Επιστολή συμπαράστασης και αγάπης, προς το πρόσωπο του Σεβ. Μητροπολίτη Θεσσαλιώτιδος και Φαναριοφερσάλων Κυρίλλου, απέστειλαν στον Αρχιεπίσκοπο και στα μέλη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος οι Αρχιερατικοί Επίτροποι της Μητροπόλεως με μία προκλητική παρέμβαση όταν και οι πέτρες γνωρίζουν στην εν λόγω Μητρόπολη, ότι δεν δύναται να ανταποκριθεί πλέον στα καθήκοντά του, διοικητικά και λειτουργικά. Ο Μητροπολίτης Κύριλλος ούτε μιλάει ούτε περπατάει καλώς αλλ´ούτε και λειτουργεί πλέον κι όμως οι Αρχιερατικοί Επίτροποι λένε ότι χαίρει άκρας υγείας και επομένως πρέπει να παραμείνει στη θέση του για να συνεχίσουν να περνάνε καλά οι ολίγοι εις βάρος της Εκκλησίας και της Μητροπόλεως!
Η.. δακρύβρεκτη επιστολή αναλυτικά των Αρχιερατικών Επιτρόπων έχει ως εξής:
Κλίνοντες νοερῶς γόνυ ψυχῆς καὶ κατασπαζόμενοι τὰς τιμίας χεῖρας Ὑμῶν ἐν συνοχῇ καρδίας ἐκχέομεν πρὸς Ὑμᾶς τὴν δέησιν ἡμῶν ἀπαγγέλοντες Ὑμῖν τὴν θλῖψιν τῶν καρδιῶν ἡμῶν ἐπὶ τῇ εἰδήσει ὅτι ἡ Διαρκὴς Ἱερὰ Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος ἤχθη εἰς τὴν ἀπόφασιν, ὅπως ὁ Πατὴρ ἡμῶν καὶ σεπτὸς Ποιμενάρχης κ. Κύριλλος ὑποβληθῇ εἰς ἐξέτασιν ὑπὸ εἰδικῆς ἐπιτροπῆς συγκροτηθησομένης κατ’ ἐφαρμογὴν τοῦ ἄρθρου 34 παρ. 3 τοῦ Ν. 590/1977 «Περὶ Καταστατικοῦ Χάρτου τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος», προκειμένου αὕτη νὰ γνωματεύσῃ περὶ τῆς ἱκανότητός του πρὸς ἐκπλήρωσιν τῶν ἀρχιερατικῶν καθηκόντων του.
Ἡ ἐν λόγῳ εἴδησις ἐπέφερεν ἀναστάτωσιν, θλῖψιν καὶ ἀνησυχίαν εἰς τὰς τάξεις τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ τῆς Ἐπαρχίας ἡμῶν, ἐδημιούργησε δὲ καί τινας ἀπορίας.
Θλῖψιν μὲν καὶ ἀνησυχίαν διὰ τὴν βαθεῖαν ἀγάπην τοῦ λαοῦ τούτου καὶ ἡμῶν αὐτῶν τῶν κληρικῶν πρὸς τὸ πρόσωπον τοῦ σεμνοῦ Ποιμενάρχου μας, τῆς παρουσίας τοῦ ὁποίου δὲν διανοούμεθα ὅτι εἶναι δυνατὸν νὰ στερηθῶμεν. Ἀπορίας δὲ διὰ τὸ πληροφορηθῆναι ἡμᾶς ὅτι μαρτυρίαι τινὲς περὶ δῆθεν ἀνικανότητός του, ἐλλείψεως διαυγείας καὶ ἄλλαι παρόμοιαι περιῆλθον εἰς γνῶσιν Ὑμῶν δι’ ἐπιστολῶν ἢ προφορικῶν ἐτυμηγοριῶν.
Ἀλλ’ ἡμεῖς, ὦ πανσεβάσμιε Πρωθιεράρχα καὶ Θεοτίμητον Συνέδριον τῶν ἁγίων Ἱεραρχῶν, ὡς Ἀρχιερατικοὶ Ἐπίτροποι τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Θεσσαλιώτιδος καὶ Φαναριοφερσάλων, μετὰ παρρησίας μαρτυροῦμεν σήμερον ἐνώπιον τῆς Ἁγιωτάτης τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, — διὰ τὴν συνείδησιν ἡμῶν, ἀλλὰ καὶ διὰ τὴν τῆς ἀληθείας ἐπίβασιν — ὅτι, πλὴν ἐλαχιστοτάτων ἴσως ἐξαιρέσεων, εἰς τὰς Ἀρχιερατικὰς Περιφερείας (Ἐπιτροπείας) ἡμῶν οὐδεὶς εὑρίσκεται δυσανασχετῶν ἢ ἐνοχλούμενος ἐκ τῆς ὁποσησδήποτε ἀδυναμίας τοῦ Σεβασμιωτάτου.
Μᾶλλον δέ, καὶ ἐν ἀντιθέσει πρὸς τὰ φερόμενα, μετὰ περισσῆς συμπαθείας καὶ εὐλαβείας οὐ τῆς τυχούσης ἀτενίζοντες αὐτῷ ὡς ἄγγελον Κυρίου, πάντες ὑποδέχονται ἐν εὐφροσύνῃ καὶ ἀγαλλιάσει καρδίας ὑπάρχοντες.
