτια τους, να τον ακούσουν με τα αυτιά τους και να τον αγγίξουν με τα χέρια τους, την έδωσε και σε μένα στο πρόσωπο του διαδόχου Αποστόλου Πέτρου το πρωί της Πέμπτης 5 Φεβρουαρίου 2015.

Ο Άγιος Πατέρας, Πάπας Φραγκίσκος, δέχτηκε όλα τα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Ιεραρχίας της Ελλάδος σε μια ιστορική και μοναδική ακρόαση και λέω μοναδική διότι κατ’ εξαίρεση κράτησε μία ώρα και είκοσι λεπτά.

Ο διάλογος μαζί του ήταν ελεύθερος, φιλικός και τον ενδυνάμωνε ένα συνεχές δικό του χαμόγελο που μεταδιδόταν άμεσα και στα δικό μας πρόσωπα. Αυτός ο τρόπος συζήτησης είναι κάτι που όλους μας εντυπωσίασε. Ο τρόπος που παρουσίαζε τα θέματα, αλλά και οι συγκεκριμένες ερωτήσεις για την Εκκλησία, την κοινωνία, την Πατρίδα αποδείκνυαν πως γνωρίζει και ενδιαφέρεται για τα κάθε λογής προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι Αδελφοί του στην Αρχιεροσύνη. Έχει κι Εκείνος τα δικά του προβλήματα, και δεν τα κρατάει για τον εαυτόν του, δεν τα κρύβει από τους Επισκόπους Αδελφούς του, τα εκμυστηρεύεται και ζητά τη στήριξή τους, πρώτα με την προσευχή τους κι έπειτα με την κατανόηση τους.

Διαπίστωσα «ιδίοις όμμασι», πως ο Άγιος Πατέρας Πάπας Φραγκίσκος είναι μια καθημερινή ευλογία του Θεού για τη χριστιανοσύνη. Η συνάντησή του σε συναρπάζει από την πρώτη στιγμή. Ο ίδιος παίρνει την πρωτοβουλία να εμπνεύσει στο συνομιλητή του θάρρος και απλότητα στο διάλογο μαζί του. Μιλάει για όλα τα μεγάλα προβλήματα της Εκκλησίας και της ανθρώπινης κοινωνίας και δείχνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για το περιβάλλον και τα προβλήματα μέσα στα οποία ζει ο συνομιλητής του. Το εντυπωσιακό είναι πως δε διακόπτει το συνομιλητή του, αλλά δίνει το δικαίωμα στο συνομιλητή του να τον διακόψει, ενώ εκείνος μιλά.

Θαύμασα το σεβασμό και την αγάπη τους προς τον δεύτερον στην τάξη της Ενωμένης Εκκλησίας Αδελφό του Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο και τους άλλους τρεις Αδελφούς της ιστορικής Πενταρχίας.

Με εντυπωσίασε ο τρόπος με τον οποίο μιλούσε για τις άλλες Εκκλησίες και ομολογίες και για το πόσο υποφέρει που ακόμη η Εκκλησία του Χριστού δε βιώνει μία ενότητα που θα την έκανε όχι απλώς πιο δυνατή αλλά προπάντων πιο πειστική.Στην συνάντησή μας μαζί του, δε μας μιλούσε «από το θρόνο», αλλά καθόταν σε μία απλή πολυχρόνα, σχεδόν σαν τη δική μας στο κέντρο ενός φιλικού ημικύκλιου που έδινε την εικόνα μιας αδελφικής παρέας που συναντήθηκε «για να τα πει».

Πολλές φορές ακούγεται πως η Καθολική Εκκλησία έχει ανάγκη από τη συνοδικότητα. Προσωπικά θα ευχόμουν αυτή τη συνοδικότητα που ζήσαμε στις 6 Φεβρουαρίου με τον Άγιο Πατέρα Πάπα Φραγκίσκο, να τη βιώνουν κι όσοι πιστεύουν ότι η δική τους Εκκλησία από χρόνια τη βιώνει!

Θα ευχόμουν από τα βάθη της καρδιάς μου: όσοι ακόμη στρέφονται εναντίον του Επισκόπου Ρώμης και ιδιαίτερα του σημερινού Πάπα Φραγκίσκου, χρησιμοποιώντας αναθέματα, προσβολές, κατηγορίες και ψεύδη, να ζητήσουν από τον Κύριο να τους αξιώσει να ζήσουν, όχι για μία ώρα και είκοσι λεπτά, όπως ο Κύριος έκανε τη χάρη στις 5 Φεβρουαρίου 2015, να ζήσουμε όλα τα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Καθολικής Εκκλησίας της Ελλάδος, αλλά έστω και για πέντε λεπτά.

Τότε είμαι βέβαιος πως, ακόμη κι αν τον έχουν προσβάλει με οποιοδήποτε τρόπο, σίγουρα θα τους συγχωρήσει και θα επιστρέψουν στο σπίτι τους με τα ίδια αισθήματα που προσπάθησα εδώ να περιγράψω. Και το έκανα αυτό όχι, μετά από όσα μου είπαν ή άκουσα για εκείνον, αλλά μετά από όσα έζησα στη Ρώμη για μία ώρα και είκοσι λεπτά μαζί του.

Δόξα στο Θεό.