Κλῆρος καὶ λαὸς εἰς τὰς πόλεις καὶ τὰ χωρία τῶν Ἀρχιερατικῶν μας Περιφερειῶν δοξάζουσι τὸν Θεὸν διὰ τὸ ἔχειν ἡμᾶς τοιοῦτον ἀρχιερέα, ἁπλοῦν καὶ ἐγκάρδιον, γλυκὺν καὶ μειλίχιον, προσηνῆ καὶ χαρίεντα, ταπεινὸν καὶ ἄκακον, πατρικὸν καὶ φιλάδελφον, δίκαιον, καὶ τοῖς πᾶσι καταδεκτικὸν καὶ φιλόφρονα.
Ὁ Ἐπίσκοπός μας, προσκυνητὴ Κορυφὴ τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἁγιωτάτης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, δὲν εἶναι ἀνίκανος. Δὲν διατρίβει ἐν δωματίῳ κεκλεισμένος.
Ἐπιτελεῖ εὐσυνειδήτως τὰ καθήκοντά του, τά τε διοικητικὰ καὶ τὰ πνευματικά. Καθ’ ἑκάστην εὑρίσκεται εἰς τὸ Γραφεῖον του καὶ δὲν ἀπουσιάζει ἀπὸ τὰς λατρευτικὰς Συνάξεις ἢ τὰς ἄλλας ἐκδηλώσεις.
Διατηρεῖ ἀκεραίας καὶ ἐν ἀρτιότητι τὰς πνευματικάς του δυνάμεις. Παρουσιάζει μόνον δυσχέρειάν τινα εἰς τὸ βαδίζειν καὶ ὁμιλεῖν· ἀλλὰ καὶ ἡ κατάστασίς του αὕτη πολλάκις, ὡς καὶ κατὰ τὰς ἡμέρας ταύτας συμβαίνει, ὑποχωρεῖ, καὶ ἡ ὑγεία του βελτιοῦται.
Ἡ συνεργασία μεταξὺ ἡμῶν καὶ τοῦ Σεβασμιωτάτου εἶναι ἀρίστη, ἡ δὲ προθυμία πάντων διὰ συμπαράστασιν καὶ διακονίαν δεδομένη.
Ἐπὶ πλέον ἡ Ἱερὰ Σύνοδος ἔχει θέσει εἰς τὴν διάθεσιν αὐτοῦ τὸν Θεοφιλέστατον Ἐπίσκοπον Ρεντίνης κ. Σεραφεὶμ ὡς Βοηθὸν καὶ Πρωτοσύγκελλον.
Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε,
Σεβασμιώτατοι Σύνεδροι·
Ἡμεῖς «οὐ καθ’ ὑπεροχὴν λόγου ἢ σοφίας καταγγέλλομεν» Ὑμῖν σήμερον τὴν μαρτυρίαν ταύτην, ἀλλ’ «ἐν ἀσθενείᾳ καὶ ἐν φόβῳ καὶ ἐν τρόμῳ πολλῷ» μεταφέροντες τὴν ἀγωνίαν τοῦ τε κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ τῆς Θεσσαλιώτιδος Ἐκκλησίας,
Παρακαλοῦμεν υἱϊκῶς τὴν Ὑμετέραν Πεπνυμένην καὶ Πανσεβάσμιον Μακαριότητα καὶ τοὺς ἐγνωσμένους διὰ τὴν αὐτῶν διάκρισιν Σεβασμιωτάτους Συνοδικοὺς Μητροπολίτας, ὅπως μὴ ἐπιτρέψητε τὴν τοῦ Πατρὸς ἡμῶν στέρησιν, ἀλλ’ ὡς ὁ φιλόστοργος χαρακτὴρ τῆς ἁγιωτάτης ἡμῶν Ἐκκλησίας ὑπαγορεύει, χαρίσησθε ὑμῖν τὴν αὐτοῦ παρουσίαν, ἵνα περιγηθεῖς καὶ λευχειμονοῦντες, ὡς νεόφυτα ἐλαιῶν ἱστάμενοι κύκλῳ τῆς τραπέζης αὐτοῦ, ἀναπέμπωμεν ὕμνον εὐχαριστίας πρὸν τὸν φιλάνθρωπον Θεόν, ὁρῶντες τὸν λύχνον ἐπὶ τὴν λυχνίαν ἱστάμενον, περικατάληπτον, ὡς ἄμπελον περικλαδῆ καὶ εὐκληματοῦσαν, ὑπὸ τῆς λογικῆς ἐκλογάδος αὐτοῦ κυκλούμενον, στοιχιζόμενον.
Πρέπει γὰρ αὐτῷ εἶναι τὰ τέλη τῆς ζωῆς «ἀνώδυνα, ἀνεπαίσχυντα, εἰρηνικά», καθ’ ὃ οὐχ ἥμαρτεν, ἀλλ’ ἠσθένησεν, ὁ τὴν καλὴν μαρτυρίαν παιδιόθεν τῷ κόσμῳ δοὺς ἐν ἔργοις καὶ λόγοις, ἐν ἀγάπῃ ἀνυποκρίτῳ, ἐν σεμνῇ παρουσίᾳ, ἐν ἐγκρατείᾳ καὶ κοσμιότητι καὶ τῇ λοιπῇ τοῦ βίου φιλοσοφίᾳ διάγων, ὑπερπεντηκονταετῆ νῦν ἤδη τὴν προσφορὰν καὶ διακονίαν αὐτοῦ ἐκμετρῶν ὡς ποιμὴν καὶ διδάσκαλος, ὡς καθηγητὴς καὶ ἱεραπόστολος, ὡς τῆς Ἐκκλησίας τέκνον φρόνιμον καὶ πιστόν, ὡς ἡμῶν δὲ ἁπάντων θερμὸς ἀντιλήπτωρ καὶ πατὴρ φιλόστοργος.
